"Do you know what really goes on in the mind of the person with whom you sleep?"
Deze film speelt zich af in Amerika rond 1940. De getrouwde Harry is stapelverliefd op de veel jongere Kay. Hij weet alleen niet hoe hij zijn vrouw Pat moet vertellen dat hij overspel heeft gepleegd en uiteindelijk besluit hij haar te vermoorden. Terwijl hij zijn bizarre plan ten uitvoer brengt, probeert zijn beste vriend Richard Kay voor zich te winnen.
Pierce Brosnan is en blijft een goeie acteur, maar ondanks dat trekt deze film me totaal niet. De poster is daarintegen wel aardig maar ook niet echt aantrekkelijk. Heeft een beetje weg van de Charlie's Wilson War poster.
Heb deze film nog niet gezien maar op IMDb krijgt hij een score van 7.4/10 dus ik denk dat die ene stem hier van 1,5 niet echt wat zegt over de kwaliteit van de film. Wordt vervolgd als ik hem wel heb gezien.
Film met verhaal wat ook in 20 a 30 minuten verteld had kunnen worden. Moet zeggen dat ik me moeilijk bij de film kon houden door de combi van warme in de zaal en de traagheid van de film.
Keek deze film omdat iemand zei dat zijn favo actrice Rachel McAdams was. Ik kende haar niet echt dus werd benieuwd. Achteraf merk ik dat ik haar trouwens eerder in Red Eye heb gezien.
Maar goed de film zelf vind ik beroerd. Zo saai als de pest en snap ook niet waarom hij per se in die tijd gefilmd moest worden (of is dit een herfilming?, of een waargebeurt verhaal?).
Bij het genre staat drama/misdaad, maar ik vind het meer komedie/misdaad.
Zo nu en dan heeft het wel wat weg van een klucht. De personages worden gedegen neergezet en het simpele verhaaltje blijft redelijk boeiend omdat je toch wat nieuwsgierig blijft naar de afloop. Helaas maakte het einde wat mij betreft de verwachting dat er op het allerlaatste moment nog wel een konijn uit de hoge hoed zal komen niet waar; het loopt allemaal een beetje met een sisser af
Laat ik beginnen met bekennen dat ik een zwak heb voor neo noirs.
Erg luchtig verhaaltje (maar dat is ook bij elke klassieker het geval) die toch naar behoren wordt uitgevoerd. Cooper vindt ik altijd een waar genot om naar te kijken en vooral in een noir komt hij perfect tot zijn recht, Brosnan doet zijn werk naar behoren maar vooral McAdams steelt maar weer eens de show als noir fatale. Vergeet de Vernonica Lakes, een Rita Hayworth's en de Betty Grables, McAdams geeft ze zonder problemen een enkele reis naar het vergeten hoekje.
Het zeer makkelijk wegkijkende plot heeft alleen één probleem, het geeft de nadruk overal naar toe te willen maar gaat helemaal nergens naar toe. De noir sfeer wordt heel goedo ver gebracht (niet zo goed als de meesterwerken L.A. Confidential en The Black Dahlia) maar die vergelijking is ook wat unfair voor Married Life.
Al met al een goede film, die echt niet minder is dan al die geprezen "klassiekers".
De noir sfeer wordt heel goedo ver gebracht (niet zo goed als de meesterwerken L.A. Confidential en The Black Dahlia) maar die vergelijking is ook wat unfair voor Married Life.
Naar mijn idee bij lange na niet. De toon in Married Life is toch vooral licht komisch, wat in eerder genoemde films nauwelijks tot niet het geval is omdat het accent daarin veel meer op de misdaad ligt. Die broeierige sfeer vond ik persoonlijk helemaal niet terug in deze film.
Ik geef toch ook aan dat de sfeer niet zo goed is als in die films?
Je hebt gelijk. Maar het verbaast me dat je ondanks dat de film dan toch niet onder vindt doen voor de gerenomeerde titels in dat genre, omdat die sfeer-wat mij betreft-daar nou juist zo'n belangrijk onderdeel van is. Vandaar
Heeft ook te maken dat ik veel klassieke film noirs nogal erg overschat vindt (vind ik bij veel klassiekers trouwens). Iets te gekunsteld imho. Ik denk dat dit mijn statement wel iets verduidelijkt.
Qua verhaal vond ik het een beetje mager. En het genre is ook niet echt aan mij besteed. Maar toch zat ik op een gegeven moment wel in de film, en zat ik met aandacht te kijken naar de cast, zoals gewoonlijk is Rachel McAdams weer geweldig om naar te kijken! Wat een beeldschone vrouw is dat toch. Pierce deed het ook wel aardig, maar ik vind hem niet echt in zo'n rol passen, ik weet niet ben toch misschien teveel Bond gewend bij hem. Chris komt geloofwaardig over als een man die helemaal de draad kwijt is. Dat was dus wel in orde, maar toch vind ik het geen film die hoger komt dan het gemiddelde, daarvoor is het allemaal wat te simpel. En opzich hou ik wel van 'simpele' films maar niet in dit genre, dan word het voor mij al heel snel saai.
