Pink Flamingos (1972)

Van al mijn ongeziene films lijkt dit misschien wel de grootste cultklassieker te zijn; John Waters’ Pink Flamingos, een film die al lang op mijn radar en watchlist staat, maar tegelijkertijd een titel waarbij ik niet heel veel aandrang voelde om hem eens op te zetten. Kijk, de trashchallenge heeft zijn nut bewezen. Uit die comfortzone, John Milton!

Seks met kippen, het eten van poep en ongesimuleerde fellatio door een travestiet; het zijn slechts enkele noemenswaardige zaken die Waters ons hier voorschotelt. Geschoten in Waters’ geboortestad Baltimore, moet onze ‘heldin’ en underground figuur Divine het opnemen tegen een goor stel, die de haar door de tabloids toebedeelde titel van ‘smerigste persoon op aarde’ willen ontnemen. De film staat op 8 lijsten op Icheckmovies, maar kreeg tegelijkertijd van Roger Ebert niet eens een waardering.

Ik had eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten, al kende ik John Waters al wel van vele interviews, zijn eindejaarslijsten en had ik vaak clips uit zijn films gezien. Maar tot vandaag nog nooit een van zijn werken in zijn geheel. Helaas smaakt het niet naar meer, al wil ik Hairspray (1988) misschien nog wel eens zien. Maar zo’n ‘aaneenschakeling van provocerende goorlapperij’ zoals Woland het mijns inziens terecht noemde, moet waarschijnlijk iets in de cinefiel of perverseling in je raken. Nu is John Milton allerminst roomser dan de paus of fetisjvrij, maar ik kan met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat ik Pink Flamingo’s niet nogmaals vrijwillig op zal zetten. Ik applaudisseer de durf en de soundtrack, maar kon er verder niet genoeg van genieten om meer dan 2* te geven.

2*

Years later, John Waters was asked by a reporter why Divine consumed dog feces for the movie. Waters replied, "It was just a little piece of dogshit, and it made her a star."

Dit is het toppunt van perversie en obceniteit, het is ranzig, en ronduit smerig. In een zweem van humor gehulde provocatie die er zijn best voor doet om geen statement te maken. Geen subtext, althans geen impliciet statement en geen serieus plot. Gewoon anderhalf uur domme goorigheid. Dus een komedie?

John Waters toon is nihil ..en zijn humor is blasé en als er hier een diepere boodschap te vinden is, dan is het dat je het leven niet zo serieus moet nemen. En dat illustreerd hij op de meest bombastische manier ooit. Het is alsof Waters een soort sardonische klucht neer wil zetten die elke cynicus zwaar getraumatiseerd achter zich wil laten.

Ik kan wel lachen om de provocatie maar ik zal hem niet vrijwillig zelf nog een keer kijken.

Een aaneenschakeling van ranzigheden andermaal niet zonder de zwaarlijvige Divine waarin

opzettelijk lelijke kitsch weer de boventoon voert. Het heeft allemaal zo zijn dilettantistische,

dubieuze charme. De meest schunnige film die ik van Waters gezien heb, en waar ik maar

weinig waardering voor kon opbrengen. De kreupele filmstijl van Waters waarbij al de schroom

overboord wordt gegooid, heeft op zich wel iets maar kon me zeker in deze film amper bekoren.

Met af en toe bekomen weerzin... En medelijden met de kippen...

Shoot Your Shot krijgt een ander beeld na het zien van deze film. Ik wist niet wat Divine daarvoor had gedaan. Film die je moet kijken met het verstand op 0, en zeker niet te veel verwachtingen hebben.

Niet voor moraalridders, tere zieltjes en streng gelovigen.

Toffe soundtrack trouwens.

Door Criterion uitgebracht op blu ray