The Proposition (2005)

Beeldschone film, met een droefheid die bijna niet te evenaren valt. Maar met zoveel aandacht voor mooie beelden gaat de diepgang van de personages nogal verloren. Dit is vooral het geval bij het personage van Guy Pearce, die, hoewel hij (discutabel) de hoofdrol op zich draagt, het minst interessante karakter blijft.

Soms dodelijk saai, maar soms ook interessant.

Dodelijk saai omdat er veel tijd aan Stanley en z'n vrouwtje wordt besteed. Hun doen en laten is niet bepaald interessant, en dat wordt niet geholpen door daar zo lang bij stil te staan.

Maar de film is ook interessant op enkele vlakken. De eenzaamheid van de Britten die naar Australië kwamen wordt goed in beeld gebracht, alsook het desolate van het land Australië.

Guy Pearce doet het goed, maar kreeg erg weinig screentijd. Ray Winstone is ook wel degelijk, alsook Emily Watson en David Wenham. Danny Huston en John Hurt vond ik zwaar ondermaats.

Mooie beelden, een mooie soundtrack ondanks dat bijlange na niet alle muziek geslaagd was. Ook enkele scènes zijn zeker de moeite.

Wat de film in niveau doet afnemen is het gebrek aan binding met de personages.

3

ik sluit bij je aan sergio,

Zeker interessant te zien hoe de wetteloosheid heerste en in de kapitein met zijn vrouw nog enige vorm van beschaving in hun leven proberen aan te brengen. Niet dodelijk saai, maar wel traag bij tijd en wijlen.

Het dilemma van de hoofdpersoon werd niet obvious naar voren gebracht, petje af daarvoor. daardoor behoudt de film een mysterieus karakter ipv een hapklare brok. al had in het dilemma wel wat meer diepgang gemogen.

ik vond deze film erg traag en saai.

ik had helemaal niets met de personages.

de australische sfeer van die tijd word wel goed neergezet.

verder vond ik het een matige film met een matig verhaal.

het acteerwerk was ook niet bijzonder.

Een goede drama/westernfilm...

Prima verhaal volgen...

Prima acteerwerk...

Bekende acteurs John Hurt en Guy Pearce...

Bekende actrice Emily Watson...

Redelijk HD kwaliteit...

Redelijk achtergrond muziek/geluid (wel Dolby Digital)...

Redelijk mooi landschap Australische omgeving ('t

komt door HD kwaliteit)...

En toch ook een beetje door cameraman Benoît Delhomme

Dit is een bijzonder aardige film. Er wordt een mooi beeld geschetst van de verhoudingen tussen criminelen en de macht van justitie in Australië in een ver verleden. De mooie muziek voegt een hoop toe en de sprekende koppen van de acteurs doen de rest. Soms lijkt de vaart eruit te zijn, maar daar tegenover staan enkele heerlijke poëtische momenten en enkele heftige geweldscenes, die een grimmig contrast met elkaar vormen.

Het land der verdoemden

De filmmarathon van 2012 loopt met deze film ten einde voor mij. Bikkelharde aussie western dat me in de positieve zin wist te verrassen. Zeer gewelddadig portret over de absurditeit van het woord beschaving. Degenen die de wet zouden moeten voorstellen gedragen zich als beesten ( zetten aan tot broedermoord en geselen een onschuldige ), de aboriginals blijven liever in hun eigen primitieve cultuur maar gehoorzamen onder dwang hun meesters en uiteindelijk zorgen de zogenaamde misdadigers voor enige gerechtigheid in deze sombere film. Allemaal verwarrend als je er even over gaat nadenken.

Hillcoat toont een wetteloos Australië die met brutaliteit een land probeert te bedwingen dat geen blanken nodig heeft. Nick Cave, scriptwriter, durfde het aan om in het eigen oneervolle verleden van zijn land te duiken en de beschamende daden van zijn voorouders in de spotlight te zetten.

Vond Guy Pearce erg sterk. Zijn karakter wordt in een mengeling van drama en keuzes geworpen, zie dat maar eens goed neer te zetten. Hij straalde dat perfect uit.

Keiharde Australische Western, een setting die je niet bijster vaak ziet. Mooie beelden, strak uitgewerkte scene's. Ben persoonlijk niet zo'n fan van Emily Watson, vind haar in elke film dezelfde grote ogen look geven waar ik me een beetje aan stoor.