Toch vond ik Married Life nog aardig wegkijken maar dat kwam grotendeels door Rachel McAdams, want zij is en blijft een favorietje van mij
Heerlijke cast weer, vooral Rachel McAdams kan me toch een potje acteren.
Het word lekker luchtig gehouden. Het was wel leuk geweest als ze nog een duidelijke thriller of drama-tint eraan gaven (daar die 2 er allebei niet echt goed in zaten).
Ondanks dat er misschien meer inzat met het concept en de cast, keek het lekker weg en boeide genoeg en verdient dusdanig toch een ruime voldoende
Ook wel eens leuk om na de vele romantische komedies die ik zie, nou weer eens een romantisch drama te bekijken. Als het een film uit 1949 was geweest had ik het waarschijnlijk een saaie film gevonden. Maar de manier waarop de oude tijd wordt weer gegeven is toch aardig gelukt, met een mooie jaren '40 sfeer zodat het een aangename film is om te zien. Chris Cooper speelt het best, de anderen spelen aardig maar niet echt opvallend goed. Bij Pierce Brosnan bespeurde ik de herkenbare charme die Roger Moore ook vaak heeft.
Eigenlijk een matige film, die trouwens leuk begint met een nummer van Doris Day. Door de wending in het verhaal en nu ik weet hoe hij afloopt, weet ik ook niet meer precies wat te stemmen. Heel ruime 3.0 dan maar, in de toekomst misschien nog een krappe 4.0.
Matige film over een getrouwd stel waarvan de man vreemdgaat. Een weinig origineel verhaal en mede daardoor wat aan de langdradige kant. De setting (eind jaren '40) is wel goed gekozen en past goed bij dit verhaal van liefde, ontrouw, verraad en zelfs moord. De cast levert goed werk, maar wel een beetje jammer van het verder nietszeggende einde dat eerder een anti-climax is. Nog net een 3.0.
Mooie rol van Cooper vooral (maar wat heeft ie toch een rotkop) en Clarkson is goed als altijd. Pijnlijk om te zien hoe Harry een soort ideaalbeeld heeft van de liefde maar verder eigenlijk niet lijkt te weten hoe dat moet, liefhebben, en daarin tot kinderlijke en uiteindelijk bijna fatale keuzes komt en die arme Pat die naïef denkt dat hij van haar afhankelijk is, terwijl niet zij het is, maar simpelweg dat ze iemand is, dat ze een vrouw is. Dat hij niet alleen is.
En hij (Harry) die denkt dat zij van hem afhankelijk is, terwijl ze hem toch duidelijk heeft gezegd dat ze denkt dat liefde neerkomt op seks en het dan dus buiten de deur zoekt als ze het niet bij hem vindt. Grappig om te zien verder dat Richard (Brosnan) de katalysator is van het verhaal door juist níets te doen.
Maar Richard blijft daardoor ook wat passief. De rol van McAdams doet me verder ook niet zoveel. Het bijzondere van McAdams ontgaat me sowieso altijd een beetje, mij ontgaat dus ook waarom die twee heren allebei door haar betoverd raken. Aan de andere kant lijkt me dat ook een lastige opdracht als actrice, om eruit te moeten zien als een Vertigose Kim Novak met een zelfde femme fatalige aantrekkingskracht maar uiteindelijk gewoon een lieve, niet al te complexe vrouw te moeten zijn die eerst valt voor de een en dan voor de ander.
Wat betreft het einde: Harry zou Richard achteraf hebben verteld dat hij Pat probeerde te vergiftigen. Dat moet natuurlijk, anders kon Richard hier niet voice-overtje spelen met kennis van zaken, maar ik geloof niet dat Harry dat zou zeggen.
Op de een of andere manier nog wel onderhoudend zonder dat er eigenlijk echt wat gebeurd, en best goed gespeeld, al gedragen alle personen zich feitelijk als een stel oppervlakkige postpubers die maar aan een ding kunnen denken.
Toen de film afgelopen was dacht ik werkelijk dat we pas halverwege waren, wat er voor pleit dat ie inderdaad wel onderhoudend was, maar het verhaal toch wel flink te kort schoot.
Een gestileerde, 'n beetje satirische, Hitchcockachtige, maar onevenwichtige combinatie van een misdaad-melodrama en een portret van een echtpaar, waarin relaties, bedrog en overspel de boventoon voerden. De dialogen klonken vrij openhartig, maar de gebrekkig functionerende personages werden, op Rachel McAdams (femme fatale) na, gespeeld door een cast die maar mondjesmaat overtuigde. Ook de onderlinge chemie ontbrak en ik vond het einde ronduit teleurstellend.