La Fille Inconnue (2016)

Bij Jean-Pierre Dardenne:

Adèle Haenel gaat de hoofdrol spelen in de nieuwe film van de Dardennes - La Fille Inconnue. Dus Verhoeven daar kun je je vast op verheugen!

Ze zat ook al in een film van Guy Maddin, André Téchiné en Bertrand Bonello.

Vanaf 20 oktober in de bioscoop (Cinéart)

Blijf dit opmerkelijk nieuws vinden:

Zeven stemmen, vertel eens over ervaringen?

Wat valt hier eigenlijk over te zeggen. Weer een sociaal drama zoals we van de Dardennes gewend zijn. Het oogt zoals altijd oerlelijk en ja, en dan het verhaal. Kun je je inleven met die jonge huisdokter of niet. Daar gaat het eigenlijk om. Ik kon het dus niet, omdat ...... Nou ja, vullen jullie het zelf maar in. Als ik dat gaat verkondigen krijgen we geheid een politieke discussie en daar heb ik geen zin in. Bovendien is dat ook niet toegestaan op MovieMeter.

3.0*

Oei, wat hebben de Dardennes een beroerde film afgeleverd. Betweterig, opdringerig, huichelachtig, zeurderig, maar bovenal volkomen ongeloofwaardig. En Adèle Haenel is compleet gemiscast. Ze is veels te jong voor deze rol. Had haar liever in de rol van de stagiaire gezien. Nu is ze totaal niet overtuigend.

Een film die af en toe niet vooruit te branden was. Zat me ook af en toe kapot te ergeren aan die juffrouw dat ze niet gewoon de politie z'n werk liet doen en zelf een beetje detective gaat lopen spelen. Oké het was dom wat ze deed, maar om daar nu een schuldcomplex aan over te houden. Dat die vader van die jongen niet deugde, zag je al op een kilometer afstand. En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Zo heel geloofwaardig is het allemaal niet.

Maar anderzijds, was toch wel behoorlijk onder de indruk van deze film en van de acteerprestatie van Adèle Haenel, misschien wel de belangrijkste Franse actrice van dit moment. Maakt me ook niet uit wat ze doet, ik kan gewoon m'n ogen niet van haar afhouden. Haar vasthoudendheid, ook richting die stagiaire, om dingen ten goede te laten keren, dat is de spiegel die de broers Dardenne ons voorhouden. Een mens kan wel degelijk het verschil maken. Een zeldzaam optimistische boodschap in deze tijd.

Redelijke film over een jonge arts die zich verantwoordelijk voelt voor de dood van een onbekend meisje. De documentaire-achtige manier van filmen is onmiskenbaar van de gebroeders Dardenne. Echter werkt het minder goed in dit verhaal, voornamelijk omdat het de personages wat ongeloofwaardig maakt. Desalniettemin is het verhaal op zich boeiend genoeg (ook vanwege het milieu waarin het zich afspeelt) en weet Adèle Haenel de aandacht goed vast te houden (ze is dan ook bijna continu in beeld).

Miscasting van de hoofdrolspeler.
Veel van hetzelfde

Vreselijk mislukte film van de broertjes Dardenne, die worden gezien als het boegbeeld van de Belgische arthouse cinema.
Een scenario, ook van de gebroeders, dat rammelt aan alle kanten en dat wordt bevolkt door zeer onwaarschijnlijke personages. Vooral de vader van de jongen Bryan (Jérémie Renier) zwalkt alle kanten op.
Adèle Haenel als huisarts Jenny Davin weet niet te overtuigen in haar rol. Dat ligt niet alleen aan haar leeftijd, maar vooral aan de ongeïnteresseerde manier waarop zij het personage neerzit, alsof het een taakstraf betrof.
Als deze film representatief is voor het hele oeuvre van de Belgische broers, dan begrijp ik niet al die lauwerkransen die ze toegeworpen kregen.

