The Roaring Twenties (1939)

Heerlijke gangsterfilm uit de jaren '30, met schitterende acteerprestaties van James Cagney en Humphrey Bogart.

Deze film maakt deel uit van de Gangster-collectie die Warner Bros. onlangs uitbracht op DVD. Zeker de moeite waard voor de liefhebbers. De komende weken ga ik de andere films van deze collectie eens bekijken.
4* voor The roaring twenties

Welke films zijn daar allemaal van?

Angels with Dirty Faces, Little Caesar en dit ken ik...... zijn er meer ??

public enemy, white heat & petrified forest.

jep, dat zijn ze alle zes!

weer een fantastische film, geheel in de stijl van the Public Enemy en Angels with Dirty Faces. het is erg geloofwaardig in beeld gebracht hoe Cagney in de dranksmokkel terecht komt en zich omhoog werkt. heel geleidelijk gaat het van kwaad tot erger. Cagney is een held. Bogart is een van mijn favoriete acteurs ooit, maar naast Cagney verbleekt ie (ik overdrijf een beetje om mijn punt te maken, maar goed). ben benieuwd of Cagney ook andere rollen kon spellen dan die van gangster, maar dat laatste doet ie zo goed dat ik me afvraag of ik wel behoefte heb om dat te zien.

veel erg sterke scènes, zoals het hoort bij een goede gangsterfilm. het eind vond ik op zich heel mooi. vooral zijn laatste stappen op die trap, die zijn leven in de misdaadwereld illustreren. Hij loopt langzaam naar boven om keihard naar beneden te vallen. als ik toch een klein minpuntje moet noemen; ik vind het jammer dat ook deze gangsterfilm (zonder verder namen te noemen) weer slecht eindigt voor het hoofdpersonage. het lijkt er een beetje ingeduwd dat de misdaadwereld uiteindelijk niets oplevert. maar goed, als je dat zo mooi in beeld brengt is het ook eigenlijk niet zo erg. 4 sterren.

Aan de ene kant heel mooi tijdsbeeld,maar deze wist me toch niet elk moment te boeien.Bogart hier wel in een betere rol,en het verhaal is origineel,conflicten tussen concurerrende machten zijn goed uitgediept,overal wordt de tijd voor genomen.Cagney was weer fantastisch, en de dvd is vooral qua beeld de beste.
Maar helaas niet zo meeslepend als Angels with firty faces,die ik hier voor zag.(vandaag petrified forrest,deze en angels....)


3,5*

Cagney en Bogart schitteren in deze film over de drooglegging. Mooi tijdsbeeld inderdaad. De verandering die Cagney doormaakt wordt goed weergegeven. Je leeft met hem mee en begrijpt waarom hij het illegale circuit kiest. Trouwens wel jammer dat het einde van de film wordt beschreven op de achterkant van de hoes...

4*

Ik ga naar 4*. De off-screen climax is zo cool, gedurfd en effectief, heerlijk.

De laatste opstaan en neergaan misdaadfilm voor Cagney zo leek het. Het duurde weer 10 jaar voordat hij in White Heat terugging naar dit soort film. Maar het is ook gewoon een prima acteur voor komedie of musical, zoals ie ook al ruimschoots bewees in zijn carriere. Of de combi drama en musical zoals Love me or Hate Me, en dan nog een gangster spelen ook.

The Roaring Twenties zet een aardig tijdsbeeld neer, maar overstijgt nergens het aardige, ondanks dat het soms best stijlvol oogt. Van hetzelfde niveau als andere Bogey/Cagney films als Angels With Dirty Faces als je het mij vraagt. White Heat blijft mijn favoriete met Cagney. 3 sterren

Ook voor mij staat White Heat nog altijd op 1, Angels With Dirty Faces en The Roaring Twenties op 2 en 3 en The Public Enemy op 4 wat betreft Cagney gangsterfilms.

