Zui Hao De Shi Guang (2005)

In regel heeft film altijd met smaak te maken, daar zijn geen uitzonderingen op.

Tuurlijk, maar als vrijwel iedereen afhaakt, waaronder mensen die de andere verhaaltjes wel mooi vinden, kan je het toch wel objectief als mislukt beschouwen. Maar laat ik anders maar enkel voor mij zelf spreken: De film verdiend van mij nog steeds:

Grote verschil met het tweede stukje en de andere twee is dat een Westers publiek veel makkelijker aansluiting kan vinden bij het eerste en derde stuk. Het stoicijnse van het tweede filmpje is ons redelijk vreemd, waardoor de negatieve waardering op een Nederlandse site niet eens zo vreemd is.

Of dat genoeg is om zo'n filmpje als "een mislukking" te beschouwen ...

Ik vraag me af of de waardering bij een Aziatisch publiek voor het tweede filmpje zo veel hoger ligt. Mocht dat zo zijn dan trek ik mijn opmerking terug. IMDB geeft enkel aan dat non us publiek het geheel iets hoger waardeert dan US publiek, maar daar valt dus niets uit op te maken.

Ik weet niet zo goed wat ik van dat tweede stukje op zichzelf moet vinden. Het is erg taai. Geen idee of een Aziaat daar mee mee kan. Vast, maar of dat dan niet taai meer is. Maar voor mij is de rol van dat stuk in het grotere geheel van belang. De essentie voor mij is dit (en beter kan ik het niet verwoorden):



Als je dat (of iets soortgelijks) niet ziet, dan blijft het makkelijk los zand, blijven het plaatjes. Als je het wel ziet, dan komt dat derde verhaal snoeihard aan. En de vondst om dat zo te doen, om iets wezenlijks te laten zien over onze tijd, iets onbegrijpelijks, door het heden in zekere zin veel vreemder te laten zijn dan zelfs een ver verleden door die juxtapositie, dat vind ik geniaal. Kan ik enorm van genieten, kippevel van krijgen. Maar er is een bepaalde sensitiviteit voor nodig, een bepaald geduld ook.

Zojuist herzien en vond hem nog beter dan de eerste keer. Met de conclusie van Onderhond ben ik het dan ook helemaal eens, dit meesterwerk is zo mooi samengevat. Ik doe er wel een halfje bij. Deze gaat nog eens de top 10 in. Juweeltje.

Aangenaam verrast door dit poëtische drieluik over de liefde van Hou Hsiao-Hsien en dat geldt vooral voor het tweede filmpje (4,0*) dat zich afspeelde in 1911. Hier verwachtte ik namelijk helemaal niets van. Op visueel vlak vind ik dit ook het mooiste filmpje. Dat men er voor gekozen heeft de dialogen tussen de scènes af te beelden vind ik helemaal niet zo slecht gevonden. In 1911 waren de films nu eenmaal gewoon zwijgend. Het enigste waar ik mij aan stoorde was dat "kattegejank". De pianomuziek vond ik daarentegen weer erg mooi.
Poëtisch gezien vind ik het eerste filmpje (4,5*) verreweg het mooiste. Een man op zoek naar zijn liefde waarbij de zoektocht uiteindelijk beloond wordt. Prachtig.
Het derde filmpje (3,5*) vond ik het minste. Het is best wel sfeervol, ziet er mooi uit maar deed mij ook weer niet zo veel.

Waardering; 4,0*

Blijft genieten dit.

Hou is een fantastisch filmer. Weet met hele simpele gebaren en scenes steeds iets prachtigs te scheppen. Elk van de drie filmpjes heeft een duidelijke functie in het geheel, elk heeft z'n eigen kwaliteiten en elk sluit ook aan bij een ander deel uit Hou's oeuvre.

Qi en Chen zijn erg sterk, visueel is het een pareltje en meer dan eens is het erg aandoenlijk en mooi. Het is jammer dat het tegenwoordig stil is rond Hou, want er zit duidelijk nog meer in deze geweldige regisseur.

4.5* en een uitgebreide review

Mooi weer dat barokke Rain & Tears van Aphrodite's Child.
Onmogelijk dat het gebruikt wordt in een scene die zich afspeelt in 1966, terwijl de plaat uit 1968 komt..

Verder mooie film, veel passie en mooie beelden.

Het nummer wordt toch non-diëgetisch afgespeeld? Dan maakt het allemaal bijster weinig uit of de jaartallen overeenkomen..

Letterlijk in de film: die hoor ik hele dag in de kazerne, het nummer Rain and Tears.

Ah oké, dat staat me inmiddels niet meer bij. Herinner alleen nog die scène in de regen wat betreft de muziek.

