Cruising (1980)

Komaan mikey. Denk je echt dat dit de 'gemiddelde' homo voorstelt? Niet dat het allemaal echt serieus te nemen is; film blijft entertainment, maar een wat realistischere voorstelling van dat milieu was welkom geweest.

Eh nee, dat denk ik niet.(probeerde retorisch te doen)

Is Pulp Fiction representatief voor de 'gemiddelde' Afro-Amerikaan of Once Upon a Time in America voor de joodse immigrant? Friedkin laat gewoon een subcultuur zien, meer is het niet. Er zit niets homo-onvriendelijks achter. Sterker nog, de film is juist taboedoorbrekend geweest als je nagaat hoe krampachtig Hollywood jarenlang is omgegaan met dit onderwerp.

Friedkin laat een subcultuur zien op de verkeerde manier. Ik denk net dat zo'n uitbeelding toen het taboe alleen nog groter maakte omdat homo's geassocieerd werden met bondage, fetisjisme, orgieën.

Nu is deze hele discussie niet meer zo relevant want we staan 30 jaar verder en de algemene perceptie over homo's is intussen drastisch veranderd.

Haha, ik heb niets tegen homo's Filmkriebel maar zelfs 30 jaar later is er geen BAL verandert.

Hoezo er is geen bal veranderd? Je moet echt op de maan leven om zoiets te zeggen. Homo's kunnen trouwen, kinderen adopteren en opvoeden, homo's hebben dezelfde kansen op de arbeidsmarkt als anderen, van gay bashing hoor je nauwelijks nog berichten etc.

Over recht doen aan 80s muziek in films gesproken.. De grootste kracht van Cruising. Absoluut one of a kind op dit gebied, samen met die andere van Friedkin en ik noem een Walter Hill. Al moet ik ook mijn pet afnemen voor Friedkin's gave om een community genadeloos te portretteren. En dit bovendien doen/durven zonder opsmuk. Billy is wild zou McConaughey zeggen, He's wild!

The Making Of Cruising (1980) - William Friedkin Documentary - YouTube

Je hebt 'm gezien!!

Jaja, ik voel me nog steeds een beetje vies. Ik krijg de geur van leer ook nog niet echt uit m'n systeem en ik zie alles met een blauwe gloed. Midnight movies, I love 'em. Ik wilde deze eigenlijk koppelen aan dat boek van Friedkin, The Friedkin Connection, en eventueel die docu van James Franco, maar dat kwam er maar niet van. Ik wil dat boek nog wel eens lezen.

Een van dé scenes: die big black slapper cop met cowboy hoed en toque als ze Pacino en de verdachte 'ondervragen'. Volgens de making of: With Billy, whatever it was, it had to be real. (...) This happened in real life. Ehh..

En dan reactie van de verdachte: Who is that guy?

Redelijke film over een agent die undercover gaat om een seriemoordenaar te vinden die het op homo's gemunt heeft. Het plot en de opbouw is nogal rommelig. Voornamelijk boeiend vanwege het tijdsbeeld (de gay scene van voor het aids-tijdperk). Redelijk rauw in beeld gebracht en destijds ongetwijfeld controversieel.

Tijdens het kijken kon een bepaald hersenspinsel me niet loslaten, en dat was hoe amusant het zou zijn dit samen te hebben bekeken met een opgefokte straat snotneus en diens reactie te zien als hij zijn grote held Tony Montana in een leren pakje ziet huishouden. Ik denk dat zijn overprijsde met glimmende zilveren kitsch letters bedrukte Scarface shirtje per direct in de vuurkorf zou verdwijnen, hehe.

Het is betreurenswaardig aangezien Pacino toch wel vaak één van je eerste helden is als je je serieus met films gaat bezighouden maar hij gaat me als acteur, zeker in zijn rollen na de hoogtepunten in de jaren 70, persoonlijk steeds meer tegenstaan. Hij acteert of te over de top macho of (in dit geval) te ingehouden waardoor het allemaal te erg ingestudeerd lijkt. Dit leek me nog wel zijn meest interessantste rol te gaan worden waarin dit als combo goed tot uiting zou kunnen komen, de films naast elkaar wegstrepend die ik nog moest zien met hem in de hoofdrol. In zekere zin is dat het ook wel maar hij had veel verder kunnen gaan in zijn rol, pas dan had hij een statement kunnen maken in het door homofobie gedomineerde Hollywood, maar al had hij dat wel gedaan weet ik niet of het heel veel uitgehaald zou hebben want er is weinig dat deze rommelige, stereotypische, racistische en wazige stukje cult heeft doen kunnen redden. Ik had zo gehoopt dat het lage cijfer en de opname in floplijsten te maken zou hebben met vooroordelen en racisme, maar het is me in geen duizend jaar duidelijk wat Friedkin hier nou mee voor ogen had.