Ga er wel voor zitten, ben je een type wat continu in actie geworpen moet worden en weinig geduld heeft of snel verveeld. Sla hem dan maar over.

De langdradigheid haalt mijn beoordeling iets naar beneden.

The Proposition vertelt een verschrikkelijk familiedrama waar je je van te voren niets bij voor kunt stellen. Door de hele film hangt er een onbeschrijflijke, akelige sfeer, waardoor de narigheid die zich de gehele film voordoet erg goed naar voren komt.

De film bevat prachtige plaatjes van een wonderschone, weidse omgeving, die ik persoonlijk niet gauw associeer met alle narigheid die zich er af speelt, maar die wel degelijk bijdragen aan het kille sfeertje dat voortdurend aanwezig is. Evenals de mens kan de natuur immers ook rauw en woest zijn. Samen met het over het algemeen vrij zachte stemgeluid zorgen de mooie beelden voor rust. De stilte, die daarbij voortdurend aanwezig is, zorgt voor de nodige schrikmomentjes wanneer er opeens wél iets gebeurd. Schrikmomentjes die vast en zeker goed bedoeld zijn, maar bij mij vaker tot ergernis leiden dan tot de beoogde impact. Verder zorgt de aanhoudende stilte er voor dat de film vaak nogal langdradig aanvoelt.

In het begin van de film wordt direct op een heftige wijze een zeer interessant uitgangspunt gecreëerd, waardoor de toon meteen is gezet. Er wordt een weldoordacht voorstel gedaan dat op zijn zachtst gezegd bijzonder genoemd mag worden. Dit voorstel zorgt direct voor een onaangename situatie die wel voor ellende móet zorgen.

Na enige tijd komen alle in het begin gecreëerde hoofdpersonen onder de ontstane situatie te lijden. De een is er nog erger aan toe dan de ander en al gauw komen ze stuk voor stuk in een negatieve spiraal terecht. Uiteindelijk komt de hele familie bij elkaar op een kerstdiner, maar niet op de manier zoals we gewend zijn. Nee, de manier waarop twee psychopaten een gelukkig echtpaar een heerlijk diner onthouden valt niet goed te praten en is daarnaast zeker niet wat je op een gemiddelde kerstavond verwacht, maar het zorgt wel voor een uitstekend en uniek einde dat prima past in de sfeer van de film.

Sfeervolle en wat zware western met toch wat te veel pretenties. Het verhaal is simpel en bovendien niet zo sterk uitgewerkt; erg logisch is het niet wat er gebeurt. Zeker in een western niet zo opvallend, maar gezien de aandacht voor de karakters en de serieuze toon valt dit wel op in negatieve zin.

John Hurt in een vervelende rol vond ik.

ijzersterke western met prachtige opnames van Australie. Het is niet het type western wat vol met aktie en spanning zit, maar wel een mooie opbouw vond ik. Guy Pearce speelt weer een hele goeie rol. Echt een veelzijdig acteur. Zijn rol in The Adventures Of Priscilla queen of the Desert vond ik ook geniaal.

The Proposition vind ik echt een top film. Ik kan dit soort films wel waarderen in ieder geval.

John Hillcoat maakt behoorlijke films ("The Road", "Lawless") en ook deze prima western.

Erg rauw, met eigenlijk een gruwelijk verhaal, vaak een indrukwekkend beeld van de Australische woestijn en evenzeer goede vertolkingen.

Minpuntje is misschien dat de actie zich voortdurend verplaatst naar andere locaties en personen wat het intrige niet bepaald vereenvoudigt, maar het blijft een genietbare, sfeervol werk.

Nogal wat literatuur onder die ruwe bonken.

Sublieme western die alleen geëvenaard word door de klassiekers van het verleden.

De grauwe beelden, de melancholische muziek en de desolate landschappen maken het een meesterwerk.

Het verhaal is ondergeschikt aan de sfeer die film uitstraalt.

Meeslepend western-drama, waarbij de regisseur niet vies is van een aantal brute passages. Het geheel voelt rauw en donker aan en werkt soms behoorlijk door op je gevoel. Ook mooi om eens een kijkje te kunnen nemen in het Australië van de 19e eeuw. Prachtig om te zien hoe deze boeven kolonie zich ontwikkeld heeft tot een van de modernste naties ter wereld.

Totaal niet mijn genre maar moest de film toch afkijken. Mooie film,prachtige omgeving. Een "western" in het oosten,alhoewel het niet echt een western is...niet zoals wij gewend zijn. Zoals al eerder geschreven laat deze film het wettenloze Down Under zien...het wel en wee van de Britten. Ik had het niet verwacht nadat ik de film 15 min. op had staan maar moet zeggen dat het toch een prachtige film is.