Ik twijfelde over precies hetzelfde

Drie liefdesverhalen in drie verschillende tijden. Wellicht zegt ieder segment iets over hoe de liefde ervaren wordt in verschillende tijdperken, al vind ik het wat ver gaan om een relatie tussen twee personen symbool te laten staan voor complete generaties. Ik kan niet een bevredigende verklaring vinden waarom deze drie verhalen tot één film verwerkt zijn en nog minder waarom er voor deze volgorde gekozen is, zelfs al voelde het wel aan als een juiste keuze. En daar gaat het hier toch om, om voeling.

Wat ik bedoel te zeggen is dat de verhalen op zichzelf hier niet zo belangrijk leken. Hou creëert een sfeer en een bepaald gevoel in ieder deel en hoewel het misschien wat makkelijk klinkt zo lijkt de waardering af te hangen van hoe ver je mee kunt gaan in dit gevoel. Dit is vooral filmisch grootse cinema, hoe ingetogen het ook gebracht wordt. Vooral de vertelling van de jaren '60 is van grote schoonheid. Het verhaaltje is zo simpel als ze komen, maar let op de kalme ritmiek van dit segment. Met biljarthallen als ijkpunt vangt Hou het komen en gaan van mensen en de manier waarop de scènes in elkaar overvloeien is wonderschoon. Het is eigenlijk gewoon een kort meesterwerk. Wel jammer dat dit soort filmpjes ontzettend moeilijk te prijzen zijn. Ik verval al snel in wazig en pretentieus geneuzel, terwijl Hou het juist zo simpel houdt.

Dat de twee tijden die erna komen minder sterk zijn komt vooral doordat ze een mindere flow hebben, maar op zichzelf zijn het nog steeds sterke filmpjes. De tweede is formalistisch het meest opvallend, met zijn constante pianoriedeltje (erg mooi) en z'n eerbetoon aan de stomme film. Ietwat moeilijk om in te komen, maar de onvermijdelijk tot afstand gehouden liefde heeft zeker iets. Het derde deel heeft de meest interessante personages en de grote stad als een soort hoofdfiguur nemen is altijd een plus. Daarbij is het ook best een aandoenlijk portret van gebroken zielen op zoek naar contact.

Toch een poging om iets te maken van het uitgangspunt van de drie tijden. De eerste ziet liefde met relatief gemak in vervulling gaan. Pure liefde zet de toon, waardoor de absentie ervan in de volgende twee delen extra hard aankomt en de melancholie vergroot (telkens dezelfde acteurs gebruiken draagt hier ook aan bij). De tweede gaat over echte liefde doorbroken door factoren van buitenaf: de geschiedenis en conventies. De derde romance werkt juist niet door problemen van binnenuit: de hoofdfiguren worstelen met zichzelf.

Hou bewijst zich hier vooral als een meester van muziek en montage, beiden misschien nog wel beter dan het camerawerk op zichzelf. Chen Chang en Qu Shi zijn erg goed ook. Dit is pas de tweede Hou die ik zie, na Millennium Mambo. Die staat bij mij op 1,5*, maar ik herinner me er niets van. Misschien een herziening nodig en wat dieper in dit oeuvre duiken. Dit is een dikke vier-sterrenfilm namelijk.

Mijn eerste Hou.

Allereerst, mooi gefilmd, zeker qua belichting. Overal is denk ik het tweede filmpje het mooist met een voortdurende rode gloed. Hoogtepunt qua scènes zit in het derde filmpje met de TL-buis. De muziek kabbelt aardig weg, met name de pianomuziek in het tweede filmpje is best aangenaam.

Ook al is het niet uniek, aardig is het wel om dezelfde acteurs verschillende personages in verschillende tijden te laten spelen. Zeker bij Qu Shi is dat geen straf, ze maakt de beelden er niet lelijker op.

Inhoudelijk draait het vooral om het registreren zonder veel voor de kijker in te vullen. Ik kan me voorstellen dat dat voor veel mensen werkt, voor mij werkt het minder. Ook bij mij vragen bij het eerste filmpje wat in hemelsnaam de band is tussen de personages. Het derde filmpje voelde ook nogal vluchtig aan. Alleen in het tweede filmpje voelde ik een bepaalde chemie, maar hadden de dialogen door middel van getoonde teksten wat mij betreft achterwegen gelaten mogen worden. Liever echt zwijgende acteurs, dan dialogen op deze manier.

Als ik dit met iets moet vergelijken, zou het In The Mood For Love zijn, waar ook veel geregistreerd wordt en veel aan de kijker overgelaten wordt om in te vullen, maar waar voor mij de onderhuidse spanningen veel beter voelbaar zijn. Three Times is wat mij betreft zeker geen totale mislukking, maar ook niet geweldig geslaagd. Visueel in ieder geval genoeg prettig genoeg om de tijd mee door te komen. 3*.