Wellicht lag het aan cencuur (er zouden maarliefst 40 minuten - en daarmee wellicht ook wat belangrijke key elementen - verwijderd zijn die onder andere die rol van Steve's vriendin compleet wegcijferen.

Maar het verwaarlozen en afraffelen van het hoofdelement - de seriemoordenaar - is niet te vergeven en doet er helemaal niets van overblijven. Het is dat ik een zwak heb voor die rauwe beelden van het vunzige met ratten, hoertjes, pooiers, zwervers en pornotheaters vervuilde New York uit die tijd heb en hoop dat die verwijderde scenes misschien nog eens boven komen drijven die het allemaal wat meer in de context zouden plaatsen, anders had ik hier helemaal niets mee gekund. (2*)

Haha, zie mijn waardering op Musicmeter.

Alles aan deze film is perfect: het verwarde spel van Pacino, de groezelige low-key soundtrack, de onsamenhangendheid, de speelduur (wat mij betreft mogen ze die director's cut in de diepste kuil begraven), de naam van de producer ('Jerry Weintraub', je beeld je een sigaarlurkende sleazy zakenman in "Billy, I got a dynamite picture for ya!"), het totale gebrek aan psychologie, uitdieping of back story. Het is een heel sensorische, associatieve film. Dan bedoel ik niet alleen dat de film erg inspeelt op de zintuigen, zoals in de eindscène waar Pacino het aaneenslaan van kettingen hoort weerklinken, maar dat de film haast organisch tot stand gekomen lijkt. Hoe de film met de deur in huis valt alleen al: eerst zien we enkele lichaamsdelen in een mortuarium schuif opgeborgen worden, vervolgens worden we geconfronteerd met het misogyn, haatspuiend cynisme van twee flikken ("m'n vrouw heeft me verlaten, ik krijg haar nog wel, de teef." "they're all scumbags "kom, laten we die travo's molsteren"). Allemaal zonder context, alsof de raison d'être van Cruising niet ligt in het vertellen van een verhaal of zelfs het oproepen van een sfeer, maar louter de expressie te geven aan een soort van misvormde werkelijkheid. Zelden heeft pellicule zulke narigheid getranspireerd. Een 'film maudit' in de zuiverste zin van het woord, niet zo een nep-cultfilm die iedereen geweldig vindt en door fan boys geparasiteerd en gefetisjeerd wordt tot elk scherp kantje eraf is, onschadelijk gemaakt tot gezellige 'pop culture'. De gematigde tot uiterst negatieve berichten hier stemmen mij gerust, het nukkige, onverschillige, stoïcijnse aura van Cruising blijft intact. Friedkin presenteert zijn creatie met de nonchalance van de kok in een all-night diner die je een walgelijk uitziende hamburger voorschotelt. Don't like it? Tough shit!!!

Fuck Arrow you did it

De Arrow Blu-ray uitgave bevat een 4K scan van de originele filmelementen en dat was goed te zien. Veel scenes spelen zich in de duisternis af, maar de beelden waren scherp tot in de kleinste details.

Ik heb me er tijdens het kijken regelmatig over verbaasd dat van een dergelijk thema reeds in 1980 een film is gemaakt in de destijds bijzonder preutse Verenigde Staten. Al Pacino speelde erg overtuigend. Ik vond deze film zeer de moeite waard.

Jaren 70 / 80 waren we ook lang niet zo preuts als tegenwoordig. Wat is de laatste keer dat we in een (main stream) Hollywood productie een tiet te zien kregen, of iemand die gewoon naakt uit bed stapte of onder de douche ging. Moeten we echt voor terug naar de vorige eeuw...