Solide gangsterfilm die erin slaagt toch iets origineler en een tikje minder clichématig uit de hoek te komen dan de meeste van zijn soortgenoten. Vooral het begin en de opbouw is goed, daarna wordt het weer net iets teveel standaard opvullen van de verplichte elementen. En het blijft dat typische 'Rise & Fall' riedeltje natuurlijk.

Soit, er wordt redelijk geacteerd en de humor valt goed mee deze keer, al vraag ik me af wat die zogenaamde vriend van Cagney -die voor niets anders leek te dienen dan bijgeplakte sidekick- nu eigenlijk toevoegde. Het meest interessante is ongetwijfeld het tijdsbeeld (die hier erg goed neergezet wordt) en de scheve kaders die nu en dan voor een mooie vormgeving zorgen. De muziek is dan weer niet om aan te horen (leek weer op samples uit een fanfare) maar hier wordt het gelukkig niet om de haverklap ingezet.

Al met al is The Roaring Twenties wat beter dan menig familieleden uit het genre, niettemin blijft het uiteindelijk wel een vrij braaf a naar b -filmpje zonder echt grote verrassingen qua creativiteit, plotverloop of iets dergelijks, en met de gebruikelijke moraal op je bord. Een goed filmpje voor de zondagnamiddag, met wat koffie en koekjes... maar niet echt iets uitzonderlijks dus.


2,5*

Zeer vreemd om dit te horen uit een Silvester Stalone-fan.
Wat mij betreft had dit toch wel veel meer diepgang te bieden dan Demolition Man en dergelijke, volledig onlogische argumentatie dus.

Ik had het niet echt over diepgang en diepgang is ook niet echt iets wat ik verlang van een film (tenzij specifieke films die daarvoor staan natuurlijk). DM is niet diep en deze is ook niet diep, maar goed, dat doet er niet echt toe. Ik vond deze film gewoon niks bijzonders bieden itt tot bv Demolition Man. Bijvoorbeeld: DM heeft een leuk origineel verhaaltje itt deze prent: een standaard rise en fall uitgangspunt.

Je meent het! Dat is het kenmerk van de oude gangsterfilm. En dan vaak gegoten in een American Dream-jasje.

Even een stem aan dit klassieke hoogstandje toevoegen. Ik houd wel van die oude gangsterfilms. Cagney is in alle misdaadrollen die ik van hem zag een overtuigende driftkikker. Prima opkomst en ondergang van Eddie Bartlett en leuke bijrol van Bogart.

Wat een heerlijke gangsterfilm, ik vind de gangsters ook lekker "beschaafd" vergeleken de gangster typetjes van nu.

van hieruit ook 4*

Relatief standaard gangsterverhaal wordt bijzonder strak geregisseerd door Raoul Walsh. James Cagney is in topvorm, waarbij vooral de slotscenes laten zien hoe veelzijdig hij is.

dit is weer een super film en briljante james en ook humphry was erg goed
verhaal is schitterend.

5 sterren

Voorbeeldige oude gangsterfilm. Wat mij betrefd kan The Roaring Twenties zich makkelijk meten met The Public Enemy en Angels with Dirty Faces en komt hij zelfs in de buurt van White Heat.

De film is qua verhaal niet bepaald origineel, maar de uitwerking is wel een van de beste die ik ooit gezien heb. Het verhaal wordt er gedetailleerd verteld en er worden telkens net wat andere invalshoeken voor de plichtmatige rise & fall scènes gebruikt. De film besteed veel aandacht aan het zo goed mogelijk uitwerken van de personages, maar kent toch een hoog tempo. Daarnaast is het gebruik van de geschiedenis van de jaren '20 sterk gebruikt als verhalend element. Raoul Walsh maakt er een smakelijk geheel van, met ook nog een aantal mooi geschoten scènes.

