Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2007)

Een hele bevalling, na twee keer afzetten eindelijk kunnen afkijken. De eerste helft van de film was het moeizaam doorkomen, daarna verandert het letterlijk en figuurlijk in een simpele slasher. Het plot is flinterdun en ondanks dat ook wazig. De nadruk ligt duidelijk op de duistere beelden en Johnny Depp zingend op het scherm krijgen, aan plot en samenhang wordt geen aandacht besteed, maar wat maakt het uit als de naam Tim Burton maar op de poster staat, toch? Tijdens de tweede helft krijgt het eindelijk wat richting, maar dan blijft niets over dan een oppervlakkige slasher met kills waarbij gezongen wordt. Goede musicals kan ik best waarderen maar van deze film zou ik niet weten welk liedje leuk of goed is. Misschien zijn dit soort duistere musicals niet aan mij besteed, Into the Woods (2014) (2*) vond ik ook niks. Ik ben iemand die nooit sterren geeft omdat x erin speelt of het door y gemaakt is, dus 0 gratis sterren omdat het een film van Tim Burton is en 0 gratis sterren omdat Johnny Depp erin speelt, kom ik uit op 1,5*.

Super film.

Hou niet vsn musicals maar deze is gaaf.

Donderdag ga ik de replica van het scheermes kopen ?

Ik vond het een goed musical . Ik heb hem gekeken omdat ik nogal geiinterseerd ben in de Urban legends van de 18 de eeuw en het heeft me aangenaam verrast

Mwa.

Niet een al te bijzondere Burton. Zijn meest macabere en bloederige film is het overigens zonder twijfel, maar om daar overheen te komen is ook niet erg veel nodig. Burton maakt het hier soms wel vrij bond, maar echte horror is het niet.

De musical door een Fantasy achtige film werkt redelijk. Soms is het nogal afleidend van het verhaal waardoor je uit het verhaal gehaald wordt. De sfeer en locaties zijn mooi op het scherm getoverd, maar daarmee ben je er niet meteen.

Nee, deze film wist me ondansk zijn macabere taferelen niet te overtuigen. De 116 minuten zijn gelukkig niet al te lang maar vlot kan ik het niet bepaald noemen. Cohen was wel weer een leuke toevoeging, maar de film had beter kunnen zijn. Misschien was een musical toch niet zo'n goed idee.

De carrière van Tim Burton is een beetje 'hit and miss', soms is zijn werk voortreffelijk, maar soms is het niet om aan te zien. Die mix vind je eigenlijk perfect in zijn Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street. Sommige zaken in deze duistere horrormusical zijn zonder meer uitstekend. Dit zit 'm vooral in de vorm. De sets en de plaatjes die worden geschoten zijn prachtig, met name het één-na-laatste shot van de film is een pareltje, die zou je zo inlijsten en ophangen. Burton is gelukkig ook niet te zoet ditmaal. Sterker nog, Sweeney Todd moet zo ongeveer zijn meest bloederige en duistere film zijn. Hij houdt zich niet in, het bloed spuit hier en daar bijna van het scherm en de creatieve vondsten en bijbehorende visuele trucjes zijn sterk. Ondanks de duistere toon neemt de film zichzelf niet overal even serieus. Eén van de leukste grappen in de film is die met Alan Rickman en het kind in de rechtbank.

Maar vond het op veel fronten ook maar een matige film. Vooropgesteld ben ik geen fan van musicals, vooral niet die waarin over álles gezongen moet worden. Na terugkeer in zijn oude huis zingt Depp een paar minuten tegen zijn scheermessen, meteen gevolgd door Johanna, die een paar minuten zingt tegen haar vogeltje. Zo duurt een introductie die maar een paar minuten in beslag zou moeten nemen een half uur, omdat men overal lang en breed over moet zingen. Hoewel .. echt zingen is het in de meeste gevallen niet, het lijkt bij bijna ieder nummer meer op 'praten op muziek'. De nummers zijn alles behalve memorabel, het is vaak wat ritmeloos gemompel of geschreeuw van acteurs die niet echt geweldig kunnen zingen. Eén of twee liedjes hier en daar had ik nog wel begrepen, maar waarom met zoveel nietszeggende nummers en acteurs die geen zangers of zangeressen zijn een musical maken? En dan ook nog eens eentje waar voornamelijk in wordt gezongen?

Maar qua script zijn er ook aardig wat punten waar ik weinig mee kon. Schijnbaar is dit een wereld waarin personages in één klap verliefd op elkaar worden, zonder elkaar daarvoor gezien of gesproken te hebben. Waar men dus minuten tijd nodig heeft voor een liedje, moeten we ook pikken dat personages meteen verliefd kunnen worden. Zoals die Anthony, die even door een raam gluurt, een meisje ziet en enkele seconden later schreeuwt dat hij verliefd is. Overigens is die Anthony een vrij nietszeggend personage, in de - best geslaagde - climax heeft hij amper een rol van betekenis. Die climax is overigens sterk, maar veel wat daarvoor zich afspeelt is totaal niet boeiend. Dit komt vooral omdat het personage van Helena Bonham Carter heel veel aandacht krijgt, wellicht nog wel meer dan Depp als het titelpersonage. Carter krijgt allerlei liedjes, terwijl het personage van Carter bijzonder oninteressant is. Dan had ik liever meer van Depp en Rickman gezien. Maar nee, deze film - die met zijn twee uur al veel te lang duurt - heeft het liever over Carter en haar dromen om aan het strand te zitten met Depp. Tja.

