The Love Witch (2016)

ik heb altijd wel een zwak voor retro campy dingetjes, en dit werkte toch ook best aardig. Alleen werd hetuiteindelijk wat te langdradig.

Goed te doen, maar had net een half uurtje korter mogen zijn. Het laatste uur is een herhaling van zetten.

Heerlijke Technicolor look, staat hoog op m'n watch-list!

Héél leuk, maar had gerust een half uurtje korter gekund. Tongue in cheek ode aan de (soft-erotische) horror uit de jaren 60. De onbekende Samantha Robinson is perfect gecast, met een klassieke en karakteristieke uitstraling. Dat geldt overigens voor de gehele cast, die erg sympathiek en naar behoren spelend gestalte geven aan dit retro vehicle vol sfeervolle hekserij. De Technicolor look zorgt voor spetterende kleuren.

Het ziet er allemaal geweldig mooi uit inderdaad.

Dat 60's stijltje is toch iets te letterlijk overgenomen en blijft het bij zo'n zoetsappig flauw en saai filmpje. Het begon hoopvol, maar na een uur ging het me steeds meer vervelen.

Zeer fijne ode aan de pulpromans uit de jaren zestig en Technicolor melodrama's. Waarbij het hedendaagse ook nooit ver weg is. De gehele film ademt speelse, maar gewelddadige, vrouwelijke verleiding uit. We ontmoeten een aantrekkelijke, narcistische jonge heks die spreuken en magie gebruikt om mannen verliefd op haar te laten worden. De nagenoeg onbekende Samantha Robinson speelt deze op zoek naar liefde zijnde heks Elaine. Ze is zelfs aardig wanhopig nadat haar man recentelijk de dood heeft gevonden. Kan ze nog wel de ware vinden? Zeker als het met alle mogelijk nieuwe mannelijke huwelijkskandidaten uiteindelijk ook niet zo goed afloop. En in die tussentijd zien we genoeg seks, dood en satanische rituelen maar ook humor voorbijkomen. Met als humoristisch hoogtepunt een zeer bizarre grap met een tampon? De film is verder een schalks maar ook een oprecht verhaal over de prijs van een patriarchale samenleving wat dan weer heerlijk past in dit tijdsbeeld van seksuele revolutie van die jaren '60. En voor die tijdreis tussen het heden en verleden is maar één shot nodig! Hard rijdend in een rode Corvette samen met Elaine op een snelweg met er langs de afgrond. En terwijl zij lijkt op de Giallo-variant van de zangeres Lana Del Rey met de wind in haar pruik. Zien we achter haar het verleden en voor haar de nieuwe toekomst. Terwijl de voice-over ons mededeelt “I’m starting a new life,” Een zeer mooie start van een film over een seriemoordenares die zichzelf waant als de ster van een rom-com. En die zowel empathisch,als zwaar gestoord is. Liefdesheks Elaine neemt ons mee naar de donkere hoeken van haar vrouwenhart en een zoektocht naar haar meisjesdroom van het prins op het witte paard. Echter is ze veranderd in een volwassen vrouw en een monster met een groot obsessie voor haarzelf. Behalve dat dit prachtige visuele cinema is,is het ook verontrustende beschouwing over: "zijn de dingen echt veranderd?" En inderdaad misschien net iets te lang maar verder is het domweg betoverend!

Hoop dat iemand me er mee kan helpen ? Komt er nog een Nederlandse Blu-ray release van The Love Witch of niet ? Ik zie nergens informatie ? Is ook nergens meer te koop. Op zavvi is het ook uitverkocht anders moet ik het echt van amazon.com gaan proberen maar daar heb liever een Nederlandse release...

Waar heb ik nou naar zitten kijken? Het is toch echt een Amerikaanse film uit 2016, maar in een ander universum was dit waarschijnlijk La Strega D'Amore uit de jaren '60/'70 geregisseerd door het duo Argento-Bava. Het is dat de taal niet gesproken wordt, maar Italiaanser wordt het niet.

