Voor deze derde en laatste samenwerking tussen Fritz Lang en Sylvia Sidney werd ook George Raft gestrikt in een hoofdrol. Afgaande op deze namen zou je denken te maken te hebben met een volbloed misdaadthriller, maar dat is het zeker niet. De film start met een lied van de legendarische Kurt Weill – speciaal voor de gelegenheid gecomponeerd – waarin de consumptiemaatschappij op de hak wordt genomen, om vervolgens te concentreren op het leven van Sylvia Sidney en George Raft – beiden goed in hun rol - bij grootwinkel Morris. Met dank aan scriptschrijvers Norman Krasna en Virginia Van Upp vallen we van de ene komische noot in de andere in de eerste helft van de film, zoals ik nooit eerder gezien heb in een film van Lang. Nadien komt het drama- en misdaadelement meer op de voorgrond, maar de droge tongue-in-cheek insteek blijft verder (gelukkig) intact. Regie en camera van Fritz en Charles Lang (ik heb geen familiebanden ontdekt) zijn top, en liggen uiteraard in het expressionistische verlengde van wat we van de heren gewend zijn. Het is niet omdat er droge humor langskomt dat de schaduwen over boord worden gegooid. Behalve de visuele elementen doet ook het thema van de 'achtervolging door het verleden’ van zowel Sidney als Raft erg noir aan. Niettemin valt deze film nergens te bespeuren in noirlijstjes, en ik vermoed dat dit komt door de aanwezigheid van (wat mij betreft welgekomen) humor.
You And Me was een flop bij de box-office en naderhand liet ook Fritz Lang zich laatdunkend uit over dit atypische werk van hem. Zelf heb ik hier toch plezier aan beleefd. De afwikkeling van de ‘crime doesn’t pay’ scene is hoogst origineel en hilarisch. De leuke finale van de film lijkt dan weer bedacht door Frank Capra.
Misschien kunnen we concluderen dat wie houdt van lange schaduwen, Capra en screwball zich deze vergeten film niet zal beklagen.