Marty (1955)

Oscarwinnaar beste film 1955, Borgnine en Mann wonnen ook de Oscar voor respectievelijk beste acteur en beste regie

Bijzonder goede en boeiende film. Goed geacteerd in het bijzonder door Ernest Borgnine. (Dus terecht een Oscar). Misschien wat gedateerd aan de ene kant, jaren '50, aan de andere kant toch ook best actueel, eenzaamheid, verlangen naar een partner ....

laat anderen niet je leven verpesten, herken iets moois als je tegenkomt

Schaam je je niet zei de moeder tegen haar ene dochter. Al je zussen zijn al gescheiden maar jij bent nog niet eens getrouwd. Zo zou zo'n film er misschien tegenwoordig uitzien. Maar de film is uit 1955 en ik vind hem mooi, nog steeds mooi ook na de 2e keer.

Mooie film, met een prima Ernest Borgnine.

Een mooie, romantische film zoals die alleen maar in de '50s gemaakt konden worden met hartverwarmende personages zonder al te veel pretentie (en dat voor een vierdubbele oscarwinnaar). Aan de ene kant staat er Marty (Ernest Borgnine won hier een oscar voor, boven James Dean), de simpele slager die op zijn 35e nog bij zijn moeder woont (wat blijkbaar heel normaal was in die tijd), aan de andere kant Clara (Betsy Snyder, die een tijd na 'Marty' op de blacklist kwam omdat ze communistisch gezind was): de 2 ontmoeten elkaar, gaan uit, kussen elkaar (want dit zijn de 50's, dus dat is al een flinke climax) en dat is het. Vreemde is dat Clara heel de film wordt besproken als de lelijkste mens op aard ("Yeah, she's a real dog"), terwijl ze er feitelijk beter uitziet dan de meeste figuranten (de zogenaamde "Hot tomatoes"). Al bij al zeer aangenaam om te kijken zonder dat er veel gebeurt (er is nog een heel licht subplot dat Marty zich laat beïnvloeden door zijn omgeving, maar dat is hoogstens 10 minuten).

De kortste winnaar van de Oscar voor Beste Film en ook de enige film die de hoofdprijs bij zowel de Oscars als in Cannes mocht meenemen is een alleraardigste film. Hij behoort sowieso tot de categorie van meest sympathieke films ooit gemaakt. Alles wordt zo klein mogelijk gehouden en Marty wordt door Borgnine neergezet als de meest vriendelijke persoon denkbaar, zonder saai te worden. Erg goed spel van hem, verdiende Oscar.

Helaas voelen sommige dialogen wat gekunsteld aan en zijn sommige momenten ietwat gedateert. Ook Betsy Blair speelde niet echt goed en is trouwens veels te knap voor een zogenaamd lelijke vrouw. Deze minpunten worden allemaal wel gecompenseert door het grote hart dat de film heeft. Het is een erg aangename kijkervaring en Marty spreekt me als personage ook gewoon gigantisch aan.
3,5*

Overigens moet dit haast wel de Oscarwinnende film zijn met het minste spektakel (en laagste budget?) ooit. Eigenlijk best een verfrissende film binnen het rijtje.

Erg aardige film en zelfs mijn eerste romantische film.
Sterk acteerwerk.
Verhaal was ook prima.

3,5 ster

Heerlijke rol van Borgnine, wat een leuk personage speelt hij.
Fijn, sfeervol filmpje.

Ernest Borgnine in middels 94 jaar en nog steeds aan het werk zet hier een bijzonder mooie gevoelige rol neer. Hij speelt vaak de 2de of 3de rol maar niet vaak de hoofdrol en dat is toch wel jammer.

Aardige film , komt in deze tijd wat simpel over, goed acteerwerk

De winnaar van de Oscar voor de beste film in 1955. En hoewel menig film uit die tijd ook tegenwoordig nog met gemak overeind blijft, doet Marty toch wat gedateerd aan. Het verhaal over de nog niet getrouwde Marty van begin dertig zal destijds ongetwijfeld controversieel zijn geweest maar komt vandaag de dag vooral oubollig over. Daardoor kan zelfs het prima acteerwerk van Ernest Borgnine de film er niet echt bovenop helpen.

Kleine 3 sterretjes

Een mooie warme ontroerende film. Meestal heb je van die romantische drama's met een liefdesverhaal dat bestaat uit porselein en toevalligheden. Terwijl dit veel echter oogt, ontroerender. Je moet het ook wat zien in de tijdsgeest met de druk achter een relatie, achter een gezin. Het inwonen van ouders bij hun kinderen. Moeders die naast huishouden en kinderen opvoeden in veel gevallen geen andere bezigheden hadden.

