Keane (2004)

Ik had vooraf mijn twijfels, dacht niet dat dit iets voor mij zou zijn, maar dit bleek een intieme ervaring voor me te zijn

Keane is een film die het waard is om een thriller genoemd te worden, bij elke scènes begon m'n hart sneller te slaan. Dat is vooral te danken aan de sfeer, want achteraf bekeken is er eigenlijk niet echt iets gebeurd om je echt zorgen om te maken.

Daarnaast is het gezichtje van Abigail Breslin perfect voor dit, ze is de onschuld zelve. Rond het verhaal kun je wel theorietjes beginnen, al begin ik er bij deze niet bij. Alles is duidelijk (pijnlijk) en dat heeft doeltreffend gewerkt.

Weinig toe te voegen aan de recensies hierboven. The One Ring verwoord het eigenlijk perfect. Sterke film met een erg benauwd sfeertje en geweldig geacteerd door Damian Lewis, die ik hiervoor eigenlijk alleen kende van de serie Homeland. Ruime 4,0*, moet binnenkort ook maar eens achter Clean, Shaven aan gaan.

Mwahh, was er niet kapot van. Teveel randzaken die langdurig in beeld komen en het tempo uit de film halen. Bovendien is het gedrag van Keane in de nabijheid van de moeder ineens volkomen aangepast. Ongeloofwaardig. De paranoia van Keane is op sommige momenten wel goed uitgewerkt, maar als geheel vond ik het toch een teleurstellende film.

Mooi!

Nou ja, mooi is wellicht niet het juiste woord. Hartverscheurend? Zeker. Mysterieus? Ook wel.

Keane zal mij echter bijblijven om 1 simpele reden: Damian Lewis. Werkelijk een van de meest weergaloze acteerprestaties die ik ooit heb gezien.

Verder is het een psychologisch steekspel waarbij de dochter centraal staat. De film laat verder nog redelijk wat in het ongewisse, maar ook dat vond ik juist enorm sterk.

Ruime 3,5*

Naast de sfeervolle documentair realistische stijl, valt hier vooral de effectieve constructie op.

Dat wat wordt opgebouwd in de eerste helft (een schets van een kennelijk getraumatiseerde, labiele persoonlijkheid), betaalt zich ruim uit in de tweede. Kerrigan weet dan constant een mengeling van gevoelens van deernis, onbehagen en ontroering op te roepen, en houdt de boel tot en met het einde spannend en onvoorspelbaar.

Vakwerk, met een hart en een ziel.

Indringende film met een geweldige rol van Lewis, die hier echt ijzersterk portret neerzet van een gebroken (verwarde?) man.

Fijne herziening.

Op zich een film die mij niet zo heel goed zou moeten liggen. De focus ligt op een gemarginaliseerd personage, de stilering is redelijk droog en realistisch, en verder een puur, ongefilterd drama. Maar Kerrigan weet er toch meer van te maken dan soortgelijke films.

Dat komt vooral door de sterke acteerprestatie van Damien Lewis, gekoppeld aan een camera die bijna letterlijk op z'n schouder kruipt. Die basic DV look mag dan niet zo aantrekkelijk zijn, het zorgt wel voor een functioneel en effectief camerawerk. Soundtrack hetzelfde verhaal. Door nogal wat te knippen weet Kerrigan een soort van soundtrack te brouwen van de omgevingsgeluiden.

Verder vooral het eerste half uur een redelijk nerveus gebeuren, daarna kalmeert de film een beetje, om dan weer op te bouwen naar een knappe finale. De cut van Soderbergh maar links laten liggen, omdat ik toch vooral Kerrigan's werk een nieuwe kans wou geven, maar die wil ik op middellange termijn toch ook wel eens een keertje gezien hebben.

4.0* en een uitgebreide review

Portret van een labiele man die ten einde raad is na de ontvoering van zijn dochtertje. Het origineel lang geleden gezien dus even de alternate cut bekeken, in feite de visie van Soderbergh op de film. De scènes zijn in een andere orde en dus volgens een ander chronologisch verloop herschikt dan in het origineel. Enkele scènes werden weggeknipt al kan ik me niet voor de geest halen dewelke, en of ze doorslaggevend waren voor de beleving van de film. Het resultaat is een ferm ingekorte maar niet noodzakelijk een mindere film. Vond het zeker geen slechte indruk maken; De prestatie van Lewis blijft magnetisch en het camerawerk zit daar voor veel tussen, en dat blijft onveranderd. Een mooi staaltje teamwork van het duo Kerrigan-Lewis.

Een vrij confronterende en rauwe schets van een labiele man die op zoek gaat naar zijn vermiste dochter. Het is zelfs zeer de vraag of er überhaupt wel sprake is van een ontvoering of dat de zieke psychotische man het zich allemaal inbeeldt. Dat is niet eens het punt van de film die zich blijft focussen op het bizarre gedrag van de man, onverbloemd, dicht op de huid.

Hij zweeft tussen het leven van een dakloze man tot een kamertje ergens in een groezelige vieze appartementsblok. Sterk acteerwerk en prima camerahantering dicht op de huid van het personage tillen de film naar een hoger niveau.

De ontmoeting met de vrouw is toevallig al blijft het vreemd hoeveel vertrouwen ze heeft in de man. De film herbergt een mysterieus tintje en verveelt nimmer, mede ook door de beperkte speelduur.