Natural Born Killers (1994)

Dit atypische werk van Stone bedient zich van een merkwaardige combinatie van satire en effectbejag. De bijna megalomane uitvoering loopt hiermee bijna parallel met het televisieprogramma van Robert Downey's personage. De morbide grappen, een apathische Lewis, een schmierende Tommy Lee Jones; de film laat doelbewust het idee van subtiliteit volledig varen. Er is geen enkel sympathiek personage te bekennen en de hoofdrolspelers zijn zelfs volledig gespeend van enige morele ambiguïteit.

Gewoon de culminatie van onvervalste slechtheid in tha face, dacht Stone. Dat de naam Quentin Tarantino aan dit project is verbonden, verklaart wel wat, maar ook voor diens doen is dit voorbij alle grenzen. Mijn persoonlijke oordeel over dit gegeven is tweeledig: aan de ene kant is het vermaak in optima forma, anderzijds werkte de robuuste cinematografie en het expliciete vertoon van geweld gaandeweg afvlakkend. Als we aangekomen zijn bij de rebellie in de gevangenis, heeft de perplexe kijkervaring inmiddels plaatsgemaakt voor hoongelach.

Hamburgers op het menu vandaag, en daar paste wel een lompe film bij dacht ik zo. Ik verkeerde in de veronderstelling dat dit een oorlogsfilm zou zijn. Dat bleek toch iets anders te liggen, maar ik kan zeggen dat ik meer dan voldoende aan m'n trekken ben gekomen.

De openingsscène deed erg aan Tarantino denken, en bij de openingscredits bleek ook dat het scenario van zijn hand is. Toch kan geen één van zijn eigen films tippen aan de extremiteit van deze film. Niet zozeer qua grafisch geweld, maar vooral wat betreft de beeldtaal en de intensiteit loopt deze film toch echt mijlenver voor op Tarantino's werk.

Visueel dus een behoorlijke trip. Behoorlijk experimenteel: kleur, zwart-wit, animatie, filtertjes, alles komt voorbij na eerst flink verhakt te zijn op de montagetafel. Het verhaal kan me uiteindelijk niet heel veel schelen, genoeg te zien: het is dynamisch, surreëel en intens. Misschien dat het op maat gesneden soundtrack het geheel nog wat meer had kunnen versterken. Nochtans een sterke collectie nummers, van Leonard Cohen naar Een nacht op de kale berg van Moessorgski tot Rage Against The Machine.

Van te voren gehoopt op fijn vermaak, maar het blijkt dus the way beyond te zijn. 4,5*.

Zeer artistiek! Erg sterke film. Goede beelden. De sfeer wordt ultiem weergegeven.

wat een meesterwerk...omg..door de ogen van 2 zwaar beschadigde mensen kijken...ik snapte de film helemaal..dit is romeo en juliet hoe die zou moeten zijn..

en als mensen zoals een paar hieronder.., zeggen dat dit soort films haat dragend zijn..nee dat zijn jullie domme opmerkingen die zetten je om tot haat..niet dergelijke films....ga disney kijken..of zetten die films ook jij tot haat..want die worden me toch geslagen vaak whahaha

verplichte kost

wat een meesterwerk...omg..door de ogen van 2 zwaar beschadigde mensen kijken...ik snapte de film helemaal..dit is romeo en juliet hoe die zou moeten zijn..

en als mensen zoals een paar hieronder.., zeggen dat dit soort films haat dragend zijn..nee dat zijn jullie domme opmerkingen die zetten je om tot haat..niet dergelijke films....ga disney kijken..of zetten die films ook jij tot haat..want die worden me toch geslagen vaak whahaha

verplichte kos

1 van Stone's beste films.. Gebaseerd op een script van de geniale Quentin Tarantino Geweldig gefilmd en gemonteerd. Harrelson en Lewis spelen een geweldige performance en ook Jones is geweldig in zijn rol van een prison warden . Wat lees ik hier een hoop gezeur van mensen dat deze film mensen aanzet tot geweld... dat ligt echt aan die mensen zelf want ik heb deze film al 1000 x gezien en nee, ik heb nooit zoiets in het echt gedaan.. De zwart/wit beelden en etc brengen juist het juiste effect om de juiste sfeer over te brengen.. Geniale film die niet zo zeer om het geweld gaat, maar om de verheerlijking van geweld door o.a. de pers die Mickey en Mallory afbeelden als supersterren i.p.v. de zieke seriemoordenaars die ze zijn, plus dat het ook een goed beeld geeft waarom iemand een seriemoordenaar wordt (Mallory wordt bijvoorbeeld misbruikt door haar pa) Mensen die hun (negatieve) mening alleen maar baseren op het geweld e.d. snappen de booschap niet helemaal... Dikke 5

Top acteurs, goed geacteerd, maar ik vond het een rommelachtige film. Hij duurde voor mijn part ook te lang.

