Pelts (2006)

Net als John Carpenter met 'Cigarette Burns' komt Dario Argento verrassend goed tot zijn recht in de fan service die 'Masters of Horror' biedt. Het heeft de opvallende kleurtinten in de decors en het synthesizer gejengel op de soundtrack, zoals in zijn vroegere giallo klassiekers. Eigenlijk hadden ze een Italiaanse cast moeten nasynchroniseren om een nog sterker retro-effect te krijgen. Hier zit de foutheid 'm in een groezelig B-plot vol gore over een gesjeesde man van middelbare leeftijd (Meat Loaf) die een stripster probeert om te kopen met een bontjas. Het is de aanzet tot zwoele verleiding en weerzinwekkend sadomasochisme. Argento is een een meester in het maken van 'seedy pulp' zonder een logisch plot of zonder beklijvende acteerprestaties, maar door zijn opvallende signatuur als cineast krijgt de slechtheid ervan een nachtmerrieachtige kwaliteit. De touch voor dit type cinema is hij in deze laatste fase van zijn leven/carrière kwijtgeraakt. Hier zien we echter nog even een glimp van wat de man ooit iconisch maakte.

MOH aflevering 14, het begin van box 2.

Veel goede recensies gelezen voorafgaand aan mijn bezichtiging. Veelal positief, dus ik was benieuwd naar wat Pelts te bieden had.

Best veel, want deze film is best ziek. Afgezien van een aantal gruwelijkheden heeft het echter niet zoveel om het lijf. Het voelt allemaal wel wat stabieler aan dan het grotendeel van de afleveringen, maar echt horror is het niet echt. Het duurt allemaal ook net wat te lang voordat het een beetje leuk begint te worden. Had nog gehoopt op een verrassinkje, maar die kwam helaas niet. Nee, dit viel me toch wat tegen. Kleine 3*.

Pelts is alweer de tweede Masters of Horror-productie van Argento. Dit keer heeft hij al iets meer invloed gehad. Zo heeft hij een flinke dosis erotiek toegevoegd aan het verhaal van F. Paul Wilson en een aantal keer zijn stilistische kleurgebruik. Toch zie je ook hier weer nauwelijks de hand van de meester, een probleem dat alle MoH-episodes hebben.

De film verteld het verhaal van een louche bontverkoper (Meat Loaf) die op een dag van een peltjager (John Saxon) een aantal schitterende wasbeervachten krijgt. Iedereen die in aanraking komt met de vachten begint echter aan gruwelijke zelf-mutilatie of slaap aan het moorden.

Het verhaal is behoorlijk simpel en vrij absurd. De stevige 70s zanger bewijst dat hij prima kan acteren en ook genre-veteraan John Saxon was wel leuk om weer eens te zien. Claudio Simonetti maakt opnieuw een soundtrack die aan vroege Argento's doet denken en de gore is ook zeker niet onaardig. Genoeg vermaak voor de horrorliefhebber, maar kwalitatief niet beter als films als The Card Player of The Third Mother.

Na het 2e seizoen heeft Mick Garris nog een serie/seizoen genaamd Fear Itself gemaakt wat gezien wordt als een 3e seizoen en/of spin-off. Is hetzelfde concept als MOH.

Regisseur Dario Argento mocht uiteraard terugkomen voor het tweede seizoen van ‘Masters of Horror’ En hoe? Hij maakt er een waar feestje voor de Gore-liefhebbers van. Hij toont zich met twee gedenkwaardige afleveringen een waar meester van de horror. Of het verhaal nadelen van de kortere tijdsduur heeft of dat het gewoon slechter is uitgewerkt, is natuurlijk moeilijk te zeggen. Maar het mythische gedeelte over een tempel van de Treurlingen (wasberen) en de vloek komen helaas nauwelijks uit de verf. Het ander gedeelte is simpel verhaaltje over de bonthandelaar Jake Feldman (Meat Loaf) die bezig is om de stripper Shana (Ellen Ewusie) het bed in te krijgen. Gelukkig propt Argento met veel enthousiasme genoeg gore in deze film. Ander pluspunt zit hem met name in de aankleding van de film. De beelden zijn vaak verzorgd en stralen een goede sfeer uit. De scene van de eenzame kamer waar Jake Feldman een speciale behandeling krijgt van Shana is erg mooi vormgegeven. Met veel ranzigheid en een erotisch randje is het wederom genieten van de aflevering van Dario Argento.

Dank u Dario Argento !!