Robinson als heks Elaine is een erg prettige verschijning die mij ook wel mag betoveren. Maar ook veel tegenspeelsters zien er uit als pin-upgirls. Er wordt veelvuldig gespeeld met close-ups van ogen en monden en de personages hebben een gloed over zich heen waardoor ze van het scherm knallen. De handgemaakte decors zijn werkelijk schitterend met veel fel kleurgebruik waardoor je oog diverse keren op de achtergrond zal vallen. Ook de oubollige soundeffects zijn soms aanwezig. Jep, we gaan zeker weten terug in de tijd. Audiovisueel is het echt dik in orde.

Elaine is dus op zoek naar mannen en betoverd ze door ze een mixdrankje te geven. Dat klinkt als een barhoer in Salou, maar Elaine is een liefdesheks. Helaas voor haar worden de mannen zo verliefd dat ze er letterlijk aan dood gaan. En dat is het wel zo'n beetje. Moeilijk om de film categoriseren. The Love Witch is echt veel te zwak voor een horrorfilm. Als je wilt lachen om een komedie moet je deze ook niet aanzetten. Voor een dramafilm is het veel te luchtig en romantisch is het ook niet, tenzij je een lapdance romantisch vindt. Ik denk meer aan woorden als sprookjes-, fantasy- en soap-achtig. Het is moeilijk om de film aan een specifieke doelgroep aan te raden, maar Elaine oppert dat vrouwen vooral mannen moeten plezieren dus misschien dat zij deze film eens moeten proberen.

Ik had uiteindelijk graag wat meer komedie gezien, mocht Biller toch die kant op willen gaan. Bijvoorbeeld dat Elaine de mannen zat was en zelf om het leven brengt. Dat bracht het horroraspect wat meer naar voren, want nu krijgen we alleen wat hekserij en sekteleden voorgeschoteld. En laat dat nou één van de saaiste thema's in de horrorscene zijn. Maar ik heb zelden een film gezien die zo erg nergens over ging, maar toch lekker wegkeek. Zoals gezegd is het visueel flink genieten en het optreden van Robinson die af en toe ook nog een leuk dansje doet is ook prima. Combineer dit met voldoende zinloos naakt en je hebt gewoon een leuke avond. Na anderhalf uur mocht het echter wel stoppen.

"I’m the love witch. I’m your ultimate fantasy"

Als ik tijdens de horrorchallenge door één ding het meest verrast ben, dan is het wel wat een verscheidenheid aan films er zijn, waar je het horrorlabel aan kunt hangen. Van pure slashers, eigenzinnige horrormusicals, tot stilistische en feministische technicolor hoogstandjes als Anna Billers The Love Witch.

Bij het zien van de trailer destijds, leek dit me een fijne hommage aan de sexploitation films van de jaren ’60 en ’70, maar niets bleek minder waar. Billers film is er eentje met een boodschap, een zeer persoonlijke film over (de onmogelijkheid van?) liefde, genderverhoudingen en wat er van vrouwen wordt verwacht. En hoe dat je als vrouw zijnde kan vernietigen. Het internet staat vol met interviews over The Love Witch, en Biller blijkt een bijzonder welbespraakte filmmaker en cinefiel, met een verregaande visie over wat ze precies met haar film wil vertellen. Maar het is natuurlijk beter om eerst de film te kijken.

De film opent met een zeer herkenbaar rear-projection shot in de auto, en de toon is gelijk gezet. Elaine is zoek naar liefde, nadat haar man onder mysterieuze omstandigheden om het leven is gekomen, maar wordt telkens in die zoektocht teleurgesteld, waarna ze de man uit de weg ruimt. Als ze na veel zoeken de politieman Griff ontmoet, lijkt er hoop dat ze eindelijk iemand heeft gevonden. The Love Witch draait echter niet om het plot, maar de achterliggende gedachte. Biller wilde een aantrekkelijke film maken over hele donkere materie, haar gevoelens als vrouw in een patriarchale wereld en industrie. Dit doet ze door het gebruik van code, soms subtiel, soms ligt het er dik bovenop.

