Wayne's World (1992)

Wayne's World is een typisch product van de 90's en doet me meteen denken aan 2 andere duo's: Bill & Ted en Beavis & Butt-Head. Een generatie tieners die houdt van scheurende gitaren, chicks en party's. Wat meteen hun hele leventje is. Deze film zag ik als tiener meermaals (net als Bill & Ted trouwens) en de film blijft nog steeds scoren.

Ok, sommige grappen zijn al wat gedateerd en met het ouder worden merk je ook de vele gebreken die de film kent. Maar toch heeft de film nog wel wat en het duo Wayne & Garth werkt wel. Al zal dit vooral mensen die jong waren in de 90's aanspreken. Maar alles komt toch terug, dus dit zal ook nog wel z'n revival kennen.

... Schwing!

Vermakelijke komedie uit de jaren '90.
Vermakelijke grappen - en een orgineel verhaal (het verhaal van Wayne is gebaseerd op Mike Myers zelf).
Het acteren is wel oké, hoewel Dana Carvey er zo te zien nog niet helemaal in het karakter 'Garth' zat. In deel 2 speelt ie overtuigender.
Ed O'Neill speelt een leuke bijrol, hetzelfde voor Rob Lowe.
De film is na vele keren nog het kijken waard en is nog steeds tijdloos.
4.0*
Wow! What a totally amazing, excellent discovery! Not!

Excellent

Erg droge film. Ben niet echt een Myers fan (vind Austin Powers niks aan), maar hier was in combinatie met Garth best grappig. Ik zat niet echt in een melige bui, maar heb toch een paar keer flink moeten lachen. Een grappige komedie waar Wayne en Garth een avontuur beleven met allemaal gekke dingen. Het slaat allemaal nergens op, maar dat maakt het juist grappig. Ook heeft de film een leuk einde.

Een film die zich niet serieus neemt. Moet jij ook niet doen!

Nu 3*, maar in de toekomst misschien meer. Deze film is perfect als je met paar vrienden een melige avond wilt hebben.

Leuke film, paar keer goed moeten lachen maar tis wel flauw allemaal. daarom en 3

Dit is één van mijn favoriete komedie's.
Deze leuke film staat in mijn top 10 om dat er leuke grappen in komen soms ook flauwe.
Heeft ook een origineel einde.
Dit is echt een komedie die je moet gezien hebben.

Typisch begin jaren 90 product en deze film heb ik destijds ook in de bioscoop gezien (trok geen volle zalen). Ik vond het toen eigenlijk ook wel een leuke film maar als je hem nu ziet is er eigenlijk weinig leuks meer aan te beleven en valt het ook op hoe flauw het eigenlijk wel niet allemaal is. Maar ja in de jaren 90 was dit gewoon leuk en moest je erom lachen. De cast in de vorm van Mike Myers en Dana Carvey doen het overigens wel leuk en hetzelfde geldt voor de rol van gladjanus Rob Lowe.

Zou ik deze film nu voor het eerst zien, dan zou ik hem nooit een voldoende hebben gegeven. Maar omdat ik het destijds toch wel een leuke film vond blijf ik het houden op een 3,0 welke ik een aantal jaren geleden heb gegeven.

Wow, Wayne’s World is weer op tv. En ik had hem na tig keer kijken nog niet beoordeeld. Een goede reden om dat nu eens te doen. En te proberen hier een serieuze review van te maken.

Een stel idioten, ehm, muziekliefhebbers in een kelder met hun eigen programma. Het past in het plaatje en uiteraard moest het ooit een keer gemaakt worden. En dat is hier gewoon goed gedaan. Want ik zit nog steeds te lachen, nadat ik hem al zo vaak heb gezien.
Apart dat een film met een plotje van 3 regels dit voor elkaar kan krijgen. Als je een goed script schrijft, is het blijkbaar mogelijk. Zoals ik als zei past het bij de doelgroep die ook prima in staat is om zichzelf niet al te serieus te nemen. Dus is deze relatief korte film prima door te komen. Met vrienden en een biertje in je hand of alleen, het maakt niet zoveel uit.

Zet Myers en Carvey samen met een pruik op, en je hebt een leuke avond. Beste vrienden voor 90 minuten. Het werkt. Typetjes en een echte sidekick, kotswaardig is het hier absoluut niet.
Lowe doet met weinig veel. Trekt af en toe een zuur gezicht, brabbelt wat zakenmannentaal met de andere acteurs voor de bijrollen. Ik vond hem hier zeker wel grappig.
Jammer dat Carrere’s wel echt zong, maar haar bas aan het faken is. Dat zag er maar typisch uit.
Alle gare langharigen zijn prima ingevuld. Lijken me handige en relaxte rollen en dat zijn het waarschijnlijk ook. En wat extra aandacht voor Alice Cooper. Ik lag nog steeds in een deuk om zijn cameo.

