Cruising (1980)

Komaan mikey. Denk je echt dat dit de 'gemiddelde' homo voorstelt? Niet dat het allemaal echt serieus te nemen is; film blijft entertainment, maar een wat realistischere voorstelling van dat milieu was welkom geweest.

Eh nee, dat denk ik niet.(probeerde retorisch te doen)

Is Pulp Fiction representatief voor de 'gemiddelde' Afro-Amerikaan of Once Upon a Time in America voor de joodse immigrant? Friedkin laat gewoon een subcultuur zien, meer is het niet. Er zit niets homo-onvriendelijks achter. Sterker nog, de film is juist taboedoorbrekend geweest als je nagaat hoe krampachtig Hollywood jarenlang is omgegaan met dit onderwerp.

Friedkin laat een subcultuur zien op de verkeerde manier. Ik denk net dat zo'n uitbeelding toen het taboe alleen nog groter maakte omdat homo's geassocieerd werden met bondage, fetisjisme, orgieën.
Nu is deze hele discussie niet meer zo relevant want we staan 30 jaar verder en de algemene perceptie over homo's is intussen drastisch veranderd.

Haha, ik heb niets tegen homo's Filmkriebel maar zelfs 30 jaar later is er geen BAL verandert.

Hoezo er is geen bal veranderd? Je moet echt op de maan leven om zoiets te zeggen. Homo's kunnen trouwen, kinderen adopteren en opvoeden, homo's hebben dezelfde kansen op de arbeidsmarkt als anderen, van gay bashing hoor je nauwelijks nog berichten etc.

Over recht doen aan 80s muziek in films gesproken.. De grootste kracht van Cruising. Absoluut one of a kind op dit gebied, samen met die andere van Friedkin en ik noem een Walter Hill. Al moet ik ook mijn pet afnemen voor Friedkin's gave om een community genadeloos te portretteren. En dit bovendien doen/durven zonder opsmuk. Billy is wild zou McConaughey zeggen, He's wild!

Je hebt 'm gezien!!

Jaja, ik voel me nog steeds een beetje vies. Ik krijg de geur van leer ook nog niet echt uit m'n systeem en ik zie alles met een blauwe gloed. Midnight movies, I love 'em. Ik wilde deze eigenlijk koppelen aan dat boek van Friedkin, The Friedkin Connection, en eventueel die docu van James Franco, maar dat kwam er maar niet van. Ik wil dat boek nog wel eens lezen.

Een van dé scenes: die big black slapper cop met cowboy hoed en toque als ze Pacino en de verdachte 'ondervragen'. Volgens de making of: With Billy, whatever it was, it had to be real. (...) This happened in real life. Ehh..

En dan reactie van de verdachte: Who is that guy?

Redelijke film over een agent die undercover gaat om een seriemoordenaar te vinden die het op homo's gemunt heeft. Het plot en de opbouw is nogal rommelig. Voornamelijk boeiend vanwege het tijdsbeeld (de gay scene van voor het aids-tijdperk). Redelijk rauw in beeld gebracht en destijds ongetwijfeld controversieel.