3 sterren.

Een vrij saaie musical. Tim Burton trekt zijn wereldje weer open zoals we dat gewoon zijn. Zelfs voor zijn normen is het vrij donker zodat we daar niet al te veel van zien. Het komt nogal goedkoop over. De acteerprestaties zijn niet bepaald interessant en ook de liedjes zijn snel vergeten. Dit is een film die ik al lang links liet liggen. Nu weet ik ook waarom.

Een musical met Depp ....echt niet geslaagd zou ik zeggen. Het verhaal lijkt wel leuk, maar al dat gezang werkt op de lange duur wel echt tegen. Gewoon niet mijn cup of tea. 4/10

Matig. Het begin lijkt nog veelbelovend en sfeervol, maar al snel werd ik bijna constant uit de film getrokken door dat vreselijke en irritante gezang, vaak ook nog door acteurs die eigenlijk helemaal niet kunnen zingen. Ik kan dit soort producties veel beter waarderen in theatervorm; in film, en dan specifiek in deze, lijkt het allemaal zo misplaatst. Het muzikale hoofddeuntje is wel heel erg goed en sfeervol. Qua locaties is het soms iets te donker en somber, maar er zitten ook wel mooie plaatjes tussen. Depp en Bonham Carter zijn gewoon goed, maar nergens speciaal (ik denk dat beide, en zeker Johnny Depp, anno 2007 al in teveel Burton films hadden meegespeeld en daardoor een beetje op de automatische piloot performen). Leuker waren Alan Rickman en het grappige rolletje van Baron-Cohen. Het is ook een brute, bloederige film; vrij onkarakteristiek voor Burton, maar dat hield het af en toe wel fris en interessant. Maar over het algemeen weet de film niet tot welk publiek het zich wil richten, en blijft het ergens steken in de vergetelijke middenmoot. En die heel matige liedjes erbovenop is dan de druppel.

2.5*.

Niet mijn favoriete genre, maar een goede musical kan ik best waarderen. Dat vond ik deze film zeker niet. De hand van Burton is wel duidelijk zichtbaar, maar dat vind ik persoonlijk geen garantie voor succes. Erg donker gefilmd allemaal, waardoor de sets deels wat verloren gaan. Dat is echter maar een van de kleinere minpunten. Het is vooral een nogal dun en flauw verhaaltje, zonder echt leuke of interessante personages. De liedjes zijn vreselijk, het zijn gewoon slecht gezongen dialogen, niet meer dan dat. De meeste acteurs zijn ook niet de grootste zangtalenten, dat maakt het er zeker niet beter op.

Wat in principe een prima film is wordt finaal om zeep geholpen door de verschrikkelijke muziek. Kleine 2,5*

Aardig verhaal, mooie beelden, muziek werkt niet.

Sweeney Todd van Tim Burton is een film waarbij ik op twee gedachten leun. Ergens is het visuele toch weer zeer fraai vormgegeven en is de setting simpelweg geweldig. Aan de andere kant komt het met zang en verhaaltechnisch toch wat beperkt van de grond. Gemiddeld gezien is het dan best fraai maar niet echt bijzonder.

Ik had eigenlijk gerekend op een enigszins campy bedoening, maar afgezien van het feit dat de personages af en toe in een liedje uitbarsten wordt dit allemaal behoorlijk serieus gebracht. Uiteindelijk is dit natuurlijk een musical, maar ook een verhaal over meervoudige moorden, kannibalisme en wraak, en er is duidelijk niet bezuinigd op het nepbloed, want als Mr T. eenmaal los gaat met zijn scheermes spuit het verbazingwekkend vrijelijk in het rond. Depp speelt het gepast somber en grimmig zonder maniertjes, Bonham Carter en Rickman doen waar ze goed in zijn, en de beelden van het Dickensiaanse Londen zijn ronduit prachtig. Op al die aspecten heb ik eigenlijk niet veel aan te merken, maar omdat dit een musical is zitten er ook een hoop liedjes in, en tot mijn verbazing vond ik die bijna allemaal tamelijk matig. Stephen Sondheim is een grote naam, en het is niet altijd even eenvoudig om een goede indruk te krijgen van liedjes die je voor de eerste maal hoort, maar ik heb eigenlijk bijna geen melodietje gehoord dat me rechtop deed zitten (hoewel de tekst van A little priest wel hilarisch is: "The trouble with poet is / How do you know it's / Deceased? / Try the priest!"). Jammer, want ondanks de superbe visuele vormgeving en het aanstekelijke acteerwerk haalt deze musical daardoor voor mij niet het ereschavot.