Un Dimanche à la Campagne (1984)

Oeioei - wat een mooie film. Wat een onwaarschijnlijke prachtige muziek (deze jongen wil zich dit jaar zeker iets van die Gabriel Fauré aanschaffen - wat een ontdekking!).

De tijd gaat hier zo traag - je wordt bijna gedwongen je eigen ritme aan te passen.

Er wordt geen woord, letter, syllabe té veel gezegd. De conversaties zijn spaarzaam - wat een verademing! Het belangrijkste laat je maar beter onuitgesproken - lijkt deze film me te zeggen.

Doet me een beetje denken aan "Dayton, Ohio - 1903" van Randy Newman. En dit soort dingen kom je heel weinig tegen in dit bestaan (het is te zeggen: in mijn universum dan(en dat is niet echt spannend, beste mensen) )

Ja, ik kan me de enorme subtiliteit van de film nog goed herinneren. Deed me denken aan het betere werk van Claude Sautet.

Bertrand Tavernier laat de camera het werk doen en brengt een mooie, ingetogen, nostalgische film over oud zijn, vereenzaming en besef dat er heel wat definitief tot het verleden behoort en dat er echt bij te horen niet meer in zit.

Alle karakters worden netjes getekend, hun onderlinge verhoudingen, maar vooral de facade van gespeelde interesse die ze allen optrekken

Nu op Arte TV te zien

De gezapige, saaie verhandeling, over een ouder wordende vereenzaamde schilder en de op bezoek zijnde familie, speelde zich, nog voor de eerste wereldoorlog, af op het Franse platteland. De plaatjes waren visueel mooi en de muziek was prachtig. Er werd echter dermate bitter weinig gezegd dat wat meer inhoud niet misplaatst was geweest.

Inderdaad. Het is nogal een niets-aan-de-hand film (en nee ook niet dat wat onuitgesproken is), die het met name moet hebben van de voortkabbelende sfeer.

Niet genoeg om mij enorm te boeien in ieder geval.

Redelijk saaie prut eigenlijk. Er gebeurt bijna niks in deze speelfilm over een zoon en dochter die op bezoek gaan bij hun rijke maar vereenzaamde vader, een vroegere schilder. De familie leeft op het witte scherm aan het ritme van onthaasting. De zondagse tijd werd in het begin van de 20ste eeuw heel anders ingevuld dan nu. Rustig keuvelen, lekker op het gemak eten, een dutje doen, zich bezighouden met spelletjes, dansen in een guingette etc. Die scène waar vader en dochter samen dansen is trouwens erg mooi en vol nostalgie. Het is duidelijk dat we met onze smartphones en internet veel quality time vergooien .. een potje koffie gaan drinken en gewoon babbelen wordt toch terug aantrekkelijker... Verder wordt heel wat aandacht geschonken aan de verhoudingen tussen al deze familieleden

Wat een tergend langzaam inhoudsloos drama.