Nogal onevenwichtige politiefilm die zich afspeelt in de hardcore SM gay scene van New York 1980. Interessant omwille van het beeld dat men schetst van deze scene, en die naar verluidt overeenstemt met wat er toen gaande was. Met de weergave van een rauwe authentieke sfeer in dat segment van de homoscene lijkt het mij dik in orde. Dat is jammer genoeg minder het geval met het verhaal - rond een seriemoordenaar dan nog wel - waarbij William Friedkin er niet echt in slaagt om iets van spanningsboog te creëren. Dat heeft behalve de rommelige verhaallijn - er is naar het schijnt ook veel materiaal gesneuveld bij de editing - volgens mij ook te maken met het gefreewheel van Jack Nitzschze op de soundtrack die niet het potentieel heeft om er iets spannend van te maken. De sfeer is een beetje wacko, of is dat de bedoeling?

Een beetje diepgaande psychologie hoef je verder ook niet te zoeken in deze film, al sluit dat anderzijds wel aan bij de oppervlakkigheid die de scene hier uitstraalt. Mijn respect voor de undercover acteerprestatie van Al Pacino en de gay people. Het ziet er gemeen en sleazy uit.

Ondanks enkele tekortkomingen gaat het om een unieke en toch wel gewaagde film binnen de mainstream. Dat dit gemaakt kon worden door een A-ploeg in Hollywood lijkt me vandaag niet meer mogelijk.

Gewaagde topic, lekker rauw uitgevoerd en een geweldige soundtrack. Mooi dat die uit is op blu ray (Arrow). Helaas iets te veel DNR.

Maar goed. Interessante film van Friedkin die me ook weer niet echt weet te overtuigen. Het is vooral een sfeervolle curiositeit, maar wel met vaste hand geregisseerd .

Toch blijf ik hangen op een 3,5

Interessante, maar onevenwichtige film. In de gayscene van New York bevindt zich een seriemoordenaar. Al Pacino's personage moet van zijn baas (gespeeld door Paul Sorvino) undercover gaan.

De boodschap van de film is het geweld dat de mensen in de gayscene moeten ondergaan. Als het niet van een seriemoordenaar is, dan is het wel van de politie of van iemand op straat.

Het acteren van iedereen is geweldig. Heel geloofwaardig. Alleen Al Pacino en Paul Sorvino springen eruit. Pacino maakt het voelbaar dat zijn personage meer tegen het geweld kan. En dat hij eraan onderdoor gaat.

Sorvino daarentegen is getekend door het leven. Hij is cynisch en somber, wat hem een interessante personage maakt.

Het onevenwichtige is het verhaal. Heel vaak zat ik met het gevoel: zou dat echt zo gaan? Of bijvoorbeeld een moord plegen in een filmhok van een seksclub en niemand die het merkt. Of tijdens het verhoor dat een nagenoeg naakte grote zwarte man met een cowboyhoed op binnenkomt en de verhoorden in hun gezicht slaat. Hierbij ik meer een WTF gevoel.

De soundtrack van de film is mooi. Onheilspellend en mysterieus. Er is overigens slechts 1 vrouw in de film: Karen Allen. Verder alleen maar mannen.

Ik snap niet waarom deze film zo'n lage score heeft. Bijna alles werkt in de film. Het is wel een beetje gedateerd, want het zou je moeten afschrikken. Tegenwoordig zijn wij ergere dingen gewend.

De eenzijdige benadering door Friedkin van de wereld van homo's in deze film laveert tussen walgelijk, beschamend en ongeïnformeerd. Dit laatste zou komisch kunnen zijn, als de gevolgen qua beeldvorming voor deze groep niet zo navrant waren. Homoseksuelen worden praktisch zonder uitzondering afgeschilderd als ontaard, pervers en/of pathologisch. Want natuurlijk zijn dit allemaal leernichten, die even makkelijk vuistneuken als dat een hetero zijn neus snuit. De (uiteraard) heteroseksuele politieman (Al Pacino) die in de scene undercover gaat om een moordenaar op te sporen raakt dan ook prompt in een identiteitscrisis omtrent zijn eigen seksuele geaardheid, wat dus problemen met zich meebrengt in zijn relatie met zijn vriendin (Karen Allen). Er wordt zelfs gesuggereerd dat hij oftewel zelf de gezochte moordenaar is, dan wel door zijn emotionele crisis aan het moorden slaat nadat de moordenaar ingerekend is. Hoe dan ook, de boodschap blijft: blijf weg van homo's, want wie met pek omgaat wordt ermee besmeurd.

