Flags of Our Fathers (2006)

Alle lof voor de intenties, maar het probleem ligt voor mij in de tweedeling van de film : de scènes over de gewetensbezwaren die de kop opsteken bij de drie soldaten en hun daaropvolgende plotlijnen zijn zeer interessant (en op zich al voldoende om een boeiende film van te maken), maar bij de invasie moet ik steeds denken aan Saving Private Ryan die een vergelijkbare landing al eerder (en "definitief") liet zien. Dus in z'n totaliteit is dit (FOOF) een ambitieuze en krachtige film die met name overzees enorme weerklank zal hebben, maar voor mij persoonlijk niet zo pakkend als gehoopt (en verwacht).

        Overigens is een andere overeenkomst met Saving Private Ryan de enorme hoeveelheid bekende koppen in bijrollen, hetgeen toch een beetje afleidt van de mogelijkheid om door deze film meegesleept te worden ("o kijk, daar gaat Barry Pepper, ik bedoel de sergeant!"). En onder hen David Patrick Kelly die een eind is gekomen sinds zijn dagen als supercreep in The warriors, Commando en The crow : hier speelt hij president Truman!

Ging er al niet met veel verwachtingen in, anders was ik er zeker bedrogen uit gekomen. Oorlogsfilms liggen mij niet echt (echte toppers daargelaten) omdat ze altijd de oorlogsscènes bagatelliseren en/of de gebeurtenissen ervoor of erna te vol smeren met patriottisme en cheesy clichés. Moet wel zeggen dat in deze film de oorlogsscènes behoorlijk indrukwekkend waren (CG daargelaten, maar dan kan ik wel vaak doorheen kijken), alleen alles erom heen kom niet boeien. Komt vooral omdat de film geen moeite doet om je te laten verbinden met een van de personages, ook al is er op papier een vrij interessant personage Ira. Dit heeft deels met het script te maken die ze geen diepgang geeft, maar ook door het matige acteerwerk. Het hele gejank om de oorlog heen was me allemaal te veel, en bij het einde kon ik het niet meer uithouden. Verder zat Eastwood er ook compleet naast met zijn score die veel te veel van de film deed afleiden.

1,5* voor wat aardige oorlogvoering en een op zich interessant verhaal, maar slechte executie

Geen meesterwerk deze film die echter, naast de klassieke battles en gruwels van de oorlog ook het accent legt op de trauma's die blijven hangen, het relatief begrip "held" en vooral de hypocrisie in het Amerikaans thuisfront waar alles in commerciële banen wordt geleid en het echte medeleven moet wijken voor show.

Duurt ook wat lang en is niet altijd heel duidelijk met de vele tijdssprongen (Tijdens, onmiddellijk na en veel later na de oorlog) en de vele acteurs.

Het typisch Amerikaans optreden in de oorlog wordt opnieuw met veel macho-gedrag en te hoge patriottisme gehalte in beeld gebracht. De inhoud rammelt door zijn flashbacks en medeleven is ver te zoeken...

Flag of our stars is een behoorlijke film met een boeiend uitgangspunt. De wereldberoemde foto van de vlaggendragers op Iwo Jima ten tijde van de Tweede Wereldoorlog wordt ontdaan van de werkelijkheid. De beroemde scène is niets meer dan een stukje propaganda, onthutsend om vast te stellen, maar op zich ook weer niet zo verrassend, want de geschiedenis staat bol van dergelijke feiten.

Eastwood slaat met deze film een geheel andere weg in en het heldendom wordt hier niet verheven tot het bovenmenselijke. Integendeel, de definitie van wat een held is, wordt in vraag gesteld en de helden in dit verhaal zijn gewone mensen zoals jij en ik, met elk hun gebreken en kwaliteiten. Geen patriottisme ook vanuit het standpunt van Eastwood, toch iets waarvan Amerikanen gek van zijn. Desalniettemin wel veel patriottisme waarbij de soldaten niet goed weten hoe ze zich moeten gedragen in het bomvolle stadion bvb. Het deed me wat denken aan de slotscène van We were soldiers waarbij een meute perslui gretig foto's nam van de stille getuigen van de strijd die reeds gestreden was. Hetzelfde gevoel ervoer ik hier: alsof het een daguitstapje was, een kermisattractie op de foor, waar iedereen deel van uitmaakt. Pure economische misplaatste uitbuiting bij momenten, gruwelijk!