Rauwe film met prachtige beelden van de Australische outbacks. Deze western wisselt bijzonder sterke scenes af met in mijn ogen ronduit vervelende zoals die met John Hurt in de rol van bounty hunter. Maar de balans valt positief uit door het haast koortsachtige geweld, het ijlende karakter van de muziek en de fraaie beelden.

Hieronder de link naar de trailer van "Proposition" (2005)

Proposition (2005) - trailer - YouTube

Prima film maar ook geen hoogvlieger.

Een mooi in elkaar gezette film met een aardig verhaal en mooie beelden. De film lag al een tijdje "op de plank" maar gisteren was het dan zover. Om eerlijk te zijn was de verwachting niet al te hoog maar dit viel ons best mee. Er zit voldoende spanning in het verhaal om de kijker(s) in de stoel te laten zitten.

Een mooie 7 als waardering.

The Proposition is een mooi gemaakte western

De film opent sterk waarbij Charlie Burns door Captain Stanley een voorstel krijgt .

Hierbij heeft de film gelijk al je aandacht te pakken en ben je benieuwd hoe Charlie dit gaat oplossen .

Want een goede oplossing zonder een van de broers op te offeren lijkt er niet te zijn .

De film kan voor de een langdradig of saai zijn .

Zelf heb ik hier geen problemen mee gehad als westernliefhebber kom je wel vaker westerns tegen die traag zijn en nauwelijks iets lijkt te gebeuren .

De film vind ik een lekker rauw sfeertje en doet zo nu en dan aan een Spaghetti western denken .

Ook de locatie dragen prima aan dat sfeertje bij .

Al met al een prima Down under western waarvan ze er van mij gerust meer van mogen maken .

Al is er net wel een uitgekomen deze Sweet Country (2017) lijkt mij ook interessant .

Plus 0.5 voor de prachtige shots

Slecht uitgewerkte film.
Charlie heeft 9 dagen (tot kerst) om zijn jongere broer te redden. In die tijd wordt hij bij zijn longen met een speer doorboord, geneest daar geheel van, kan weer gewoon paardrijden, schieten enz. en is weer voor kerstmis bij zijn jongere broer. Erg onwaarschijnlijk.

Bijzondere film. In de positieve zin; maar ook in de negatieve.

Een pakkend beeld van het Australië van een kleine twee eeuwen terug. Bij momenten zo hard en gewelddadig dat er, rekening houdend met het feit dat dit toch nog vrij recente geschiedenis is, geen twijfel over bestaat: de mens is van nature niet goed.

Maar boeien en meeslepen, dat doet dit drama niet. Het verhaal stelt weinig voor, en in het trage tempo schuilt een artistieke insteek die wat mij betreft in dit soort film geen enkele meerwaarde heeft.

De acteurs doen het goed; de beelden zijn soms indrukwekkend; het geweld daarentegen... Ook al is dat in se waar de film om draait, ik had er geen goed gevoel bij.

Om eerlijk te zijn deze film voor een derde keer aangevat deze week. Telkens in slaap gesukkeld al liet ik in het begin nog in het midden of het door vermoeidheid of door het plot kwam. Beiden wellicht, maar het ontging me ook niet dat ik plot weinig boeiend vond. Er gebeurt zo weinig - en dat stoort me op zich niet - maar ik vond vooral geen lijn terug in het plot. Het leek me erg onsamenhangend en stroef verlopen.

Los van de aanpak ook inhoudelijk maar een bizar verhaal alsof men te veel hooi op de vork wou nemen met subplots en diverse personages die weinig meerwaarde boden. Wat wel een meerwaarde bood waren de mooie beelden met af en toe fraaie shots.

Geen film alvast die me omver blies, me eerder verveelde. Jammer, had er duidelijk veel meer van verwacht.

