Bullet Ballet (1998)

In eerste instantie verwachtte ik, vanwege de titel, John Woo achtige taferelen in Tsukamoto stijl. Wat we echter voorgeschotelt krijgen is een veel subtielere film waar de nadruk juist wordt gelegd op de macht van een enkel pistool.

De Tsukamoto kenmerken zijn wederom onmiskenbaar aanwezig. Veel snelle, chaotische hand-held camera shots, fast-paced editing en veel, ongelooflijk veel prachtige stillistische shots die druipen van emotie, neerslachtigheid en weemoed. Een onmiskenbaar gevoel van nihilisme beving me enkele malen terwijl de hoofdpersoon steeds meer wegzakt in een wereld dat niet de zijne is en reageert met een neerslachtige onverschilligheid waarbij het er niet meer toe deed wat de gevolgen van bepaalde acties zouden zijn.

Een prachtige film dat niet voor iedereen weggelegd zal zijn, maar voor degenen die zijn andere films kon waarderen is dit wederom een must om te zien.

Wanneer zenden ze hem uit op TV ?

Sluit me aan bij Dopke, al moet gezegd dat de film echt wel weegt.

De rauwe zwart-wit fotografie, hyperspeed editing, duizelingwekkend hand-held camerawerk. Het helpt allemaal om enorm intense cinema te maken. Alleen stoppen dit soort film meestal na 60 minuten, Bullet Ballet gaat gewoon rustig verder. De film ziet er echt prachtig uit, met enkele fenomenale scenes (die 'durf' scene met de trein oa) en heerlijke soundtrack.

"Negatief" kantje is wel dat de film enorm uitputtend is om kijken. Sowieso lijken Tsukamoto's films veel langerdan ze zijn (wat wil je ook met zo'n beeldenstroom), deze keer was het wel een zeer lange zit. Leuk voor mensen die ervan houden, waarschijnlijk een serieuze downer voor mensen wiens ding dit niet is. Ik had in ieder geval nog een een "Heh, wow!" gevoel toen de film gedaan was. Best lang geleden weer

Heerlijke film weer, echt een spervuur van beelden, Tsukamoto blijft een meester, en weet ook hier weer een film te maken rond een boeiend thema, deze keer wat minder abstract dan hij deed in Tetsuo. 4.5*

Poeh, zwaar indeed. Donkere en uber-obscure beelden, psychose, bittere ellende.. Ik was er vandaag niet helemaal voor in de stemming denk ik, ondanks dat alles doordrenkt is van inventiviteit waarmee Tsukamoto weer een vette stempel op alles weet te drukken. 3,5-je voor nu. Kan gebeuren, zet 'm even lekker weg om 'm op een beter moment nog 's te bekijken. Da's ook weer het fijne van z'n films; eindeloze replay-value. Tot de volgende keer Shinya

klinkt als een soort Japanse Death Wish

Japanse Death Wish... Pijnlijk om die vergelijkingen te horen

Ik vond 'm eerlijk gezegd wel tegenvallen eigenlijk.. weinig indruk op mij gemaakt.. van mij had ie wel 'run gun' mogen heten ofzo..

hoop nutteloos gehol en irritant camera gewiebel (je moet er maar van houden).

verder wel wat mooie scenes hoor (zoals Onderhand al zei) en zwart wit films maken kan Shinya Tsukamoto als de beste.

Dus toch nog 3,5*, maar ik vond 't geen hoogstandje..

Visueel een heel sterke film, maar ondanks de vaak symbolische en diep-emotionele elementen mist hij toch coherentie. Tsukamoto had hem gerust wat korter kunnen houden om zo de scène's nog wat meer samen te ballen; het leek me bijna onnodig om het verhaal zo boordevol te proppen aangezien het niet dat is waar Bullet Ballet zijn kracht uit put. Soms is het evenwicht zoek, sommige ideeën verdienen een diepere uitwerking in een langer aangehouden scène, andere vond ik vrij overbodig. Het talent van Tsukamoto is echter onmiskenbaar. Zoals gezegd is de film puur beeldend bijna subliem en de soundtrack is perfect.

Ik heb nog een paar films van Tsukamoto die wachten op een kijkbeurt, vooral zijn later werk zal misschien (nog) beter in de smaak vallen bij mij.

Wederom originele, heftige en geweldadige Tsukamoto. Maar helaas wel een iets mindere. Het verhaal weet niet de gehele film te boeien en ook visueel geloof je het op een goed moment wel. 3,5* Meer zit er ook bij herziening niet in vrees ik.

