Heavy (1995)

Deze kwam gisternacht op BBC. Ik had em al eerder gezien, echt een alternatieve film, geen Hollywood-shit, ontroerend filmpje.

Narva, Je hebt gelijk ; heerlijk filmpje; mooi werkje van James Mangold

Ean van de vele leuke, kleinschalige filmpjes die ik ooit eens gezien heb (net als Sue en Her last chance, bijvoorbeeld... in delen dan (verdomd!)!

Jammer, maar ik heb Sue twee keer de revue zien passeren, maar hem nooit uitgekeken (was lang geleden).

En van dit filmpje kan ik me het einde niet meer herinneren...

Wat ik wel weet van toen ik hem keek (in het kader van het Rotterdamse filmfestival, dus waarschijnlijk in '95 of '96):

erg aandoenlijk, heerlijk en charmant, alternatief en origineel maar gewoon uit het leven gegrepen.

Ik zou een 3,5 of 4 geven, maar ik moet dit toch eerst eens helemaal zien...

En nu heb ik de kans!

Volgende week dinsdag op de Duitse tv-Duitsland 2! Wel laat opblijven, of de video in gereedheid brengen: komt om 01:35.

Erg aardig, kleinschalig filmpje. En met jonge Liv Tyler...

Eindelijk uitgezien!

Dit is een erg mooi filmpje: Europees subtiel, ingetogen, sfeervol.

Net als in In the mood for love draait het hier om nooit vervulde dromen en onbereikbare liefdes. En net als in die film loopt het (op sommige gebieden) net niet juist af...

Dit filmpje straalt trouwens in alles onafhankelijk en alternatief uit:

de muziek is verzorgd door ene Thurston Moore (kennen we die van Sonic Youth?) en ook Evan Dando (The Lemonheads) maakt zijn opwachting, als vriendje van Tyler (ik dacht zijn ietwat neerslachtige stem al te horen).

Mooi filmpje! Net (afgerond naar boven) ****

Europees subtiel? Dit is gewoon een Amerikaanse arthouse film. Er komt echt niet alleen Hollywood-spul uit de USA hoor

Een debuutfilm van wat nu een gevierd Hollywood-regisseur is. Typisch zo'n film die stof verzameld in de videotheek (als je tenminste een videotheek hebt die niet alles wat niet uitgeleend wordt weggooid) terwijl iedereen Mangolds grote films huurt. Terwijl dit waarschijnlijk zijn beste is. (Hoewel ik natuurlijk eigenlijk pas kan oordelen als ik zijn andere films heb gezien, maar toch...)

Victor is een man die opgesloten zit in zichzelf en zijn dagelijkse routine. Als die overhoop wordt gegooid komt zijn eigen ik pas naar boven. Pruitt Taylor Vince (hoewel hij in een behoorlijk aantal films blijkt te zitten had ik nog nooit van de beste man gehoord) speelt zijn moeilijke rol heel goed. Met weinig dialoog klopt het helemaal. Mooie gevoelige film die best wat vaker van de videotheekplank af mag. Voor deze keer mag je de "two thumbs up" op de poster geloven.

4.0*

Erg ingetogen en mooi. Heel ontroerend en knap geacteerd.

Vond het extra bijzonder omdat de film muziek volgens mij van Thurston Moore (Sonic Youth) is.

Mijn derde Mangold. De film bevat sfeervolle beelden en mooie muziek en Pruitt Taylor Vince doet het best goed als loner maar had zo nu en dan problemen met het begrijpen van zijn personage, op sommige momenten wilde het echt niet lukken. Verder aardig acterwerk van Deborah Harry en Joe Grifasi en ook Liv Tyler kan er wel mee door.

***

Goeie regisseur die Mangold. Ik heb behalve 'girls interrupted' al zijn films gezien. En alle bestempelt met minium 3,5*.

Pruitt Taylor Vince speelde eigenlijk ook de hoofdrol in 'Identity'....

Deze film is goed voor 4*

Dit las ik op IMDb over Pruitt Taylor Vince:

Has nystagmus, a condition which causes a person's eyes to move involuntarily.

Ik zat me al af te vragen hoe hij dat truckje met zijn ogen toch deed maar blijkbaar is het een ziekte. Een erg goede rol zet hij neer in deze film en ook de andere acteurs overtuigen 3,5*.

Zoveel valt er toch ook niet te begrijpen? Vincent is een dikke, goedaardige, niet bijster intelligente, verlegen en verliefde jongeman. Het prototype van de goedgemutste simpele ziel, met de kanttekening dat hij helemaal niet zo goedgemutst is. Zijn moeder komt onverwacht te overlijden en van zijn ambities komt niet veel terecht. Zoveel reden tot vreugde heeft hij dus niet

Het verhaal wordt rustig uit de doeken gedaan, compleet met bijpassende, sfeerscheppende score en shots die echt de tijd krijgen zich te laten gelden. Teveel zelfs. Op een gegeven moment bezoeken Victor en Callie het graf van Victors moeder. Callie stapt uit de auto, is afgeleid door een langsrijdende auto die expliciet – meerdere seconden – in beeld gebracht wordt. Wat is de functie van zo’n shot?

Heb hier verder niet zo veel op aan te merken. Erg enerverend of meeslepend is het allemaal niet, maar zo’n typisch indiefilmpje kan ik af en toe best waarderen.

2.5*

Trouwens, wat betreft nystagmus: ik ken zelf ook iemand met die stoornis, en kan dus uit eigen ervaring vertellen dat het inderdaad net iets meer is dan slechts een trucje. Valt erg op, ziet er ook best komisch uit, maar het schijnt het zicht niet aan te tasten.

Onwaarschijnlijk eigenlijk dat dit dezelfde regisseur is van Walk The Line en 3:10 To Yuma (z'n andere films heb ik niet gezien): dit is zo ... ànders.

Een ietwat bizar filmpje dus: er lijkt zich aanvankelijk een indie-drama te ontspinnen zoals we dat wel al vaker hebben gezien, maar naarmate Heavy vordert, worden er een aantal bevreemdende elementen geïnjecteerd. Toch sprak vooral het tragische aspect me aan bij deze prent. Sterk einde ook.

Aardige, kleine film die geen aardverschuivende cinema oplevert maar waar ik wel van genoten heb.

Rustige, sfeervolle en mooie film. Maar wel erg somber zeg, tegen het neerslachtige aan. Allemaal tragische eenzame karakters, onvervulde verlangens, lege doelloze levens en geen kans op een break-out. Je krijgt geen enkele band met de karakters en al helemaal niet met die Victor, zijn "stoornis" stond iets te ver van mij af...

Heel aangrijpende film, triest, melancholiek is wat te zwak uitgedrukt. Amerikaans sfeertje is helemaal raak en de film eindigt gelukkig niet hopeloos. Leuk om Deborah Harry een (goede) rol te zien spelen.

Wisselvallige regisseur, hier schittert hij in deze kleine indie film, maar zijn grotere films vind ik zeker niet allemaal goed.

Goeie film over een kok met overgewicht in een cafe/restaurant wiens leven een impuls krijgt als er een nieuwe serveerster komt werken. Een kleine, ingetogen film over een aantal mensen die niet tevreden zijn met hun leven. Goed acteerwerk en een uitstekend regiedebuut van inmiddels veelzijdig regisseur James Mangold.

Kleine film waar woordenloos acteren en woordenloos beeld ook goed ingezet wordt.