Ernest Borgnine acteert geweldig en heeft verdiend de Oscar gekregen voor beste acteur. Zeer geloofwaardig. Je voelt echt met hem mee. Ik hou wel van dit soort films, ook al is het verhaal op zich niet zo bijzonder, maar het zijn kleine sprookjes die (om het woord nog eens te gebruiken) veel warmte uitstralen. Wat je soms wel mist in hedendaagse films.

Inderdaad een erg warme film met het hart op de juiste plaats.

Ernest Borgnine is gewoon perfect gecast als Marty en de natuurlijke manier waarop hij sullig weet over te komen als de enorme goedzak is indrukwekkend. Ondanks dat je aan het begin van de film de afloop eigenlijk al wel weet, hoopte ik op een gegeven moment ook echt dat het zo zou aflopen.

Dat het allemaal wat knullig en soms ietwat gedateerd oogt, doet eigenlijk maar weinig af aan de kracht van deze film. Betsy Blair is natuurlijk best knap voor de rol van lelijk eendje, maar goed dat zie je eigenlijk in bijna elke film waarin zogenaamd een lelijk meisje zit. Ze speelt haar rol verder wel goed. Ik vond die Virginia met haar baby trouwens maar een ontzettend vervelend personage zeg. Gelukkig was haar rol niet zo heel groot.

Maar verder op sommige momenten dus best genoten van deze film.

3,5*

Kijk, zo kan het dus ook. Fijne warme film die het allemaal simpel en klein houdt en juist daardoor werkt het allemaal zo goed. Borgnine speelt geweldig, Blair is inderdaad te knap voor de 'dog' maar zoals al gezegd, dat is puur Hollywood en neemt niet weg dat ze de rol wel goed speelt. De overgang tussen dialogen binnen een scène was niet altijd even best en ging soms iets te sterk van de hak op de tak maar ach, dat neem je gewoon voor lief.

Aandoenlijke en kleine film over een 34-jarige vrijgezel die nog bij zijn moeder woont. Goed geschreven dialogen en een aantal ontroerende momenten zoals wanneer Marty een meisje belt en hij wordt afgescheept. Uitstekend acteerwerk een vlot tempo maken dit een aangenaam filmpje die 65 jaar na dato nog steeds actueel overkomt en dus niks aan kracht heeft ingeboet.

Meer dan 55 jaar later nog altijd een herkenbare film met een thema wat je niet vaak in films ziet. De in feite simpele reacties die mensen in al hun luchtigheid op een relatie kunnen geven zijn erg geestig en een leuk onderwerp. De film bevat geen groot meeslepend drama maar is in al haar eenvoud een zeer vermakelijke film. Misschien was de film wat overtuigender geweest als de leeftijden van de acteurs wat meer overeen waren gekomen met die van de personages, want zoals het nu is zorgt het soms, vooral wanneer men het over leeftijd heeft, voor volledig oneloofwaardigheid. Hoe dan ook een erg leuke film.

Mooie, eenvoudige film. Bijna 60 jaar na dato weet het aandoenlijke verhaal je nog steeds te raken, mede door de geloofwaardige rol van Ernest Borgnine, waarvoor hij destijds terecht een Oscar kreeg. Minder geloofwaardig is het, dat Betsy Blair weggezet wordt als een lelijk eendje, want zo slecht ziet de eerste vrouw van Gene Kelly er toch niet uit?
Al met al een oudje, dat het nog steeds goed doet.

Sympathieke film. Dat vat het wel aardig samen. Film gaat over misfits, die het helemaal niet verdienen om misfits te zijn. Borgnine is perfect als Marty. Blair is niet superknap, maar absoluut niet lelijk en zodoende niet geheel geloofwaardig. Dramatisch zit de film goed in elkaar en eigenlijk zijn de slenteringen en kleine avonturen in de stad waar niets te beleven valt best vermakelijk. Apart eigenlijk. Verder is de sociale druk van vrienden en familie mischien net iets teveel tijdsgebonden (die brave jaren '50 weer) en blijft het ver weg. Verder wel aardig.

4 sterren.

Leuke film over twee kneusjes die ook hunstukje geluk verdienen.