Tijdens het kijken kon een bepaald hersenspinsel me niet loslaten, en dat was hoe amusant het zou zijn dit samen te hebben bekeken met een opgefokte straat snotneus en diens reactie te zien als hij zijn grote held Tony Montana in een leren pakje ziet huishouden. Ik denk dat zijn overprijsde met glimmende zilveren kitsch letters bedrukte Scarface shirtje per direct in de vuurkorf zou verdwijnen, hehe.
Het is betreurenswaardig aangezien Pacino toch wel vaak één van je eerste helden is als je je serieus met films gaat bezighouden maar hij gaat me als acteur, zeker in zijn rollen na de hoogtepunten in de jaren 70, persoonlijk steeds meer tegenstaan. Hij acteert of te over de top macho of (in dit geval) te ingehouden waardoor het allemaal te erg ingestudeerd lijkt. Dit leek me nog wel zijn meest interessantste rol te gaan worden waarin dit als combo goed tot uiting zou kunnen komen, de films naast elkaar wegstrepend die ik nog moest zien met hem in de hoofdrol. In zekere zin is dat het ook wel maar hij had veel verder kunnen gaan in zijn rol, pas dan had hij een statement kunnen maken in het door homofobie gedomineerde Hollywood, maar al had hij dat wel gedaan weet ik niet of het heel veel uitgehaald zou hebben want er is weinig dat deze rommelige, stereotypische, racistische en wazige stukje cult heeft doen kunnen redden. Ik had zo gehoopt dat het lage cijfer en de opname in floplijsten te maken zou hebben met vooroordelen en racisme, maar het is me in geen duizend jaar duidelijk wat Friedkin hier nou mee voor ogen had.
Wellicht lag het aan cencuur (er zouden maarliefst 40 minuten - en daarmee wellicht ook wat belangrijke key elementen - verwijderd zijn die onder andere die rol van Steve's vriendin compleet wegcijferen.
Maar het verwaarlozen en afraffelen van het hoofdelement - de seriemoordenaar - is niet te vergeven en doet er helemaal niets van overblijven. Het is dat ik een zwak heb voor die rauwe beelden van het vunzige met ratten, hoertjes, pooiers, zwervers en pornotheaters vervuilde New York uit die tijd heb en hoop dat die verwijderde scenes misschien nog eens boven komen drijven die het allemaal wat meer in de context zouden plaatsen, anders had ik hier helemaal niets mee gekund. (2*)

Haha, zie mijn waardering op Musicmeter.

Alles aan deze film is perfect: het verwarde spel van Pacino, de groezelige low-key soundtrack, de onsamenhangendheid, de speelduur (wat mij betreft mogen ze die director's cut in de diepste kuil begraven), de naam van de producer ('Jerry Weintraub', je beeld je een sigaarlurkende sleazy zakenman in "Billy, I got a dynamite picture for ya!"), het totale gebrek aan psychologie, uitdieping of back story. Het is een heel sensorische, associatieve film. Dan bedoel ik niet alleen dat de film erg inspeelt op de zintuigen, zoals in de eindscène waar Pacino het aaneenslaan van kettingen hoort weerklinken, maar dat de film haast organisch tot stand gekomen lijkt. Hoe de film met de deur in huis valt alleen al: eerst zien we enkele lichaamsdelen in een mortuarium schuif opgeborgen worden, vervolgens worden we geconfronteerd met het misogyn, haatspuiend cynisme van twee flikken ("m'n vrouw heeft me verlaten, ik krijg haar nog wel, de teef." "they're all scumbags "kom, laten we die travo's molsteren"). Allemaal zonder context, alsof de raison d'être van Cruising niet ligt in het vertellen van een verhaal of zelfs het oproepen van een sfeer, maar louter de expressie te geven aan een soort van misvormde werkelijkheid. Zelden heeft pellicule zulke narigheid getranspireerd. Een 'film maudit' in de zuiverste zin van het woord, niet zo een nep-cultfilm die iedereen geweldig vindt en door fan boys geparasiteerd en gefetisjeerd wordt tot elk scherp kantje eraf is, onschadelijk gemaakt tot gezellige 'pop culture'. De gematigde tot uiterst negatieve berichten hier stemmen mij gerust, het nukkige, onverschillige, stoïcijnse aura van Cruising blijft intact. Friedkin presenteert zijn creatie met de nonchalance van de kok in een all-night diner die je een walgelijk uitziende hamburger voorschotelt. Don't like it? Tough shit!!!

Fuck Arrow you did it

De Arrow Blu-ray uitgave bevat een 4K scan van de originele filmelementen en dat was goed te zien. Veel scenes spelen zich in de duisternis af, maar de beelden waren scherp tot in de kleinste details.
Ik heb me er tijdens het kijken regelmatig over verbaasd dat van een dergelijk thema reeds in 1980 een film is gemaakt in de destijds bijzonder preutse Verenigde Staten. Al Pacino speelde erg overtuigend. Ik vond deze film zeer de moeite waard.