Interessant was dus vooral de idee hoe geschiedenis geschreven en bepaald wordt door diegenen die het opleggen. Hallucinant was het bevel om de vlag voor de fotocamera te herplanten. Laat staan dat de strijd toen al gestreden was (ook al laat men dat uitschijnen). Om de vaart en het tempo in de film te houden werd veel gewerkt met flashbacks en herhalingen. Voor mij kwam het soms verwarrend over omdat dit te pas en te onpas gebeurde.

Ira Haynes was het meest interessante personage. Als soldaat met indiaans bloed ontkwam hij als "held" nog steeds niet aan de racistische opmerkingen in de straat. Hij kon moeilijk om met zijn nieuwe status en dit werd hem niet in dank afgenomen. De film kent ook een aantal mooie beelden: de aanval vanop zee met de duizenden schepen was indrukwekkend. Geen topper, maar zeer zeker wel de moeite. Ben benieuwd naar het volgende luik van Letters from Iwo Jima.

Prachtige film die een mooi verhaal op beeld brengt. Ook schijnt een groot deel gebeurt te zijn in werkelijkheid en sommige zaken zijn daarvan schrijnend voor de jongens die gevochten hebben in dat deel van de wereld om een einde te maken aan de 2e wereldoorlog. Beloften die werden gedaan door "grotere jongens": 'als dit allemaal achter de rug is, bel me en ik heb werk voor jou'. Indianen die dachten na de oorlog gelijk te worden gesteld aan de blanke Amerikaan. Allemaal teleurstellingen, het is zo en het blijft zo!

Misschien dat dit een deel van Clintwood's boodschap was met deze film, ik weet het niet.

De film toont in elk geval goed, hoe hard de oorlog is voor de mensen die het slagveld opgaan en de gevolgen voor de achterblijvende geliefden, families en vrienden. Deze film in de "tweeluik" over het einde van de 2e wereldoorlog op Iwo Jima, vond ik persoonlijk de beste. "Letters from Iwo Jima" sprak mij persoonlijk minder aan, ook waarschijnlijk omdat ik opgegroeid ben met Engels. Japans vind ik vaak "hard" klinken, vooral met leger taal.

Iedere keer realiseer ik mij even na een oorlogsfilm dat wij een van de weinige generaties zijn, die nog nooit een oorlog aan de lijve hebben ondervonden. En ook, hoe blij dat we eigenlijk behoren te zijn daarvoor!

Een ruime 7+ voor deze film!

We gaan verder met Eastwood en zijn studie over schuld, boete en mannelijkheid. Hier focust hij zich echter op het thema 'heroiek'. Het is zijn visie van het begrip 'held'. Als acteur weet hij immers heel goed hoe zo iets kunstmatig kan zijn, hoe zo iets enkel in perceptie kan bestaan. Er is die fantastische scene in het begin waar je eerst denkt dat je in de oorlog zit maar dan plots ontdekt (de camera gaat omhoog en onthult dat we in een sportstadium zitten) dat dit een show element is. Het plaatsen van de vlag in het kader van geldinzameling. Magistraal hoe Eastwood met die ene scene zowel zijn verhaal als zijn thema duidelijk en inventief in beeld brengt. Eastwood graaft dan dieper : enerzijds over de held : ze voelen zich zo niet, het is niet zo gegaan en hebben eigen angsten, trauma's en vinden zichzelf zwak. Anderzijds over het imago van een beeld : het plaatsen van de vlag werd gezien als een overwinning maar het was slechts een voetnoot in de oorlog, die duurde voort, mensen stierven (waaronder een paar die de vlag hielpen omhoog steken). Maar Eastwood is ook een cineast en weet wat een beeld kan doen, hoe een beeld een emotie kan oproepen. Hij doet het ook met 1 geniaal moment : tijdens geldinzameling aan receptie krijgen ze als dessert ijs in de vorm van de foto en de ober giet er bloedrode aardbeiensaus over – direct beginnen de soldaten te denken aan ginder, die oorlog, met de wreedheden, met de verminkingen. Prachtige cinema. Er is een zeer complexe vertelling die niet chronologisch verloopt, met verschillende standpunten, verschillende vertellers alsof de herinneringen aan de oorlog, aan het moment ook verwarrend zijn, ook uit verschillende perspectieven bestaat. Eastwood blijft dus ruimte laten over de precieze omstandigheden want ze worden verteld door verschillende mensen. Jammer dat Eastwood zijn punt te veel herhaald nl op het einde wordt nog eens letterlijk gezegd dat helden worden gecreëerd. Wel, we hebben dit in de laatste 2 uur in een meesterlijke film gezien.

