La Promesse (1996)

Deze film staat al heel lang op mijn lijstje om een keer te bekijken. Ik ben wel een liefhebber van de Dardenne films en ik had dan ook best wel hoge verwachtingen. Toch vond ik deze film minder indrukwekkend als andere films. En dat kwam eigenlijk vooral door het verhaal. Dat was relatief simpel en het bouwde ook niet echt spectaculair op. Ook het acteren van de zoon, Jeremie Renier was niet altijd even geloofwaardig. Maar verder waren alle kenmerkende Dardenne elementen in deze film wel aanwezig en een slechte film is het zeer zeker niet. Olivier Gourmet is ook een erg kenmerkende acteur voor de Dardenne films. En die maakt deze film ook zeker wel. Ondanks (of misschien wel dankzij) zijn niet al te knappe uiterlijk en de dikke bril is het een heel karakteristieke en erg boeiende persoonlijkheid die inmiddels echt thuis hoort in de Dardenne films.

Prachtige film waarvan ik wou dat het pure fictie was.
Maar tot mijn grote verdriet bestaan zulke emmers met verschaalde kots die al een week of 4 vol in de zon staat wel degelijk.
Doodeng idee dat er werkelijk zulke hopen stront rondlopen. Een beetje plek innemen en zuurstof lopen gebruiken die eigenlijk voor lieve/goede mensen zou moeten zijn bestemd.
Beste slechte mensen, zouden jullie aub lief willen worden of anders een ongelofelijk pijnlijke dood willen sterven?
Bij voorbaat mijn hartelijke dank.

Vanaf deze film stem ik niet meer op films met dierengeweld erin (zoveelste film in korte tijd waar het weer in zit). Anders gaf ik em 4 sterren.

Aardige film. Wel weer in deprimerende achterstandsbuurtjes waar het zowel letterlijk als figuurlijk altijd bewolkt is. Deed me qua setting wel denken aan Rosetta (1999). De film vond ik op zich interessant, niets nieuws weliswaar, maar ik vond de personage van de vader wel héél erg dik aangezet, er zijn maar weinigen die als randfiguur zo volmaakt zijn als hij. Iets meer nuance was de film wel ten goede gekomen. 3*

Een redelijk goed verhaal en goed moraal, maar dit is geen film te noemen. Verschrikkelijk saai. Geen hoogtepunten. Hoe kan zo'n film je laten meeleven? Zoiets hoort een documentaire te zijn zodat je weet dat het echt is. Dat dit een film is en dus geacteerd is maakt het voor mij gewoon een neppe documentaire.

Mooie beelden van armoedige delen in België en bijpassend sfeertje.

Ik heb me de hele film helemaal kapot geërgerd aan die arrogante ondankbare vrouw. Stank voor dank to the bone. Op het laatst is ook nog eens alles koek en ei, lekker makkelijk zeg.

Pluim voor de prestaties van vader en zoon. Ik vind knap dat laatstgenoemde op zo'n leeftijd bepaalde aspecten van het acteren beheerst, al zal het heus niet perfect geweest zijn zoals al word benoemd.

"The truth is always less interesting than the fiction" - Jean-Pierre Dardenne

Wederom een zeer sterk sociaal drama van de Dardenne broertjes, in hun gebruikelijke, sobere realistische stijl, die inderdaad uit een achtergrond in de documentaire voortkomt. Het is de vierde film die ik van hen zag in een jaar tijd, na Rosetta, L'enfant en Deux Jours, Une Nuit. Het is juist dat échte in de manier van vertellen, filmen en de natuurlijke performances dat de films van deze mannen zo bijzonder maakt. Ontdaan van alle opsmuk, krijg je echt een slice of life. Het doet me dan ook toch even nadenken wat Dardenne nou feitelijk echt bedoelde met bovenstaand citaat...

Dat zoiets je (nog) niet bevalt, zoals Teejey hierboven, kan ik me best voorstellen. Het vereist een iets andere manier van kijken omdat het drama van de film en de betrokkenheid van de kijker wellicht in de wat kleinere zaken zitten. Een intiem, maar uiterst doeltreffend gefilmd portret. Plotselinge plotwendingen hoef je hier dan ook niet te verwachten. Het zijn vooral de ontwikkeling in de relaties van de jonge Igor en de innerlijke worsteling over de consequenties van de beslissingen die hij zal moeten maken, die het zwaartepunt vormen.