Op La Silence de Lorna na heb ik alles gezien van de broertjes, en nee deze film is absoluut niet representatief voor hun oevre. Wat mij betreft is het veruit hun zwakste.

La fille inconnue mist alles wat hun films de moeite waard maakt: de pointe, sociaal engagement, de goede casting en dito acteerprestaties, liefde voor de personages, bijzondere cameravoering...

Fijn, dus er is nog hoop.

Een film die ik even liet bezinken.
Nu kijk ik terug op een film die op een sobere, maar zeker menswaardige wijze de gewetenstrijd weergeeft van iemand die, ondoordacht, een foute reactie heeft gehad.
Soms maak je een keuze die zware gevolgen heeft. Kan iedereen overkomen. Wat is dan de schuldvraag?
Ik vind het een sobere, maar zeer krachtige film.

Veruit de zwakste film van de gebroeders Dardenne, die ik ken (met uitzondering van de eerste twee heb ik al hun films gezien). Ik mis heel erg de reflectie, waartoe de broers met hun films doorgaans uitnodigen. Het verhaal is weliswaar uit het leven gegrepen, maar tamelijk futloos en de film weet op geen enkel moment te overtuigen, ondanks een aantal vertrouwde gezichten (Renier, Gourmet). Dat komt allicht omdat Adèle Haenel —voor zover ik haar ken toch een gedegen actrice— vreselijk miscast is. Jammer, want ik heb de Dardennes erg hoog staan.

Ik hou het op een stem tussen middelmatig en goed. Ik vind nog altijd dat de Dardennes kampioen zijn in dat wat ze doen, maar je weet wel altijd precies wat je mag verwachten en deze steekt niet boven de andere uit of doet er evenmin voor onder.

Tja, het is, zoals je hier ongetwijfeld al enkele malen gelezen hebt, niet bepaald hun sterkste film. Maar ik vermoed dat hun andere films je wellicht ook niet zullen aanspreken. Het zijn in wezen fictieve documentaires die maar lichtelijk gedramatiseerd zijn. Niet wat iedereen verstaat onder of verwacht van een cinemafilm. Ik vind wel dat ze een unieke plaats innemen in de filmwereld en er niet velen zijn die dit op hetzelfde niveau doen in de filmwereld.

Ik kan mij een van hun eerste films nog herinneren: 'Rosetta' (1999). Prachtige film. Daarna heb ik eigenlijk niets meer van ze gezien. Het lijkt mij stug als ze nooit meer dat niveau van 'Rosetta' hebben weten te evenaren.

Alleen al opnieuw de reacties bij deze film hier laten zien dat de Dardennes bij velen iets los maken. Een goeie film beklijft en dat doet deze zeker ook. Dat wil niet zeggen dat alles wat je ziet je bevalt. Sterker nog, volgens mij doen ze het erom. Want ook ik stoorde me op momenten aan het personage hier. En dat had ik bij hun vorige nou precies hetzelfde.

Nou ja, het niveau is niet echt veranderd, maar het effect is mettertijd verzwakt door het nogal voortdurend op dezelfde wijze benaderen van vergelijkbare sociale thema's, denk ik. De laatste malen maakte het gewoon minder indruk, heb ik het gevoel. Maar misschien is dat ook niet de bedoeling, want uiteindelijk een emotionele impact creëert op termijn vaak een soort gewenning. Misschien willen ze gewoon meer een bewustwording creëren rond de thema's die ze aansnijden zodat er een maatschappelijk debat op gang kan komen. Misschien is dat wel belangrijker voor de makers dan de kijker verrassen of imponeren. Ik blijf hun werk hoedanook respecteren als degelijke en belangwekkende cinema.

Ik vond Le fils ook heel sterk. Bijna zonder woorden zo'n spanning opbouwen. Heel sterk!