We shouldn't be here Doc.

Een film waar ik destijds reikhalzend naar uitkeek omdat het een film over Iwo Jima was, en één van de meest iconische foto's van de Tweede Wereldoorlog, met name oorlog in de Stille Oceaan. De film blijkt vooral een prent te zijn met de nadruk op drama, en alles wat er rond de foto en de fotografeerden gebeurde, dan dat er een heel goed beeld gebracht wordt van de letterlijk beestachtige strijd op het slechts 20 vierkante kilometer metende eiland waar in zes weken tijd praktisch 25000 man sneuvelden. Over dure grond gesproken.

Eastwood start mooi met de pijnlijke flashback van de inmiddels oude Bradley waarna de film verder gaat met drie verschillende tijdlijnen die na de helft van de film toch wel een beetje tegen beginnen te staan. Zo wordt er geswitched met de mannen voor de landing en tijdens de gevechten, de drie overgebleven mannen inmiddels weer in Amerika voor propaganda doeleinden en Bradley junior die met veteranen zit te praten. Vooral de switch van de hectische oorlogsscenes naar de twee andere lijnen voelt wat mij betreft onnatuurlijk. De nadruk ligt vooral op de drie mannen die held tegen wil en dank zijn, Hayes kampt met het typische schuldgevoel van een overlever, Bradley kampt met een soort PTSS waarbij hij constant mensen om hulp hoort roepen en vooral met de dood van Iggy lijkt te zitten, slechts Gagnon, vreselijke wijf die Melanie Lynskey trouwens, denkt een slaatje te kunnen slaan met alle aandacht, maar zo blijkt later, legt het hem geen windeieren. Vooral een tragisch beeld komt naar voren van onbegrip, een erg tweedelig beeld van de mensen thuis die totaal geen benul hebben en vooral bot racisme en neerbuigendheid richting Hayes. Generaal Vandegrift is een plaatje maar die drie heerschappen die ze eerder tegen komen kunnen er ook wat van. That's Pima Indian talk, boy, don't you know your own language? Gewoon belachelijk. De realiteit van thuis is echter wel weer de fnuikende financiële situatie, hoe dat echter aan de jongens vertelt wordt door Bud Gerber, ook een lul eerste klas, is dan weer ronduit schrijnend net als het moment met het gezin dat op de foto wil met de dan al aftakelende Ira. Zo pijnlijk.

De film draait uiteindelijk vooral om de worsteling met het heldendom en hoe vluchtig iets dergelijks is. Als oorlogsfilm schiet Flags of our Fathers echter ernstig te kort als totaal beeld van de strijd op dat eiland. Weliswaar opent de landing met correct dingen zoals de stilte bij de landing, de Jappen lieten eerst zoveel mogelijk aan land komen en landinwaarts gaan voordat ze vanuit schuilplaatsen, onderling verbonden met kilometers lange tunnels, het vuur openden en een slachting aanrichtte op de concentraties van mariniers. De eerste dagen werd er zelden een Jap gezien of een confirmed kill genoteerd. Een strijd van zes weken duurde om bolwerken als het Amfitheater, de Hanenkam, de drie vliegvelden en verschillende onherbergzame heuvels slechts bekende door een nummer, en werden er weinig tot de verbeeldende namen bedacht als de Vleesmolen of de Dodenkloof. De drie dagen die gevolgd worden rondom de Soeribatsji en de vlaghijsing staan in geen verhouding tot de slepende en moordende strijd landinwaarts. Iets wat ik persoonlijk jammer vind, maar goed Eastwood had er een andere bedoeling mee. Desondanks, ziet de gevoerde strijd, dreiging en de CGI er prima uit. Mooie beelden vanuit de schuilplaatsen en fortificaties op het strand geven aan wat voor 'deathtrap' dat eiland van de eerste tot de laatste kilometer was.

