
The Roaring Twenties (1939)
Verenigde Staten
Misdaad / Drama
106 minuten
geregisseerd door Raoul Walsh
met James Cagney, Humphrey Bogart en Priscilla Lane
1918. Eddie Bartlett (James Cagney) en George Hally (Humphrey Bogart) komen terug uit de loopgraven in Frankrijk en merken dat hun baantjes zijn vervuld en dat er nu een tijd van werkloosheid is. Twee jaar later wordt alcohol verboden en worden ze als vanzelf het illegale circuit ingeloodst, de enige manier om een goed leven te leiden.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=y_GfEbE1HBk
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,0 / 12819)trailer (YouTube)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 7,99 / huur € 2,99Deze film maakt deel uit van de Gangster-collectie die Warner Bros. onlangs uitbracht op DVD. Zeker de moeite waard voor de liefhebbers. De komende weken ga ik de andere films van deze collectie eens bekijken.
4* voor The roaring twenties
Angels with Dirty Faces, Little Caesar en dit ken ik...... zijn er meer ??
veel erg sterke scènes, zoals het hoort bij een goede gangsterfilm. het eind vond ik op zich heel mooi. vooral zijn laatste stappen op die trap, die zijn leven in de misdaadwereld illustreren. Hij loopt langzaam naar boven om keihard naar beneden te vallen. als ik toch een klein minpuntje moet noemen; ik vind het jammer dat ook deze gangsterfilm (zonder verder namen te noemen) weer slecht eindigt voor het hoofdpersonage. het lijkt er een beetje ingeduwd dat de misdaadwereld uiteindelijk niets oplevert. maar goed, als je dat zo mooi in beeld brengt is het ook eigenlijk niet zo erg. 4 sterren.
Maar helaas niet zo meeslepend als Angels with firty faces,die ik hier voor zag.(vandaag petrified forrest,deze en angels....)
3,5*
4*

The Roaring Twenties zet een aardig tijdsbeeld neer, maar overstijgt nergens het aardige, ondanks dat het soms best stijlvol oogt. Van hetzelfde niveau als andere Bogey/Cagney films als Angels With Dirty Faces als je het mij vraagt. White Heat blijft mijn favoriete met Cagney. 3 sterren

Soit, er wordt redelijk geacteerd en de humor valt goed mee deze keer, al vraag ik me af wat die zogenaamde vriend van Cagney -die voor niets anders leek te dienen dan bijgeplakte sidekick- nu eigenlijk toevoegde. Het meest interessante is ongetwijfeld het tijdsbeeld (die hier erg goed neergezet wordt) en de scheve kaders die nu en dan voor een mooie vormgeving zorgen. De muziek is dan weer niet om aan te horen (leek weer op samples uit een fanfare) maar hier wordt het gelukkig niet om de haverklap ingezet.
Al met al is The Roaring Twenties wat beter dan menig familieleden uit het genre, niettemin blijft het uiteindelijk wel een vrij braaf a naar b -filmpje zonder echt grote verrassingen qua creativiteit, plotverloop of iets dergelijks, en met de gebruikelijke moraal op je bord. Een goed filmpje voor de zondagnamiddag, met wat koffie en koekjes... maar niet echt iets uitzonderlijks dus.
2,5*
Al met al is The Roaring Twenties wat beter dan menig familieleden uit het genre, niettemin blijft het uiteindelijk wel een vrij braaf a naar b -filmpje zonder echt grote verrassingen qua creativiteit, plotverloop of iets dergelijks, en met de gebruikelijke moraal op je bord. Een goed filmpje voor de zondagnamiddag, met wat koffie en koekjes... maar niet echt iets uitzonderlijk dus.
Zeer vreemd om dit te horen uit een Silvester Stalone-fan.
Wat mij betreft had dit toch wel veel meer diepgang te bieden dan Demolition Man en dergelijke, volledig onlogische argumentatie dus.

een standaard rise en fall uitgangspunt.