Biller heeft zeven jaar gewerkt aan The Love Witch. Geschreven, gestoryboard, geregisseerd, kostuums, sets, schilderijen, props, look en belichting bepalen met haar DP, een deel van de muziek en montage. De visie die ze had voor haar film was veel groter dan haar budget, wat betekende dat ze veel zelf moest doen. En ik kan niet anders zeggen, dan dat het er fantastisch uitziet, en dat de kleuren van het scherm spatten. Prachtig belicht. Samantha Robinsons acteerwerk valt precies in de pas met de toon van de film, al zal het ongetwijfeld op sommige mensen als (bewust) cheesy overkomen. De soundtrack, die bol staat van herkenbare Morricone melodietjes, maakt het geheel erg fijn af.

Een prachtige film om over te discussiëren dus, helemaal wanneer je enige interesse in feminisme en klassieke cinema hebt. Ik heb overigens zelf mijn male gaze niet kunnen bedwingen, wat een vrouw is die Samantha Robinson, nondeju. Sorry, Anna Biller. Ik zal eraan werken.

4*

Ik zit al de hele week te lezen over de "Male Gaze". Anna Biller vat het probleem wat ik er mee heb, erg goed samen.

Uit dit interview: Pastemagazine Love Witch

Jep, die heb ik ook gelezen!

Er is zeker een gebrek in Hollywood aan films met fatsoenlijke vrouwenrollen. Alleen die Male Gaze theorie is naar mijn idee totaal niet nuttig om dat te veranderen. Het is voor zover ik kan achterhalen wel de dominante theorie in Filmstudies zoals dat nu onderwezen wordt op Universiteiten. Ik denk zelf dat het probleem bij Filmstudies meervoudig en dieper ligt. Dit zijn de aannames die ik zie bij Filmstudies:

1. Film als kunst begint pas na het ontstaan van de auteurstheorie, zeg pak hem beet '68.

2. Daaruit volgt dat "Filmstudies" alles voor '68 afdoet als fabrieks vermaak en escapisme.

3. Filmstudies volgt op psychologie en filosofie vlak bronnen die sterk achterhaalt zijn.

4. Hollywood werd eind jaren zestig, begin jaren zeventig echt misogyn.

Het antwoord op het sterk verminderde aantal vrouwenrollen, zou wat mij betreft niet moeten zijn "Male Gaze". Er moet gekeken worden naar wat er precies gebeurde rond het begin van de jaren zeventig in Hollywood. Aannames 1,2 en 3 verhinderen dat.

Als pluspunt, het is wel erg fijn om te zien, dat er filmmakers zijn, die wat verder kijken. Zoals Anna Biller, die wel waardering heeft voor een film als Mildred Pierce en regisseurs als Fassbinder, Sirk, Litvak, Ophüls, Borzage, etc, etc

Als je The Love Witch opzet twijfel je regelmatig waar je nu naar aan het kijken bent. Bij vlagen waan je je in een expoitatiehorror uit de jaren '60 '70. De film verteld het verhaal van de moderne heks Elaine die met liefdesdrankjes mannen verlijdt waarna ze aan een noodlottig einde komen...

Je geloofd je ogen niet. Zelfs in de casting is de film een soort eerbetoon aan de jaren '60/'70. Samantha Robinson lijkt een soort mix van Barbara Steele en Edwige Fenech en Gian Keys doet dan weer denken aan de Gary Grant achtige held-figuur.

