La Souriante Madame Beudet (1923)

Ik heb een versie van 38 minuten gezien en vond die erg goed. Beklemmende film, komt qua sfeer in de buurt van een film als Repulsion van Polanski. Het thema is vooruitstrevend, een vrouw die ongelukkig is in haar huwelijk en zit voornamelijk thuis depressief te zijn, maar de man lijkt dat helemaal niet door te hebben. De eerste feministische film?

Wellicht,al is de moraal uiteindelijk(of lijkt dat te zijn)conventioneel.Hoe dan ook:we hebben hier een duidelijk door Madame Bovary geinspireerd verhaaltje over een vulgair-imbeciele bourgeois en zijn "romantische"(als ik die term mag gebruiken)echtgenote die hunkert naar het hogere,dit alles spelend in een provincienest..Meneer houdt van 19-e eeuwse grand opéra,mevrouw speelt Debussy op de piano.2 tegenpolen die mekaar vooral afstoten.

De film combineert Frans impressionisme qua belichting met Duits-expressionistische trekjes:een groot deel vd speelduur wordt in beslag genomen door dagdroomsequenties vd heldin met spookachtige special-effects,terwijl die dagdromen worden hinderlijk onderbroken door een hyperexpressief grijnzende echtgenoot,wiens verrotte tanden in close-up zijn te zien.

Het geintje met dat pistool en die zelfmoordspelletjes is aanvankelijk wel amusant,maar valt uiteindelijk wat teveel in herhaling.Of de ontknoping voorspelbaar is?Tsja,hangt af van je telepathische vermogens.

Opvallend tenslotte zijn enkele shots van de zo te zien noordfranse provinciestad waar het verhaal zich afspeelt, en waaraan je kunt zien hoe middeleeuws het straatbeeld toen nog was.

Een verhaal dat even helder als verwarrend en angstaanjagend is. Een schrikbeeld van onbegrip, lusteloosheid en berusting. Faust is net zo ver als Madame Bovary. Geen gekke combi eigenlijk. Hoewel niet zo snel vergelijkbaar met andere zwijgende films door zijn soms vernieuwende aanpak (slow mo, bizarre close ups) nog lag niet zo vergaand als Dulacs La Coquille et le Clergyman van een paar jaar later.

La Souriante Madame Beudet is een aardige Franse feministische film. De hoofdrolspeelster is modern en vooruitstrevend. Ze speelt piano, leest moderne tijdschriften en is op dat gebied juist het tegenovergestelde van haar man. Hij is een zakenman, gewoon en vrij onbeleefd, met duidelijk andere interesses. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat hun huwelijk niet zo geslaagd is.

Madame Beudet komt tegen haar man in opstand en probeert op soms cynische wijze duidelijk te maken, dat ze vindt dat ze het recht heeft om haar eigen leven te kunnen leven, om zo gelukkig te zijn. De regie is redelijk vernieuwend en vooruitstrevend, met hier en daar wat probeersels. Vooral de dromen van Beudet zijn wel de moeite waard. Haar man is overigens nogal vervelend met zijn constante pogingen zogenaamd zelfmoord te plegen.

Ook mijn versie duurde slechts 38 minuten.

3,0*

Aardige korte Franse film uit 1923. leuk om te plaatsen in de historische context, met name wat gender betreft. Terwijl een hoop landen al vrouwenkiesrecht hadden ('zelfs' de VS), was dit in Frankrijk nog lang niet het geval (pas in 1944 werd dit toegekend). Ik benieuwd in hoeverre een dergelijke situatie voor vrouwen In Franrijk zijn weerslag heeft gehad in de films uit die tijd. Uiteraard waren er niet zoveel vrouwelijke regisseurs, maar toch.

De film zelf is behoorlijk geschoten, al was het verhaal niet helemaal mijn ding. De man was een beetje Caligari-achtige 'schurk' en ik werd nooit echt meegesleept door de ontwikkelingen. De score van Mafred Knaak uit 2005 was ik wel verrast over, erg leuk!

Een beetje triest verhaaltje met toch nog een verrassend en grappig slot
Het is inderdaad de man die als de slechterik wordt voorgesteld, opvliegend, eigenzinnig, met een afschuwelijke grijns en dito tanden.
Mooi vind ik de dromerijen en de waangedachten van de vrouw, wat haar ontgoocheling in het huwelijk verduidelijkt, en het scenario knap aanvult.
Korte maar aangename beleving van deze stille movie.

Het kostte me even moeite om in het verhaal te komen omdat er een anders soort taal wordt gebruikt dan ik gewend ben van de meer conventionele stomme film. Zo worden de niet zo vrolijke gedachten van de ‘glimlachende’ Germaine Dermoz als Mme Beudet veelal weergegeven door beelden die de eigen beeldvorming van Mme Beudet voorstellen. En daardoor kruip je als kijker eigenlijk in het hoofd van Mme Beudet. Een beleving die ik nog niet zo gauw heb meegemaakt in andere silent movies waar de innerlijke wereld van de personages veelal af te leiden is uit expressieve gelaatsuitdrukkingen, reacties op gebeurtenissen en tussentitels. En dat maakt deze film wel de moeite waard. Deze visie wordt door regisseuse Germaine Dulac vormgegeven binnen een verhaallijn die een kritiek betreft op de kleine burgerij, wat geen verrassing is voor een avant-garde productie uit die tijd. Het zal ook wel geen toeval zijn dat de bladmuziek die aan bod komt op de pupiter van Mme Beudet een stuk van Claude Debussy betreft. Debussy als impressionistisch componist in een film die beschouwd wordt als onderdeel van de Franse impressionistische cinema. Al bestaat er blijkbaar discussie over wat dat impressionisme als overkoepelend begrip inhoudt, wanneer ik daarover lees op het web. Maar dat zijn zorgen voor academici. Wat mij betreft was het fijn om deze film een keer gezien te hebben. En heb er zowaar een glimlach aan overgehouden.

Ik vond het een wereld van verschil. Van die laatste best kunnen genieten, dit was maar een flauw en uitgerokken narratiefje, waarbij het dramatische aspect door de vreselijke overacting geen enkele impact had.