Het acteerwerk is echt geweldig hier. Cagney is minder psychopatisch of ruig in deze film en daardoor extra geloofwaardig. Ik blijf erbij dat ik vermoed dat hij met gemak een sympathieke kerel kan spelen (wat hij ook gedaan heeft, maar dat heb ik nog niet gezien), daarvoor heeft hij een goede uitstraling. Maar toch zijn z'n gangsterrollen onmisbaar. Zijn personage gaat door 3 fases (sympathieke veteraan, gangster en uiteindelijk klaploper) en brengt ze alledrie even goed. Wellicht de beste acteerprestatie die ik van hem zag, en ik heb nog niets eens iets gemiddelds van hem gezien. Toch laten Humphrey Bogart en Gladys George zich totaal niet overschaduwen. Hun rollen zijn evengoed als die van Cagney. Dit is ook de beste jaren '30-rol die ik van Bogart zag. Vaak speelde hij in deze tijd aardige bijrolletjes, maar hier heeft hij een krachtig personage. Hij lijkt ook lol in de rol te hebben.

Een van mijn favoriete gangsterfilms dus. Toch wel ietwat ondergewaardeert.

4*

Klopt.: Ik heb nog veel te weinig van hem gezien, maar in films als 'Each Dawn I Die', 'Yankee Doodle Dandy', en 'Footlight Parade' speelt hij met verve de rol van 'good guy'.

Ik kan dit soort films wel zeer goed waarderen, een heerlijke jaren '20, '30 misdaad met twee van de betere acteurs uit de eerste helft van de vorige eeuw, namelijk James Cagney en Humphrey Bogart. Het verhaal volgt het leven van Eddie Bartlett van de loopgraven gedurende de Great War tot zijn dood. Bartlett maakt de drooglegging van de jaren '20 mee en werkt zich op in het criminele circuit van corruptie en drankzwendels waardoor hij een 'big shot' bekomt in het gangsterwereldje.

De film mag dan opvallend veel trekjes van het 'rise and fall' principe vertonen, toch vond ik de film minder clichérijk dan de meeste huidige generatie films binnen het genre. Dat heeft er vooral mee te maken doordat het hele liefdesverhaal deze keer van meer originaliteit getuigde. Iets waarbij ik me de laatste tijd ook wat meer aan gestoord heb bij rise and fall films als deze is dat het tempo gewoonlijk wat te snel gaat doordat de film nooit eens een langere, iets meer diepgaande scène laat zien. Dat had ik laatst nog bij films zoals Goodfellas en Casino, nu noem ik alleen films van Scorsese op maar er zijn wel meer regisseurs die weinig originaliteit aan dit soort films toevoegen. The Roaring Twenties is anders, bij deze film wordt je niet overdonderd met honderd-en-een gebeurtenissen maar is de verhaalopbouw veel rustiger en minder geforceerd.

Ik vond dit overigens de beste film met James Cagney, beter zelfs dan White Heat. Ik heb hier alleszins meer van genoten doordat het onderwerp me veel meer aansprak.

4.5 sterren

Dit zijn zeker prima films en zeker voor toen die tijd. Ik kan me nog herrineren dat er in de jaren 70 toen er nog geen comercielen zenders waren, dit soort films vaak op de duitse zenders te zien waren .Dat waren toen de zenders waar de beste films te zien waren. We hadden toen maar 2 Nederlandse 3 duitse en 1 of 2 belgiesche zenders, en thats it. En ze mogen dan wel oud en zwart/wit zijn maar qua verhaal en acteren zijn ze helemaal niet slecht, en zoals hierboven al gezegd word waren Bogart en Cagney toch wel de Creme de le creme qua acteurs. En terecht ook. Ergens toch wel jammer dat dit soort films weinig te zien is tegenwoordig. Maar als ik me niet vergis is er ook weer een zender die alleen maar oude klasiekers vertoond. Alleen kan ik die zender helaas niet ontvangen.