Audiovisueel hebben we hier te maken met een modern meesterwerk. Cinematografisch veel invloeden van Alfred Hitchcock's beeldtaal en het kleurgebruik en de effectjes van Mario Bava. Qua stijl en stilering ook duidelijk invloeden van de Giallo, Hammer-Horror en de Roger Corman-films. Het kleurgebruik is sprekend technicolor, nog beter gedaan als Quentin Tarantino's pogingen dat te simuleren. De muziek van Anna Biller zelf was op en top Italiaans, heerlijk. Al heeft ze wel La ragione, il cuore, l'amore wel gejat van Ennio Morricone.

Dat is echter mijn lofzang ophoud. Want net als vaak bij Tarantino gaat de retro-look gepaard met droge humor en over-the-top situaties en dat vind ik altijd zo jammer. Ook erg jammer is dat ze de film niet echt in de 70s laten afspelen, in de achtergrond staan moderne politieauto's en er zijn gewoon smartphones. Dat haalt je een beetje uit het escapisme van de film.

Het meest storende aan de film was toch wel de continu aanwezige feministische boodschap. De dialogen waren vaak gewoon lachwekkend en tijdens het kijken van de film dacht ik nog dat de filmmakers de draak stoken met feministen door de meest bizarre feministische leuzen (het tampon gedoe...) uit de mond van een moordzuchtige heks te laten komen. Anna Biller zegt echter dat ze het heel serieus bedoeld en de film ook geen parodie is maar een serieuze aanklacht. Nogal naïef vind ik, net als het hypocriete hoofdpersonage van de film. Ik moest dan ook glimlachen toen onze moderne Gary Grant "What would you know about love?" tegen haar zei, want dat mens bleef maar doordraven over liefde, maar niets in deze film heeft ook maar iets met liefde te maken.

Ook typisch trouwens om de Hitchcock/Giallo/Expoitatie-sfeer gecombineerd te zien met feminisme. De filmmakers waar Anna Biller zich door heeft laten inspireren waren namelijk alles behalve feministisch. Onlangs bij Eye Amsterdam hadden ze Dario Argento te gast en een vrouw prijsde hem om zijn feministische personages waarop de meastro natuurlijk nogal moest lachen, want over het onderwerp zei hei ooit; If they have a good face or figure I would much prefer to watch them being murdered than an ugly girl or man. En toen Brian De Palma voor vrouwenhater werd uitgemaakt omdat zijn films vrouwonvriendelijk zouden zijn was zijn reactie Body Double, een film waarin een vrouw met een gigantische drilboor wordt vermoord... Wat een heerlijke tijd was dat toch zonder al die politieke correctheid.

Visueel dus zeker de moeite waard, alleen jammer van de droge dialogen en al dat feministische gedoe waardoor de film niet echt een ontsnapping aan het heden is. Ook had het occultisme wat mij betreft wat mysterieuzer gemogen en niet zo plat. 2 uur was voor mij toch net een uurtje te lang.

En wie sterven er in de Love Witch bij bosjes? Die omkering is net de clou Ik vond het zeer vermakelijk en juist zeer politiek incorrect allemaal. Het is inderdaad wel een dubbele laag op een dubbele laag. Als er niet gezeurd mag worden over Driller Killer of andere vrouwonvriendelijk films uit de seventies, waarom dan hier zo miepen? Ik zet het er wat sterk neer, maar dat lijkt me wel zon beetje de essentie.

Also: kijk eens wat meer naar satanisme, hekserij en de rol van vrouwen daarin. Dan is het allemaal zo mal nog niet, wat je in deze film ziet.

Aparte film met een soms aangename retro stijl over een heks die obsesief naar liefde op zoek is

samantha robinson is perfect gecast in haar rol maar de film zelf schiet soms nogal raar uit de bocht .

sociale thema's zoals feminisme worden wel ten sprake gebracht maar vrij oppervlakkig .

Samantha weet de vrouwelijke verleiding heel aardig te brengen en het lijkt er in eerste instantie op dat de film een soort van anti feministische kant op wil gaan .