Je meent het! Dat is het kenmerk van de oude gangsterfilm. En dan vaak gegoten in een American Dream-jasje.
van hieruit ook 4*

verhaal is schitterend.
5 sterren
De film is qua verhaal niet bepaald origineel, maar de uitwerking is wel een van de beste die ik ooit gezien heb. Het verhaal wordt er gedetailleerd verteld en er worden telkens net wat andere invalshoeken voor de plichtmatige rise & fall scènes gebruikt. De film besteed veel aandacht aan het zo goed mogelijk uitwerken van de personages, maar kent toch een hoog tempo. Daarnaast is het gebruik van de geschiedenis van de jaren '20 sterk gebruikt als verhalend element. Raoul Walsh maakt er een smakelijk geheel van, met ook nog een aantal mooi geschoten scènes.
Het acteerwerk is echt geweldig hier. Cagney is minder psychopatisch of ruig in deze film en daardoor extra geloofwaardig. Ik blijf erbij dat ik vermoed dat hij met gemak een sympathieke kerel kan spelen (wat hij ook gedaan heeft, maar dat heb ik nog niet gezien), daarvoor heeft hij een goede uitstraling. Maar toch zijn z'n gangsterrollen onmisbaar. Zijn personage gaat door 3 fases (sympathieke veteraan, gangster en uiteindelijk klaploper) en brengt ze alledrie even goed. Wellicht de beste acteerprestatie die ik van hem zag, en ik heb nog niets eens iets gemiddelds van hem gezien. Toch laten Humphrey Bogart en Gladys George zich totaal niet overschaduwen. Hun rollen zijn evengoed als die van Cagney. Dit is ook de beste jaren '30-rol die ik van Bogart zag. Vaak speelde hij in deze tijd aardige bijrolletjes, maar hier heeft hij een krachtig personage. Hij lijkt ook lol in de rol te hebben.
Een van mijn favoriete gangsterfilms dus. Toch wel ietwat ondergewaardeert.
4*

Klopt.: Ik heb nog veel te weinig van hem gezien, maar in films als 'Each Dawn I Die', 'Yankee Doodle Dandy', en 'Footlight Parade' speelt hij met verve de rol van 'good guy'.
De film mag dan opvallend veel trekjes van het 'rise and fall' principe vertonen, toch vond ik de film minder clichérijk dan de meeste huidige generatie films binnen het genre. Dat heeft er vooral mee te maken doordat het hele liefdesverhaal deze keer van meer originaliteit getuigde. Iets waarbij ik me de laatste tijd ook wat meer aan gestoord heb bij rise and fall films als deze is dat het tempo gewoonlijk wat te snel gaat doordat de film nooit eens een langere, iets meer diepgaande scène laat zien. Dat had ik laatst nog bij films zoals Goodfellas en Casino, nu noem ik alleen films van Scorsese op maar er zijn wel meer regisseurs die weinig originaliteit aan dit soort films toevoegen. The Roaring Twenties is anders, bij deze film wordt je niet overdonderd met honderd-en-een gebeurtenissen maar is de verhaalopbouw veel rustiger en minder geforceerd.
Ik vond dit overigens de beste film met James Cagney, beter zelfs dan White Heat. Ik heb hier alleszins meer van genoten doordat het onderwerp me veel meer aansprak.
4.5 sterren
Qua verhaal zit het ook erg goed, met een heerlijke opdeling van slechterik - "verdorven" goedzak - perfecte schoonzoon. En natuurlijk zijn het de slechtste twee die het interessantst zijn om te bekijken, Bogart zet de gluiperige George ook echt schitterend neer. Hiernaast is ook het personage van Gladys George erg mooi, want Panama geeft het verhaal nog wat extra diepte wegens haar bijzondere relatie met Eddy (soulmates die niet voor elkaar bestemd zijn).