Een erg mooie gangsterfilm dankzij de bijzonder mooie portrettering van de "rise and fall" van protagonist Eddie Bartlett. Van alle gangsterfilms uit die tijd die ik gezien heb, moet dit toch wel één van de meest aimabele gangsters zijn: je leeft als kijker helemaal met hem mee, omdat je begrijpt hoe hij in het criminele wereldje gerold is en hoe je merkt dat zijn goede kant altijd wel aanwezig is. Heerlijke vertolking ook van Cagney, een acteur waar ik vreemd genoeg jaren geleden niet helemaal van overtuigd was maar die me met elke nieuwe film telkens beter blijkt te liggen.
Qua verhaal zit het ook erg goed, met een heerlijke opdeling van slechterik - "verdorven" goedzak - perfecte schoonzoon. En natuurlijk zijn het de slechtste twee die het interessantst zijn om te bekijken, Bogart zet de gluiperige George ook echt schitterend neer. Hiernaast is ook het personage van Gladys George erg mooi, want Panama geeft het verhaal nog wat extra diepte wegens haar bijzondere relatie met Eddy (soulmates die niet voor elkaar bestemd zijn).

Naast het goed uitgewerkte verhaal en de mooie vertolkingen is ook de regie van Walsh een pluspunt, met o.a. nostalgische documentaire-overzichten als intermezzo's en enkele mooie visuele vondsten (de gangsterschaduw die tegen de muur van het gerechtsgebouw steeds groter en groter wordt, het smeltende Wall Street, de trappenscène op het einde als mooie symboliek,...).
The Roaring Twenties kan helaas niet genieten van dezelfde status van films als Public Enemy of Scarface, maar hoort wat mij betreft zeker ook in deze topcategorie thuis en weet deze zelfs af en toe nog eens te overstijgen. Een mooie 4*


4*

De derde film die ik kijk uit mijn gangster collectie van Warner Bros. Little Caesar en The Public Enemy waren de films die voorgingen, deze vind ik tot nu toe het sterkst. Ik ben ook erg benieuwd naar White Heat, wat toch wel de beste film uit de box schijnt te zijn.

In ieder geval, nu weer over The Roaring Twenties. Geweldige film, heerlijke sfeer, en een erg sterk verhaal. Natuurlijk weer het typische rise and fall verhaal tijdens de drooglegging zou je denken. Maar zoals MNV2 al zij. Deze film is een stuk minder cliché dan bijvoorbeeld Little Caesar en The Public Enemy. Het einde is dan ook erg indrukwekkend.

De acteerprestaties zijn geniaal. De tweede keer dat ik James Cagney een gangster rol zie vertolken, en het is nu al een van mijn favoriete acteurs. Geweldige rol zet hij hier neer, en je leeft dan ook echt met hem mee. Humphrey Bogart is hier ook erg sterk. Alleen in Casablanca zag ik hem, maar hier doet het minstens even goed.

Ik ga echt van dit soort films houden, naar mijn mening hoort deze film dan ook absoluut in de top 250 thuis. In ieder geval is hij voor mij top tien waardig.

5,0* en dus een top tien plek

Dan kan ik je o.a. In a Lonely Place, The Desperate Hours en They Drive By Night (met Bogart) ook wel aanraden. Met Cagney zijn er helaas niet veel films binnen het misdaad/film-noir genre gemaakt.

Lijke me inderdaad erg goeie films, ik zet ze op mijn to-see lijstje.

Had er niet iets meer van verwacht, maar echt teleurgesteld ben ik niet Dan is I Am a Fugitive From a Chain Gang en Public Enemy toch iets beter.

Mooi tijdsbeeld over de drooglegging is dit. Het thema spreekt wel tot de verbeelding, want het komt wel vaker aan bod in jaren '30-films (Scarface en The Public Enemy bijv.). Best interessant hoe een gangsterverhaal behandeld wordt drutssendoor allerlei newsflashes uit de verschillende jaren gemixt. Het plot zelf is niet heel verheffend en wordt ook een beetje opgehouden door een muzikaal nummer, gelukkig wordt dat niet al te vervelend. Hoofdpersonen zijn overigens James Cagney en Humphrey Bogart, die zoals je mag verwachten een prima performance neerzetten.