Jaren 70 / 80 waren we ook lang niet zo preuts als tegenwoordig. Wat is de laatste keer dat we in een (main stream) Hollywood productie een tiet te zien kregen, of iemand die gewoon naakt uit bed stapte of onder de douche ging. Moeten we echt voor terug naar de vorige eeuw...

Nogal onevenwichtige politiefilm die zich afspeelt in de hardcore SM gay scene van New York 1980. Interessant omwille van het beeld dat men schetst van deze scene, en die naar verluidt overeenstemt met wat er toen gaande was. Met de weergave van een rauwe authentieke sfeer in dat segment van de homoscene lijkt het mij dik in orde. Dat is jammer genoeg minder het geval met het verhaal - rond een seriemoordenaar dan nog wel - waarbij William Friedkin er niet echt in slaagt om iets van spanningsboog te creëren. Dat heeft behalve de rommelige verhaallijn - er is naar het schijnt ook veel materiaal gesneuveld bij de editing - volgens mij ook te maken met het gefreewheel van Jack Nitzschze op de soundtrack die niet het potentieel heeft om er iets spannend van te maken. De sfeer is een beetje wacko, of is dat de bedoeling?
Een beetje diepgaande psychologie hoef je verder ook niet te zoeken in deze film, al sluit dat anderzijds wel aan bij de oppervlakkigheid die de scene hier uitstraalt. Mijn respect voor de undercover acteerprestatie van Al Pacino en de gay people. Het ziet er gemeen en sleazy uit.

Ondanks enkele tekortkomingen gaat het om een unieke en toch wel gewaagde film binnen de mainstream. Dat dit gemaakt kon worden door een A-ploeg in Hollywood lijkt me vandaag niet meer mogelijk.

Gewaagde topic, lekker rauw uitgevoerd en een geweldige soundtrack. Mooi dat die uit is op blu ray (Arrow). Helaas iets te veel DNR.

Maar goed. Interessante film van Friedkin die me ook weer niet echt weet te overtuigen. Het is vooral een sfeervolle curiositeit, maar wel met vaste hand geregisseerd .

Toch blijf ik hangen op een 3,5

Interessante, maar onevenwichtige film. In de gayscene van New York bevindt zich een seriemoordenaar. Al Pacino's personage moet van zijn baas (gespeeld door Paul Sorvino) undercover gaan.
De boodschap van de film is het geweld dat de mensen in de gayscene moeten ondergaan. Als het niet van een seriemoordenaar is, dan is het wel van de politie of van iemand op straat.
Het acteren van iedereen is geweldig. Heel geloofwaardig. Alleen Al Pacino en Paul Sorvino springen eruit. Pacino maakt het voelbaar dat zijn personage meer tegen het geweld kan. En dat hij eraan onderdoor gaat.
Sorvino daarentegen is getekend door het leven. Hij is cynisch en somber, wat hem een interessante personage maakt.
Het onevenwichtige is het verhaal. Heel vaak zat ik met het gevoel: zou dat echt zo gaan? Of bijvoorbeeld een moord plegen in een filmhok van een seksclub en niemand die het merkt. Of tijdens het verhoor dat een nagenoeg naakte grote zwarte man met een cowboyhoed op binnenkomt en de verhoorden in hun gezicht slaat. Hierbij ik meer een WTF gevoel.
De soundtrack van de film is mooi. Onheilspellend en mysterieus. Er is overigens slechts 1 vrouw in de film: Karen Allen. Verder alleen maar mannen.
Ik snap niet waarom deze film zo'n lage score heeft. Bijna alles werkt in de film. Het is wel een beetje gedateerd, want het zou je moeten afschrikken. Tegenwoordig zijn wij ergere dingen gewend.