Naast het goed uitgewerkte verhaal en de mooie vertolkingen is ook de regie van Walsh een pluspunt, met o.a. nostalgische documentaire-overzichten als intermezzo's en enkele mooie visuele vondsten (de gangsterschaduw die tegen de muur van het gerechtsgebouw steeds groter en groter wordt, het smeltende Wall Street, de trappenscène op het einde als mooie symboliek,...).
The Roaring Twenties kan helaas niet genieten van dezelfde status van films als Public Enemy of Scarface, maar hoort wat mij betreft zeker ook in deze topcategorie thuis en weet deze zelfs af en toe nog eens te overstijgen. Een mooie 4*
4*
In ieder geval, nu weer over The Roaring Twenties. Geweldige film, heerlijke sfeer, en een erg sterk verhaal. Natuurlijk weer het typische rise and fall verhaal tijdens de drooglegging zou je denken. Maar zoals MNV2 al zij. Deze film is een stuk minder cliché dan bijvoorbeeld Little Caesar en The Public Enemy. Het einde is dan ook erg indrukwekkend.
De acteerprestaties zijn geniaal. De tweede keer dat ik James Cagney een gangster rol zie vertolken, en het is nu al een van mijn favoriete acteurs. Geweldige rol zet hij hier neer, en je leeft dan ook echt met hem mee. Humphrey Bogart is hier ook erg sterk. Alleen in Casablanca zag ik hem, maar hier doet het minstens even goed.
Ik ga echt van dit soort films houden, naar mijn mening hoort deze film dan ook absoluut in de top 250 thuis. In ieder geval is hij voor mij top tien waardig.
5,0* en dus een top tien plek
De acteerprestaties zijn geniaal. De tweede keer dat ik James Cagney een gangster rol zie vertolken, en het is nu al een van mijn favoriete acteurs. Geweldige rol zet hij hier neer, en je leeft dan ook echt met hem mee. Humphrey Bogart is hier ook erg sterk. Alleen in Casablanca zag ik hem, maar hier doet het minstens even goed.
Dan kan ik je o.a. In a Lonely Place, The Desperate Hours en They Drive By Night (met Bogart) ook wel aanraden. Met Cagney zijn er helaas niet veel films binnen het misdaad/film-noir genre gemaakt.

Trouwens niet de eerste keer dat Cagney in een film over de drooglegging wordt ingepast. Zo was er in 1931 (!) al "The Public Enemy" waarin onze "fisty Irishman" zich manifesteerde.
Humphrey Bogart zit, ongebruikelijk, wat op de achtergrond maar is beslist ook op dreef in deze film die dit voor heeft op vele andere in het genre dat er in niets wordt overdreven en dat de personages geen karikaturen worden.
The Roaring Twenties heeft een prima scenario dat geen seconde verveelt (ondanks de relatief lange speelduur) waar de kijker ook plezier kan halen uit de scherpe dialogen, hier en daar gekruid met sarcasme. In dat verband vind ik de ontmoeting tussen Cagney en Lane in de taxi één van de topscènes.
Behalve een verhaal van individuelen krijgen we een visie op de ontwikkelingen in de Amerikaanse samenleving van de jaren twintig te zien, met voice-over en footage die de politieke en sociale context erbij schetsen, dit alles in strakke regie. Natuurlijk komen de beurscrash en bootlegging daarbij aan bod. Op sommige momenten lijkt het wel een docu met human intrest. En met dit soort films wéét je dat er nachtclubmomenten komen met die geweldige jazz, waarnaar de jazz age dan ook werd genoemd. De verhaallijn is voldoende realistisch, daarbij geholpen door de mededeling bij de openingcredits dat de film gebaseerd is op ware gebeurtenissen en individuen (in naam van auteur Mark Hellinger op wiens werk het scenario gebaseerd is).
Regie van Raoul Walsh en fotografie van Ernest Haller zijn een lust voor het oog: prima mise-en-scene, goeie pace en het betere schaduwenwerk.
