Cruising (1980)

Komaan mikey. Denk je echt dat dit de 'gemiddelde' homo voorstelt? Niet dat het allemaal echt serieus te nemen is; film blijft entertainment, maar een wat realistischere voorstelling van dat milieu was welkom geweest.

Eh nee, dat denk ik niet.(probeerde retorisch te doen)

Is Pulp Fiction representatief voor de 'gemiddelde' Afro-Amerikaan of Once Upon a Time in America voor de joodse immigrant? Friedkin laat gewoon een subcultuur zien, meer is het niet. Er zit niets homo-onvriendelijks achter. Sterker nog, de film is juist taboedoorbrekend geweest als je nagaat hoe krampachtig Hollywood jarenlang is omgegaan met dit onderwerp.

Friedkin laat een subcultuur zien op de verkeerde manier. Ik denk net dat zo'n uitbeelding toen het taboe alleen nog groter maakte omdat homo's geassocieerd werden met bondage, fetisjisme, orgieën.
Nu is deze hele discussie niet meer zo relevant want we staan 30 jaar verder en de algemene perceptie over homo's is intussen drastisch veranderd.

Haha, ik heb niets tegen homo's Filmkriebel maar zelfs 30 jaar later is er geen BAL verandert.

Hoezo er is geen bal veranderd? Je moet echt op de maan leven om zoiets te zeggen. Homo's kunnen trouwen, kinderen adopteren en opvoeden, homo's hebben dezelfde kansen op de arbeidsmarkt als anderen, van gay bashing hoor je nauwelijks nog berichten etc.

Over recht doen aan 80s muziek in films gesproken.. De grootste kracht van Cruising. Absoluut one of a kind op dit gebied, samen met die andere van Friedkin en ik noem een Walter Hill. Al moet ik ook mijn pet afnemen voor Friedkin's gave om een community genadeloos te portretteren. En dit bovendien doen/durven zonder opsmuk. Billy is wild zou McConaughey zeggen, He's wild!

Je hebt 'm gezien!!

Jaja, ik voel me nog steeds een beetje vies. Ik krijg de geur van leer ook nog niet echt uit m'n systeem en ik zie alles met een blauwe gloed. Midnight movies, I love 'em. Ik wilde deze eigenlijk koppelen aan dat boek van Friedkin, The Friedkin Connection, en eventueel die docu van James Franco, maar dat kwam er maar niet van. Ik wil dat boek nog wel eens lezen.

Een van dé scenes: die big black slapper cop met cowboy hoed en toque als ze Pacino en de verdachte 'ondervragen'. Volgens de making of: With Billy, whatever it was, it had to be real. (...) This happened in real life. Ehh..

En dan reactie van de verdachte: Who is that guy?

Redelijke film over een agent die undercover gaat om een seriemoordenaar te vinden die het op homo's gemunt heeft. Het plot en de opbouw is nogal rommelig. Voornamelijk boeiend vanwege het tijdsbeeld (de gay scene van voor het aids-tijdperk). Redelijk rauw in beeld gebracht en destijds ongetwijfeld controversieel.

Tijdens het kijken kon een bepaald hersenspinsel me niet loslaten, en dat was hoe amusant het zou zijn dit samen te hebben bekeken met een opgefokte straat snotneus en diens reactie te zien als hij zijn grote held Tony Montana in een leren pakje ziet huishouden. Ik denk dat zijn overprijsde met glimmende zilveren kitsch letters bedrukte Scarface shirtje per direct in de vuurkorf zou verdwijnen, hehe.
Het is betreurenswaardig aangezien Pacino toch wel vaak één van je eerste helden is als je je serieus met films gaat bezighouden maar hij gaat me als acteur, zeker in zijn rollen na de hoogtepunten in de jaren 70, persoonlijk steeds meer tegenstaan. Hij acteert of te over de top macho of (in dit geval) te ingehouden waardoor het allemaal te erg ingestudeerd lijkt. Dit leek me nog wel zijn meest interessantste rol te gaan worden waarin dit als combo goed tot uiting zou kunnen komen, de films naast elkaar wegstrepend die ik nog moest zien met hem in de hoofdrol. In zekere zin is dat het ook wel maar hij had veel verder kunnen gaan in zijn rol, pas dan had hij een statement kunnen maken in het door homofobie gedomineerde Hollywood, maar al had hij dat wel gedaan weet ik niet of het heel veel uitgehaald zou hebben want er is weinig dat deze rommelige, stereotypische, racistische en wazige stukje cult heeft doen kunnen redden. Ik had zo gehoopt dat het lage cijfer en de opname in floplijsten te maken zou hebben met vooroordelen en racisme, maar het is me in geen duizend jaar duidelijk wat Friedkin hier nou mee voor ogen had.
Wellicht lag het aan cencuur (er zouden maarliefst 40 minuten - en daarmee wellicht ook wat belangrijke key elementen - verwijderd zijn die onder andere die rol van Steve's vriendin compleet wegcijferen.
Maar het verwaarlozen en afraffelen van het hoofdelement - de seriemoordenaar - is niet te vergeven en doet er helemaal niets van overblijven. Het is dat ik een zwak heb voor die rauwe beelden van het vunzige met ratten, hoertjes, pooiers, zwervers en pornotheaters vervuilde New York uit die tijd heb en hoop dat die verwijderde scenes misschien nog eens boven komen drijven die het allemaal wat meer in de context zouden plaatsen, anders had ik hier helemaal niets mee gekund. (2*)

Haha, zie mijn waardering op Musicmeter.

Alles aan deze film is perfect: het verwarde spel van Pacino, de groezelige low-key soundtrack, de onsamenhangendheid, de speelduur (wat mij betreft mogen ze die director's cut in de diepste kuil begraven), de naam van de producer ('Jerry Weintraub', je beeld je een sigaarlurkende sleazy zakenman in "Billy, I got a dynamite picture for ya!"), het totale gebrek aan psychologie, uitdieping of back story. Het is een heel sensorische, associatieve film. Dan bedoel ik niet alleen dat de film erg inspeelt op de zintuigen, zoals in de eindscène waar Pacino het aaneenslaan van kettingen hoort weerklinken, maar dat de film haast organisch tot stand gekomen lijkt. Hoe de film met de deur in huis valt alleen al: eerst zien we enkele lichaamsdelen in een mortuarium schuif opgeborgen worden, vervolgens worden we geconfronteerd met het misogyn, haatspuiend cynisme van twee flikken ("m'n vrouw heeft me verlaten, ik krijg haar nog wel, de teef." "they're all scumbags "kom, laten we die travo's molsteren"). Allemaal zonder context, alsof de raison d'être van Cruising niet ligt in het vertellen van een verhaal of zelfs het oproepen van een sfeer, maar louter de expressie te geven aan een soort van misvormde werkelijkheid. Zelden heeft pellicule zulke narigheid getranspireerd. Een 'film maudit' in de zuiverste zin van het woord, niet zo een nep-cultfilm die iedereen geweldig vindt en door fan boys geparasiteerd en gefetisjeerd wordt tot elk scherp kantje eraf is, onschadelijk gemaakt tot gezellige 'pop culture'. De gematigde tot uiterst negatieve berichten hier stemmen mij gerust, het nukkige, onverschillige, stoïcijnse aura van Cruising blijft intact. Friedkin presenteert zijn creatie met de nonchalance van de kok in een all-night diner die je een walgelijk uitziende hamburger voorschotelt. Don't like it? Tough shit!!!