Welja, ik denk dat ze ons een spiegel willen voorhouden. We gedragen ons allemaal soms wel niet helemaal zoals we zouden willen. Of we steken de kop in het zand of hebben de neiging de andere kant op te kijken enz. Dat is heel menselijk, maar soms ook wel echt de oorzaak van veel miserie...
Ze willen ons daar waarschijnlijk bewust van maken. Het is herkenbaar én confronterend.

De Dardennes niet op niveau.
Een jonge dokter zit met schuldgevoelens en wil met een menselijke tussenkomst een stuk van haar vermeende schuld aflossen.
Helaas, een film die nooit uit de band springt en als ik de zwakke scenes met de bekentenissen naar het einde van de film toe even in overweging breng dan zijn het voorbeelden hoe de film in zijn verloop slapper en slapper wordt.
Goed is natuurlijk wel het uitgebeeld sociaal aspect (kenmerk van de Dardennes) : de huisdokter die heel vertrouwelijk omgaat (even een kop koffie meedrinken, een paar wafels meekrijgen...) met de patienten, uitsluitend uit sociaal lage klassen.
Ook goed is Adèle Haenel. Zag reeds een 5-tal films van deze française, maar nu voor het eerst in de hoofdrol.
De andere rollen in deze "La Fille Inconnue" zijn zowat gelijkwaardig verdeeld, waardoor favoriet Olivier Gourmet niet zo veel aan bod komt.

Deze eens bekeken en vond het een prima film. Ik kende de film eigenlijk niet, maar het verhaal kon me boeien van begin tot einde. De cast kwam ook naturel over.
Niet mis.

Mijn 8e Dardenne ondertussen en ik kan voorlopig alleen maar beamen dat ik dit ook één van hun zwakste producties vond. Sowieso loop ik niet superwarm voor hun films, allen wat in dezelfde lijn van degelijkheid tot goed (meestal een 3,5*), maar geen uitschieters (uitgezonderd Rosetta) of een gevoel van een meesterwerk gezien te hebben.

Ik vond het plot vrij eentonig en fragmentarisch met al die huisbezoeken. Ook kon ik me moeilijk inleven in het personage van dokter Gavin. Een film met weinig pit, weinig spanning, weinig enthousiasme ook. Ongeacht het feit dat Adèle Haenel best een prima actrice is, vond ik haar hier lusteloos overkomen, alsof ze uitgeblust is en haar job met weinig animo deed. Ik had alvast al een andere huisarts gezocht. Jammer, want de film had wel degelijk potentieel. Het kan niet altijd prijs zijn.

Wederom een zeer geslaagd, sociaal getint drama van de in dit opzicht superieure Dardennes. Niet de allerbeste film op hun cv, maar wat mij betreft toch een goede subtopper. Prachtig als huisarts Jenny aan het begin haar stagiair zakelijk en kalm verteld dat hij zich ten alle tijden niet moet laten meeslepen met zijn emoties, en zij zich vervolgens zelf direct daarna verliest in een wat ze als een erg persoonlijke missie zal ervaren. Een optimistisch makende loutering voor haar zelf en voor vrijwel iedereen met wie ze tijdens haar queeste te maken krijgt, dankzij de subtiele aanpak van de regisseurs en een terecht ingetogen rol van Haenel komt de genuanceerde boodschap doeltreffend aan. Moet wel glimlachen om de commentaren dat Haenel miscast is trouwens. Deze getalenteerde dame heeft weliswaar een jonge koppie, maar is toch alweer dertig jaar oud en mag op die leeftijd als best geloofwaardig worden gezien voor de beginnende huisarts die ze hier moet spelen. Mooi om te zien met hoeveel klasse ze deze moeilijke rol(vrijwel continue in beeld ook) over een no nonsense vrouw met een sterke intrinsieke motivatie neerzet, en daarmee de ziel van deze kwaliteitsproductie vormt. Meer van dit svp.

Prima acteurs, zo moet het. Stemmig, ontroerend, geloofwaardig.