Le Cinque Giornate (1973)
Alternatieve titels: The Five Days of Milan | The Five Days
mijn stem
10 stemmen
Italië
Komedie / Drama
122 minuten
geregisseerd door Dario Argento
met Adriano Celentano, Enzo Cerusico en Marilù Tolo
Tijdens de strijd van bevrijding tegen de Oostenrijkers, komen een bakker en een bandiet in opstand. Ze kennen elkaar niet en hebben niet veel verstand van politiek, maar ze komen wel voor zichzelf op, met alle gevolgen van dien.
Links
IMDb (6,0 / 381)
0
geplaatst: 20 juli 2007, 14:01 uur
Aardige anarchistische komedie over een bakker en een bandiet die in een revolutie belanden. Visueel niet echt bijzonder. 3*
0
geplaatst: 11 juni 2008, 19:53 uur
Er is nu ook een prima Duitse dvd, met Italiaanse audio en Duitse subs.
0
geplaatst: 28 juni 2012, 16:08 uur
De vreemde eend in Argento's carrière. Als genre-film goed gemaakt en onderhoudend al had wat meer spanning hier en daar geen kwaad gekund.
0
geplaatst: 14 januari 2018, 10:38 uur
Na het voltooien van zijn zeer succesvolle Dieren-trilogie wilde Argento een keer wat anders en waagde hij zich aan een ander genre als de Giallo. Het was zijn bedoeling om een film te maken enkel voor het Italiaanse publiek, zodat hij geen enkele rekening meer hoefde te houden met vertalingen of buitenlandse acteurs.
De film speelt ten tijden van de Italiaanse revolutie tegen de Oostenrijkers die begin 19e eeuw Lombardije-Venetië in handen hadden gekregen. Tussen alle hectiek volgen we een dief en bakker op een anarchistisch avontuur tussen de patriotten en landveraders.
De humor in deze Argento was nogal droog en aangezien het me voor een groot deel aan La Vita È Bella deed denken, kunnen we wel stellen dat deze humor typisch Italiaans is. Op sommige momenten werden geluidseffecten terzijde geschoven en het beeld snel vooruit gespoeld, wat deed denken aan zwijgende komische films. Argento's stijl is vooral aanwezig in het camerawerk. Een aantal POV-shots en cinematische trucjes bevestigen dat dit inderdaad een film van Argento is. Geslaagd waaren de manier waarop de overgang van Rome naar Turijn is uitgebeeld en hoe een feestmaal van onder te tafel werd uitgbeeld doormiddel van de voeten van alle gasten.
De soundtrack gaf voor een deel de indruk dat iemand de muziek uit A Clockwork Orange speelt op een Atari-spelcomputer. Bij vlagen werd de film echter vrij serieus. Bijvoorbeeld beelden van de terugtrekkende Oostenrijkers, executies of het einde waarin de dief gedesillusioneerd is over de revolutie. Je zou haast willen dat Argento het komische achterwegen had gelaten en een serieuze historische film had gemaakt.
Een erg vreemde eend in Argento's euvre, al zijn er wel wat parallellen met The Phantom of the Opera die op dezelfde manier historisch kostuumdrama bevat. De humor bestond vooral uit een aantal sketches die in de film verwerkt zitten. Persoonlijk vond ik de film ook wat te lang om de aandacht vast te houden. Nee, ik ben blij dat Argento terug ging naar het Horror-genre en ons nog twee decennia veel moois heeft gegeven. Helemaal weg van zijn roots is hij hier trouwens niet gebleven, de film bevat namelijk een scène waar de boezem van de gravin wordt bespat met bloed van een gedode patriot.
Nu kan ik toch zeggen dat ik echt alles heb gezien van Dario Argento. Binnenkort mijn favorieten maar eens opzetten om het te vieren.
De film speelt ten tijden van de Italiaanse revolutie tegen de Oostenrijkers die begin 19e eeuw Lombardije-Venetië in handen hadden gekregen. Tussen alle hectiek volgen we een dief en bakker op een anarchistisch avontuur tussen de patriotten en landveraders.
De humor in deze Argento was nogal droog en aangezien het me voor een groot deel aan La Vita È Bella deed denken, kunnen we wel stellen dat deze humor typisch Italiaans is. Op sommige momenten werden geluidseffecten terzijde geschoven en het beeld snel vooruit gespoeld, wat deed denken aan zwijgende komische films. Argento's stijl is vooral aanwezig in het camerawerk. Een aantal POV-shots en cinematische trucjes bevestigen dat dit inderdaad een film van Argento is. Geslaagd waaren de manier waarop de overgang van Rome naar Turijn is uitgebeeld en hoe een feestmaal van onder te tafel werd uitgbeeld doormiddel van de voeten van alle gasten.
De soundtrack gaf voor een deel de indruk dat iemand de muziek uit A Clockwork Orange speelt op een Atari-spelcomputer. Bij vlagen werd de film echter vrij serieus. Bijvoorbeeld beelden van de terugtrekkende Oostenrijkers, executies of het einde waarin de dief gedesillusioneerd is over de revolutie. Je zou haast willen dat Argento het komische achterwegen had gelaten en een serieuze historische film had gemaakt.
Een erg vreemde eend in Argento's euvre, al zijn er wel wat parallellen met The Phantom of the Opera die op dezelfde manier historisch kostuumdrama bevat. De humor bestond vooral uit een aantal sketches die in de film verwerkt zitten. Persoonlijk vond ik de film ook wat te lang om de aandacht vast te houden. Nee, ik ben blij dat Argento terug ging naar het Horror-genre en ons nog twee decennia veel moois heeft gegeven. Helemaal weg van zijn roots is hij hier trouwens niet gebleven, de film bevat namelijk een scène waar de boezem van de gravin wordt bespat met bloed van een gedode patriot.
Nu kan ik toch zeggen dat ik echt alles heb gezien van Dario Argento. Binnenkort mijn favorieten maar eens opzetten om het te vieren.
* denotes required fields.
* denotes required fields.