@ mister blonde: Blair is niet lelijk in de zin dat ze een wrat heeft en zo, maar ze is wel onaantrekkelijk omdat ze zo zielig lijkt en geen spatje sex-appeal heeft. Ze lijkt ieder ogenblik in huilen uit te barsten en doet dat soms ook daadwerkelijk. Marty zal er zijn handen mee vol hebben, maar hij kan dat blijkbaar wel aan. (mooi trouwens hoe hij opkijkt naar zijn ouders en hoe hij warme herinneringen heeft aan zijn ouder die alsmaar aan het praten waren)

De film is geen superhoogvlieger, maar het gegeven dat alles zich afspeelt op niet eens 48 uur, maakt het toch een leuk verhaal. De sfeer is leuk en ook vandaag nog heel herkenbaar: stap in het weekend ergens een bar binnen en je vindt altijd wel ergens zo'n paar lummels bij elkaar die alles staan af te loeren en waar de meisjes in een grote boog omheen gaan. En ja, ooit was ik dan wel één van die twee gasten.

'Ange', de vriend van Marty is ook goddelijk: zo'n echte loser die maar blijft zeuren van "hey gaan we niet naar 72nd street?" alsof het daar allemaal gaat gebeuren.

En alsof ik het nog hoef te zeggen: Borgnine steelt de show en ieders hart. Zijn aandoenlijke goedzakkerigheid tovert een film lang een glimlach op mijn gezicht: de vleesgeworden hondstrouwe bulldog. Hij lijkt zo uit een Tex Avery cartoon weggelopen Tex Avery cartoon

Een wat abrupt einde, maar dat hoort bij de charme. Feel-good movie zonder al te veel meligheid.

Wat een braaf filmpje is dit. Het laat zien hoe het er schijnbaar aan toe ging in de jaren '50. De sociale omgeving vindt dat een mid-dertiger (Ernest Borgnine) aan de vrouw moet en via een ballroom hosselt hij dan een meisje. Dan nog heeft zijn sociale omgeving er allerlei opmerkingen over, enfin je kunt wel raden hoe het afloopt. Af en toe wel aan de kazige kant, maar belerend wordt het gelukkig nooit.

Op ieder potje past een dekseltje en volg steeds de weg die je hart aanwijst is het thema van de film die over de ganse lijn een dramatisch tintje heeft om met een bijna komisch allure te eindigen "Hey, Marty, hey Marty..."
Hoe dan ook het is een zwart-wit film die uitmunt door zijn eenvoud. Vijftig jaar later komt het geheel misschien wel een beetje al te simpel en wat betuttelend over, maar de oprechtheid in het verhaal, de exacte schets van de personages en de ootmoedige, onbehouwen charme van de hoofdpersonages is nog altijd even ontwapenend.

Een eenvoudige, menselijke, verrassend eerlijke, aandoenlijke en sentimentele film over een eenzame, goedige, gewone slager met een hart en een ziel. Hij had Italiaanse roots, vond zichzelf onaantrekkelijk en woonde nog bij zijn moeder. De dialogen waren helder en kwamen naturel over en de cast speelde goed.

Fijne film over een tijdloos onderwerp: liefde of juist het ontbreken daarvan. Eigenlijk heeft het niks aan realiteit ingeboet. Nu zou het natuurlijk een andere film zijn geworden, minder stereotypering aangaande de Italiaanse moeder bijvoorbeeld en wat maatschappelijke aanpassingen in gezinssituaties, maar voor de rest zou alles zo verplaatst kunnen worden naar 2015. Zo'n vriend van Marty die het allemaal niet alleen durft, de besluiteloosheid binnen de groep: zeker herkenbaar!

De mooiste scene vond ik wanneer Clara thuiskwam en haar verhaal deed bij haar ouders. Daar sprak zoveel oprechtheid uit; evenals de reactie van Marty bij de bushalte. Erg mooi gedaan. Op andere vlakken mist de film wat vaart: ja, ze hebben de hele avond gepraat, maar hun gespreksstof leek/was eigenlijk niet bijster interessant en had een iets te hoog 'maar jij bent wel mooi hoor'-gehalte. Ook het subplot rondom de tante en haar perikelen vond ik niet zo boeiend. Oscar voor de regie? Ik zou niet weten waarom. Oscar voor de film? De concurrentie was niet zo groot, dus vooruit. Gewoon een fijne film!