Vorige week werd Nick Cave 65 jaar. Het werd een leuk feestje, hier in mijn kamer vergezeld van zijn wereld songs zoals Jubile street, O children, As I sat sadly by her side, Henry Lee, The weeping song en nog zo veel andere. Maar Nick Cave onderscheidde zich ook in andere kunstvormen en één ervan is de film. Samen met zijn goede vriend John Hillcoat creëerden ze de schitterende film The proposition. Dat Nick Cave de score voor zijn rekening nam, is een evidentie. Maar hij heeft ook het scenario geschreven. We zitten meteen in het universum van Nick Cave. Doem, noodlot, tedere liefde en een portie (donkere) poëzie. De film heeft het geraamte van een western. Landschap, vijandige inboorlingen, sheriff, een gevangene en een opgejaagde bende. Maar cineast Hillcoat en Nick Cave transporteren dit naar de outback van Australië met respect voor traditie en geschiedenis. Hillcoat is in feite afkomstige van de video clip wereld (en heeft verschillende clips voor Nick Cave gemaakt) en je ziet hier dat de man kan vertellen met beelden. Er is een onzichtbare logica waardoor de personages weten wat er gebeurd in het andere kamp, door een parallel montage (bv bij de zweepslagen van de jongste broer) waardoor de confrontatie in gang wordt gezet. Althans, in de geest van de kijker want de personages kunnen het niet weten. Het is pas als Pearce zijn beslissing maakt (in een kort zinnetje) dat de logica van de confrontatie zichtbaar wordt. Dat het plot (de ene broer moet de andere broer vermoorden om zijn jongste broer vrij te krijgen) ter plaatse trappelt, nooit verder gaat, heeft natuurlijk te maken met het feit dat zowel Nick Cave als Hillcoat niet dit soort film wilden maken. Het is een portret van een gemeenschap, van mensen in een meedogenloze wereld die proberen te overleven en waarin goed en kwaad moeilijk af te lijnen zijn. Een drama waarin emoties als rechtvaardigheid, (broeder) liefde, afgunst en loyaliteit tegen elkaar worden afgewogen. De natuur is onbarmhartig, wondermooi maar ook hard en wreed en dat heeft zich in de geesten van de personages genesteld. Zij handelen zoals de natuur (op het einde een link dat mensen één zijn met natuur). Zeer gewelddadig bij momenten maar steeds die mystieke dreiging (door de score en magistrale fotografie van Benoit Delhomme). Enkel het raadselachtige einde geeft mij een onbevredigend gevoel. Ook de song tekst van The rider heeft die onsamenhangende link tussen mens en natuur maar als ik na de film nog eens in het duister naar die song luister, dan hoor ik niet meer de woorden maar zie ik de beelden van The proposition voorbijglijden en dan weet ik dat het goed was.

Een politiecommandant is op zoek naar de oudste broer van een gangsterbende. Met de middelste broer sluit hij een deal. Die middelste broer moet op zoek naar zijn oudste broer die ergens in de wildernis leeft en hem vermoorden. De jongste broer is een onderpand en gaat mee naar de gevangenis. Als de middelste broer zijn opdracht goed vervult, zijn ze daarna allebei vrij. Het verhaal doet me aanvankelijk wat denken aan het verhaal van apocalypse now, waarin de hoofdpersoon ook op zoek gaat naar een gevaarlijk iemand die zich verstopt in de wildernis. Maar apocalypse now is een heel erg goede film die super boeiend opbouwt en hele grote klasse heeft. Bij deze film is het verhaal uiteindelijk erg mager en zijn de hoofdpersonen een soort karikatuur van zichzelf en nauwelijks serieus te nemen. En verder komt er ook belachelijk veel bloed in deze film voor. Maar er zitten wel een paar kunstzinnige scenes in de film met erg mooie muziek. En daarom nog een ster extra. Ik neem aan dat de muziek en het kunstzinnige aan Nick Cave toe te schrijven zijn. Maar het verhaal komt kennelijk ook van zijn hand en daarmee is zijn rol in de film op zijn minst ook heel bijzonder te noemen. Zij het dus niet overal even geslaagd.

De eerste keer dat ik de film zag was ik nog niet helemaal overtuigd. Het tempo lag me wat te laag. Maar ik wilde m toch wel herzien. Dat de film op 4k was uitgebracht door BFI was een mooie aanleiding. Ik twijfelde nog even om de zeer betaalbare blu ray aan te schaffen, maar gelukkig heb ik toch voor de 4k gekozen. Gelukkig, want de film is schitterend geschoten. Het diep rood van de vele zonsondergangen komen in HDR ook uitstekend tot hun recht.

Maar ook de film zelf vond ik dit keer erg sterk. Rauw, broeierig en soms snoeihard. Een mooi verhaal dat zich langzaam ontvouwt. Sterke rollen en een prachtige soundtrack van Cave en Ellis.

Aanrader!