Voor mij is dit nu uitgerekend de film van Tsukamoto die mij het meest aanspreekt.

Wat een vermoeiende film. Ik vond het visueel niet erg sterk op een paar scenes na (zoals de metro scene), maar wat een donker, psychotisch, zwart beeld wordt er neergezet op het scherm (das wel weer prettig ).

De film blijft me wel achtervolgen op 1 of andere manier.

3.5* voor nu maar ga hem zeker herzien.

Hmm, ik had hier nogal gemengde gevoelens bij.

Ik vond hem allereerst lang niet zo vermoeiend en hyper als de reacties hier doen vermoeden, eerder onevenwichtig. Het begin is erg sterk met natuurlijk het gebruikelijk meesterlijke camerawerk. Dan is de film ook nog eens erg chaotisch en druk (in positieve zin), maar na zo'n drie kwartier kakt de film in en wordt het maar een rommelige boel met ontzettend veel geneuzel over die bendes en het 'normale' leven. Zelfs het camerawerk en de editing leken minder sterk dan het begin.

Gelukkig is pakweg het laatste half uur wel weer boeiend, zo vanaf het moment dat Tsukamoto's personage zich bij de bende aan sluit en lijkt alles weer koek en ei te zijn.

Nogal onevenwichtig dus (ik had de neiging om de film na een uur af te zetten) maar door het camerawerk en het boeiende thema toch drie sterren. Van de vier die ik nu heb gezien (Tetsuo, Bullet Ballet, Haze, Nightmare Detective) vond ik deze de minste.

Fijne Tsuka weer. Lekker depri en zwart, met een onverwacht hoopvol en happy einde.

Film begint sterk. Montage tijdens het verhoor werkt goed. Vervolg is ook meer dan aardig en kent een hoop prima scenes. Erg gaaf toen het meisje bij de metro 'hing' bijvoorbeeld. Verhaal kent echter net iets te veel zijsporen om echt uit te schieten.

Alhoewel, alsof het verhaal in dit soort films echt van belang is. Thema is sterk, montage en krachtige beelden ook. Zwart/wit is echt een must voor dit soort films. Contrasten en rauwheid zijn veel sterker te voelen.

Ruime 3,5 voor nu. Maar wat al eerder is gezegd, Tsuka's zijn prima herkijkvoer.

Tja, wat moeten we hiermee. Vooral veel sfeer, dat wel, maar dat zit 'm vooral in het auditieve gedeelte. Bar lelijk gedraaid namelijk (en nee, dit droeg niet bij aan de sfeer). Na dik een half uur had ik het eigenlijk ook wel gezien en dan kabbelt het geheel nog een klein uurtje voort (op geheel eigen wijze overigens, maar ook snelle dingen kunnen door kabbelen). Helaas...

2*

Eindelijk deze film gezien. Met het briljante Tokyo Fist als de film die hij hiervoor maakte nog vers in het geheugen was ik er niet van overtuigd dat hij datzelfde niveau zou behouden, toch; aangenaam verrast opnieuw met deze Tsukamoto.

Zoals veelvuldig genoemd, doch zeker weer het noemen waard; de zorgvuldige en fotografische manier van filmen die deze man er op na houd werkt zoals geen ander dat hem na zou doen. Toch apart als er geen enkel shot is dat niet neigt te zoeken naar het focuspunt van de beelduitsnede. Ik weet van mijzelf dat het ontzettend moeilijk is om alles handheld te filmen zonder dat het er ergens amateuristisch uit komt te zien. Het besef van een goede montage en nabewerking is hier dan ook ongelooflijk belangrijk.

Oog voor detail heeft Tsukomoto als geen ander, blijkt ook hier. Hoewel shots extreem dynamisch zijn lijkt elke uitsnede met het grootste oog voor detail gekozen te zijn. Ook hier weer heerlijke [extreme] close ups, de nodige vieze steegjes, tunneltjes, zweetdruppels, rook, en wat al niet.

Vooral interessant blijft dat er werkelijk geen enkel personage is waar we iets mee krijgen. Sowieso weten we bijna niets van de mensen die we zien. Interessant bleef de hele verwrongen obsessie rondom het pistool; de moeilijke keuzes die je hiermee kan maken, en de simpele uitwegen die het biedt.