Het zou aan films zoals het voortreffelijke Torch Song Trilogy (1988) en Longtime Companion (1989) zijn om de wereld van homoseksuelen het realisme, respect en waardigheid te geven die deze verdient.

BTW: ik ben hetero, dus heb in dat opzicht geen skin in the game. Maar ik vind het onverteerbaar wanneer een groep uit puur effectbejag wordt weggezet als ziekelijk. Dat predicaat is in mijn ogen gereserveerd voor Friedkin zelf, en al die dombo's die denken dat Cruising een realistisch beeld schetst.

Toch kan Friedkin wel degelijk regisseren, zoals hij bewees met The French Connection, The Exorcist en To Live and Die in LA. Helaas hoort Cruising, zowel qua regie, beeldvoering als weergave van het homoseksuele milieu niet in dit rijtje thuis. Verre van, zelfs. Het is een stompzinnige film waar Friedkin zich diep voor zou moeten schamen.

Hoe kom je erbij dat dit over alle homo’s gaat? De film speelt zich af in de hardcore sm scene. Een subcultuur met een bepaalde kledingstijl.

Daarbij zie ik de meeste van hen in de clubs en op straat gewoon een dansje doen of een praatje maken. Niks pervers of ontaard aan.

Het lijkt erop dat je eigen fantasie ermee aan de haal is gegaan.

Ik ben bang dat jij ziende blind bent, Basto Mijn punt was namelijk dat er maar één kant van de homo-scene belicht wordt, ipv dat er een compleet beeld geschetst wordt dat recht doet aan mensen met een andere geaardheid. Toen zowel als nu is homofobie in tal van landen virulent aanwezig, en een film als Cruising bevestigt die vooroordelen alleen maar, slechts omdat de regisseur met platitudes en extremiteiten zijn film commercieel succesvoller wil maken.

Suggereren dat mijn fantasie hierdoor geprikkeld zou worden is zowel gemakzuchtig (want je komt niet met tegenargumenten) als dom, nl. ervan uitgaand dat iedereen die aanstoot neem aan deze film ofwel nog in de kast zit of preuts is. Maar ja, ik verwacht eigenlijk ook niet meer van iemand die deze film omschrijft als 'lekker rauw uitgevoerd'. Heb je überhaupt wel eens een echt rauwe film gezien?

Neil Young zingt over 'people sleeping in their shoes'. Wie de schoen past...

Overigens werd gedurende de tijd dat Friedkin Cruising maakte al door homo's tegen de film geprotesteerd, juist vanwege deze eenzijdige benadering. Natuurlijk zou je kunnen stellen dat Friedkin 'slechts' Gerald Walker's roman verfilmde, maar waarom zou je een boek willen verfilmen dat slechts homofobie in de hand werkt? Om te shockeren, wellicht? Of om het beperkte beeld dat Jan-met-de-pet heeft van homo's te bevestigen (hetero=normaal / homo=ziek)?

Hoe je het ook wendt of keert: Friedkin's film was verre van taboedoorbrekend, hij heeft slechts vooroordelen tov homo's bevestigt, en laten zien dat de dingen waarmee zij anno 1980 geassocieerd werden (bondage, fetisjisme, orgiën) op waarheid berusten. Cruising heeft in dat opzicht de klok ettelijke decennia teruggedraaid.

God behoede ons voor dit soort films..

Maar even een vraagje: wat is er mis met een leernicht?

Waarom zou Friedkin een compleet beeld van de homoscene moeten schetsen? De film speelt zich af binnen een subcultuur? Dan is het toch volledig legitiem dat hij zich tot die scene beperkt. Dat er mensen zijn die homofoob zijn en zich hierin door deze film bevestigd voelen slaat nergens op. Dat is een heel ander probleem dat deze film niet oplost, nog verergerd. Dat soort mensen durven deze film waarschijnlijk niet eens te kijken.

Als je een film over voetbalhooligans maakt, hoef je toch ook geen aandacht aan de gezinstribune te schenken. Of heb ik het memo gemist?

De kijker is heus niet zo dom om dat te denken dat alle voetbalsupporters hooligans zijn, of in dit geval alle homo’s fistfuckende leernichten zijn.