4,5

Ik heb The Proposition nu voor de 3e keer gekeken, en ook ik vond het de eerste keer niet echt speciaal. Maar na de 2e keer vond ik het echt een hele goeie film en dat vind ik na de 3e keer nog steeds. Het is een western die ik hoog in mijn persoonlijke western lijst heb staan. Heb inmiddels toch al veel films weg gedaan maar dit is er eentje die ik in mijn verzameling hou. Echt een top film.

Na overdreven auto's, F&F, en het nodige aan Manga geweld, Azumi, de afgelopen dagen, toch wel toe aan iets serieuzers en iets dat me bovendien ligt. En de greep naar deze film was dan ook met graagte hoewel de film me jaren terug, geleend uit de bieb, toch wel een beetje tegenviel. Maar dat tegenvallen deed The Proposition dit keer geenszins en de film bereikte mij in zijn totaliteit.

Van een introductie of inleiding is weinig tot geen sprake, want snel zitten we in de rondvliegende kogels waarop een gesprek volgt en er een voorstel aan Charlie gedaan wordt, namelijk het uitleveren van zijn eveneens gezochte broer Arthur. De film vervolgt zich met een tweedeling waar Charlie de Australische landschappen doorkruist op zoek naar Arthur en Captain Stanley in de 'beschaafde wereld' steeds verder onder vuur komt te liggen vanwege 'het voorstel' en de menigte, het 'brave volk', bloed eist en ruikt met uiteindelijk een grimmige finale tot gevolg.

Zo op het eerste oog lijkt The Proposition een straight forward neo noir western, maar het geheel wordt toch echt wel iets extra's gegeven met een bij tijd en wijlen mystieke sfeer. Het is het punt waar de film met zijn tweedeling juist weer samensmelt in een soort van Yin Yang tussen goed en kwaad, tussen goede mensen die uiteindelijk kwaad doen en kwade mensen die goed doen. Samen met de prachtige cinematografie van de natuur, en uiteraard de prachtige landschappen, is The Proposition een mystieke trip tussen goed en kwaad vergelijkbaar met bijvoorbeeld Apocalypse Now. Dan zou ik nog bijna de mystieke klanken vergeten, die me soms aan Stalker doen denken, van niemand minder dan Nick Cave. Dit samen in de mix met een bepaalde grimmigheid, rauwheid, droefheid en geweld, zorgt toch wel voor een bijzonder geheel dat niet helemaal op waarde geschat wordt als ik de cijfers zo zie.

Zoals reeds gezegd bevalt de film mij deze tweede keer veel en veel beter, en dan heb ik nog niet eens de cast benoemd met de altijd bijzondere Guy Pearce en Ray Winstone die ook goed kan waarderen. Het mag duidelijk zijn wat mij betreft, een uitstekende film.

Geen typische western. Oké op verschillende fronten volgt het wel de paden van de Amerikaanse (of Italiaanse) tegenhangers. Maar de setting is hier de uitgestrekte Australische outback van de negentiende eeuw en er is geen zwart-wit schets van de held die tegen de slechterik vecht. Eerder is ergens in de achtergrond het verhaal van de blanke man die het land van de Aboriginals probeert te ‘civiliseren’ met verregaande discriminatie. De film begint, met een vuurgevecht dat resulteert in de gevangenneming van twee van de Burns -broers, Charlie en de 14-jarige Mikey door Captain Stanley. Charlie krijg een voorstel; (de titel) vermoord Arthur de oudere meest brute derde broer en het leven van het jongere broertje zal gespaard blijven. Dat plot is tamelijk eenvoudig en rechttoe-rechtaan, maar er is hier niet iemand waar je omgeef, er is ook geen echte reden waarom de personages iets doen, en de personage zijn zoals gezegd, niet echt goed of helemaal slecht. De personages zijn meer ontheemd of niet op hun plaats (net zoals rozentuin met wit tuinhekje voor het huis van Stanley en zijn vrouw Martha middenin een ruige woestijn) Die "gebreken" vind ik juist de kracht van deze film! De film is nu beschouwend en het grove geweld komt voort uit wie ze zijn... Bepaalde scènes zijn dus best schokkend te noemen, vooral door de abruptheid ervan en ze deden me ook wel wat aan Sam Peckinpah denken! Al met al een aparte maar prachtfilm! En dan heb ik het nog niets eens over de muziek van Nick Cave (die ook het script schreef) en mede-Bad Seeds-lid en Dirty Three-violist Warren Ellis.