Blijft tof!

Had een beetje schrik voor deze herziening, was namelijk al érg lang geleden, maar blijkbaar was dat nergens voor nodig. Dit blijft verreweg Stone's beste film en eentje die Hollywood eigenlijk nooit meer geëvenaard heeft.

Vooral niet qua intensiteit. Vanaf de eerste tot de laatste minuut blijft Stone visueel uithalen, in combinatie met een cast aan prettig gestoorde personages en een plot dat lekker ontspoort maakt dat een geweldig explosieve film. Het verbaast me daarom dat deze algemeen gezien toch wel hoog gewaardeerd wordt, want zo toegankelijk is de film niet.

De afwerking oogt soms wat crude, maar vanwege de energie die in deze film zit is dat zelden een echt problem. Was een zeer fijne herziening, blijft een coole film die van start tot einde gezellig doordendert.

4.5* en een uitgebreide review

In 1994 gooide Oliver Stone werkelijk alle remmen los in Natural Born Killers, met het verhaal van serie-moordenaars [of zijn het massa-moordenaars?] Mickey [Woody Harrelson] en Mallory [Juliette Lewis] die in korte tijd tientallen mensen vermoorden omdat ze toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Maar omdat Mickey & Mallory altijd één iemand laten leven om het verhaal na te vertellen, worden ze snel beroemd. Wanneer een fanatieke, extreem egocentrische TV-misdaadjournalist [Robert Downey Jr] een special over Mickey & Mallory besluit te maken, ontstaat er een waanzinnige media-hype waardoor ze talloze fans krijgen die alles doen om een glimp van het moordlustige duo te krijgen.

Natural Born Killers is allesbehalve subtiel: de melancholische openingsklanken van Leonard Cohen staan in schril contrast tot de bloederige openingsscène, waarin Stone de camera constant in beweging houdt en daarmee een desoriënterend effect schept en door steeds andere stijlmiddelen te gebruik is het geweld afwisselend stripachtig, schokkend en hilarisch, maar immer fascinerend is. Het point-of-view-shot van een kogel die zich in het hoofd boort van één van de bedienden in de openingsscène is ronduit surrealistisch maar ook geniaal. De film zit bomvol met zulke gestileerde scènes en dat maakt deze film tot werkelijk een unieke filmbelevenis. Er zijn zoveel hoogtepunten, maar mijn favoriete scène zit al vroeg in de film, wanneer we erachter komen dat Mallory uit een verschrikkelijke familie komt met een gewelddadige, incestueuze vader [Rodney Dangerfield in een gewaagde tour-de-force] en een passief toekijkende moeder [Edie McClurg]. Maar deze semi-flashback filmt Oliver Stone als een sitcom, waarbij elke vernederende, seksueel getinte opmerking van vader wordt gevolgd door een lachsalvo. Mickey komt binnen als vleesbezorger en krijgt een ovatie van het publiek, alvorens hij en Mallory korte metten maken met vader en moeder. Deze surrealistische, scherp-satirische setting kan je niet onberoerd laten en dat is precies wat Oliver Stone wil.

Oliver Stone houdt de Amerikaanse samenleving onverbiddelijk een spiegel voor en wat we zien is op zijn zachtst gezegd niet iets om vrolijk van te worden. Afgezien van een Indiaanse guru die Mickey en Mallory ontmoeten kort nadat ze paddo’s hebben geslikt, is er geen good-guy te bekennen in het Amerika van Natural Born Killers. Dat Mickey & Mallory uiteindelijk de meeste sympathie van de kijker krijgen is voor een groot deel te danken aan de beide hoofdrolspelers. Woody Harrelson rekende hier op riskante, maar indrukwekkende wijze af met zijn imago als de sullige Woody die hij jarenlang speelde in de bravo sitcom Cheers en deze film was voor hem de sleutel tot een langdurige, succesvolle carrière als karakteracteur die nog steeds voortduurt. Juliette Lewis maakte eveneens een verpletterende indruk, maar zij kwam helaas snel terecht in het B-film-circuit en is tegenwoordig zo nu en dan te zien in kleine rolletjes in kleinere films en minder bekende TV-series. Zij kon het imago dat ze door deze film kreeg niet van haar afschudden en dat is zonde, want ze heeft toch wel laten zien veel meer in huis te hebben.

Natural Born Killers is een overweldigende achtbaanrit van een regisseur die op het top van zijn kunnen is en elke visuele truc gebruikt om elke bestaande emotie op te roepen. Wie weten wil wat je met het medium film kan doen, doet er goed aan om deze film te kijken... dat is, als je een sterke maag hebt en ook kunt genieten van de over-the-top vertolkingen van Robert Downey Jr en Tommy Lee Jones. Ik geniet daar elke keer weer van, maar bovenal blijf ik onder de indruk van de regie van Oliver Stone.

