The Exorcist III (1990)

Tja ik ben van bouwjaar 1981 misschien is deze reeks bmvan net voor mijn tijd maar tja ze hebben het over de meest legubere moorden en zo klinkt het ook maar er woord niks van getoond in de film ik vond er echt geen bal aan dourif speelt goed maar de hele film is alleen maar geouwehoer waar is de Gore nou die is ver te zoeken verspilling van mijn tijd dit

Filmdistributeur Arrow Films bracht een tijdje geleden The Exorcist III uit in zowel de bioscoopversie als in de director's cut. Een interessante vergelijking waar opvalt dat er niet echt een goede of slechte versie bestaat maar 2 versies met een verschillende visie en ook beiden met mankementen.

Ontstaansgeschiedenis : Schrijver William Blatty (die het scenario van de eerste Exorcist schreef op basis van zijn eigen boek) mocht zijn ander boek Legion verfilmen maar toen de film af was waren de producenten ontgoocheld. Om een link te maken met The exorcist uit 1973 pasten ze het verhaal aan waardoor terug een exorcisme aanwezig is. Deze theatrical cut is nochtans niet slecht maar natuurlijk onsamenhangend (zeker in het laatste half uur). Director’s cut (die oorspronkelijk ook de titel 'Legion' had) blijft volhouden met de stijl van een psychologisch spel maar door de vhs beelden en onversneden montage zakt de film in tempo.

De verschillen zitten in het plot : Dourif is de Gemini killer in het lichaam van Damien (Jason Miller) die moordt in opdracht van het kwaad en dankzij het kwaad een nieuw lichaam krijgt en hulp van de bejaarden om de moorden te plegen (Dourif zit immers in een afgesloten cel).
Bij de theatrical cut : lichaam van Damien ook visueel door in het begin Damien (maw de acteur Jason Miller die Father Damien Karras speelt in het eerste deel) te laten tonen, een zekerheid inbouwen om later rechtstreeks te leiden naar exorcisme
Director”s cut : meer ambigue (heeft Dourif het lichaam van Damien overgenomen ?), Scott trekt dit in twijfel, graaft het lichaam terug op, detail op de foto in het resto bv waar Dourif naast Damien staat, de ziel (en dus niet het lichaam) van Damien zit in Dourif en doden is de enige manier van stoppen.

Maar de troeven blijven. Een detective mysterie structuur, een humoristisch inslag (vooral in het eerste deel met de priester), enkel fabuleuze shock momenten (wat een opbouw in de kliniek !!), de moorden (ook in het eerste deel) zijn mooi aangekondigd vb de priester in de biechtstoel).

Blatty kwijt zich zeer goed van zijn taak als capabele regisseur en zijn versie is zeker de moeite. De film heeft moeite met verhaalritme (veel opeenvolgende dialoog/uitleg) en de finale (een oudje van de psychiatrische afdeling wil de familie van Scott vermoorden) kon beter worden uitgewerkt. Maar dat kan natuurlijk liggen aan het feit dat Blatty nooit deze versie kon bijsturen na een eerste draft. De studio versie heeft dus wel het ritme te pakken maar dat het deel van het exorcisme er is bij gesleurd, is te opvallend en dus storend voor de beleving.

Ik heb niet echt een voorkeur, beide versies zijn prima maar te rommelig voor echt als een vier sterren film in aanmerking te komen.

Een heel klein beetje beter dan het tweede deel. Er gebeuren wel moorden, maar je ziet het niet gebeuren, verwacht je toch wel van een horror. Deel 1 vindt ik tot nu toe nog de beste.

Dieptepuntje in de filmhistorie. Slaapverwekkende, tergend langgerekte rotzooi die geen moment boeit.

In het eerste gedeelte zit je vooral te kijken naar houterige, stroperige dialogen die in bedenkelijke mentale toestand lijken te zijn geschreven. Het acteerwerk is zo slecht dat je je afvraagt of het grappig bedoeld is. De settings zijn sfeerloos en saai. De enige degelijke scène is de moord op de priester, ook al is de kill zelf off screen.

Het tweede deel wordt gedomineerd door wat ronddwalen in een ziekenhuis en eindeloze dialogen - of beter gezegd monologen - in de isoleercel. Een hoop pretentieus gewauwel waar geen touw aan vast te knopen is. Ook in deze scènes geen sfeer, geen spanning, geen (geslaagde) humor, niks. Weer met moeite één degelijke scène kunnen ontdekken namelijk de moord op Keating en de opbouw daar naartoe. Dieptepunten te over maar de scène waarin gepoogd werd de dochter van die rechercheur te onthoofden met die reuzeschaar sloeg toch wel alles. Pure slapstick.

Zelden tijdens een film zo vaak op mijn horloge gekeken. De uiteindelijke ontknoping was ook nog eens te suf voor woorden en maakte totaal geen indruk.

Toen ik in 2019 mijn persoonlijke Top 250 horror films samenstelde, plaatste ik The Exorcist (1973) op # 16. Ik heb geen idee hoe vaak ik Friedkins klassieker gezien heb, maar het is in elk geval niet op één hand te tellen. Wat mij betreft een van de meest baanbrekende horrorfilms ooit gemaakt, en eentje die nog steeds kan shockeren 50 jaar na dato. Weinig films die dat kunnen zeggen.

En dat maakt het voor de sequels niet gemakkelijker. Ik heb deel 2 wel ooit gezien, maar dat is zo lang geleden dat ik hem geen cijfer durfde te geven toen ik in 2012 op MM kwam. En wat er stond was niet denderend. Deel 3 heb ik nooit durven kijken, met nota bene de schrijver zelf in de regiestoel. Dat moet toch wel prut zijn?

Helemaal niet dus. Ik heb gefascineerd zitten kijken, en Tering, wat steelt Brad Dourif sommige scènes. Ik denk dat ik deze nog maar een keer moet kijken, terwijl ik niet zo vaak gestoord wordt tijdens het kijken. En dan wellicht de DC?

3,6*

Erg tof. Beetje a-typisch vervolg op een horror klassieker (deel 2 nooit gezien), maar het werkt uitstekend. Film moet het vooral van sfeerschepping hebben want het is vrij traag en niet iedereen is even sterk maar vond het een origineel uitgangspunt. Dourif is geweldig en Scott is altijd genieten.