Helaas gaat de film hier niet op verder en word het een soort standaard liefdesverhaaltje en obsesiviteit

Volgens mij doet Anna Biller met dit kleurrijke en frivole sprookje een poging om af te rekenen met de bekrompen mannelijke zienswijze, dat vrouwen niet meer zijn dan een lustobject ter bevrediging van de primaire behoeftes van mannen. Ze komt een heel eind, want als de rollen omgedraaid worden piepen ze wel anders.

Biller heeft er met het zelf ontwerpen van de settings en kostuums een dermate oogverblindend schouwspel van gemaakt —met dank aan de florissante cinematografie— dat je nauwelijks in de gaten hebt dat het verhaal eigenlijk aan de magere kant is. De casting van Samantha Robinson is een schot in de roos. Al met al een bijzondere filmervaring.

Nou, dan ben ik hier kennelijk in de minderheid. Snap niet dat ik dit uitgekeken heb. Is dit camp? Het is in ieder geval geen horror, drama of komedie. Misschien een soort fantasysoap. Whatever. Een hoop onzin en geneuzel over witchcraft en liefde, overgoten met een moordsausje. Ik dacht even dat ik naar een kinderfilm zat te kijken.

Maar er was één aardige scène. Dat is als Samantha Robinson in een potje piest en daar haar gebruikte tampon in doet om er een drankje van de maken. Dat vond ik wel lollig.

Uitstekende film waarin het slecht afloopt met de mannen in het leven van een heks. Een redelijk originele film over de verhoudingen tussen mannen en vrouwen. De subtiele humor ligt verscholen in het zelfbewuste karakter van de film. De hele jaren '70 aankleding met felle kleuren is mooi gedaan. Samantha Robinson is een mooie verschijning en doet het prima in de titelrol. Een kleine 4.0 sterren.

Een film die zwelgt in nostalgie en vooral een hommage lijkt aan de Hammer-films en het werk Mario Bava, Roger Corman en David Lynch. Het is zonde dat het verhaal te mager is om een speelduur van twee uur te rechtvaardigen. Er is op zich niets mis mee om stijl boven inhoud te verkiezen, maar het verteltempo ligt hier te laag en het lijkt erop alsof regisseur Anna Biller het zonde vond om sommige - mooi gefilmde, maar overbodige - scènes weg te knippen. Hier is zeker een talent aan het werk met een diepgewortelde kennis van het horrorgenre, maar het lukt Biller niet om de visuele ideeën om te smeden tot een boeiend verhaal.

Een verhaal over een heks die middels het uitvoeren van magische rituelen en het brouwen van toverdrankjes haar grote liefde wil ontmoeten en vangen. Uitgevoerd in krachtige Technicolor, die de kleurige decors en de kleurige kledij (ontworpen door de regisseuse) heel nadrukkelijk doet uitkomen. Een prachtig kleurenspel waarvan je als kijker positief gehypnotiseerd raakt. De film ziet er uit alsof ie ergens in de jaren 60 tot stand is gekomen.

Samantha Robinson is de bekoorlijke heks. Heel verleidelijk van buiten, maar afstotelijk van binnen. Ze deed me qua gedrag denken aan een verleidelijke vrouwtjesspin, die na de paring ook niet altijd vriendelijk omgaat met haar bedgenoot. De film is op het eerste gezicht een uitgelaten ode aan de sexploitation film. Het taboevrije gedrag van Robinson en de verleidelijke manier waarop zij mannen strikt, doen dat immers vermoeden. Maar ja, dat is dus alleen op het eerste gezicht het geval, want regisseuse Biller heeft toch echt de bedoeling (las ik later) om feministische krachtpatserij te laten zien. De film zet de vrouw centraal en laat zien dat de verhouding met het andere geslacht tamelijk gecompliceerd kan zijn, vanwege de eisen die het ‘sterke geslacht’ onbeschaamd aan de vrouw stelt. In deze film laat de vrouw zich eens niet wegduwen, maar eist haar plek op in het centrum van de aandacht en in het centrum van de macht. Robinson stelt de eisen en laat niet met zich sollen.