Minstens zo apart einde, overigens. Weet niet wat ik daarvan moet denken. Verrassend op zijn minst.

4,0

Zo klinkt het inderdaad en ergens verwachte ik ook een beetje een wraakfilm-Tsukamoto-stijl. Maar dat is het dus helemaal niet.

Ik heb het idee dat ik wat meer heb met de wat oudere Tsukamoto's. Want vooral Tetsuo en deze vond ik goed en met Nightmare Detective, A Snake of June en Vital kon ik minder. Al kan die laatste nog weleens hoger uitkomen bij herziening.

Dit is in vergelijking met Tetsuo een film met meer variatie. Ingetogen scenes, voor Tsukamoto-begrippen rustig, bijna introvert worden afgewisseld met snellere scenes. Daardoor heb ik dit keer eigenlijk voor het eerst de hele lengte even geboeid zitten kijken. Ook anders is dat de film minder uitgaat van een idee en meer van een emotie. Al blijft het vaak ongrijpbaar. Het verhaal om de stijl heen is meer dan alleen een excuus om stijl te etaleren. Er hangt, zoals Dopke al opmerkt, een zware, erg neerslachtige sfeer in deze film. Veel meer dan in de andere films die ik van 'm zag.

Hoewel Tsukamoto zelf in het interview op DVD onder meer te zijn beinvloed door oude oorlogsdocumentaires en de fotografie van Larry Clark is het ook duidelijk dat Tsukamoto stevig beinvloed is door Nouvelle Vague. Zeker de montage in het begin deed me vrij sterk aan bijvoorbeeld Godard denken. Zeker ook de manier waarop in traditioneel gemonteerde films essentiele stukken verhaal worden weggelaten en de camera soms op een totaal andere plek is als waar hij zou "horen". Al was dit eigenlijk meer mijn film dan alles dat ik tot nu toe van Godard zag.

4.0*, fascinerende film.

Ook maar naar 4* gezet. Ik vind dit ook Tsukamoto's beste.

Blijk toch vaak op 4* uit te komen bij deze man. Zo ook bij Bullet Ballet. Het donkere en nare sfeertje doet de film goed, maar deze had daardoor ook niet veel langer moeten duren. Het hoofdpersonage wordt goed neergezet als slap lulletje. Mooi om te zien hoe hij zich probeert te wreken. Muziek is ook weer top.

4* dus.

Super camerawerk, soundtrack en montage. Tsukamoto dus.

Dat er weinig "verhaal" is maakt weinig uit, hoewel er wel wat teveel zijstraten aan vast zitten. Hierdoor komt de film soms wat rommelig over.

Kijkt wel lekker weg, dikke 3,5.

De vrouw van een man pleegt zelfmoord, waarna de man zich geconfronteerd ziet met een aanval van een bende jongeren. Als een van de jongeren zich vervolgens uitlaat over hun verblijfadres tegenover de voor hen toch zo ''onschuldige, burgerman'' lijkt niets een op handen zijnde wraakgolf van een man, die niets meer te verliezen heeft, te kunnen stuiten.

Warempel spitst de film zich vooral toe op de geestestoestand van de man ''die steeds verder van de maatschappij vervreemd raakt'' en op zijn nieuwe onderkomen: ''de duistere bendewereld'', waar een groep punkjongeren al net zo min in vrede leven. De afdaling in de punkwereld is magistraal uitgebeeld, als we samen met de man een gebouw binnengaan, zien wij een stel alternatieve jongeren die samenscholen in een discotheek, waar zij zich hevig voortbewegen op een gave, dreunende soundtrack die soms wat tempert om plaats te maken voor absurde walsmuziek(?) of indringende fluitttonen.

Onderwijl geeft Tsukamoto weer waar de punkjongeren hun dagen zoal mee vullen. Dankzij het leven aan de rand van de maatschappij onstaat er een vreemde band van herkenning tussen de eenzame man en enkele punkjongeren, voor wie het leven al even onbetekenisvol is. Tsukamoto kiest er niet voor om een wraakfilm af te leveren maar levert net zo min een uiterst vredelievende film af waar iedereen moeiteloos naar elkaar toe groeit. Getuige ook de eindscene waar de man en het punkmeisje alleen, het eeuwige licht tegemoet rennen en dit beiden als een verlossing lijken te ervaren.