3,5*

Best leuk om weer eens terug te zien al heeft het allemaal niet veel om het lijf.Uit nostalgisch oogpunt blijven de 3 sterren toch staan.....Prima cameo van Alice Cooper.NOT

Over het algemeen kan ik dit soort comedies wel waarderen. Ik luister zelf al jaren naar rock en metal, dus alle inside jokes wel. Van vijf mannen in een auto die Bohemian Rhapsody aan het meezingen zijn, kan ik werkelijk waar nog niet eens glimlachen. Mike Myers kiest overigens wel heel vaak voor de makkelijke weg, terwijl genregenoten soms nog duidelijk ballen hebben. Mike Myers heeft met Dana Carvey de grootst mogelijke droplul als sidekick uitgezocht. Met de muziek heeft het behalve de lading t-shirts en posters weinig te maken. Myers is nog duidelijk bezig het typetje uit te werken dat hij later voor de Austin Powersfilms zou gebruiken. Wayne’s World kan je voor het doodse verhaal en de suffe humor (ok, geef toe, enkele keren nog gelachen) gewoon laten liggen.

Aardige film over twee rockfanaten die een tv-show maken vanuit hun kelder. Een hoop ongein, maar wel leuke ongein. Fragmentarisch van opzet maar Wayne en Garth zijn twee leuke personages om anderhalf uur mee te delen. Wellicht niet 'excellent', maar wel vermakelijk genoeg voor een goeie 3.0 sterren.

Tip: never go full retard.

Charmant is dit filmpje zeker. De poster belooft een olijk kitschfestijn en dat krijg je ook ... of toch deels. Het rock & roll-sfeertje moest duidelijk eerst door een Hollywoodfilter. Wat overblijft voelt aan als een compromis. Ironisch voor een film over je ziel verkopen.

Af en toe mag er eens buiten de lijntjes gekleurd worden, voor de rest bewandelt de film vooral platgereden en veilige paden. Het ligt allemaal een beetje voor de hand. Een voorbeeld: de autokeuze. Een AMC Pacer is niet meteen de meest originele loser-wagen. En zo leken de makers voortdurend de makkelijkste weg te zoeken.

Het enthousiasme van Myers en zijn sidekick Carvey is verder best aanstekelijk. Maar echt grappig? Meh nee. Daarvoor zijn de grappen toch echt te debiel.

Als de makers echt ballen hadden was hier meer uit te halen. 2.5*

Een cultklassieker uit de jaren negentig die ik al heel lang niet gezien had. Grappig genoeg dacht ik op een of andere manier dat de door Carvey gespeelde rol Wayne was. Zal wel door zijn meer opvallende uiterlijk komen. Ik vond Carvey ook de show stelen eigenlijk, en niet Myers, die nog een relatief normale rol speelt. Garth is een lekker maf personage. Erg apart, maar ook een klein beetje griezelig en aandoenlijk tegelijk. Ook leuk om in bijrolletjes nog een hoop bekende gezichten voorbij te zien komen. Tia Carrere is leuk genoeg, en we zien ook Lara Flynn Boyle, Ed O'Neill, Mike Hagerty en zo nog wel wat.

Het verhaal is totaal ondergeschikt en wordt door de film zelf ook op de hak genomen. Het is allemaal lekker eigenzinnig en er zit zo'n lekker ongedwongen enthousiasme in de film.  Best veel memorabele scènes ook, zoals de Bohemian Rhapsody-scène in de auto. De film is vooral een aaneenschakeling van losse scènes maar wordt niet eens zo rommelig als je zou verwachten. Een beetje een voorloper van latere stoner comedy's of films als Dumb & Dumber, alleen een heel stuk slimmer en droger, en daarmee eigenlijk ook gewoon leuker. 3.5*.

Dit is gewoon slecht. Gewoon totaal niet grappig. Een half punt voor Alice Cooper.

Wayne's world, Waynes's world, Party time, Excellent!

Heerlijk stuk cult over de halfgare Wayne en Garth, die een hele serie erg grappige bijfiguren tegenkomen in het maffe verhaal vol verwijzingen naar andere films - de cameo van Robert Patrick had me weer eens onder tafel van het lachen, bijvoorbeeld. Rob Lowe is ook een van zijn betere rollen aan het spelen als de eng glibberige platenbaas, Tia Carrere is vooral zichzelf en heel, heel erg leuk, en dan Meat Loaf, Ed O'Neill en Alice Cooper nog. Altijd weer een feest om te zien. Misschien niet het meest hoogdravende verhaal ooit, maar wel een heel duidelijke afstand met de gemiddelde comedy uit Hollywood.