Marty [Ernest Borgnine] is een 34-jarige medewerker in een slagerij. Hij de oudste zoon van een grote familie, maar zijn vele broers en zussen zijn allemaal getrouwd. Marty is een aardige, vriendelijke man, maar is aan de dikke kant en niet aantrekkelijk. Hij moet ook regelmatig aanhoren dat het een schande is dat hij nog niet getrouwd is en hij laat het ogenschijnlijk maar over zich heen komen. Hij gaat ook al jaren regelmatig naar dansavonden waar hij in de loop der jaren vele meisjes heeft benaderd, maar hij is zo vaak afgewezen dat hij de hoop heeft opgegeven. Wanneer zijn beste vriend Angie [Joe Mantell] hem op een zaterdagavond adviseert om te bellen met een meisje dat hij een paar weken geleden ontmoette in de bioscoop, waagt hij het erop. Dat telefoongesprek verklaart voor een belangrijk deel waarom Borgnine – in mijn ogen volkomen terecht – een Academy Award won: zijn stem klinkt gedurende het hele gesprek vriendelijk en beleefd, maar we zien aan zijn gelaat de pijn die hij van binnen voelt wanneer ze hem nul op rekest geeft. Het is subtiel, realistisch, effectief en ik denk voor een ieder herkenbaar die wel eens zo’n gesprek heeft gevoerd.

Marty laat zich toch overhalen om zonder date naar een dansavond te gaan. Daar wordt hij benaderd door een man die hem $5,-- biedt om zijn date over te nemen. De man is opgezadeld met een ‘lelijkerd’ en wil er vanaf. Marty spreekt zijn verontwaardiging uit, want zo hoor je niet met je date om te gaan. Wanneer hij de date in kwestie kort daarna in tranen naar buiten ziet lopen, gaat hij haar achterna en probeert haar te troosten. Clara [Betsy Blair] is onder de indruk van Marty’s galante gedrag en wanneer ze met elkaar in gesprek raken blijkt er meteen een klik te zijn. Marty en Clara maken een lange wandeling en genieten van elkaars gezelschap. Wanneer even bij Marty thuis komen, maakt Clara kennis met Marty’s moeder [Esther Minciotti] die aanvankelijk blij is dat Marty een leuke vrouw heeft meegenomen. Marty brengt Clara daarna thuis en belooft haar de volgende dag te zullen bellen. De volgende ochtend blijkt zijn moeder, mede onder invloed van diens zus [Augusta Ciolli] die net bij hun is ingetrokken omdat haar schoonzus haar uit huis zou hebben gejaagd, Clara af te wijzen. Bovendien noemen zijn vrienden haar ook een lelijkerd. Dat wakkert de onzekerheid in Marty aan waardoor hij denkt dat hij Clara beter maar niet kan bellen.

Door de toenemende populariteit van televisie waren de filmstudio’s in de jaren ’50 vooral bezig met het maken van epische films, grootse producties en zoveel mogelijk in schitterende kleuren. Het is dan ook niet zo vreemd dat niemand verwachtte dat “Marty” een hit zou worden. Eén van de producers was niemand minder dan Burt Lancaster, die de film eigenlijk maakte als fiscale afschrijving. Het was waard om het te maken, maar zou ongetwijfeld verlies lijden. Scenarist en co-producer Paddy Chayefski bleek met zijn scenario echter iets los te maken waar het bioscooppubliek op zat te wachten en dat was juist het tegenovergestelde van bombastische, groots opgezette spektakels: een verhaal over een doodgewone man en vrouw, zoals je die in elke straat wel tegenkomt en zoals je die waarschijnlijk ook zelf kent. Het bleek de doorbraak voor wat nu ‘kitchen-sink-drama’ heeft: verhalen over alledaagse mensen in een alledaagse setting. Borgnine was tot dan toe uitsluitend gecast als schurk en zou dat ook nog vaak doen, maar deze film bewees dat hij over tot dan toe onaangeboorde acteerkwaliteiten bleek te beschikken. De man die enkele van de meest memorabele schurken neerzette – waaronder Sgt “Fatso” Judson in “From Here To Eternity” [1953] en Bart Lonergan in “Johnny Guitar” [1954] – zet hier één van de meest sympathieke filmkarakters uit de filmgeschiedenis ooit neer. Zakdoeken in de aanslag en huilen maar!

Een nogal rechttoe rechtaan verhaaltje over een vrijgezel van ruim in de dertig die aan de vrouw moet. Borgnine doet zijn best om hoofdpersoon Marty zo sympathiek mogelijk neer te zetten en slaagt daar best aardig in. De bijrollen stellen niet veel voor. Het verhaal heeft ook weinig echt interessante ontwikkelingen, maar komt wel realistisch over en verveelt - mede door de niet al te lange speelduur - ook niet echt.

Wat een lieve feel good film.