Het blijft er goed uitzien, maar ik vind het derde deel van de drie wat rommeliger. Past naar mijn smaak ook wat slechter bij de eerste twee. Die eerste twee zijn subtieler, de liefde blijkt met name uit beperkte gebaren, oogopslag. Het gesproken woord speelt in het eerste deel een bescheiden rol. In het tweede deel wordt tijdens gesprekken rustige pianomuziek gespeeld voor de kijker. Het belangrijke deel van die gesprekken wordt, uitgeschreven in Chinese karaktertekens en op een achtergrond van lakwerk, tussen de scènes door aan de kijker vertoond. Het derde deel is dan weer sterk verwesterd, met gesprekken en alle stadsgeluiden daarbij uit de moderne stad.

Fijne film. Erg fijne film zelfs. Opgedeeld in drie delen waarin elk deel een eigen korte film vormt binnen een thematisch geheel. Het eerste verhaal is veruit het beste. Weinig woorden maar des te meer emotie. Een aantal blikken zeggen vaak genoeg en de camera registreert dat zonder ergens een punt van te maken. Prachtig. En dat alles voorzien van een fijne nostalgische sfeer en prachtige beelden. Denk aan die vertraagde shots bij het snookeren (geen biljart zoals sommigen zeggen) of steeds dat shot van achter uit de zaak. Het tweede verhaal is an sich best fraai maar weet nergens het niveau van deel één te halen. Daarnaast haalt deze je eerst uit de flow door dat kattengejank en ook het feit dat het een stomme film is. Langzaamaan raak je als kijker daar wel weer in, maar dat duurt toch zeker 20 minuten. Uiteindelijk is dat nog best een mooie kortfilm geworden. Het derde verhaal is allicht het meest interessant en boeiend, met erg mooie poëtische shots van de brommer op de autoweg, maar het is ook klinisch en kil en onbegrijpelijker dan het verhaal van 100 jaar terug.

Inhoudelijk gaat dit vooral over de ontwikkeling van de mens en de liefde. (Dat is hierboven ook al aangehaald zag ik) Je hoeft ook alleen maar te kijken naar de geboortedatum van Hou en je weet dat hij zelf een jaar of 19 was in 1966. Dat verhaal gaat dus over zijn eigen jeugd waar hij - natuurlijk - met liefde aan terugdenkt. En daarmee een periode die voor hem daarvoor (de echte liefde) staat. Het tweede verhaal gaat over de voorouders waar liefhebben niet mogelijk was en het derde verhaal over de huidige jeugd die niet eens meer echt liefhebben en samen willen zijn, en dat daarmee ook een kleine metafoor is voor Taiwan en de moderne tijd waarin het individu steeds prominenter wordt. Dat is een observatie natuurlijk, maar eigenlijk ook een treurig gegeven. Het maakt de film er echter niet minder om. 4,0*.

Eenvoud in drieën.

‘The way we were’ is in elke ‘tijd’ weer anders. Hoe men ‘is’, hangt altijd samen met de omstandigheden van het tijdperk waarin men leeft. De klasse van Hou is dat hij heel weinig nodig heeft om die waarheid sfeervol en vaak ontroerend voor het voetlicht te brengen.

Nou ja, weinig: met Chen Chang en Qi Shu heeft hij natuurlijk een gouden koppel in handen. Vooral laatstgenoemde spat voortdurend van het scherm, of dat nou is als giechelende bakvis die haar amant voorziet van een kopje thee en een sigaret, als stijlvolle courtisane wier hoop op bevrijding en liefde de bodem in wordt geslagen, of als glamoureuze beauty, ongrijpbaar, alternatief-artistiekerig, swinging both ways, koketterend haast met haar fysieke beperkingen.

Chen Chang is een waardig tegenspeler; geeft zijn personage met name in het eerste en derde deel een hoekig zwijgzaam karakter als contrapunt. Er zijn niet veel acteurs die het zelfvertrouwen hebben om overeind te blijven tegenover iemand als Qi Shu, aldus Hou in een interview. Hij wel. Coole kerel.

Hoewel Hou nadrukkelijk bedoelde de drie ‘tijden’ een alternatieve afspiegeling te laten zijn van Taiwan’s politieke geschiedenis (chronologisch de overheersing door Japan, de Amerikaanse invloed, en de heftige verkiezingen van 2004), is dat – althans voor buitenstaanders – alleen evident in de episode van 1911. Daar gaan de hoop op liefde en de hoop op vrijheid gelijk op.

