Monterey Pop (1968)

Onlangs verschenen in een prachtige 3DVD Box (criterion collection), met daarin de Monterey Pop film, een tweede DVD met de films "Jimi Plays Monterey" en "Shake! Otis At Monterey", plus een derde DVD vol out-takes. Naast waanzinnige optredens van o.a. The Who, Hendrix, Janis, Simon & Garfunkel en Jefferson Airplane in de oorspronkelijke film, krijgen we nu dus ook zeldzaam beeldmateriaal van o.a. Buffalo Springfield, The Byrds en The Butterfield Blues Band te zien.

Maar hier gaat het alleen om de "Monterey Pop" film, die zonder enige twijfel 5 sterren van mij krijgt. Minstens zo goed als Woodstock.

Ravi Shankar.

Ofwel Fab George's muzikale goeroe. Ofwel de vader van Norah Jones.

Hij steelt de show en is hèt bewijs dat deze film terecht een nieuw jasje kreeg. Zijn optreden benadert namelijk de muzikale perfectie. Men ziet dan ook niet voor niets Jimi Hendrix e.e.a. nauwgezet volgen vanuit het publiek. Zijn 'Wild Thing' is van een beduidend minder muzikale klasse, behalve dan dat zijn show er wel eentje is die je niet snel zult vergeten. Ook Hendrix had zijn off-days. Al vermoed ik dat de complete show van de gitaarheld wèl de moeite waard was. In de film zit namelijk slechts één nummertje.

Absoluut hoogtepunt is ook Jefferson Airplane en een vanuit haar hakken zingende Joplin. Zij tovert met haar stem een ieder in het publiek die niet stoned was die dag, alsnog naar een andere dimensie.

Zeer goed.

Mooie documentaire over de voorloper van Woodstock. Waar de film over Woodstock naast concertregistraties ook veel tijd besteedt aan allerhande zaken rondom het festival, serveert Monterey Pop enkel optredens, vergezeld door sfeerbeelden van het festival. Ik vind de muziek in deze film beter, met als persoonlijke hoogtepunten de optredens van Ravi Shankar en Jefferson Airplane. Aan de andere kant miste ik wel de zaken rondom het festival, zoals interviews met het publiek en de organisatoren. Maar ja, Monterey Pop behoudt hierdoor wel een korte speelduur en blijft de gehele tijd boeien.

Vergelijken is eigenlijk niet nodig. Voor de liefhebber van de 60's muziek zijn beide films onmisbaar.

Een vergelijking met Woodstock en het Isle Of Wight Festival is natuurlijk onvermijdelijk, wat dat betreft zie ik Monterey Pop wel als de meest muziek gerichte muziek docu. Het hoogtepunt is wat mij betreft het optreden van Ravi Shankar met zijn magistrale spel op de Indiase sitar, dat wordt op gepikt door het publiek en hoe, fantastisch om te zien hoe een jonge vrouw helemaal opgaat in de muziek, welhaast orgastisch! Verder interessant om te zien zijn Janis Joplin met haar emotionele zang en vooral Jefferson Airplane en die super sensuele Grace Slick als visueel middelpunt van een heerlijke mix van rock, blues en psychedelica. Een muziek document dat mij muzikaal iets meer kan boeien dan Woodstock maar die is veel interessanter als festival weergave.

In tegenstelling tot bovenstaanden heb ik dan weer helemaal niets met Ravi Shankar en dat ellenlange Sitar gepingel kon me dan ook gestolen worden.

Maar verder natuurlijk een fabuleus festival met veel hippiegedoe en een buitengewone line-up.

Lag al lang op de plank, en nu net 'even' bekeken.

De vergelijking met Woodstock is snel gemaakt, maar waar Woodstock zich voor mijn gevoel veel meer op de festivalvloer bevindt, gaat Monterey Pop meer uit naar de bands op het podium. In de 78 minuten wordt naar mijn gevoel in ieder geval relatief veel aandacht besteed aan de bands, waar het voor mij andersom had gemogen.

De shots waarbij langs de enorme diversiteit aan mensen wordt gelopen zijn, naar mijn mening, de meest échte beelden die je op een festival kunt maken.

De muziek en de heerlijke klanken van Jefferson Airplane (met een zeer braaf uitziende Grace Slick), Canned Heat! (net als op Woodstock geweldig) en de swingende Otis ('Shake'!), maar het einde is werkelijk verbluffend. Hulde aan Ravi Shakar!!!

Maar om een werkelijke goede docu te zijn, schiet Monterey Pop toch wel iets te kort. Het camerawerk is niet overal even zuiver en verpest zelfs helemaal het mooie nummer van Otis Redding. Het is een mooie registratie van het eerste rockfestival, maar toch iets te onvolmaakt. dikke 3,5*

Pennebaker creëert de ultieme grafsfeer, steeds inzoomen op moe, verward en uitgeblust publiek.