Dat motto praktiseert zij niet heel zachtzinnig. Met de onderdrukking van de vrouw en het onbegrip voor de positie van de vrouw in maatschappelijk en emotioneel opzicht, wordt ongenadig afgerekend. Robinson verleidt een man en als die man niet aan haar standaard voldoet, dan loopt het met die man niet goed af. De boodschap? Tja, ik denk dat wordt bedoeld dat mannen zichzelf als een godsgeschenk beschouwen en zich blind en zelfzuchtig storten op dat wat zij begeren zonder rekenschap af te leggen en vervolgens niet in staat zijn om toe te geven aan hun incompetentie en hun diepere emoties, maar stug blijven volharden in hun eigen stoere grootheidswaan. Vrouwen houden daar niet van, maar stellen zich desondanks begripvol en welwillend op. Weliswaar doen zij dat zuchtend, maar toch. Mevrouw Robinson doet dat nu eens niet. Ach, ik vond het wel schattig.

Mevrouw Robinson is een schone vrouw en een goede verleidster, maar acteren zit niet in haar bloed. Bij geen van de acteurs trouwens. Het acteerwerk is houterig en in veel gevallen gewoon pijnlijk slecht. De dialogen zijn weinig hoogstaand, zijn zonder pit en nodigen niet uit tot langdurige overpeinzingen. En er is een voice-over. Die klinkt dan wel prettig dromerig, maar voegt weinig toe aan verhaal en boodschap. Het verhaal is bovendien niet interessant. Dat bestaat uit het uitrekken van steeds hetzelfde gegeven. En dat duurt maar liefst twee uur en dat is veel te lang.

Ik dacht trouwens naar een parodie gekeken te hebben. Dat blijkt niet zo te zijn. Ik begreep na afloop dat Biller de film niet als parodie heeft bedoeld. Ja, dan weet ik het ook niet meer. Ik moest blijkbaar alles serieus nemen. Erg lastig zo niet onmogelijk, als bijna elke scène de indruk wekt dat er flink de spot wordt gedreven met de masculiene wereld. Het zij zo. De boodschap van de film heb ik waarschijnlijk wel begrepen. Doel bereikt. De ernst van de verpakking is mij helaas ontgaan.

Oh ja. Voor de goede orde. Ik sta in alle ernst achter de boodschap die de film uitdraagt.

“...de mannen worden fragiele emotionele wezens”.

Uiteindelijk steekt ze die agent zelf neer. Het feministische oogpunt begrijp ik er niet echt aan...

Verder is de styling en de hoofdactrice top.

Fransman heeft volkomen gelijk, dit was natuurlijk dikke onzin. Ik heb dit op verhoogde snelheid moeten zetten want anders was er geen doorkomen aan. Ik lees links en rechts dat de film een ode is aan Mario Bava, Hammer en sexploitation van de jaren 60 en 70. Ik ben geen fan van Hammer maar die hadden dan toch meestal een of meer leuke elementen, terwijl The Love Witch gewoon elementen lijkt geleend te hebben uit zowat elke heksenfilm die al eerder is gemaakt te beginnen bij de klassieker Häxan. Ik zie nul originaliteit en creativiteit. Visueel aardig nou ja daar maak je nog geen goeie film mee, blijft plat als ik die ga vergelijken met de stijlvolle gothic horror van Mario Bava. En als we de moorden gaan vergelijken is The Love Witch al helemaal amateurtoneel.

Wat is trouwens het punt van Anna Biller? De vrouw wil niet met zich laten sollen door de mannen dus als ik ze beu ben dan gooien we hem ook maar weg als een stuk vuil? Sterk feminisme hoor als de protagoniste eigenlijk enkel leeft voor de liefde van een man voor zich te winnen. Ik dacht dat dit stond voor sterke onafhankelijke vrouwen maar zonder een man in haar leven is ze dan toch een sukkeltje?

