The Living and the Dead (2006)

Kan iemand me 't volgende fragment uitleggen:
Op een gegeven moment zie je de zoon in een bed liggen (niet 't bed waarin de moeder telkens ligt, en ook niet het bed waar de zoon telkens in ligt in dat kleine kamertje) waar ook z'n moeder op zit, die volledig normaal was, dus niet ziek waar aangegeven wordt dat de vader weg is. Hoe is dit te verklaren aangezien dit fragment volgens mij voor de operatie afspeelde.

Deze film kan van mij in het lijstje van de meest depri films aller tijden. Visueel niettemin allemaal zeer mooi, vooral ook door de droomsequenties en de zeer snel bewegende beelden. De hoofdprijs gaat natuurlijk naar de acteur Leo Bill die de rol van de schizofrene James subliem vertolkte. Het is ook om zijn fenominale acteerprestaties dat ik deze film zo hoog waardeer. Wat het verhaal betreft moet de film het van mij voornamelijk hebben van de uitstekende eerste helft die oogde als een thriller, waarbij de spanning constant werd opgevoerd en eindigde in een climax. Daarna veranderde de toon en kreeg het dramagedeelte de overhand wat voor mij toch enigszins minder geslaagd was.

4,0*

Toen ik deze in de winkel zag liggen dacht ik aan een zombie film met een op de hak genomen titel.

Nu ik het verhaal lees denk ik daar wel anders over

Net iets minder bij herziening.

Let wel, het blijft een erg goede film. Geniaal middenstuk, gaaf hoe ook de soundtrack versneld wordt en geweldig werk van Bill. Zijn personage is niks minder dan geweldig. Niet uit te staan, maar toch tragisch.

Visueel iets te karig af en toe. De leegte en vuilheid van de omgeving wordt treffend in beeld gebracht, maar de schoonheid van dat vervallen gebouw komt er niet echt goed uit. Ook het tweede deel van de film mist toch iets in de vorm van een climax. Het blijft iets teveel aanmodderen, waardoor de angel uit de film verdwijnt.

Maar nog steeds erg de moeite. Rumley ben ik daarna weer wat uit het oog verloren, maar deze film bevat genoeg unieke zaken om te blijven koesteren.

4.0* en een uitgebreide review

Aangrijpend.

De film begint nog kalmpjes, met zelfs enkele komische insteken. Althans, zo kwamen ze op mij over. Maar na een tijdje ontaard de film meer en meer in een soort wervelstorm van akeligheden, waarbij de audiovisuele benadering me wat aan films als Requiem for a Dream en Trainspotting deden denken. Ijzersterk in elkaar gezet stukje cinema, vooral de editing en de soundtrack die door merg en been gaat, zijn goud waard. Bill's personage is ook met veel overtuiging gebracht; ondanks zijn gedrag krijg je toch medelijden met de stakker.

Ben het wel met Onderhond eens dat de film tegen het einde aan een klein beetje inkakt. Eigenlijk een beetje het tegenovergestelde effect van Requiem. Waar die film uiteindelijk met een enorme mokerslag tot zijn einde kwam, gaat deze film een beetje als een nachtkaars uit. Gelukkig slechts een klein minpuntje, aangezien het machtige middenstuk hetgeen is wat me het meest bij zal blijven.

Wederom een goede film van Britse bodem! Kleine 4,0*.

Redelijk. Britse horror is wat mij betreft het putje van het genre. Typische net-niet cinema. Ook dit begint weer weinig voorspellend. Oersaaie registratie. Tamme kaders en een typerende, fletse look. Eens de film in het middenstuk op gang komt, is het wél raak. Die versnellingen zijn ontzettend effectief (misschien juist door het enorme contrast met de eerdere scenes, maar dat maakt het nog niet beter) en aangezien de soundtrack zich er even goed op aan weet te passen, heb je een héérlijk surreëel middenstuk te pakken. Zakt daarna wel weer compleet in, waardoor je weer terug bij af bent en iet wat getemperd achter blijft. Het enthousiasme van die opleving ebt langzaam weg..

De eerste vijf minuten dacht ik wat voor een slechte goedkope film is dit, nadien begon ik er steeds meer van te genieten en uiteindelijk vind ik het wel een bijzonder goede film. Superspannend en eng vond ik het nooit worden, maar de film laat je op een andere manier wel op het puntje van je stoel zitten. Het verhaal op zich is wel interessant, de uitwerking ervan is nog beter. Ik hou wel van deprimerende films en deze is er toch ook één. De sfeer is niet echt vrolijk, op een paar uitzonderingen na. Het acteerwerk is enorm goed van de hoofdpersonages en ook de muziek is geweldig passend. Ook van het einde ben ik een absolute fan. Gelukkig bestaan er nog dit soort films waarbij het niet allemaal happy end is.
Voorlopig:
4/5 ****
Ga hem zeker nog eens bekijken, lang geleden dat een film bij nog zou kon boeien.

Ik vraag me af of we dezelfde film gezien hebben want dit was niet om aan te zien. Die versnellingen waren misselijk makend, het arty farty gehalte om van te huilen.

Boontje komt om zijn loontje.

Jawel, eindelijk weer eens zo'n concept. Rumley op de regiestoel. De man heeft al rake klappen weten uit te delen met Red, White and Blue en de kortfilm van The Abc's of Death.

