Tales from the Gimli Hospital (1988)

lol

Deze heb ik dus echt niet (alleen) toegevoegd vanwege de titel.

Geloof het of niet, maar ik was op zoek naar werk van Guy Maddin, een experimenteel cineast uit Canada, op het net toen ik deze film van hem tegenkwam.

Maddin is een zeer experimenteel cineast. Uiterst bizarre films, schijnt, die het werk van Lynch en Cronenberg schijnen te doen verbleken, wat betreft bizarheid... Curieus, bizar, duister.

Zijn werk is geinspireerd op o.a. de Expressionistische (Duitse) films uit de jaren '20 en '30 en op de stille films.

Over Tales from the Gimli Hospital:

"Maddin’s Tales From the Gimli Hospital was an immediate underground favorite when released in 1988. A strange and beautifully puzzling film...what keeps it from succumbing to its incessant plunges into hilarity (and this could be said of all of Maddin’s features) is its haunting, disturbing imagery.

At times, the film evokes the sublime poetic power of Cocteau, Bunuel, and Lynch (circa Lynch's own midnight movie masterpiece, Eraserhead).

Gimli is a fable. Set in the small fishing town of Gimli, Manitoba, in some indeterminate time in the early part of the 20th Century, Gimli unfolds like a dreamtime horror story. Einar (Kyle McCulloch) and Gunnar (Michael Gottli), two men afflicted with the deadly smallpox virus, are housed in the small Gimli Hospital, their bodies covered with the scars of disease, their minds slipping into paranoia, fear, and ultimately jealously -- the latter of which becomes the fulcrum for much of the film’s grim escapades.

Much of Tales From the Gimli Hospital is silent, except for the intentional scratches and pops of the film’s wonderfully archaic soundtrack, and excluding a couple of startling tinted hallucination scenes near the end, filmed in deep black and white."

The Cinema of Guy Madden

"No one makes films like fabulist Guy Maddin... From his home in Winnipeg, Manitoba, Canada, Maddin is isolated from the facile preoccupations and coarse trends which plague the majority of Hollywood films nowadays. It could be argued, though, that he is also estranged from what passes for independent cinema. Truly a stranger in a strange land. But what a strange land indeed!

...After the release of his first feature film Tales From the Gimli Hospital, Maddin’s name spread through the underground. But strangely enough his reputation and talent failed to take him out of the shadows and into the mainstream, unlike former underground talents David Lynch and John Waters."

Van hem trouwens afgelopen nacht op de BBC Dracula: Pages from a Virgin's Diary gezien.

Zeer bizar. Duistere ballet-uitvoering van Stoker's gothic novel (in LSD-sferen doordrenkt).

De reacties bij die andere film van hem, Careful, zijn niet echt representatief. Elke film scoort minstens een 7 op imdb. Wel zijn ze alleen voor de echte liefhebber van surrealistisch, bizar, vervreemdend...

Binnenkort is zijn nieuwste bizarheid wellicht te zien in Europa:

The Saddest Music in the World.

Toch niet helemaal wat ik er van verwacht had. Het zag er allemaal toch iets té amateuristisch uit. Buiten enkele leuke momenten was het vrij langdradig. Zijn stijl wordt in zijn volgende films veel beter uitgewerkt.

Desondanks is deze best wel de moeite waard

Deze film is vooral een curiosum. Net als Begotten en Dementia. Ik noem dit droomfilms in de lijn van Eraserhead. Ze ballanceren op de rand van amateurwerk, waar op zich niets mis mee is. Het geeft ze zelfs een zekere charme. Het houdt dit soort werken en hun makers in de underground, waar wij, als fans, ze ook het liefst willen houden, denk ik.

Bijna tien jaar niets gezegd hier, lang. Niet Maddins beste werk wat mij betreft, maar alsnog zeker de moeite als je zijn werk interessant vindt. Maar ik genoot absoluut meer van The Forbidden Room en Dracula: Pages from a Virgin's Diary

3,2*

Ik heb wel een zwak voor Maddin, maar dit was toch een beetje trager en experimenteler dan ik op het moment van kijken kon hebben. Het is een soort verhaal-in-een-verhaal waar een Canadese IJslandse in Gimli vertelt over eerdere Canadese IJslanders die in Gimli in een soort van tweestrijd raken. Een behoorlijk dromerige ervaring inderdaad, met vreemde gebeurtenissen en rare sfeertjes, maar toch ook wat aan de saaie kant.

Nadat ik helemaal weg was van de film 'The Forbidden Room' me nu gewaagd aan de eerste langspeelfilm van regisseur Guy Maddin. Ook deze film voert ons terug naar de oorsprong van de cinema. De films uit de jaren '20 of '30. Gek genoeg pakte deze film me, ondanks het horrorlabel, veel minder.

Ik vond dat de film niet veel impact had doordat niet alles even goed was uitgewerkt. Veel blijf vaag en poëtische. Blijkbaar hadden de twee mannen op hun manier dezelfde vrouw liefgehad en daardoor waren ze waanzinnig en jaloers. Dit alles aan de hand van bizarre gebeurtenissen. In de film is de dialoog schaars en sommige minder belangrijke zijn in het IJslands. Gelukkig werden alle belangrijke dialogen wel in het Engels gesproken.

Intrigerend was de film wel, mede door de vele verwijzingen naar de films van weleer. Maar de film kon mijn aandacht niet lang genoeg vasthouden om echt te beklijven. Mooiste scene vond ik de roze sepia-getinte, hemel waar zeemeerminnen zongen en zwommen.

Ik sluit me aan bij wat joolstein zegt. Het is aardig als tussendoortje maar ondanks de korte speelduur vond ik het best nog langdradig. Het voelt aan als een silent en de jaren 20 worden leuk weergegeven met dames in flapper girl fashion die eigenlijk helemaal niet passen bij het landschap. Het verhaal verteld door een oude dame aan 2 kinderen van een zwaar zieke moeder zal wel een moraal hebben maar die is dan toch aan me voorbijgegaan. Het is me een beetje te vaag en te experimenteel.