It Ain't Hay (1943)

Made in japan, that's the closest hit they'll ever get here

Ik ben een man die wel van tradities houd en één van die tradities die ik elke week in stand probeer te houden, is het zien van een Abbott & Costello film. Ondertussen is dit al weer de 10e film die ik van het duo zie en ze blijven me maar amuseren.

Ik vroeg me wel af hoe ze de reeks gingen voort zetten want Who Done It was wat een vreemde eend in de bijt. Het was de kortste film van het duo en het speciale was dat er geen enkel muzikaal nummer in voort kwam. Voor mijn part had dat zo mogen blijven dus ik kreeg het warm en koud tegelijkertijd toen ik aan de openingscredits zag dat er weer een aantal nummers tussen gingen zitten. Het begon dan al meteen vanaf de eerste minuten... Gelukkig bevatten de nummers in de Abbott & Costello films altijd wel wat energie en zijn ze meestal wel leuk om naar te kijken. Ook hier was het weer zover want de toevoeging van The Four Step Brothers, die al tapdansend de nummers vrolijker te maken, is uitstekend. Al een chance zijn er ook niet zo bijster veel muzikale intermezzo's gedurende de film. Maar ik moet eerlijk toegeven, ik begin er gewend aan te geraken en wanneer ze er niet in zitten, zoals in Who Done It, mis ik ze bijna.

Het verhaal achter It Ain't Hay is weer typisch Abbott & Costello. Gebaseerd op een verhaal van Damon Runyon slagen ze er toch weer in om die typische situatiehumor in de film te steken waar ik zo van hou. Het kan wel aan mij liggen maar het leek wel alsof Costello hier compleet los kon gaan. Zowel op humoristisch vlak, geweldige gezichtsexpressies heeft die man toch, maar ook op dramatisch vlak. Ik kreeg zelfs even echte rillingen wanneer iedereen kwaad was op Wilbur omdat hij Finnigan heeft laten sterven en hij met zijn hoofd tegen de muur steunt. Nooit gedacht dat Costello het dramatische in zich had. Voor de rest krijgen we in It Ain't Hay weer de heerlijke woordgrapjes en de geweldige achtervolgingssituaties die ik ondertussen in de films van het duo al verwacht. Humor moet het vaak van de beelden hebben maar Abbott & Costello bewijzen meerdere keren dat beeld en dialoog een perfecte combinatie kan zijn. Leuk zijn ook de vele verwijzingen in de film. Een duidelijke verwijzing is natuurlijk de poster vanéén van hun films tijdens het Glory Be nummer. Volgens Imdb is dit Who Done It maar de kwaliteit van de film was te slecht om dit echt te kunnen zien. Een andere verwijzing was een leuke quote naar de schrijver van het originele verhaal in de vorm van "I'm a Damon Runyon character! " door de immer geweldige Shemp Howard. Altijd leuk van die quotes.

De reden waarom mijn film zo slecht van kwaliteit was, was blijkbaar omdat dit zowat vroeger werd gezien als de Heilige Graal onder de Abbott & Costello films. Door problemen met de rechten van Damon Runyan mocht de film verscheidene jaren niet worden uitgezonden tot 2008. Ik zal dan wel een oude VHS versie hebben gehad maar soit, dat maakt eigenlijk niet zo veel uit.

Ik zei het hierboven al, maar dit is de meest losgeslagen Costello tot nu toe. Roepen, blazen, schreeuwen gelijk een vrouw, ... Alles doet hij en alles doet hij met verve. Die verve ontstaat natuurlijk alleen maar dankzij zijn eeuwige partner in crime, Bud Abbott. Geniaal duo en werkelijk één van de beste straight guys die ik ooit heb gezien. Nog een reden waarom It Ain't Hay de moeite waard is, is de terugkeer van Shemp Howard. Het was alweer 5 films geleden, van Hold That Ghost uit '41, dat hij nog eens in een Abbott & Costello verscheen. Gelukkig maakt hij dat hier ruimschoots goed door één van zijn grootste rollen tot nu toe te spelen. En wat voor een rol. Samen met Hinds en Quillan heeft hij een aantal geweldige scènes. Sowieso een geweldig trio. Maar daar stopt het nog niet want het trio wordt later nog een kwartet dankzij Eugene Pallette. Wat een heerlijk personage. Hij is dik, lelijk en een rauwe stem maar o zo geweldig. Zelfs de kinderen zijn niet irritant.

Wederom één van de beste Abbott & Costello films die ik al heb gezien. Het duo blijft en hilarisch en ik kan het maar niet genoeg zeggen, het blijft ontzettend jammer dat ze ondertussen zo vergeten zijn. Ach, aan mij hebben ze toch een levenslange fan gekregen.

4*

Deze viel enigszins tegen.

Zwak en onwaarschijnlijk plot wat weegt op Lou's gags die minder spontaan en aanvaardbaar zijn. Sommige zijn zelfs compleet in andere films van het komisch paar terug te vinden.

Muziek en dans in het begin en op het einde fleuren de zaak wat op.