Ik zal Le Fils binnenkort ook kijken en dan heb ik de meest bekende Dardenne films er helaas alweer opzitten, al is Le Gamin au vélo ook niet geheel ongelauwerd met zijn Grand Prix in Cannes en nogal wat lof van de critici. Daarna zijn er natuurlijk de nog iets minder bekende titels als Le silence de Lorna, die daarom natuurlijk niet persé minder goed hoeven te zijn. En hopen dat La Fille Inconnue (2016) die oktober dit jaar uitkomt van hetzelfde niveau is als hun recente Deux Jours, Une Nuit. Ook daarin zal Dardenne regular Jérémie Renier weer een rol spelen.

4*

Le Silende de Lorna kan ik je van harte aanbevelen!

Zag er inderdaad al leuk uit, zag ik net. Knap gezichtje ook zo te zien. Ook nooit een minpunt.

"Belgique, beautiful" wordt gezegd als een groepje illegalen wordt vervoerd naar hun onderkomen. Cynischer kan bijna niet want ook in La Promesse is België een troosteloos en grijs land dat voornamelijk bevolkt wordt door weinig sympathieke figuren.

Na Rosetta de tweede film pas die ik zag van de Dardenne broers maar wel een die al een slordige 10 jaar op m'n watchlist stond. Net als Rosetta, en waarschijnlijk al het werk (?) van de broeders, een uiterst sober sociaal drama, dat nog steeds erg actueel is, want uitbuiting van de zwaksten komt natuurlijk nog altijd veel voor. En illegalen die een beter leven zoeken in Europa was dus ook 20 jaar geleden al een beladen thema.

Het komt zeer realistisch over, de schofterige vader mag geen toonbeeld van subtiliteit zijn, ik vrees dat zulke figuren echt bestaan. Af en toe was hij aardig tegen zn zoon, dat nog net wel. Maar ook Assita werd niet als sympathieke en goedlachse dame uitgebeeld, maar als wanhopige, wantrouwige en ook wat bozige vrouw. Niet gek natuurlijk gezien wat haar overkomt, je zou voor minder een hekel aan België krijgen- maar in een Amerikaanse film zou zo'n rol ongetwijfeld worden ingevuld door een halve heilige. Ook een pluim voor de jonge Renier die erg goed was als Igor.

Nog zo’n eentje die we destijds verplicht op school zagen. Luik was 20 jaar terug een grijze grauwe troosteloze stad met een vergane metaalindustrie. Gelukkig is Luik vandaag de dag wat hipper geworden met zijn bruisend centrum en vele winkelstraten al is de rand nog steeds aan renovatie toe. Grijs en troosteloos zijn ook de vluchtelingen die de revue passeren in La promesse. Ook toen al een belangrijk thema in politieke middens.

Igor en Roger hebben een handeltje in het versassen van vluchtelingen naar het buitenland en naast tewerkstelling - in het zwart uiteraard - biedt hij hen ook onderdak in een verkrot pand met nauwelijks voorzieningen een mens waardig. La promesse is een rauw portret van uitbuiting van de zwaksten. Gourmet doet het hier uitstekend als gewiekst mensenhandelaar. Ook de onbekende Renier vervulde een prima rol als de jonge Igor al vond ik zijn inkeer net Iets te makkelijk.

Less is more bij de Dardennes. Stijlvolle, maar sobere cameratechnieken met louter omgevingsgeluiden in plaats van melodramatische muziek bij sentimentele beelden. Het maakt de film zoveel intenser en brengt de gebeurtenissen dichter bij de kijker. Ook de beperkte dialogen wijzen erop dat de beelden al krachtig genoeg zijn om de uitzichtloze en troosteloze situaties op te nemen.

Waarschijnlijk nog altijd de beste film van de broers Dardenne en meteen ook een samenvatting van hun hele sociaal-realistische oeuvre.
Samen met Ken Loach zijn zij toch wel de kampioenen in dit genre, en met verve.