De visuele stijl valt sowieso op, niet alleen is de CGI goed, tevens werken de filters met weinig kleur op het eiland prima die een soort authentiek beeld geven. De afstand shots vanaf de vulkaan zijn ook erg mooi en in die zin heeft Eastwood wel oog gehouden voor de grootheid van het gebeuren met een zee vol vaartuigen om maar eens wat te noemen. Verder valt de muziek op als een absolute misser, het melancholieke pingeltje op de piano slaat werkelijk als kut op Dirk en kan me er niet bij voorstellen wat Eastwood daarmee in gedachten hadden. Verder vallen een aantal historische kloppende dingen op. Minister Forrestal die aan land kwam en inderdaad de vlag opeiste, de fotograaf bij de eerste vlaghijsing en de daarop volgende schermutseling met een patrouille op de rand van de krater, het getoeter van alles schepen toen de vlag verscheen, de Jappen die niet schoten tijdens de landing maar dit pas na een half uur deden, en vooral het beeld bij terugkeer van de getormenteerde en onbegrepen Hayes met recht een interessant personage. De acteurs doen het prima, een rol die de moeilijke blik van Beech op het lijf geschreven is en Phillippe laat ook zien meer dan een 'prettyboy' te kunnen zijn.

Flags of our Fathers is een prima film maar laat zich het beste zien als een drama, niet alleen zal er in Europa weinig binding zijn met dit hele gebeuren en dus de interesse minder zijn, ook had de film baat gehad bij een chronologische volgorde, tevens had een inperking qua karakters goed gedaan. Dan maar geen Bradley junior die onderzoek pleegt. Zoals gezegd, desondanks een prima film, maar qua boodschap over heroïek niet direct genoeg en als oorlogsfilm een film die maar een fragment laat zien van de werkelijke strijd.

Ik vond dit een mindere film dan Letters from Iwo Jima. We schakelen hier heel de tijd van oorlog terug naar de "fake" wereld waar deze heldhaftige, teruggekeerde soldaten voor geldinzameling moeten zorgen. Het zijn niet langer soldaten maar mediafiguren. Dit zie je nog altijd denk maar aan voetballers en andere sporters die marketing doen voor grote multinationals als Coca Cola of Lays Chips. Als je snapt hoe de wereld in elkaar zit dan weet je eigenlijk dat dit helemaal geen helden zijn. Helden zijn de mensen die zorgen dat andere mensen eten hebben, die zorgen dat we kleding hebben om te dragen, die zorgen dat we sanitair hebben om ons te kunnen wassen, ... en dat voor een aalmoes. Voetballers zijn de grootste schandalen van het kapitalistische systeem. Ze kunnen in feite niks (buiten sommigen tegen een bal stampen) maar verdienen wel tientallen miljoenen per jaar. Mensen die dit idolen of zelfs helden vinden zijn gewoon ontzettend gevoelig voor propaganda en brainwashing. Ik was vroeger dol op voetbal maar hoe het er tegenwoordig aan toegaat, doet me walgen. Geen enkele match kijk ik nog.

Clint laat zeker goed zien dat deze soldaten zich geen helden vinden. Langs de ene kant vinden ze ook niet dat ze het echt verdienen, buiten Rene dan misschien, omdat ze niet eens de oorspronkelijke vlag hebben geplaatst. Langs de andere kant wou oa Ira de Indiaan gewoon blijven leven door de kogels te ontwijken. De beste marinier is gesneuveld zei hij zelf. Ondanks dat de moraal van de soldaten tijdens en na de oorlog goed worden bestudeerd, vond ik het steeds op en neerspringen vervelend voor het tempo van de film en voelde het verhaal fragmentarisch aan. Ik werd nergens echt overdonderd al zit de boodschap van de film op zich wel slim in elkaar.

Film met indrukwekkende oorlogsbeelden, maar geen echt meesterwerk.

