Solntse (2005)

Reviews: TIFF Report: The Sun (Solntse) Review

Mooie film toch weer van Aleksandr Sokurov. Op zijn typische trage manier en droomachtige cinematografie weet hij een mooi portret te schetsen van Hirohito. Issei Ogata zet deze bijzondere dictator prachtig neer als iemand die er langzaam achterkomt dat hij een man is en geen God zoals hij wel gezien wordt door een groot deel van de Japanse bevolking. Het is heel mooi om te zien hoe hij zich bevrijdt van het juk en de tradities waarbinnen hij zich gevangen voelde van zich afwerpt. Vooral het einde vond ik heel ontroerend. ****

Wow, mooi verwoord, Gorro. The Sun deed me veel aan Der Untergang denken, maar dan over de keizer in plaats van Hitler. Hirohito wordt neergezet als een zeer kwetsbare man, een beetje verward en dromerig ook. En met zenuwtrekjes. In ieder geval niet als een geboren leider, en het lijkt soms ongeloofwaardig dat zoveel mensen zijn woorden maar blindelings volgen. Mooiste scène vond ik zonder twijfel zijn surrealistische droom.

3,5*

Vrij absurde film over een Japanse keizer die wordt getypeerd als een zeer aandoenlijk mannetje en die helemaal in zijn eigen wereldje leeft. Een erg grappig personage door zijn eigenzinnig gedrag, die trekjes van zijn mond en zijn klungeligheid Leuk om zo'n historisch figuur op deze manier neer te zetten. Geen idee trouwens hoeveel zijn gedrag op waarheid gebasseerd is. Wikipedia zegt: "...Hoewel de keizer als persoon geen oorlogszuchtig karakter had - hij hield zich liever bezig met het bestuderen van insecten - ..."

De droomscene met de meervallen die de stad bombardeerde viel wat uit de toon, maar was idd wel heel mooi. Erg grappige vond ik de scene waarin hij gefotografeerd wil worden door de ameriaken

Meer komedie dan drama als je het mij vraagt. Subtiele humor weliswaar, maar ik had het idee dat het publiek het wat te serieus nam. Er werd weinig gelachen, misschien zat iedereen wel net als ik met een grijns op z'n gezicht 4*

Ik wel in ieder geval. Heb veel (glim-)gelachen. Bij sowieso een prachtige film.

Het is het derde deel in Sokurovs trilogie over de 'psychologie van de macht'. Portretten van Hitler (Moloch) en Lenin (Taurus) gingen vooraf.

Stilistisch is The Sun de minst bijzondere, maar uiteindelijk is het wel de meest complete en wat mij betreft ook de mooiste van de drie. De andere twee zijn door hun mistige beelden dromerig, haast surrealistisch. The Sun is naar die maatstaven wat gewoner, maar nog altijd ook visueel een belevenis.

En waar Hitler tijdens een weekend-vrijaf wordt geportretteert en Lenin op zijn sterfbed, als hij al niet meer bij volle verstand is, is The Sun de enige die een historisch belangrijke gebeurtenis behandelt. En dat maakt de film wel zo interessant - al zou ik niet weten in hoeverre Sokurov's film aansluit bij de werkelijkheid van destijds.

Een heel mooi portret van keizer Hirohito. Zijn hele isolement en emoties zijn weergaloos laten zien vooral in het begin van de film, waarin hij langzaam bepaalde dingen begint te beseffen. Het sound design is overweldigend goed. Zo zit er een constante ruis, en een variatie aan andere geluiden die in samenwerking Andrei Sigle's muziek zo krachtig zijn als maar kan. 4 sterren

Ik ben het zo goed eens als alle positieve reacties hierboven. Ik geef de film echter toch geen *4.5 omdat het acteerwerk van generaal MacArthur zo tenenkrommend slecht was. Ontzettend jammer, omdat alle andere acteurs subliem werk leverden. Issei Ogata had zo een oscar van mij verdiend. Geweldig deed hij het. Ben je fan van Der Untergang, bekijk dan eens snel deze film!

*4

Grote klasse deze film,

Het spel van Ogata, het hypnotiserende camerawerk en de sombere, maar prachtige entourage geven een zeer krachtig suggestief beeld van een geestesgesteldheid en een situatie waar je als toeschouwer maar weinig van af weet. De scene met MacArthur word vanzelf een meesterscene omdat het contrast tussen de twee 'werelden' ineens zo groot word.

Adembenemend psychologisch drama! 5*

Ondertussen opgewaardeerd naar 5 sterren en een plek in mijn top 10. Weergaloze film! Het overdonderende geluid en de beelden zijn ook op het kleine scherm prachtig.