Sexploitation dan maar gezien het zwakke verhaal? Ja de standaard sexploitation draaide vooral om bloot en seks en het verhaal was van secundair belang. De films waren ook meestal straight to the point. The Love Witch heeft seks en naakt die op zo een saaie manier gebracht worden dat ze de zwakste Doris Wishman opwindend maken. 60 en 70s sexploitation was sleazy niet dat gelikte naakt dat je hier krijgt geserveerd, dus die vergelijking gaat ook niet op. Bovendien ken ik weinig sexploitation waaarin zo onnoemelijk veel geluld wordt als The Love Witch. Veel blabla en weinig boemboem en dat 2 uur lang.

Tot slot protagoniste Elaine gespeeld door Samantha Robinson heeft ook weinig uitstraling. Ze lijkt meer op een geplastificeerde Morticia Addams dan verleidelijke heks die mannenkarten sneller moet doen slaan. Morticia was een naturel met presence en karakter, Elaine is erg fake iemand ze zonder die tonnen make-up niet zouden opmerken. Dat ze hekserij en drankjes moet gebruiken om een man te verleiden zegt ook al heel veel want van haar strip-tease of bedcapaciteiten zal ze het niet moeten hebben.

Misschien was Only Lovers Left Alive nog niet eens zo slecht. Of misschien moet ik ook eens aan de fans vragen of ze nog iets van die love potion over hebben voor mij, als ik ervan drink zie ik het licht misschien ook wel?

Over Biller's aanpak en boodschap valt vast een hoop te zeggen, maar wanneer de film niet echt wil aanslaan doet die boodschap er uiteindelijk ook niet veel meer toe. Leuk dat het er geslaagd vintage uitziet, maar daarnaast is het ook gewoon erg saai, langdradig en mak.

Ik heb hier zo van genoten. Een soort Lana del Rey album in een film.

Deze afgelopen zondagavond bekeken, nadat ik 'm een paar maanden geleden aan had geschaft (en er bij in slaap was gevallen).

De regisseuse schijnt jaren met de voorbereidingen voor deze film te zijn bezig geweest, ondanks het relatieve, geringe budget waarover ze beschikte.

Qua uiterlijk en sfeer is dat er ook aan af te zien:

wow! Wat ziet deze film er mooi uit, zeker als ode aan het vroegere Technicolor is het met vlag en wimpel geslaagd... echter... is men kennelijk vergeten met een goed script te komen en ook de regie van vooral de acteurs laat nogal te wensen over.

Verhaaltje is totaal niet interessant en gaat als nachtkaars uit. Ook is het voor een comedy niet grappig genoeg en daar er totaal geen spanning is kan het ook in de verste verte niet door gaan voor thriller (om over horror nog maar te zwijgen). Kortom: het is totaal niet duidelijk wat voor genre dit nu eigenlijk moet voorstellen en op wat voor doelgroep de film mikt. Het resultaat is een mooi uitziend doch hol vat.

Zonder uitzondering vond ik werkelijk alle conversaties in deze film onecht en nep over komen. Geen moment geloofde ik wat de verschillende personages aan elkaar vertelden.

Sowieso vond ik het vaak erg toneelmatig en leek het of de acteurs hun teksten van een papiertje opdreunden.

Wat dat betreft kan het niet anders dan een comedy zijn, want als serieus bedoeld is het echt een flop.

Vooral hoofdrolspeelster Robinson was erg matig en vaak overdreven aan het acteren.

Geen idee of ze altijd op deze manier in films optreedt, of dat dit een keuze was, maar erg goed was het in ieder geval niet (maar wat is ze mooi!).

Deze film zou een vrouwelijke fantasie zijn en tevens het feminisme eren?

Eh... op de filmposter zien we de hoofdrolspeelster de potentiële mannelijke koper zwoel aan kijken en hem proberen te verleiden de film te kopen. Is dat feministisch?