Interessanter is het fraaie gebruik van muziek in de gehele film. Mag dat in de eerste episode (1966) misschien wat voor de hand liggend zijn, effectief is het wel. Wie kent er niet een ‘love soundtrack’ bij zijn leven, of althans liedjes die op zichzelf helemaal niet zo goed hoeven te zijn, maar wel onverbrekelijk verbonden met de persoonlijke ervaring? Schrijver dezes is wat dat betreft trouwens ook ‘guilty’, met ‘Fool To Cry’ van de Stones, en Joan Armatrading’s ‘The Weakness In Me’ . Maar dat terzijde.

Het nummer dat Jing zingt in die club in Taipeh, drukt met zijn loodzware, zichzelf zeer serieus nemende adolescenten-poëzie perfect het levensgevoel uit van ‘A Time for Youth’. Deel 2 is misschien het meest bijzonder, maar deze laatste episode vind ik stilistisch en qua sfeer misschien nog wel meer geslaagd.

Het echte muzikale hoogtepunt is voor mij het moment dat de courtisane haar vraag – dé vraag – stelt aan Mr. Chang, en de piano-muziek overgaat in een lied – van wanhoop en vergeefsheid, zo stel ik mij voor. Het doet misschien pijn aan sommige (westerse) oren, maar ik vind het hier schitterend.

Over het waarom van de hier al eerder besproken volgorde van de segmenten nog dit: is het simpelweg niet zo dat de 1911 episode naar zijn aard a. geen lekkere binnenkomer zou zijn, en b. totaal ongeschikt als climax?

Verder zou een volledig chronologische opbouw iets suggereren van een ‘ontwikkeling’, een soort epos, en dat lijkt me ook niet de bedoeling. Er ís op het vlak van de liefde geen ‘ontwikkeling’; het is in wezen steeds hetzelfde, in verschillende verschijningsvormen. Een verhaal uit 2050 of daaromtrent zou weer totaal anders zijn, geen ‘betere’ of ‘slechtere’ liefde.

Het mag ten slotte duidelijk zijn wat Hou’s ‘favoriete’ tijd is. Logisch, want het is zijn ‘eigen’ tijd. De 1966-episode heeft in contrast met de andere twee een warme en idyllische sfeer; springt er uit als romantiserend en idealiserend. Nostalgie. Dit deel is gebaseerd op Hou’s eigen ervaringen, maar hij heeft duidelijk gemaakt dat de werkelijkheid iets minder romantisch was.

Als de film met dit segment geëindigd was, zou de film misschien iets concluderends hebben gekregen; een oordeel, dat de sixties toch wel de ‘beste’ jaren voor de liefde waren. Dat was niet sterk geweest.

Met het eerste filmpje ─liefde rond het poolbiljart─ heb ik de meeste affiniteit, omdat ik in die tijd (1966) zelf nog achter mijn hormonen aanholde en figuurlijk gesproken stad en land afreisde om die een beetje tot rust te brengen.
Volgens mij gaat het tweede filmpje over een liefde die gedoemd is vanwege standsverschillen. Hij is immers de secretaris van een belangrijk man, zij slechts een courtisane in een bordeel. Dat klassenverschil was begin 20e eeuw onoverbrugbaar, vermoed ik.
Het derde filmpje tenslotte is typerend voor veel hedendaagse relaties. Sommigen willen van meerdere walletjes eten, anderen gooien de kont tegen de krib zodra er een scheet dwarszit.

Ik vond de kwaliteit van de filmpjes van lieverlee minder worden. Deze episodefilm is goed te doen, maar ik zie mijzelf nog niet toetreden tot de fanclub van regisseur Hsiao-Hsien Hou (als die al zou bestaan).

Een mooi drieluik over liefde, communicatie, verwachtingen, ... Liefde, vrijheid en jeugd. Al hangt het alle drie dicht bij elkaar. Ik hoopte eigenlijk meer op een grotere link tussen de drie delen, maar het is vooral thematisch dat de kortfilms aan elkaar gelinkt zijn. Met dezelfde regisseur en hoofdacteurs, is de band gelukkig wel sterk genoeg.

Het eerste deel is echt wel goed. Praktisch geen dialoog, de beelden spreken voor zich. Tijd van liefde, waarin liefde meer is dan mooie woorden. Een andere insteek dan één van mijn favoriete films ooit: Before Sunrise. Daar ontstaat de liefde net door een film lang te praten. Maar dan evengoed vanuit het hart zoals hier. Oprecht. De andere delen doen het iets minder, maar op zich blijft het niveau wel behouden. De aanpak is telkens passend en met een eigen insteek. Extra complimenten voor actrice Qi Shu, die vooral de film trekt.

Three Times was niet helemaal wat ik verwachtte, maar is zeker goed bevallen. Mooie beelden die eerder spreken dan de dialogen. Soms bleef het wat afstandelijk, maar langs de andere kant denk ik wel dat de film bij een volgende kijkbeurt nog meer kan smaken. We zullen zien...