Zeer mooie ingetogen film met een geweldige acteerprestatie van Isey Ogata (is hij familie van Ken? Weet iemand dat?).

De film bevat een aantal geweldig subtiele scènes, zoals:

- Als Hirohito zichzelf verkleedt en vooral hoe zijn oude butler zich dan gedraagt...

- Als Hirohito MacArthur heeft bezocht, weggaat en het vertrek wil verlaten. Hoe hij dan een tijdje staat te weifelen en te hannessen omdat hij blijkbaar niet weet hoe je een deur opent (heeft hij nooit hoeven doen!).

- De scène waar de Amerikaanse fotografen staan te wachten op de keizer, die er allàng al staat.

Erg genoten van deze film! Ik heb altijd geroepen dat ik niet begreep dat Hirohito nooit is geëxecuteerd, net als de nazi-kopstukken en Mussollini. Deze film zet dit toch even in een ander perspectief en drukt me weer even op het feit dat niets zwart/wit is...

Mooi grauw uiterlijk en grimmige sfeer. Knap camerawerk, erg psychologisch inderdaad.. Het was trouwens wel even lastig inkomen, maar na het eerste half uur geboeid zitten kijken. Zeker nog kans op verhoging.

Net geen vier sterren. Wel een mooie film dag overigens.

Er staat niks op imdb daarover, zal wel niet.

Veel van verwacht weinig gekregen. Film had eigenlijk werkelijk niets wat me ook maar enigzins raakte op boeide. Het is ook zo karikaturaal weergegeven dat ik er al vrij snel totaal niet meer in mee kon gaan. Het hier zo geroemde eigenizinnige gedrag, de zenuwtrekjes en het klungelige gedrag riepen bij mij na een half uur dan in plaats van bewondering enkel nog irritatie op. Enkel de scene waarin hij geen idee heeft hoe hij een deur opent vond ik op dit vlak nog wel sterk

Visueel is het allemaal nog best wel te doen maar ook op dat vlak vond ik het niets bijzonders. Uiteindelijk een bijzonder trage film over een bijzonder saaie man in een bijzonder saaie omgeving. Geen wonder dat dit dus ook een bijzonder saaie film opleverde.

1*

Jammer dat-ie tegenviel, maar dit kan ik echt niet geloven. Niets bijzonders??? Geef me nog eens wat tips dan van films die er zo uitzien, behalve van Sokurov zelf. Het ontbreken van diepte, het spel met kleurvlakken (het vloeien van bruin, grijs- en groentinten) etc De geluidsband was overigens ook niets minder dan hypnotiserend in het labyrinth met tikken, gezoem, gegalm etc.


Prima dat je de film dan saai vond, maar een saaie man was het toch niet. Of misschien juist eigenlijk wel, maar dat was dan de clou van de film!

Een man staat op terwijl hij God himself is (de Japanse keizer) en wordt ook zo behandeld. En gaat naar bed als een normale sterveling zonder aanzien (namelijk geen Japanse keizer meer), maar wordt nog steeds door de Japanners als God gezien en behandeld en door de Amerikanen als een saaie druif. Hij realiseert zichzelf geen God te zijn maar een sterveling met een hobby voor beestjes op sterk water en er is niemand in zijn direct e omgeving die het in de gaten heeft. Pijnlijk en zielig tegelijk. Een saaie man dus inderdaad.

Ongelofelijk knap gemaakt, wat mij betreft. Ik kan je al het andere werk van Sokurov aanraden

Ja die hele metarmafose verloopt me ook veel te gladjes en snel. Ik las hierboven ergens iemand die er langzaam achterkomt dat hij een man is en geen goed

Volgens mij zegt hij iets dergelijks al na een minuut of tien in de film dus het indrukwekkende van die verandering ontgaat mij ook enigzins. Ik vind het in dit geval in ieder geval allemaal te weinig om me ruim anderhalf uur te blijven boeien.

Verder snap ik ook wel dat die saaie man de clou is maar dat maakt de film er helaas geen minder saaie film op. Wat dat betreft is die geluidsband ook nog wel één van de storende elementen. Die belooft en suggereert veel meer dan dat ik uiteindelijk krijg.

Minder visueel spektakel dan de andere films van Sokurov die ik gezien heb (Days Of Eclipse & Russian Ark), maar op de geluidsband gaat ie wel volslagen tekeer. En dat geeft toch een zekere vreemde sfeer aan de film.

Fantastische rol van Ogata als Hirohito, wiens mimiek en manier van praten overigens akelig veel weg heeft van Hirsch-Ballin.

Keizer Hirohito wordt voorgesteld als een groot onhandig kind dat nergens enige verantwoordelijkheid voor lijkt te hebben. Ga me nog wel wat verdiepen in deze film, want ik kan me voorstellen dat er mensen grote bezwaren hebben tegen deze interpretatie.