Dat is toch echt jouw interpretatie naar aanleiding van deze film. Dus begin me niet over blindheid.

Friedkin is zo'n regisseur die je verassen kan of je met een bedompt gevoel achterlaat. Dit was mijn negende prent van zijn hand die ik op mijn beeldbuis liet verschijnen. Vanaf het begin zie je meteen zijn handtekening in de beelden. Een onderwerp die je niet snel tegen zult tegenkomen in de mainstream filmproducties. Ongemakkelijk, zo kun je het begin noemen. Met lef dat wel.

Een paar oude bekende acteurs uit die periode, man daar kan ik wel van genieten zeg. Dat alleen al doet mijn beoordeling al bijna hoger aanslaan, maar bekende acteurs hoeven nog geen goede prestatie te leveren, dat heb ik in de jaren wel meegekregen. Toch was ik door het onderwerp, de cast en de natuurlijk de regisseur erg benieuwd. Ook al ben ik geen groot fan van de oudere film.

Het gegeven is dan simpel, een seriemoordenaar en een agent die op hem jaagt. De scene waarin het zich dus afspeelt is niet de dagelijkse setting die je gewent bent. Een jonge Pacino klom in de huid van de agent, een beetje een standaard personage die een kans op een snelle promotie krijgt. Daarvoor in ruil gaat hij wel een gevaarlijke klus aan in een gure omgeving die geteisterd werd door zogenaamde potenrammers en........ een serial killer die het op homo's gemunt heeft.

Pacino voert zijn rol ingetogen uit maar heeft natuurlijk als cop zijn problemen, het werk doet wat met hem. De scene wordt wel erg typerend in beeld gebracht. Geen idee dat dit klopte in die tijd, wel weet ik dat Friedkin gedegen onderzoek heeft verricht, dus er zal zeker een deel van waarheid te vinden zijn. Alles ziet er wel bekrompen uit met eigenlijk steeds soortgelijke locaties en muziek in een blauwe lichtwaas gehuld. Heb ik beter gezien bij de regisseur, het zag er erg statisch uit in ieder geval. En dat is dan ook het grootste probleem met deze film.

Want eerlijk, menig moment lijkt het alsof de tekst letterlijk opgelezen werd van een autocue, ik kon maar weinig natuurlijke emoties en gedrag ontdekken, soms tegen het houterige aan. En dat begint zelfs op een moment vervelend te worden. Het verhaal is totaal spanningsloos gebracht, terwijl het hier om een thriller gaat. Dus daar zinkt de boot en gaat kapitein Friedkin mee ten onder. Samen met zijn film Jade komen ze als slechte van de beste man uit de bus voor mij. Maar ik heb er nog wel een paar te gaan dus ik houd moed.

2,5**, en dan ben ik goed gemutst vandaag. Puur voor de lef die Friedkin had destijds om zo'n beladen onderwerp gestalte te geven.

Redelijk ondergewaardeerd hier, deze rauwe, grimmige film van de onlangs overleden Friedkin. Friedkin was niet bepaald een crowdpleaser, en ook hier is er geen sprake van een mooi afgerond verhaal.

Cruising is een nachtmerrieachtige trip in de krochten van een subcultuur binnen de gay-scene van New York. Dat de gay community hier zoveel moeite mee had kan ik ergens wel begrijpen, maar dan niet zozeer vanwege het uitbeelden van de subcultuur van leernichten e.d., maar meer omdat de daders van de moorden uit die eigen community kwamen. Ik vond het ook wel sterk eigenlijk, dat er niet één moordenaar on the loose was, sterker nog, degene die de eerste moord pleegt wordt later zelf in het park vermoord. Intussen heeft het personage van Al Pacino het er maar moeilijk mee, en zijn relatie met zijn vriendin lijdt er onder- de suggestie dat hijzelf nog uit de kast moest komen is overduidelijk. Het is ook niet uitgesloten dat hij de laatste moord op zijn geweten heeft.

Sfeervol, ook dankzij de soundtrack, en sterk geacteerd door Pacino en Sorvino, met kleine rolletjes voor nogal wat bekende koppen (o.a. Powers Boothe, James Remar, Mike Starr). Een aantal WTF momenten maken de cult die om deze film hangt dan af.