Net zo goed als de tegenhanger Letters from Iwo Jima, maar met een heel andere invalshoek. Hier speelt het verhaal zich grotendeels af in Amerika met flashback naar de strijd op Iwo Jima. Omdat het eigenlijk een anti helden verhaal is wordt deze film waarschijnlijk lager gewaardeerd. Men houdt niet zo van de realiteit waar niemand wint in een oorlog. Het is ook zo onnodig, maar goed, als je de mensen maar bang genoeg maakt slikken ze alles. Ik vond de vondst met de vlag briljant om dat het mooi aangaf waar het eigenlijk om draaide. Propaganda en geld. Ook de scenes met Hayes gaven wel aan wat er zo verschrikkelijk mis is in Amerika. Wel Ok om jongens van Indiaanse afkomst te laten vechten voor je land maar wel weigeren in een café. Zelfde verhaal tijdens Vietnam overigens, maar toen was de zwarte bevolking de klos.

My bad

Nadat Eastwood eerder al afrekende met het Wilde Westen, richt hij nu zijn 44 Magnum op valse oorlogsromantiek. Eastwood, de laatste jaren zelf toch ook niet vies van heroïek, portretteert de "helden" van Iwo Jima, terwijl hij de heldenverering, en de uitmelking daarvan, stevig bekritiseert. Het levert een bij vlagen sterke film op, met name de oorlogshandelingen doen denken aan de beste scenes uit Saving Private Ryan, maar het drama daaromheen is helaas wat matig. Geen enkele acteur weet tot grote hoogten te stijgen, en wat ook niet helpt is de structuur waarin de zoon van een van de helden diens oude strijdmakkers interviewt om meer over zijn vader te weten te komen. Maar die tijdsprongen verlopen niet vlekkeloos en voegen ook niet veel toe. Toch een interessante kijk over de totstandkoming van die iconische foto, wat al met al een combinatie is van geluk, timing en vooral storytelling, waarbij het fotomoment zelf buitengewoon on-glorieus, zelfs wat banaal is te noemen.

een held zolang het duurt de cliché van de oorlog. na dat alles verdwenen is de belangstelling rond het thema. van de titel waarrond de film draait flag van mijn vader

en alles wat daar ooit aan vasthangt feestje hen uitnodigingen foto's in de kranten en zo verder zijn ze op ene of andere dag je vergeten. net zo als alles duurt zolang je genoeg in de belangstelling staat voor andere hun winst ben je held maar daarna sterf je langzaam de dood net zoals de vele die daar hun leven hebben gegeven enkel om dat de gene met de grote macht een spel willen spelen zo dat zei de vruchten er van kunnen op rappen en met hun foto ook in de belangstelling staan. in het begin van de film wanneer de tropen landen op het eiland is het muisstil enkel het geroep van de bevelen van de kapiteins en zo die hoort verder niets geen geschut geen granaten van de vijand iedereen loopt rustig op het eiland de heuvel op alsof er niemand is en ze alleen zijn of is het een illusie? opeens gaan er luiken open en zie wapens niet lang daarna begint granaten en kogels te regen gewonden doden en zo verder. een film over helden die er geen waren maar mee moesten doen om de schijn op te houden voor de politiek en andere leugens die ze nooit vertellen over de oorlog. na vele eeuwen is de vlag vergaan en de eens zo ze ooit genoemd waren de helden van toen net als de vlag vergaan. enkel een beeld van een grote leugen bestaat nog net als de vele graven en stenen met namen van de vele die mee moesten doen aan een spel maar verloren hebben die je hun naam nooit in krant zied staan enkel op een steen tussen de vele die zei hebben gekend ze hebben samen toen met hen geleefd met een lach en een traan maar eens het spel begon waar er nooit winnaars zijn maar steeds verliezers. niet meer of minder dan een andere oorlog film enkel de leugen word er niet bijgezet

Clint geeft geschiedenisles.

En niet alleen over het primaire onderwerp - de slag om Iwo Jima - maar ook over de gang van zaken van de oorlog in de economische zin, het belang van propaganda en goed nieuws boven de feiten, boven de belangen van de individuele soldaat. Erg fraai en doelmatig in beeld gebracht in Clint's eigen stijl - dat wil zeggen, dienend aan het verhaal en zonder noemenswaardige verrassingen of ophef, maar aan de andere kant ook onovertroffen vakwerk.

Met misschien toch wel een klein schoonheidsfoutje in dit geval, want de casting van Barry Pepper zit me niet lekker. Het gebeurt wel vaker dat acteurs erg nauw getypecast worden, maar in dit geval is het toch echt een kwestie van te ver over de schreef.

Robert Patrick komt er aan de andere kant wel mee weg, hij is me niet opgevallen.