De heftige filmstijl van Tsukamoto doet deze film veel goed. Als ik een zwart - wit film of straatrumoer wil zien, dan het liefst van de hand van Tsukamoto. De hevige intensiteit van filmen, waarmee hij bendejongeren ''die hun positie in de buurt trachtten te verdedigen'' het leven zuur maakt, is ongekend! Dito zwart - wit fotografie en een niet te versmaden soundtrack maken deze opmerkelijk gevoelige film af. 4,5*

Maar weer eens een Tsukamoto. Ik had toch iets anders verwacht, met een dergelijke titel verwachtte ik een erg drukke film, en bij momenten was de film ook bijzonder intens, maar nog vaker erg sfeervol. De beelden waren soms lekker druk (bijvoorbeeld de beelden van het pistool dat afgaat afgewisseld met beelden van allerlei ander schieten wapentuig), soms erg mooie beelden, en de muziek was weer vanouds sterk. Misschien een tikkeltje langdradig, had wellicht of korter of wat intenser gemogen.

Op zich wel een redelijk filmpje. Alleen een beetje raar dat de man zich aansluit bij de bende die hem zo in elkaar heeft geslagen.
Visueel is het op zich wel interessant doordat het in zwart-wit gefilmd is en hoe de camera zich voortbeweegt met een erg mooie eindscène.
Had overigens wel wat ingekort mogen ondanks dat dit al een korte film is, want na een halfuur had ik het eigenlijk al weer gezien en voor een film die de naam Bullet Ballet draagt zit er vrij weinig actie in deze film...

Nipt 3,0 sterren.

Bij vlagen kent deze Tsuka weer fantastische cinematografie. Die gritty beelden, die editing: heerlijk. Maar ook thematisch is dit vrij interessant. Misschien nog niet het meesterwerk dat Vital is (voor mij toch zijn magnum opus), daarvoor vond ik de inhoud toch net iets te summier, maar dit kan zich wel bijna meten met Tokyo Fist.

Al weer de negende film van Tsukamoto die ik bekeken heb en die het voor mij vooral hebben van het schitterende camerawerk en niet te vergeten de prachtige soundtrack van Chu Ishikawa. Zonder dat zou deze film steken op niet meer dan een waardering van 3,0* van mijn kant want het verhaal sprak mij nu niet bepaald aan. Op visueel vlak niettemin dik in orde dus net zoals trouwens de meeste films van Tsukamoto die van mij allemaal een 3,5* of 4,0* kregen muv Tetsuo: The Iron Man, voor mij altijd nog verreweg Tsukamoto's minste film, hoewel veel liefhebbers van het werk van Tsukamoto daar waarschijnlijk anders over zullen denken.

4,0*

Ik zag onlangs Osoi Hito, qua stijl vergelijkbaar met Bullet Ballet, maar mijn inziens superieur aan deze film van Tsukamoto. Bij Osoi Hito werkte de aanwezigheid van een (weliswaar dun) verhaal in combinatie met prachtige zwart-wit beelden en dito soundtrack erg goed. Bij Bullet Ballet ontbreekt een boeiend verhaal en dat maakt het kijken naar het mooie camerawerk er niet veel leuker op. Na dik drie kwartier geloofde ik het wel. Jammer van de bij tijd en wijlen knullige audio, trouwens.

Tsukamoto is hit and miss bij mij. Net als bij Tetsuo kon ik me het eerste half uur wel vermaken met de stroom van beelden en geluiden, maar mist er uiteindelijk toch wat inhoudelijke ontwikkeling en/of interessantere personages om me te blijven boeien. Oplevingen bij het slo-mo straatgevecht, de montagesequenties van oude oorlogsbeelden en de climax. Tokyo Fist en Vital vond ik beide veel boeiender, omdat die scenario's beter uitgewerkt zijn.

Halfje eraf.

Eerste keer toen ik deze zag vond ik de film écht zwaar wegen. Dat het doet het nog steeds wel, maar toch iets minder overweldigend. Dat gezegd zijnde blijft dit wel een erg leuke en boeiende Tsukamoto.

Hij richt zich iets meer op de dramatische kant hier, hoewel z'n typische stijl wel volop behouden blijft. Mooi zwart-wit werk bijgestaan door een geweldige soundtrack. Qua gestileerde impact heeft deze film nog niks van pluimen verloren.

Maar door de iets grotere focus op het verhaal stoorde ik me toch aan het povere acteerwerk. Tsukamoto zelf doet het nog wel goed, hij weet wat zijn films nodighebben, maar Kirina Mano voelt zich zichtbaar onwennig voor de camera, wat na een tijdje aardig begint tegen te staan.