Een heel sterke James Cagney (één van zijn allerbeste rollen, vind ik) in een onderhoudende, knap opgebouwde, sfeervolle film.
Trouwens niet de eerste keer dat Cagney in een film over de drooglegging wordt ingepast. Zo was er in 1931 (!) al "The Public Enemy" waarin onze "fisty Irishman" zich manifesteerde.
Humphrey Bogart zit, ongebruikelijk, wat op de achtergrond maar is beslist ook op dreef in deze film die dit voor heeft op vele andere in het genre dat er in niets wordt overdreven en dat de personages geen karikaturen worden.

Voor de soldaten die terugkwamen uit de eerste oorlog, kwam er werkloosheid en miserie. De drooglegging bood echter de gedroomde kans aan sommigen om het te maken in het illegale circuit van de alcoholdistributie. Ook Eddie Bartlett is zo'n figuur die in de jaren '20 als een prins leefde in een New York dat een gouden tijd kende. Want de drooglegging was uiteindelijk een enorm dwaze maatregel: nooit eerder werd er zoveel gedronken in "speakeasies". Deze bijna vergeten tijd komt tot leven in een misdaaddrama met oldskool gangsters en met een mooie Priscilla Lane als Jane die me wist te bedwelmen met haar stem en schoonheid. In de onbeantwoorde liefde van Bartlett voor deze jonge vrouw schuilt de hele tragiek van de film. Bogart speelt een badguy. Zeker een leuke om te zien. Cagney was echt een charismatische acteur.

Deze film geeft een gedegen beeld van de jaren '20 en de effecten van de drooglegging. Toch blijft het redelijk afstandelijk. Ik werd in ieder geval niet helemaal in het verhaal gezogen. Dat ligt overigens niet aan James Cagney, want die acteert zeker naar behoren. Bogart doet dat ook, maar heeft een wat kleiner aandeel. Degelijke film.

Wat een flair heeft deze film. James Cagney is absoluut top in dit rise and fall gangsterverhaal, naast prima rollen van een dubbelzinnige Humphrey Bogart en de lieftallige nachtclubzangeres Priscilla Lane. Ook Gladys George als gerante van de nachtclub is geweldig.

The Roaring Twenties heeft een prima scenario dat geen seconde verveelt (ondanks de relatief lange speelduur) waar de kijker ook plezier kan halen uit de scherpe dialogen, hier en daar gekruid met sarcasme. In dat verband vind ik de ontmoeting tussen Cagney en Lane in de taxi één van de topscènes.
Behalve een verhaal van individuelen krijgen we een visie op de ontwikkelingen in de Amerikaanse samenleving van de jaren twintig te zien, met voice-over en footage die de politieke en sociale context erbij schetsen, dit alles in strakke regie. Natuurlijk komen de beurscrash en bootlegging daarbij aan bod. Op sommige momenten lijkt het wel een docu met human intrest. En met dit soort films wéét je dat er nachtclubmomenten komen met die geweldige jazz, waarnaar de jazz age dan ook werd genoemd. De verhaallijn is voldoende realistisch, daarbij geholpen door de mededeling bij de openingcredits dat de film gebaseerd is op ware gebeurtenissen en individuen (in naam van auteur Mark Hellinger op wiens werk het scenario gebaseerd is).
Regie van Raoul Walsh en fotografie van Ernest Haller zijn een lust voor het oog: prima mise-en-scene, goeie pace en het betere schaduwenwerk.

Van een titel als The Roaring Twenties verwacht je géén saaie film, en die belofte wordt gelukkig waargemaakt. Voor mij is dit één van de beste gangsterfilms van de jaren dertig.

