La Fille Inconnue (2016)

IK vond dit toch wel een hele mooie film. Ik was vooral getroffen door het zware werk wat artsen zoals deze mevrouw doen. De trieste omgeving van Luik zie ik vaker vanuit de trein en nu weet ik wat er achter die trieste huizen schuilgaat. Of het achtergrondverhaaltje nu wel of niet geloofwaardig was, vind ik niet eens zo relevant. Ik werd erdoor geraakt.

Mooie film wel, ook al vond ik het in het begin wel lastig dat de afgestudeerde huisarts even jong was als haar stagiaire en ook nog een rookte en haar peuk op straat gooit.
Naast dat euvel een mooie film .
Verwacht geen spanning of thriller element, op 1 scene na.
Het kijkt wel lekker weg, ontknoping was ook niet echt schokkend.

Wellicht de minste van de broers Dardenne, maar ondanks dat een prima film.

'La Fille Inconnue' (2016) heeft op zichzelf een aardige premisse. Een jonge vrouwelijke huisarts (Adèle Haenel) staat op het punt van haar carrière dat ze een praktijk over kan nemen in een triestige Luikse buitenwijk, maar in een moment van professionele distantie weigert Jenny na sluitingstijd de deur te openen voor een cliënt. Het blijkt een kleine gebeurtenis met grote gevolgen, want de dag erna klopt de recherche aan omdat er een lichaam is gevonden. Op de camerabeelden van de praktijk is te zien dat een zwart meisje probeert weg te komen voor een onzichtbare belager. Jenny trekt zich haar eigen rol in het voorval aan en ziet opeens overal hoe de levens van haar patiënten worden geraakt door onthechting en het falen van instituties. Maar kan ze als individu iets beginnen tegen sociale misstanden, of moet ze daarvoor over haar eigen grenzen gaan? En wie is er verantwoordelijk voor de dood van een illegale minderjarige die niemand meer had om op terug te vallen?

Soms valt een acteur of actrice met ervaring uit de toon in een setting waarin ze worden geplaatst tegenover niet-acteurs. Het valt simpelweg meer op dat zij acteren en hun tegenspelers minder reikwijdte hebben, terwijl dat contrast breekt met een gevoel van rauwheid of authenticiteit. In 'La Fille Inconnue' (2016) werkt het wonderwel dat het personage van Adèle Haenel op verschillende manieren uit de toon valt. Jenny schippert als pas afgestudeerde arts tussen boekenwijsheid en praktijkervaring, die haar rol als autoriteit nog niet heeft gevonden of wanneer ze empathisch moet meedenken met haar patiënten. Ook is ze iemand uit een bepaald milieu met andere kansen en mogelijkheden dan de meeste van haar patiënten, wiens mistroostige levensomstandigheden niet de hare hoeven zijn. Haenel zet met subtiel en ingetogen acteerwerk een gelaagde vrouwenfiguur neer, die zo graag wat wil betekenen voor een groep mensen waar ze zelf moeilijk aansluiting tot vindt.

Waar de Dardennes wat mij betreft de plank misslaan is dat ze de zoektocht naar het verdwenen meisje expliciet op de voorgrond plaatsen. Te vaak bekruipt het gevoel dat ze voor de clichématige gemeenplaats gaan dat een niet-rechercheur datgene oppakt wat een politiedienst laat liggen. Of een ander thrillercliché: de zwijgzame gemeenschap waarvan iedereen weet dat er dingen niet helemaal lekker zitten, maar niemand het achterste van zijn of haar tong laat zien. Ik genoot enorm van de momenten waarop Haenel niet veel meer doet dan iemand met een zwakkere gezondheid bijstaan, of wanneer ze met haar sigaret demonstratief uit het raam van haar praktijk staart. Sowieso heb ik het idee dat het concept van zwijgplicht wel erg karikaturaal wordt opgerekt tot iets wat de arts ruimte geeft om te opereren als amateurdetective en de patiënten strafbare feiten mogen bekennen. Het maakt 'La Fille Inconnue' (2016) een wat vergezochte film waar het eigenlijke moordmysterie voelt als een geforceerde stijlbreuk.

Lelijk geschoten film in docustijl over een jonge vrouw die als huisarts constant wordt geplaagd door de bel of de telefoon om vervolgens een interessante tip te krijgen over de identiteit van een dood meisje. Veel op de huid gefilmd, veel ruggen overigens. Sommige shots zie je wel 10 keer: dokter laat patient uit bv. De dokter is uiterst irritant als zeurkous. Luik als depri stad is erg gemakkelijk gedaan door permanente autogeluiden.

Niet zo best en simpel.

Doorsnee Dardenne, niet meer en niet min. Opnieuw een meeslepende film die tussen menselijk drama en thriller hangt. Een jonge arts, Jenny Davin, zoekt naar de identiteit van een zwart meisje dat dood is teruggevonden kort nadat ze aanbelde bij haar. Ze doet dit uit schuldgevoel omdat ze de deur niet heeft open gedaan, wat haar leven misschien had kunnen redden. Tijdens haar zoektocht door Seraing wordt de sfeer enkele keren beklemmend genoeg zodat de film best wel makkelijk wegkijkt. De bekentenis op het einde vond ik eerst wat moeilijk te geloven, maar soms moet iemand zijn hart eens helemaal luchten om tot zelfinzicht te komen. Een redelijke film met een prima rol van Haenel (die me ook al wist te overtuigen in Les Combattants), maar maakt verder geen diepe indruk.

Ik ben eerder fan van Adèle Haenel dan van de broers Dardenne. Soms mag een film wel wat zwaarder zijn, maar de broers lijken soms een familiale depressie te hebben. In de 2010s maakte ze wel enkele films die voor mij interessanter waren, ook al hadden die evengoed een zwaar thema: Le Gamin au Vélo met de immer charmante Cécile De France en Deux Jours, Une Nuit met de geweldige Marion Cotillard. Deze La Fille Inconnue is de opvolger.

Op zich is het wel interessant met een huisarts die met een schuldgevoel zit als ze lang na sluitingsuur de deur niet meer open doet, en dat gevolgen heeft. Maar de uitwerking wordt gedeeld met de vraag wat er met het meisje gebeurd is. Het blijft wat hinken op twee benen en nergens echt sterk uitgewerkt.

Je zou nooit zeggen dat dit een film is van de broers Dardenne, heel creatief is het niet. Haenel maakt nog wel wat goed, maar dit is verre van haar beste rol. Het is geen slechte film, maar ook niet best gemaakt. Tegelijk moet je het de makers wel aangeven dat ze de drama niet opkloppen, wat snel kan gaan met een verhaal als dit.