Gelukkig dat Tsukamoto het allemaal kundig maskeert met z'n geweldige stijltje, maar in de eindafrekening kost het de film toch een half puntje.

4.0* en een uitgebreide review

Prettig weerzien.

De film was grotendeels weggezakt, wat ergens ook wel logisch is, want heel erg coherent is het verhaal niet. Maar ook qua beelden herinnerde ik me nog maar weinig van deze film, op de epische vertoning van de titel na.

Grotendeels kan ik me nog steeds vinden in mijn eerdere bericht. Audiovisueel erg sterk. Fraai gestileerde zwart/wit beelden, soms rustig en sfeervol, zo zijn er een aantal mooie regenshots die al vooruitwijzen naar A Snake of June. Maar ook intense momenten, zoals de straatvechtscène, en soms momenten met een fijne hypermontage, zoals de scène waarin herhaaldelijk een pistool afgeschoten wordt afgewisseld met beelden van ontploffingen.

De soundtrack blijft wat meer op de achtergrond in de eerste helft, op de momenten na waar de beelden ook wat meer hyper worden. Het gebruik van de Gymnopedieën van Satie in film beschouw ik tegenwoordig als een cliché, hoe mooi ze ook zijn. De industrial versie die in deze film te horen is, is dan wel weer apart.

Verhaal zoals gezegd wat incoherent, en ook deze keer voelde de film wat langdradig aan. Geen last van dat het te intens is. In tegendeel, het had op sommige plekken best wat intenser gemogen, want in tegenstelling tot wat de titel suggereert, voelt de film meer rustig en sfeervol aan dan hyper.

Niettemin over het algemeen een sterke film. De waardering blijft onveranderd: 4*.

Kort na Tokyo Fist deze gezien, en och wat is dit toch weer goed.

Zoals ik bij Tokyo Fist al zei: Het is jaren terug dat ik me voor het laatst heb verdiept in Tsukamoto... en Tokyo Fist was al meteen een vette inkopper die het voornamelijk moest hebben van de prachtige visuele aspecten en de Urban Sfeer. De Urban sfeer keert weer terug in Bullet Ballet, samen met de typische geflipte montages zoals ik me van Tsukamoto herinnerd heb. Alleen nu is het in het zwart wit.

Een man (Tsukamoto geeft zichzelf wederom de hoofdrol) krijgt een obsessie voor de zelfmoord van zijn vrouw; die zelfzelf door het hoofd geschoten heeft. Na deze traumatische gebeurtenis is de man met niks anders bezig dan te reconstrueren en te proberen begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Als hij banden legt met de onderwereld om een soortgelijk pistool te vinden waarmee zijn vrouw zichzelf van kant had gemaakt, krijgt hij te maken met een buitensporig hoertje en een groepje punks die al heel snel niet het beste met hem voor hebben.

De film wisselt af van de man naar deze krankzinnige punks die rondzwerven door de achterbuurten van Tokyo en zo de rivalen hebben. De man bouwt een soort van band op met het hoertje, wat nog wel eens voor tamelijk ontroerende scenes zorgt.

De onvergetelijke momenten waren die stukjes waarbij de shots van dat pistool worden afgewisseld met oude oorlogsbeelden, en uiteraard die heuse geschifte gangfight (staat er daar nou iemand te bellen terwijl hij met zijn andere hand zijn tegenstanders te lijf gaat?). En nogmaals, het zwart-wit zorgt hier voor een perfecte rauwe sfeer, in combinatie met de groezelige randbuurten van Tokyo.

Ook de geflipte heavy metal soundtrack werkte goed mee bij de scenes.

Ja, dit was me weer een filmpje wel. Blij dat ik me deze maand weer in de man verdiept heb.

4,5*

Misschien niet altijd een coherent verhaal, want ik moest er toch even de aandacht bijhouden om mee te zijn. Niet dat het nodeloos complex wordt, maar vaag is het wel. Visueel dan weer een pak sterker met die fijne zwart wit structuren en een tempo dat zowel rustig als in een stroomversnelling komt bij de geweldplegingen.

Niet ondersteboven van deze film, maar de appreciatie is wel aanwezig. Acteerwerk soms nogal hysterisch en overroepen (letterlijk dan), niet altijd ongewoon bij Aziatische films, maar hier viel het toch op.