
Cruising (1980)
Alternatieve titel: Zwerftocht in het Duister
West-Duitsland / Verenigde Staten
Thriller / Misdaad
102 minuten
geregisseerd door William Friedkin
met Al Pacino, Karen Allen en Joe Spinell
Steve Burns (Al Pacino) gaat undercover - geheel gekleed in leren outfit - in de gayscene van New York op zoek naar een seriemoordenaar die homo's vermoordt. Maar de zoektocht is allesbehalve makkelijk en blijkt niet zonder gevaar te zijn.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=kRSasuf3JoU
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Tuurlijk heb je van dit soort clubs met scene. De vraag is of het representatief is voor de 'gemiddelde' homo. Maar dat doet er niet toe denk ik.
Komaan mikey. Denk je echt dat dit de 'gemiddelde' homo voorstelt? Niet dat het allemaal echt serieus te nemen is; film blijft entertainment, maar een wat realistischere voorstelling van dat milieu was welkom geweest.
Nu is deze hele discussie niet meer zo relevant want we staan 30 jaar verder en de algemene perceptie over homo's is intussen drastisch veranderd.

Een van dé scenes: die big black slapper cop met cowboy hoed en toque als ze Pacino en de verdachte 'ondervragen'. Volgens de making of: With Billy, whatever it was, it had to be real. (...) This happened in real life. Ehh..

En dan reactie van de verdachte: Who is that guy?

Het is betreurenswaardig aangezien Pacino toch wel vaak één van je eerste helden is als je je serieus met films gaat bezighouden maar hij gaat me als acteur, zeker in zijn rollen na de hoogtepunten in de jaren 70, persoonlijk steeds meer tegenstaan. Hij acteert of te over de top macho of (in dit geval) te ingehouden waardoor het allemaal te erg ingestudeerd lijkt. Dit leek me nog wel zijn meest interessantste rol te gaan worden waarin dit als combo goed tot uiting zou kunnen komen, de films naast elkaar wegstrepend die ik nog moest zien met hem in de hoofdrol. In zekere zin is dat het ook wel maar hij had veel verder kunnen gaan in zijn rol, pas dan had hij een statement kunnen maken in het door homofobie gedomineerde Hollywood, maar al had hij dat wel gedaan weet ik niet of het heel veel uitgehaald zou hebben want er is weinig dat deze rommelige, stereotypische, racistische en wazige stukje cult heeft doen kunnen redden. Ik had zo gehoopt dat het lage cijfer en de opname in floplijsten te maken zou hebben met vooroordelen en racisme, maar het is me in geen duizend jaar duidelijk wat Friedkin hier nou mee voor ogen had.
Wellicht lag het aan cencuur (er zouden maarliefst 40 minuten - en daarmee wellicht ook wat belangrijke key elementen - verwijderd zijn die onder andere die rol van Steve's vriendin compleet wegcijferen.
Maar het verwaarlozen en afraffelen van het hoofdelement - de seriemoordenaar - is niet te vergeven en doet er helemaal niets van overblijven. Het is dat ik een zwak heb voor die rauwe beelden van het vunzige met ratten, hoertjes, pooiers, zwervers en pornotheaters vervuilde New York uit die tijd heb en hoop dat die verwijderde scenes misschien nog eens boven komen drijven die het allemaal wat meer in de context zouden plaatsen, anders had ik hier helemaal niets mee gekund. (2*)
[i]De abominabele muziek helpt er ook niet aan. De score is beroerd en de rocknummers beurtelings irritant of misplaatst.
1.0*
Haha, zie mijn waardering op Musicmeter.
Ik heb me er tijdens het kijken regelmatig over verbaasd dat van een dergelijk thema reeds in 1980 een film is gemaakt in de destijds bijzonder preutse Verenigde Staten. Al Pacino speelde erg overtuigend. Ik vond deze film zeer de moeite waard.
De Arrow Blu-ray uitgave bevat een 4K scan van de originele filmelementen en dat was goed te zien. Veel scenes spelen zich in de duisternis af, maar de beelden waren scherp tot in de kleinste details.
Ik heb me er tijdens het kijken regelmatig over verbaasd dat van een dergelijk thema reeds in 1980 een film is gemaakt in de destijds bijzonder preutse Verenigde Staten. Al Pacino speelde erg overtuigend. Ik vond deze film zeer de moeite waard.
Jaren 70 / 80 waren we ook lang niet zo preuts als tegenwoordig. Wat is de laatste keer dat we in een (main stream) Hollywood productie een tiet te zien kregen, of iemand die gewoon naakt uit bed stapte of onder de douche ging. Moeten we echt voor terug naar de vorige eeuw...
Een beetje diepgaande psychologie hoef je verder ook niet te zoeken in deze film, al sluit dat anderzijds wel aan bij de oppervlakkigheid die de scene hier uitstraalt. Mijn respect voor de undercover acteerprestatie van Al Pacino en de gay people. Het ziet er gemeen en sleazy uit.
Ondanks enkele tekortkomingen gaat het om een unieke en toch wel gewaagde film binnen de mainstream. Dat dit gemaakt kon worden door een A-ploeg in Hollywood lijkt me vandaag niet meer mogelijk.
Maar goed. Interessante film van Friedkin die me ook weer niet echt weet te overtuigen. Het is vooral een sfeervolle curiositeit, maar wel met vaste hand geregisseerd .
Toch blijf ik hangen op een 3,5
De boodschap van de film is het geweld dat de mensen in de gayscene moeten ondergaan. Als het niet van een seriemoordenaar is, dan is het wel van de politie of van iemand op straat.
Het acteren van iedereen is geweldig. Heel geloofwaardig. Alleen Al Pacino en Paul Sorvino springen eruit. Pacino maakt het voelbaar dat zijn personage meer tegen het geweld kan. En dat hij eraan onderdoor gaat.
Sorvino daarentegen is getekend door het leven. Hij is cynisch en somber, wat hem een interessante personage maakt.
Het onevenwichtige is het verhaal. Heel vaak zat ik met het gevoel: zou dat echt zo gaan? Of bijvoorbeeld een moord plegen in een filmhok van een seksclub en niemand die het merkt. Of tijdens het verhoor dat een nagenoeg naakte grote zwarte man met een cowboyhoed op binnenkomt en de verhoorden in hun gezicht slaat. Hierbij ik meer een WTF gevoel.
De soundtrack van de film is mooi. Onheilspellend en mysterieus. Er is overigens slechts 1 vrouw in de film: Karen Allen. Verder alleen maar mannen.
Ik snap niet waarom deze film zo'n lage score heeft. Bijna alles werkt in de film. Het is wel een beetje gedateerd, want het zou je moeten afschrikken. Tegenwoordig zijn wij ergere dingen gewend.