Middelmatige Stone. Sterk begin, maar valt gaandeweg helemaal stil. Na de arrestatie is het beste er duidelijk af en wordt het ronduit een vervelende zit. Gelukkig zijn de eindscènes nog de moeite waard. Tarantino heeft al betere scenario's geschreven.

Hoe iemand dit ding goed kan vinden blijft me een raadsel, ondanks de grote namen.
Is dit vb. dezelfde regisseur als deze van Platoon ? Onbegrijpelijk.

Een veelbelovend begin, dat staat vast voor deze NBK. De Tarantinohand is alvast niet weg te denken. De beginscene was ijzersterk. Daarna vond ik dat de film wat verwaterde. Ik heb niets tegen geweld in een film, integendeel zelfs, maar het geweld was niet langer een middel, maar een doel op zich. Geweld om geweld te plegen, zo net een beetje over the top waardoor de balans uit evenwicht was met het eigenlijke concept van de film.

Sowieso hadden we te maken met een uitmuntende acteerprestatie van Woody Harrelson. Ook Juliette Lewis mocht er best wezen. Tommy Lee Jones daarentegen zag ik al beter acteren (The fugitive bvb, al is het niet mijn favoriete acteur). Ook de gekke televisiereporter (Robert Downey Jr.) vond ik net dat tikkeltje over-acted.

De mening en polls bij het publiek vond ik erg goed gevonden. Mickey en Malori rijden het land rond als moordlustige psychopaten en het publiek houdt ervan, geweldig om te zien hoe de (sociale) media je kan maken of kraken. Het zit hem in je uitstraling. Verder nog een fijne soundtrack en wat gehocus pocus met montage, camerawerk, flash backs en zwart-witscreens en je komt aan meer dan degelijke film. Zeker het potentieel voor een 4,0*, maar voor mij blijft dit steken op een goede 3,5*.

Omdat ik de film voor een habbekrats op de kop heb kunnen tikken en op Blu-ray dan nog, heb ik hem nogmaals bekeken.
Het zal nooit een van mijn favorieten worden, maar deze derde keer dat ik hem bekijk is me toch iets beter bevallen dan de vorige keren.
De soundtrack blijft evenwel het beste in de film, maar ik ben de laatste jaren ook Juliette Lewis beter beginnen volgen en moet zeggen dat haar rol hier toch ook niet slecht is.
Maar je moet voor deze film zijn, en dat ben ik niet, dus nog steeds een tegenvaller.

Deze doet nooit vervelen, van begin tot eind, vette trip Heeft gewoon alles, lekker twisty, genoeg geweld en emoties, knallen en meeslepend tot het eind.

Oliver Stone levert commentaar op de verheerlijking van geweld in de media en ramt die boodschap er weinig subtiel in. Dat is nog te doen in het vermakelijke eerste deel, een cynische road movie annex killing spree, maar het wordt vervelend met het chaotische media-circus in het tweede deel. Ondanks dat toch wel een icoon van de 90s cinema, vooral dankzij Harrelson, die hiervoor toch een redelijk braaf imago had dankzij Cheers, en Lewis, die geknipt is voor de rol als trashy moordenaar en daarvoor dan ook geregeld gecast wordt. Rodney Dangerfield heeft nog een memorabele bijrol.

Een fikse aanklacht tegen iedere vorm van sensatie en geweldsverheerlijking op tv. Die boodschap is luid en duidelijk en in het snelle tempo en harde beelden bijna onontkoombaar.

Vanaf het begin dendert de film bij je binnen. Vage scenes die van het een op andere moment kunnen ontaarden in een geweldsorgie, trekken aan je voorbij in een bonte stijl van schreeuwerige kleuren en schokkerig beelden om even snel in trage en gritty zwart wit beelden over te gaan. Even snel als het stel romantisch is wordt er ook weer geschakeld naar een slapstick-achtige kennismaking met haar ouderlijk huis. Het cynisme en sarcasme druipt eraf. Net als de kleurrijke karakters. Zowel Sizemore als TLJ zijn gewoonweg bizar, goed gespeeld overigens ook, net als Lewis en Woody zelf. Puike acteren van allen.

Toch doet mij de stijl en vooral de verontrustende beelden van duivels koppen, bloedenbaden en vuur me afbreuk en vind ik de drukke onberekenbare stijl ten koste van de film en de boodschap gaan. Want een boodschap is er zeker. Anyway, leuk om eens te zien, vermakelijk ook, maar geen top.