Ja, wat krijg je als je als vader... je zoon als een een of andere zwakzinnige mongool door het leven laat slepen; vol propt met pillen; afzondert van de rest... Dan creëer je een wereld waarvan zoonlief niet meer beter weet.

Stelling: vader moet voor zaken naar Londen en laat zoonlief James achter met zijn bedleggerige moeder. Hulpinstanties zouden de boel in de gaten moeten houden, maar James... de jongen die na al die jaren eens wil laten zien dat hij het ook allemaal zelf kan (dus, voor zijn moeder zorgen), laat het er niet bij zitten om het ijs door te breken... en op wat voor manier.

Natuurlijk, de manier hoe hij werd behandeld.

Dit zorgt voor een weer pijnlijk en toch wel rakend concept. De film wordt ook met het moment steeds chaotischer en nachtmerrieachtiger. Terwijl het begin nog niet zo veelbelovend was.

Echter is dit nou niet een parel. Het is allemaal een beetje een aaneenschakeling van momentopnames en 1 + 1 = 2 dingetjes... Ik miste de subtiliteit. Ook de montage was behoorlijk goedkoop... Het is maar dat het concept ijzersterk is, maar met Red, White and Blue had Rumley waarschijnlijk wel wat meer budget.

Verder vraag ik me af in welke tijd dit zich afspeelt: Jaren 80? 90? Gezien de auto's en instantiewagens...

Het einde was voor mij nog niet helemaal duidelijk: Was James niet gewoon een schyzo van zijn eigen vader?


Ik kom op een 3,5 uit.

Wat voor een bizar filmpje is me dat ?

Het eerste stuk is fascinerend opgebouwd vooral door het acteerwerk waardoor de inleving van de personages een surplus is. Naarmate de film vordert wordt het verhaal wel wat vager en kom je letterlijk in het hoofd terecht van een dolgedraaide schizofrene James. Fictie en non-fictie is dan niet altijd dadelijk af te leiden. Op zich geen probleem, maar wel de handelingen van het verzorgpersoneel en de vader komen meer en meer vaag en raar over : ik denk aan de operatie in het landhuis zelf, de bizarre begrafenis en de slotscène. Rare film. 6/10

Op de gok bij de kringloop, geen idee eigenlijk wat te verwachten, toch gaat een beetje psychologische thriller er best in. Maar deze The Living And The Dead bleek toch wel een ronduit bizarre film te zijn dit niet helemaal viel bij mij.

Het verhaal mag duidelijk zijn rond de familie Brocklebank, de zieke moeder, financiële zorgen, een doolhof van een huis dat meer leeg is dan in gebruik, vader die enkele dagen weg moet en zoonlief James die zich graag wil bewijzen met het nemen van verantwoordelijkheid rond de verzorging van moeder. Duidelijk is vanaf het begin dat laatstgenoemde niet bepaald opgewassen is voor deze taak en James is voornamelijk voor mij het kantelpunt betreffende een geslaagde film ja of de nee. Grauw, troosteloos, een geweldige locatie qua stijl en inrichting in combinatie met het camerawerk, de muziek moet in die zin benoemd worden als verhogend element, de versnellingen zijn kunst gemaakt net als het hallicunant sfeertje dat vooral in eind middenstuk de boventoon voert en een ongemakkelijk en mysterieuze puls afgeeft. Met dit allen in gedachten, plus het acteerwerk van Kate Fahy als moeder, lijkt de film toch niet veel verkeerd meer te kunnen doen, maar helaas.

Gelukkig weet ik niet hoe het is om schizofreen te zijn, noch hoe zo iemand zich voelt. En het moet gezegd dat halverwege het middenstuk en bepaalde fasen van de laatste fase er een redelijk idee ontstaat van de warboel, rush en alle toestanden in het hoofd van James. Maar helaas heeft de film, en met name James, het dan allang bedorven, en dat gebeurt vooral in de 1ste fase van de film waar James ronduit vervelend is, oké dat hoort wellicht bij de rol, maar vooral overkomt als een lichamelijke gehandicapte, een spast. En volgens mij ligt de nadruk op schizofrenie, waanbeelden en niet goed kunnen functioneren op denkniveau. En dan zijn dat rare loopje, gebaren en articuleren, zeg maar gerust overacting, eigenlijk afleidend en niet nodig, en door dat beeld komt de film eigenlijk al op zo'n achterstand en creëert James zo'n antipathie, dat zelfs wanneer de rol verbeter hij een ergernis blijft en dat eerder opgedane gevoel niet meer afschud. The Living And The Dead is daardoor niet bepaald een homerun te noemen ondanks het bizarre sfeertje dat gehandhaafd wordt en toch behoorlijk acteerwerk. Daardoor blijft The Living And The Dead een film die mij niet voldoende grijpt en vooral lastig is. Afijn, geen succes dus, helaas.

Irritant veel medische onzin in deze film, zowel lichamelijk als psychisch klopt er een hoop niet. Laten we ook ophouden met dit schizofrenie te noemen, de gedragingen van de zoon passen veel en veel beter bij een verstandelijke beperking. Verder was het iets te veel overkill aan versnellingen en montages. Score was wel heel fijn. Acteerwerk was erg over de top van de zoon, maar in ieder geval wel consistent.