Sho o Suteyo Machi e Deyou (1971)

trailer! (NSFW)

Ook al zo'n prachtige titel.

Throw Away Your Books, Rally In The Streets. De titel zegt niets te weinig. Anti-cinema zoals ik dat eigenlijk alleen nog maar bij Takashi Miike ben tegengekomen. Tenminste, wel in een dergelijke kwaliteit zoals ik dat zowel bij Miike's Visitor Q als in Terayama's Throw Away zag. Na zijn controversiële film Emperor Tomato Ketchup gaat hij door in eenzelfde tempo; hoewel niet even onwerkelijk als die eerste titel, ook niet minder bizar. De jaren '60/'70 staan geschreven als een opstandige periode als het gaat om muziek en kunst en dat is precies waar Terayama in meegaat met zijn anti-cinema. Hij komt met een ongelooflijk visueel feest dat zowel onwerkelijk als indrukwekkend is. Ik ben in elk geval een liefhebber.

Zonder plot, zonder enige houvast aan tijd of personages, zonder begin of eind creëert Terayama een uniek project. Zijn avant-garde stijl is niet overdreven serieus, maar los, creatief en altijd genietbaar. Throw Away is vooral daarom niet de ramp die het gemakkelijk had kunnen worden. "Wij kunnen enkel toekijken naar wat hij wilt laten zien", zo laat hij ons horen door een spreker in onderbelichte ruimte in de opening van de film. Dit is ook meteen de enige persoon aan wie wij ons vast kunnen houden tijdens deze trip; zijn oma is een dief, zijn vader een oorlogsmisdadiger en leugenaar en zijn zus een mannen hatende prostituee met een obsessie voor konijnen, zo verteld hij. Zijn familie is één mislukking maar hij doet er alles aan om dat te negeren.

Terwijl hij probeert een en ander te bereiken in het leven, lijkt er niemand enige interesse te tonen in wat hij denkt of wil. Hij wordt gestuurd van hier naar daar zonder dat hij er wat aan lijkt te kunnen doen. Hij laat zich leiden door zijn voetbalmaatjes, zijn geobsedeerde zus en zijn fantasievolle oma. Zonder naam en zonder hulp trotseert hij de maatschappij waarin hij leeft; langzaam overwint hij schaamte en ontpopt tot een woedend figuur dat uitschreeuwt wat hem bezig houdt. Terayama speelt met alle mogelijkheden die film hem geeft en laat werkelijk niets onbewogen. De transformatie die de zoon van de familie doormaakt wordt verpakt in een bevreemde visuele stijl vol kleur, surrealisme en muziek.

Een groepsverkrachting wisselt hij met het grootste gemak af met een maf gevecht op het strand ondersteund door een ultrasuf liefdesliedje. Indrukwekkende hoog contrast zwart-wit scènes op het Japanse platteland zijn prachtig en kunstig gemaakt. Terayama's werk als fotograaf kent geen geheimen en gebruikt dit dan ook graag in zijn werk; hij is veel liever bezig met het gebruiken (misbruiken) van film als medium dan dat hij zich constant druk maakt om een streng georganiseerd script. Hij provoceert de kijker en maakt film waarin wij bijna zouden kunnen terug praten; de manier waarop hij monologen op de kijker afvuurt zijn ongekend en geniaal; Een nietszeggende monoloog van een stotteraar is visueel té cool en bijzonder sterk geacteerd.

Langzaam volgen we de jongen naar rebellie en avontuur; De scène waarin hij voor het eerst samen is met een prostituee is werkelijk geniaal; langzaam onthullend, volledig naakt - toch weinig te zien. Een chantende monnik, lang uitgesponnen bewegingen, kleurrijke kamer resulteert in een wirwar van beelden en muziek. Een bezoek aan travestiet in bad, de terugkerende droom te kunnen vliegen, leren eten met mes en vork, protest op straat: Terayama verbindt alles door surrealistische montages, muzikale intermezzo's en totaal nietszeggende clips van alles en niets.

Het is moeilijk voor te stellen waartoe hij in staat zou zijn geweest als hij jaren later geboren zou worden; zijn ideeën zijn sterk en uitvoering op momenten ongekend goed. Vaak ook simpel, goedkoop en saai; maar doen nooit af en creativiteit. Terayama stopt de film op eenzelfde manier als hij deze begon, is bijna in staat ons als kijker belachelijk te maken. Maar doet dat door middel van zijn doorgeefluik veel liever richting zichzelf. Als filmmaker leeft hij in een leugen, en is daar blij om ook. Throw Away is film vol lol, vol woede - en niets minder dan moderne film dat alles gebruikt wat film kan zijn. Bizarre situaties, bevreemdende personages, hypnotiserende muziek, prachtig mooie beelden, talentvolle fotografie en een toepasselijke creditroll; geen woorden maar enkel de hoofden van cast en crew.

4.5/5.0

Zie ook de briljante trailer (hierboven ook al genoemd). Of wat screenshots.

Na zijn andere werk gezien te hebben verlaag ik dit toch naar 4.0 uit 5.0 sterren. Nog altijd een goede score, maar zijn latere werk (Pastoral, Grass Labyrinth) is echt een stuk beter.

Heb je deze op DVD gezien? Ik wil deze namelijk graag zien!

Welke deze? Deze als in Throw Away, of deze als in Pastoral en Grass Labyrinth?