Tweede Sokurov, tweede sof.

Allereerst, weer uitzonderlijk lelijk. Kadrage lijkt de man vreemd, kleurgebruik is erg pover en het camerawerk bijna beschamend. Heel statisch, maar wanneer er niks te zien valt is het eerder pijnlijk lelijk dan rustgevend.

Verder ook extreem traag, want niet erg hoeft te zijn, als er iets is om je als kijker mee bezig te houden. Zij het visueel, of gewoon het nazinderen van het onderwerp. Dat is er jammer genoeg niet. Thematisch eenzijdig en voorspelbaar, qua plot gewoon nihil.

Het personage van de keizer is karikaturaal en nogal lomp weergegeven. Jammer, want boeiend is hij op zich wel. Spijtig dat het allemaal zo vaak vervalt in maniertjes. Dat maakt zijn metamorfose ook ongelofelijk onindrukwekkend. Ben het hier zeer duidelijk eens met timbo. Z'n originele situatie komt erg slecht uit de verf, de verandering al helemaal niet.

Enkel de droomscene is een beetje de moeite, maar steekt enorm schril af tegen de lelijkheid van de rest van de film. Beetje verloren scene in deze film, vraag me dan ook af wat hij er in doet. Sokurov had aan het einde nog wat geld over?

Kleine 1*. Had zoveel ingezeten, maar er wordt bijna niks mee gedaan. Doet sterk denken aan Russian Ark op dat gebied.

Edit: en het acteerwerk van die Amerikanen ...

Interessant om dergelijk uiteenlopende reacties op deze film te zien. Het is echt een love it or hate if film. Zelf sluit ik me aan bij de liefhebbers. Ik ging vanaf het begin helemaal in de film op, hij had een geweldig hypnotisch effect op me. De combinatie van de grauwe sombere kleuren en de idiosyncratische trekjes van Hirohito raakten de juiste snaar bij mij, al kan ik mij voorstellen dat anderen er niks in zien of zich er zelfs aan storen. Ik vond het fascinerend om te zien hoe Hirohito in zijn zeepbel van luxe vertoeft, compleet afgezonderd van de echte wereld, waarin de steden in puin liggen en het voor het volk ellende en ontbering troef is.

De scènes met de Amerikanen vond ik overigens wel een interessant contrast vormen met de klinische starre houding van de Japanners, beiden geheel in lijn met hun respectievelijke nationale karakters.

Inderdaad een love it or hate it film, en ik hoor tot de laatste groep. Ik kon er helemaal niets boeiends in vinden, maar ik behoor dan ook niet tot de categorie van mensen die uitgebreid filosoferen over cinematografische of andere artistieke kwaliteiten van een film. Ik heb 'm tot het einde uitgekeken omdat ik ervan uitging dat het toch op een gegeven moment duidelijk moest worden waar het naar toeg ging, maar er kwam niets. Twee uur van mijn leven verspilt.

Is dat zo? Maar dankzij deze film zul je een film die je wèl echt goed vindt toch des te meer waarderen!

Ik heb de uitgave van Moskwood gezien. Ik vond dat er nogal veel ruis in het beeld zat(in grote delen van de film). Op de website DVDbeaver las ik het volgende over de AE-uitgave(waarvan Moskwood heeft overgenomen?):

Niemand anders die het ook stoorde?

Ligt dat aan de transfer? Lijkt me de beeldbewerking door Sokurov zelf: "digitally manipulated, then transferred to 35mm", dat is dus een bewust proces door de regisseur. Er zijn wel Sokurov films waar helemaal niks meer te onderscheiden is omdat hij de film deels door prisma (of een prismalens of een lens met een prisma of hoe dat ook heet heeft geschoten). Ik heb mijn AE uitgave eigenlijk nooit herzien, maar kan wel kijken of er iets anders is dan met de bioscoop transfer. Lijkt me sterk overigens, maar daar heb ik me dus niet aan gestoord.

Bizarre ervaring. Je zoekt steeds naar de persoon van Hirohito - toch in ieder geval symbolisch machtscentrum van een politiek en sociaal-cultureel systeem - maar wordt daarin gefrustreerd door het groeiende besef dat je naar een gapende leegte zit te kijken, een leegte die door sommige scenes, maar toch vooral de soundtrack, gevuld wordt met het voortdurende besef van de vele gruwelen eromheen. Het lach blijft zo altijd geladen met een gevoel van verbijstering. Jammer vond ik wel dat het visueel absurdisme, zoals de plaatsing van Hirohito in de ruimte, niet altijd even sterk was. De Japanse vertaler in Amerikaanse dienst vond ik trouwens een sterke vondst.