Desondanks veel goede optredens, Country Joe is experimenteel op dreef.

De aller leukste beelden vond ik van de festival bezoekers zelf in combinatie met goed gekozen muziek(Scott McKenzie - If You're Going To San Francisco ) zet de mood echt perfect neer.

Ik vond het jammer dat de meeste artiesten maar voor 1 of hooguit 2 nummers in beeld kwamen, hierdoor ben ik nooit echt in de muziek opgegaan wat bijvoorbeeld bij Woodstock wel het geval was.

De Wild Thing versie van Jimi Hendrix was trouwens wel de moeite waard, maar ik had liever nog meer Jimi gezien. Het zelfde geldt trouwens ook dubbel en dwars voor The Who & Simon & Garfunkel. California Dreamin van de Mamas & The Papas was trouwens wel een erg mooie live uitvoering en blijft zelfs de volgende dag nog in me hoofd rondspoken.

Wat ik hier vaak terug lees is de waardering van mensen voor Ravi Shankar, hier had ik dan persoonlijk weer weinig mee en vond ik zijn optreden zeker in vergelijking met andere super artiesten best wel lang.

Monterey Pop is zeker een leuk tijdsbeeld, maar jammer genoeg is het allemaal net wat te kort en was er weinig sfeer op te snuiven.

Zit nog even te twijfelen tussen een 3 en een 3,5, maar ik geef deze docu het voordeel van de twijfel.

3,5*

Binnenkort in EYE: Monterey Pop bij EYE Film in Amsterdam | EYE - eyefilm.nl

Met zijn ongebruikelijke, maar energieke en effectieve stijl van filmen en monteren, zou deze registratie van het Monterey Pop Festival 1967 van grote invloed zijn op Michael Wadleighs meesterwerk "Woodstock (1970)". De line-up is fantastisch, met o.a. Mamas and the Papas, Otis Redding, Simon & Garfunkel, The Who en niet te vergeten een totaal losgeslagen Jimi Hendrix. De slechte podiumbelichting betekent dat de beeldkwaliteit soms wat te wensen overlaat, maar deze concertfilm geeft een uitstekend beeld van het muzikale spectrum anno 1967 en eindigt met een opzwepend optreden van Ravi Shankar, mede gade geslagen door een tot rust gekomen Jimi Hendrix. En de muziek is geweldig!

Het iconische festival Monterey Pop, de voorloper van Woodstock. En voor de muziekliefhebber misschien ook wel een leuker festival, toch als je de beelden ziet. Wat gemoedelijker, nog niet uit de hand gelopen, beter weer en sterke optredens. Te bedenken dat we nog maar anno 1967 zijn en sommige artiesten hun grootste hits nog moesten schrijven. Denk aan Simon & Garfunkel (pas later hun Mrs Robinson en Bridge over troubled water), Janis Joplin zat nog bij Big Brother Company (al hadden die wel een stevige live reputatie), The Animals (hier nog met een cover van The Rolling Stones), The Who & Jimi Hendrix werden aangeraden door Paul McCartney nadat The Beatles het aanbod hadden afgeslagen om te komen spelen. Veel artiesten zijn (net als bij Woodstock) bekend geworden dankzij Monterey Pop.

De film duurt maar 78 minuten, maar haalt er wel alle grote namen bij. De namen die toen al wat betekende of die zo opvielen dat ze toen al wisten dat die groot zouden worden. Het is ook wel een iconisch optreden geworden, met enkele sterke performances. Denk aan Janis Joplin en Otis Redding. The Who die hun instrumenten de vernieling insloegen en Jimi Hendrix die - om er boven te geraken - dan maar z'n gitaar in brand stak.

Het is net een voordeel dat de film niet zo lang duurt. We zien op die relatief korte tijd de hoogtepunten van het festival zodat het ook niet gaat vervelen. De muziek en het festival staan centraal. Met hier en daar wat sfeerbeelden om het mooi aan te kleden. Het slotpunt van Ravi Shankar (dat niet het slotpunt van het festival zelf was) hoort wel wat bij de film. De sound van de sitar is toch mee bepalend voor de hippiejaren van de 60's. Alleen duurt het net iets te lang in verhouding met de rest van de optredens.

Sterke film dat misschien minder creatief en professioneel gemaakt is als Woodstock, maar wel toegankelijker is met de muziek meer centraal. En door de korte tijdspanne en praktisch enkel sterke momenten, is het voor de muziekliefhebber misschien wel een aangenamer document geworden.