Is verder de ultieme vrouwenfantasie een compleet gestoorde seriemoordenares te zijn, die mannen bij bosjes ombrengt? Ik denk dat ik voortaan met een honkbalknuppel naast mijn bed ga slapen. Is toch net een ietwat veiliger idee.

Conclusie: een prachtig uitziend, maar inhoudelijk zeer matig b-filmpje, die op zich prettig weg kijkt, maar je met een kater achter laat.

Met veel moeite een vijfje, ofwel 2,5 ster.

Had deze op mn lijstje staan, wegens 'horror' met een 3+ score hier op MM en 6+ op IMDb. Maar dat was dus ferm zand in mn ogen gestrooid, want dit was voor mij niet door te komen, ah zo'n onzin, die dan nog eens tergend traag voorruit slentert. Wtf vinden mensen hier goed aan >>Fast Forward>>

Edit: oef...door mijn halfje, onder de 3*

Wat een onzin film, serieus overgewaardeerd.

Suf.

The Love Witch vormt duidelijk een hommage naar de 60s en 70s. Eigenlijk niet eens door gewoon verwijzingen te plaatsen, maar door de gehele setting aan te laten voelen alsof het daadwerkelijk in 1968 is opgenomen. Wellicht dat dit voor sommige fans werkt, ik zag eigenlijk liever een modernere benadering, maar dat kreeg ik niet.

Robinson levert een nogal halve prestatie af. Ze past precies in de film, maar het voelt niet aan alsof de rol die ze speelt echt moeilijk is. Van niemand zelfs. Alle dialogen voelen ingesproken aan. Net als toen, moet Biller gedacht hebben. Leuk voor de extraatjes natuurlijk, maar ik vind het eigenlijk vooral jammer. Want net als bij die films zorgt het ervoor dat ik me nergens kan binden met het verhaal.

Soms mooie kleurenpaletten, verder uiteindelijk een nogal saai gebeuren. Enkele scenes raken het doel gelukkig wel. De 'female gaze' truc kon ik wel waarderen. Het mag duidelijk zijn dat de film ook wat onderliggende berichten te melden heeft. Dat kan ik prima waarderen, maar de film komt ook weleens nogal onzinnig over. Om dat vervolgens uit te rekken naar 2 uur wordt te veel van het goede.

Na een uur was ik wel klaar met de film, maar dan volgt er nog eentje. Uiteindelijk verliest de film gewoon zijn charme en kan ik er niet zoveel meer mee. Door de tweede helft deels uit wat fantasierijkere scenes te laten bestaan helpt het ook niet echt vooruit. Biller neemt te lang de tijd voor een verhaal dat nooit zo boeiend wordt, en de boodschap heeft ook niet zo'n lange duur nodig.

Leuk voor een keertje, maar niet nog een keertje. Voor de liefhebbers overigens genoeg verwijzingen naar Fulci te bekennen hier. Die zoom-ins zijn niet te missen.

Een film uit 2016 maar de perfecte recreatie van een 60s-film. Dit is meteen het grootste pluspunt van de film. De kleuren spatten van het scherm, de dialoog is perfect houterig genoeg en het acteerwerk evenzeer. Ieder lid van de cast doet zijn best de acteerprestaties van toen na te doen. Het is hen gelukt ook. Hoogtepunt is Samantha Robinson die met haar schoonheid niet alleen de mannen in de film, maar ook het publiek weet te betoveren. Moest ik niet beter weten, had ik gedacht naar Lana Del Rey te kijken. Tot de stem aan toe.

De valkuil van de film is echter de lange speelduur. Er gebeurt te weinig om een boterham van twee uur te kunnen beleggen. Het verhaal kabbelt wat voort en het wordt na een tijdje jammer genoeg een beetje saai. Ook zijn sommige scènes net iets te ver gegrepen om er nog mee door te kunnen.

Jammer, want deze stond allang op mijn kijklijst.

2,5*