In beide gevallen is het echter hetzelfde antwoord; naar wat ik weet is zijn werk (afgezien van Fruits of Passion en Private Collections) niet met Engelse subs op DVD te krijgen. Ik heb het in ieder geval niet kunnen vinden. Dus, helaas... geen DVD.

Ik bedoelde inderdaad Throw Away! Jammer dat dit niet uit is op DVD, hopelijk dat Criterion dit gaat uitbrengen op hun Eclipse label!

Is dat een wens of heb je aanwijzingen dat ze iets aan Terayama gaan doen?

Beetje late reactie, maar dit is inderdaad een wens! Van mij mogen ze dit soort films vaker op DVD uitbrengen!

Dinsdag 8 december in Filmhuis Cavia Amsterdam!

Mmm, toch wel voorzichtige waarderingen, nu ook weer van Querelle.

Ik krijg bij Terayama het idee dat de titels mooier/leuker zijn dan de werkelijke film.

Dat was bij Emperor Tomato Ketchup ook zeer zeker het geval.

De review van Tayama moet je toch zeker over de streep trekken?

Lange tijd zat ik ook nog op een voldoende, soms dacht ik zelfs dat het nog een 4* kon worden. Maar met name het laatste half uur was zeer teleurstellend.

De jonge honderigheid van de film en van de regisseur levert een hoop spektakel op en samen met de muziek zorgt dat voor scenes, die zich kunnen meten met de betere experimentele, psychedelische films uit de jaren 60 en 70. Maar na een tijdje zat ik me af te vragen, waarom sommige beelden werden gebruikt. Heeft het een toegevoegde waarde of is het vulling omdat het er gewoon cool uit ziet? En sommige scenes, zeker naar het einde toe, duren iets te lang. Maar ik was in een goeie bui en liet me meeslepen door alle ideeën, hysterie en losse verhaallijnen. Totdat de film na een grotesk slechte scene, weer terugkeert naar het begin waarin de hoofdpersoon zich richt tot de kijker.

Uit de film stappen moet je bij mij heel erg mee uitkijken. En eigenlijk gewoon niet doen, want dan houdt de film op! Maar de film ging dus gewoon nog een kwartier door. Er werd afscheid genomen van het publiek met een veels te serieus monoloog en een sentimentele toon waar ik zo boos van werd dat ik na de film meteen de zaal ben uitgerend.

Echt een heel vervelend einde dus van een wisselvallige film waarin toch een heleboel scenes zaten waar veel plezier te beleven was en waarin goede wisselwerkingen tussen beeld en muziek zaten.

jammer bammer.

De zaal bent uitgerend???

Was het de surprise film op Camera Japan?

Nou het was meer driftig snelwandelen. Het einde irriteerde me gewoon.

Ja het was de surprise film in Worm. Ik wist het zelf pas een uur van te voren anders had ik op MM wel even een aankondiging geplaatst.

Mijn verbazing betrof meer dat je de film in een zaal hebt gezien dan dat je je uit de voeten maakte...

aah zo!

Wat een prachtige film bij deze filmmuziek!

Een paar scenes waarbij ik echt uit mijn dak ging en wát een muziek!

22 maart te zien in Cavia: Filmhuis Cavia - filmhuiscavia.nl

Overdrijven is ook een vak. Die monoloog duurde nog geen vijf minuten en daarna kwam alleen nog de 'aftiteling' - dus welk kwartier jij hebt gezien is mij een raadsel. Sowieso een van de beste aftitelingen die ik ooit zag!

Heerlijke film verder vanmiddag in een uitgestorven Cavia (dat klinkt luguberder dan het in werkelijkheid was ). Echt genoten. Ik vraag me af waarom ik andere 'classics' kijk en mij door Oscar lijstjes heen worstel als er ook films al deze bestaan. Japan Jaren 70, een van mijn favoriete film periodes. Terayama maakte een soort Gummo avant-la-lettre - zoeken als jong volwassene naar je plek in de wereld. Land en tijd verschillend, maar het is nog met konijnen ook.

Cavia vertoonde trouwens een hagelscherp digitale kopie met subs die er top uitzagen. Kan me niet voorstellen dat dit de enig circulerende DVD met fansubs is, een pindakaas versie leek het al helemaal niet. Dus???

De gehele ATG-collectie is naar HD getransformeerd (komen allemaal op Japanse zender) en deze is met andere Terayama's op blu-ray uit in Japan, zonder ondertiteling weliswaar.

Ja maar die subs waren er dus niet even bijgeplakt of zo. Zag er erg 'origineel' uit

Bijzondere experimentele film met een fantastische psychedelische soundtrack.

Naar een plot moet je niet zoeken, je moet gewoon de beelden, muziek en vage gebeurtenissen over je heen laten komen, en als de onnodige eindmonoloog begint nog even doorbijten voor wat misschien wel het hoogtepunt is, de al eerder aangehaalde aftiteling. Normaal zeg je dat als de film niet boeide maar in dit geval is dat niet zo.

Deze vrijdag in t Hoogt: Filmtheater 't Hoogt :: Agenda

De vijfde film die ik van deze Japanse regisseur heb mogen aanschouwen en tevens ook zijn minste. De film kende mooie erotische scènes - dat wel - maar van het verhaal kon ik geen touw aan vastknopen. Op visueel vlak soms best wel mooi zeker wat betreft het kleurengebruik maar de zeer teleurstellende en vooral mij irriterende laatste 18 minuten weerhouden mij er van deze film een ruime voldoende te geven. Heel wat anders en stukken beter vond ik zijn films Den-En ni Shisu (1974) en Kusa-Meikyû (1979).

3,0*