Van een titel als The Roaring Twenties verwacht je géén saaie film, en die belofte wordt gelukkig waargemaakt. Voor mij is dit één van de beste gangsterfilms van de jaren dertig.
Een tijd geleden was ik een aantal van mijn James Cagney films aan het herzien (Angels with Dirty Faces, Public Enemy, ...) en vreemd genoeg was The Roaring Twenties aan mijn aandacht ontsnapt. Een film die ik zo'n 12 jaar geleden voor het laatst zag en waar ik nul komma nul herinnering aan had. Mijn stem van 4* bewees wel dat ik het indertijd een goede film vond en ik was wel benieuwd of ik toen misschien iets te lyrisch was geweest. Van Angels with Dirty Faces en Public Enemy wist ik namelijk nog wel flarden.
En gisteravond snapte ik echt niet waarom ik me hier niets meer van kon herinneren. De laatste gangsterfilm van Cagney voor een decennium (hij zou pas in 1949 met White Heat terug een soortgelijke rol vertolken) en misschien wel zijn meest complete. Hij is niet door en door slecht maar wordt door omstandigheden in de richting van de georganiseerde misdaad gepusht. Eddie Bartlett is werkelijk iemand van vlees en bloed en dat is vooral aan een uitstekende Cagney te danken maar toch ook mag de regie van Raoul Walsh en het verhaal van Mark Hellinger niet onderschat worden. Alleen een beetje jammer dat Bartlett er qua vlees en bloed-gehalte beetje bovenuit steekt in combinatie met zijn kompanen. George Hally is door en door slecht terwijl Lloyd Hart dan weer de goedheid zelve is. Bartlett zit daar dus zowat tussenin (het lijkt wel alsof hij een engel en een duivel op zijn schouder heeft) maar dat zorgt gelukkig nog altijd wel voor een aantal boeiende scènes. Het begin in de loopgraven zet meteen de toon en hoewel je weet dat onvermijdelijk de fall gaat komen na de rise (ik meen me te herinneren dat ik ooit eens een documentaire heb gezien waaruit bleek dat de censuur enkel maar films toeliet waar de gangster uiteindelijk ten onder ging, puur om duidelijk te maken dat de misdaad niet loont) is de uitvoering toch wel erg geslaagd te noemen.
Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben geen fan van Humphrey Bogart in hoofdrollen. Ik denk dat ik in de loop der jaren zijn echt grote rollen allemaal wel heb zien passeren (Casablanca, Maltese Falcon, To Have and Have Not, Key Largo, ...) en elke keer beginnen zijn maniertjes me op den duur te irriteren. Dan zie ik hem veel liever in dit soort rollen waar hij een grote bijrol vertolkt en de vertolking van George Hally is één van zijn beste. Zeker die tegenstrijdigheid tussen hem en Jeffrey Lynn (die de rol van Lloyd Hart speelt) knettert danig. Je zou denken dat er in dit soort films alleen maar ruimte is voor spierballen of gasten die graag met een pistool rondzwieren maar neen, de vrouwen zijn even belangrijk. Priscilla Lane is uitstekend als de onbereikbare (althans toch voor Bartlett) Jean Shermann maar Gladys George trekt het laken finaal naar zich toe als Panama Smith. Verder is de regie van Walsh toch ook wel weer degelijk. Die climax is geslaagd in al zijn eenvoud en dan dat eindshot op de trappen.. Het kan gemakkelijk te geforceerd dramatisch overkomen maar hier werkt het.
Verspreid over zijn hele oeuvre is Walsh me iets te wisselend qua kwaliteit (al zit ik met 8 films maar aan een fractie geziene films in dat oeuvre) maar die gangsterfilms lagen hem toch echt wel goed. Het is natuurlijk de combinatie van een aantal factoren die dit de moeite waard maakt en naast Walsh mag ook de cast en het intelligente plot niet vergeten worden. De film luidde het einde van een tijdperk in maar met White Heat zouden Cagney en Walsh er terug staan. Ook alweer lang geleden dat ik die heb gezien...
4*