The Sun mist zijn zo broodnodige voorgeschiedenis en dat is kijken naar een schaakwedstrijd zonder de betekenis van de stukken te kennen.

Bijzonder jammer, omdat ik me voor kan stellen dat veel mensen afhaken die niet de parate kennis in huis hebben betreffende de geschiedenis van Japan en de betekenis van de Keizer in deze als Absoluut Heerser EN God.

Dit, en het feit dat wijlen Keizer Hirohito in deze film als wel erg onschuldig en naïf naar voren wordt geschoven, stoort mij.

Mijn toegekende 4 sterren zijn volledig ten faveure van hoofdrolspeler Issey Ogata.

Schitterend toch. Ik doel dan vooral op de manier waarop Sokoerov beelden in je hoofd vastpint. Het is nu enkele maanden geleden dat ik deze film zag en nog steeds spoken verschillende scènes door mijn hoofd. Het omkleden; het biologisch onderzoek; het arriveren van de Amerikanen... prachtig. Met Moeder en Zoon, Russian Ark en Faust weet hij hetzelfde te bereiken; wat een grootmeester.

Mêh, tussen Aleksandr Sokurov en mij komt het nooit goed. Zijn voorgaande geziene films konden me niet boeien en ik vreesde ook vooraf ook zoiets van Solntse. Achteraf viel het wel mee, maar in het begin was het weer een groot gaapfestijn. Er gebeurt gewoon heel weinig. Sfeer en spanning kon ik zelf ook niet opmerken (wellicht anderen dat dan weer wel), wel wat irritant gepiep en geratel op de achtergrond. Anyway, na een tijdje begon het verhaal van de laatste dagen van de Japanse keizer Hirohito me toch enigszins te pakken. Deze rol wordt door Issei Ogata toch bijzonder sterk ingevuld.

Iets moeizamere Sokurov voor mij. Vond het acteerwerk, met name van de Keizer, wat te aangedikt, maar ook van de Amerikaanse tegenspelers was het niet erg naturel. Visueel wel aantrekkelijk en de film heeft iets hypnotiserends door het geweldige sounddesign, daarvoor nog wel een krappe 3*

"En wat doen we met de keizer van Japan" is een liedje dat vroeger tijdens de Nijmeegse 4-Daagse door de militairen veel werd gezongen. En dat was beslist niet vriendelijk bedoeld. Hij stond in Nederland nu eenmaal symbool voor de Japanse oorlogsmisdaden in het voormalige Nederlands-Indië. Maar als je de Hirohito ziet in deze toch wel zeer bijzondere film van Sokoruv dan zou je toch echt niet zeggen dat je met iemand te doen had die daarvoor hoofdverantwoordelijk was. Sokuro schildert deze Hirohito - voortreffelijk gespeeld door Issei Ogata - af als eigenlijk maar een klein zielig mannetje, die zich o.a. bezig scheen te houden met mariene biologie, maar niettemin door de Japanners wel als een God vereerd werd. Tja, wie is er dan verantwoordelijk? In mijn ogen alle Japanners die zijn bevelen of die van zijn ondergeschikte naaste medewerkers blindelings hebben uitgevoerd. Net zoals in Nazi-Duitsland de Duitsers collectief verantwoordelijk waren voor de misdaden van Hitler in zoverre zij aan de uitvoering van Hitler's bevelen hebben medegewerkt.

Wat deze film verder betreft; in eerste instantie had ik gedacht met een soort komedie te maken hebben, zoals de keizer van Japan door Sokuro werd neergezet, maar naar het einde toe werd het allemaal bloedserieus. Het voortreffelijke einde is hierbij veelzeggend.

4,0*

Dromerig, afstandelijk drama over de capitulatie van Hirohito. Afstandelijk door de manier van filmen maar vooral ook door de protagonist- Ogata is prima als de onmachtige keizer-god, die vooral in zijn element is als hij een krab ziet (die inderdaad sprekend op het hoofd van een samurai lijkt)- meer wetenschapper dan krijgsheer, laat staan levende god.

De plotomschrijving klopt overigens niet- ik heb er tenminste niet uit gehaald dat MacArthur Hirohito bewonderde tijdens hun gesprekken, of dat Hirohito diep betrokken was bij zijn onderdanen. Hirohito is in Solntse eerder een excentrieke, zwakke figuur die minachting oproept bij de no-nonsense Amerikanen (matig vertolkt- waar ze die acteur die MacArthur speelt vandaan hebben- die was waarschijnlijk toevallig in de buurt).

Behoort deze film tot een drieluik? ( Molokh, Telet)