There's ten thousand shell holes around here and everybody's gotta' come divin' into this one

Een tijd geleden was ik een aantal van mijn James Cagney films aan het herzien (Angels with Dirty Faces, Public Enemy, ...) en vreemd genoeg was The Roaring Twenties aan mijn aandacht ontsnapt. Een film die ik zo'n 12 jaar geleden voor het laatst zag en waar ik nul komma nul herinnering aan had. Mijn stem van 4* bewees wel dat ik het indertijd een goede film vond en ik was wel benieuwd of ik toen misschien iets te lyrisch was geweest. Van Angels with Dirty Faces en Public Enemy wist ik namelijk nog wel flarden.

En gisteravond snapte ik echt niet waarom ik me hier niets meer van kon herinneren. De laatste gangsterfilm van Cagney voor een decennium (hij zou pas in 1949 met White Heat terug een soortgelijke rol vertolken) en misschien wel zijn meest complete. Hij is niet door en door slecht maar wordt door omstandigheden in de richting van de georganiseerde misdaad gepusht. Eddie Bartlett is werkelijk iemand van vlees en bloed en dat is vooral aan een uitstekende Cagney te danken maar toch ook mag de regie van Raoul Walsh en het verhaal van Mark Hellinger niet onderschat worden. Alleen een beetje jammer dat Bartlett er qua vlees en bloed-gehalte beetje bovenuit steekt in combinatie met zijn kompanen. George Hally is door en door slecht terwijl Lloyd Hart dan weer de goedheid zelve is. Bartlett zit daar dus zowat tussenin (het lijkt wel alsof hij een engel en een duivel op zijn schouder heeft) maar dat zorgt gelukkig nog altijd wel voor een aantal boeiende scènes. Het begin in de loopgraven zet meteen de toon en hoewel je weet dat onvermijdelijk de fall gaat komen na de rise (ik meen me te herinneren dat ik ooit eens een documentaire heb gezien waaruit bleek dat de censuur enkel maar films toeliet waar de gangster uiteindelijk ten onder ging, puur om duidelijk te maken dat de misdaad niet loont) is de uitvoering toch wel erg geslaagd te noemen.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben geen fan van Humphrey Bogart in hoofdrollen. Ik denk dat ik in de loop der jaren zijn echt grote rollen allemaal wel heb zien passeren (Casablanca, Maltese Falcon, To Have and Have Not, Key Largo, ...) en elke keer beginnen zijn maniertjes me op den duur te irriteren. Dan zie ik hem veel liever in dit soort rollen waar hij een grote bijrol vertolkt en de vertolking van George Hally is één van zijn beste. Zeker die tegenstrijdigheid tussen hem en Jeffrey Lynn (die de rol van Lloyd Hart speelt) knettert danig. Je zou denken dat er in dit soort films alleen maar ruimte is voor spierballen of gasten die graag met een pistool rondzwieren maar neen, de vrouwen zijn even belangrijk. Priscilla Lane is uitstekend als de onbereikbare (althans toch voor Bartlett) Jean Shermann maar Gladys George trekt het laken finaal naar zich toe als Panama Smith. Verder is de regie van Walsh toch ook wel weer degelijk. Die climax is geslaagd in al zijn eenvoud en dan dat eindshot op de trappen.. Het kan gemakkelijk te geforceerd dramatisch overkomen maar hier werkt het.

Verspreid over zijn hele oeuvre is Walsh me iets te wisselend qua kwaliteit (al zit ik met 8 films maar aan een fractie geziene films in dat oeuvre) maar die gangsterfilms lagen hem toch echt wel goed. Het is natuurlijk de combinatie van een aantal factoren die dit de moeite waard maakt en naast Walsh mag ook de cast en het intelligente plot niet vergeten worden. De film luidde het einde van een tijdperk in maar met White Heat zouden Cagney en Walsh er terug staan. Ook alweer lang geleden dat ik die heb gezien...

4*