Monterey Pop (1968)

Onlangs verschenen in een prachtige 3DVD Box (criterion collection), met daarin de Monterey Pop film, een tweede DVD met de films "Jimi Plays Monterey" en "Shake! Otis At Monterey", plus een derde DVD vol out-takes. Naast waanzinnige optredens van o.a. The Who, Hendrix, Janis, Simon & Garfunkel en Jefferson Airplane in de oorspronkelijke film, krijgen we nu dus ook zeldzaam beeldmateriaal van o.a. Buffalo Springfield, The Byrds en The Butterfield Blues Band te zien.

Maar hier gaat het alleen om de "Monterey Pop" film, die zonder enige twijfel 5 sterren van mij krijgt. Minstens zo goed als Woodstock.

Ravi Shankar.

Ofwel Fab George's muzikale goeroe. Ofwel de vader van Norah Jones.

Hij steelt de show en is hèt bewijs dat deze film terecht een nieuw jasje kreeg. Zijn optreden benadert namelijk de muzikale perfectie. Men ziet dan ook niet voor niets Jimi Hendrix e.e.a. nauwgezet volgen vanuit het publiek. Zijn 'Wild Thing' is van een beduidend minder muzikale klasse, behalve dan dat zijn show er wel eentje is die je niet snel zult vergeten. Ook Hendrix had zijn off-days. Al vermoed ik dat de complete show van de gitaarheld wèl de moeite waard was. In de film zit namelijk slechts één nummertje.

Absoluut hoogtepunt is ook Jefferson Airplane en een vanuit haar hakken zingende Joplin. Zij tovert met haar stem een ieder in het publiek die niet stoned was die dag, alsnog naar een andere dimensie.

Zeer goed.

Mooie documentaire over de voorloper van Woodstock. Waar de film over Woodstock naast concertregistraties ook veel tijd besteedt aan allerhande zaken rondom het festival, serveert Monterey Pop enkel optredens, vergezeld door sfeerbeelden van het festival. Ik vind de muziek in deze film beter, met als persoonlijke hoogtepunten de optredens van Ravi Shankar en Jefferson Airplane. Aan de andere kant miste ik wel de zaken rondom het festival, zoals interviews met het publiek en de organisatoren. Maar ja, Monterey Pop behoudt hierdoor wel een korte speelduur en blijft de gehele tijd boeien.

Vergelijken is eigenlijk niet nodig. Voor de liefhebber van de 60's muziek zijn beide films onmisbaar.

Een vergelijking met Woodstock en het Isle Of Wight Festival is natuurlijk onvermijdelijk, wat dat betreft zie ik Monterey Pop wel als de meest muziek gerichte muziek docu. Het hoogtepunt is wat mij betreft het optreden van Ravi Shankar met zijn magistrale spel op de Indiase sitar, dat wordt op gepikt door het publiek en hoe, fantastisch om te zien hoe een jonge vrouw helemaal opgaat in de muziek, welhaast orgastisch! Verder interessant om te zien zijn Janis Joplin met haar emotionele zang en vooral Jefferson Airplane en die super sensuele Grace Slick als visueel middelpunt van een heerlijke mix van rock, blues en psychedelica. Een muziek document dat mij muzikaal iets meer kan boeien dan Woodstock maar die is veel interessanter als festival weergave.

In tegenstelling tot bovenstaanden heb ik dan weer helemaal niets met Ravi Shankar en dat ellenlange Sitar gepingel kon me dan ook gestolen worden.

Maar verder natuurlijk een fabuleus festival met veel hippiegedoe en een buitengewone line-up.

Lag al lang op de plank, en nu net 'even' bekeken.
De vergelijking met Woodstock is snel gemaakt, maar waar Woodstock zich voor mijn gevoel veel meer op de festivalvloer bevindt, gaat Monterey Pop meer uit naar de bands op het podium. In de 78 minuten wordt naar mijn gevoel in ieder geval relatief veel aandacht besteed aan de bands, waar het voor mij andersom had gemogen.
De shots waarbij langs de enorme diversiteit aan mensen wordt gelopen zijn, naar mijn mening, de meest échte beelden die je op een festival kunt maken.
De muziek en de heerlijke klanken van Jefferson Airplane (met een zeer braaf uitziende Grace Slick), Canned Heat! (net als op Woodstock geweldig) en de swingende Otis ('Shake'!), maar het einde is werkelijk verbluffend. Hulde aan Ravi Shakar!!!

Maar om een werkelijke goede docu te zijn, schiet Monterey Pop toch wel iets te kort. Het camerawerk is niet overal even zuiver en verpest zelfs helemaal het mooie nummer van Otis Redding. Het is een mooie registratie van het eerste rockfestival, maar toch iets te onvolmaakt. dikke 3,5*

Pennebaker creëert de ultieme grafsfeer, steeds inzoomen op moe, verward en uitgeblust publiek.
Desondanks veel goede optredens, Country Joe is experimenteel op dreef.

De aller leukste beelden vond ik van de festival bezoekers zelf in combinatie met goed gekozen muziek(Scott McKenzie - If You're Going To San Francisco ) zet de mood echt perfect neer.
Ik vond het jammer dat de meeste artiesten maar voor 1 of hooguit 2 nummers in beeld kwamen, hierdoor ben ik nooit echt in de muziek opgegaan wat bijvoorbeeld bij Woodstock wel het geval was.
De Wild Thing versie van Jimi Hendrix was trouwens wel de moeite waard, maar ik had liever nog meer Jimi gezien. Het zelfde geldt trouwens ook dubbel en dwars voor The Who & Simon & Garfunkel. California Dreamin van de Mamas & The Papas was trouwens wel een erg mooie live uitvoering en blijft zelfs de volgende dag nog in me hoofd rondspoken.

Wat ik hier vaak terug lees is de waardering van mensen voor Ravi Shankar, hier had ik dan persoonlijk weer weinig mee en vond ik zijn optreden zeker in vergelijking met andere super artiesten best wel lang.
Monterey Pop is zeker een leuk tijdsbeeld, maar jammer genoeg is het allemaal net wat te kort en was er weinig sfeer op te snuiven.

Zit nog even te twijfelen tussen een 3 en een 3,5, maar ik geef deze docu het voordeel van de twijfel.
3,5*

Binnenkort in EYE: Monterey Pop bij EYE Film in Amsterdam | EYE - eyefilm.nl

Met zijn ongebruikelijke, maar energieke en effectieve stijl van filmen en monteren, zou deze registratie van het Monterey Pop Festival 1967 van grote invloed zijn op Michael Wadleighs meesterwerk "Woodstock (1970)". De line-up is fantastisch, met o.a. Mamas and the Papas, Otis Redding, Simon & Garfunkel, The Who en niet te vergeten een totaal losgeslagen Jimi Hendrix. De slechte podiumbelichting betekent dat de beeldkwaliteit soms wat te wensen overlaat, maar deze concertfilm geeft een uitstekend beeld van het muzikale spectrum anno 1967 en eindigt met een opzwepend optreden van Ravi Shankar, mede gade geslagen door een tot rust gekomen Jimi Hendrix. En de muziek is geweldig!