Fijn om nog een keertje gezien te hebben.

Onserieuze humor met hier en daar spoofs van andere films (wat altijd heerlijk is om te zien)
Ook de reclame's van shampoo dat ze nadoen waren heel leuk.

Verhaaltje op zich is ook best leuk, en Alice Cooper dat even de twee vrienden iets wijzer maakt met zijn uitspraak over een land.

Het gene waar ik toch het hardst moest mee lachen was de scene als Wayne opstapt, en Garth alleen in beeld blijft en die belachelijke kop trekt, terwijl de cameraman zegt: ken je die ene scene uit scanners waar die gast zijn hoofd ontploft. Zo funny!

Geen hoogschieter, maar toch heel erg leuk.

3,0

simpel maar prettig

In mijn herinnering was Wayne’s World altijd hilarisch, maar sommige komedies blijken achteraf toch iets minder geestig dan je dacht. Ik zie hier vooral komieken iets te hard hun best doen en dat resulteert eigenlijk zelden in iets hilarisch. Mike Myers doet zichtbaar moeite om grappig te zijn, terwijl hij het minst leuke personage van de twee moet vertolken; hij is de Adriaan/Bert/Ernst van het duo, die ook nog eens de held van het verhaal moet zijn. Carvey is iets geestiger, maar het duo wordt eigenlijk weggespeeld door hele korte bijrollen, die veel grappiger zijn. Ed O'Neill is bijvoorbeeld honderd keer grappiger in zijn paar seconden dan anderhalf uur gekke bekken van Mike Myers. Eigenlijk net als een Rob Lowe, Kurt Fuller of Alice Cooper. Er zitten best wat sympathieke grappen in de film, maar het is geregeld ook te dommig en kinderachtig.

Vooruit, 3 sterren.

in 2021 voor het eerst gezien.
In mijn pubertijd was ik absoluut niet voor dit soort humor te porren.
Nu ik het terig kijk is het allemaal best wel grappig, maar misschien ook vooral vanwege de '90 popmuziek die erin verwerkt is, en toch wel een leuke nostalgisch tijdperk opwekt.

“Benjamin is nobody's friend. If Benjamin were an ice cream flavor, he'd be pralines and dick.”

Als ik deze film een paar jaar geleden had gezien dan was ik waarschijnlijk helemaal kapotgegaan hoe ‘Wayne’ en zijn maatje ‘Garth’ zich voortbewogen in de film, praten op een vreemde manier of de situaties waar de twee zich meermaals in verwierpen. Nu kon ik daar wat minder om lachen en was het op het begin misschien soms best irritant. Als ‘metalhead’ zit ik natuurlijk ook op sociale media in het wereldje en krijg vaak tips voor muziek maar ook voor films. ‘Wayne’s World’ kwam laatst een keer voorbij met ook de vermelding dat hij op ‘Netflix’ was toegevoegd, waarom ook niet? Gelijk de film opgezet en ik moet eerlijk toegeven, zoals al eerder vermeld: het was soms best irritant. Maar de toch wel uitspringende personages, vooral de muziek en het toch wel leuk te volgen verhaal hielden de film voor mij best hoog.

Zoals ik al zei, de film speelt zich af in een setting die mij erg lag. De grappen daar in tegen zijn toch wat slap, en komen niet altijd even fijn binnen. Zeker hoe de twee zich voortbewogen met de getrokken gezichten dat ligt mij niet, ik ben daar niet zo’n fan van want ‘Jim Carrey’ heeft daar ook een handje van en zijn rollen zijn ook niet altijd mijn favoriet.

Het verhaal vond ik overigens wel geinig. We volgen ‘Wayne’ met zijn beste vriend ‘Garth’ die met z’n tweeën en een paar vrienden een talkshow in de kelder van zijn moeder hosten. Op een dag worden ze gescout door een vrij grote zender om vanuit hun naam de talkshow te voortzetten. Eenmaal daar lijkt het niet de ideale wereld als wat ze dachten en worden er constant dingen tegen hun wil in veranderd en ook wordt ‘Wayne’ ontslagen. ‘Wayne’ heeft ook een leuke vriendin gevonden en gaat er nu voor om haar beroemd te maken maar, moet daarvoor wel weer alles zelf opzetten en na een tijdje ook met de hulp van zijn vrienden.

Dus ja, ik heb me redelijk vermaakt verder maar, had er wel wat meer van verwacht. ‘Wayne’s World’ is een droge film die qua setting, muzieksmaak en verhaal wel in mijn straatje past maar qua acteren vond ik het toch te hinderlijk, waar de grappen helaas ook niet zo grappen waren als ik dacht.

3.0*