The Shooting (1966)

Draait binnenkort in het filmmuseum in Amsterdam. Op hun site lees ik:

The Shooting (1967) van Monte Hellman staat ook bekend als de ‘beroemdste, door vrijwel niemand geziene western'

Lol, dat klopt dus wel.

Nog wel met Nicholson!

Nogal vage film met dito einde. Perkins is een ontzettend irritant wijf, Nicholson is een eikel en de muziek (en dan vooral het bijgeluid) is vreselijk. Desondanks werd ik, naar het einde toe, steeds nieuwsgieriger naar het waarom en waartoe. Niet dat dat duidelijk werd, maar toch... Daarom toch nog een krappe voldoende.

Nicholson en westerns vind ik geen gelukkige combinatie, al wordt het wel wat spannender als hij halverwege zijn intrede doet. Verder is het allesbehalve boeiend, maar ben je toch benieuwd van het waarom van de achtervolging. Overigens had ik Perkins vanaf minuut 1 in haar kop geschoten, want ze is hoogst vervelend in deze film.

1,5*

vond het zeker boeiend hoe er een spanning wordt opgebouwt met uiterst weinig. ik twijfel of existantialistisch een goede term is voor het type film, fatalistisch is het zeker. Qua sfeer heel erg eind jaren 60, vooruitlopend ook op begin jaren 70... zonder dat ik direct een titel weet te pin-pointen waar hij me aan doet denken. De wat abstractere spaghetti's als ¡Mátalo! (1970) en Condenados a Vivir (1972) komen in de buurt, maar ik moest bijvoorbeeld ook aan Vallée, La (1972) denken ...en zelfs ook het recente Meek's Cutoff (2010) en Death Proof (2007)

De hele Western staat op Youtube.

21 aug. a.s. dual Blu-ray release met Ride In The Whirlwind (1965). Twee slechte Westerns op 1 disc.

tja, wat kan ik zeggen, vage film, duurde even voor ik een beetje begreep wat er op het end gebeurde, maar was wel vaag...

Een moeilijke film om echt "in" te komen, want door de evidente afwezigheid van "production values" (de film kostte $75.000, maar er hoefde dan ook geen geld te worden uitgegeven aan dure sets of een uitgebreide cast) bleef ik me te zeer bewust van het feit dat ik naar een (goedkope) film zat te kijken en werd ik te weinig meegesleept. Bij latere kijkbeurten viel het me makkelijker om me op het verhaal te concentreren en kon ik de film meer waarderen, met als belangrijkste pluspunten de goede rol van Warren Oates, de fraaie cinematografie en de keuze van de filmmakers om niet alle antwoorden direct te geven (zo wordt de motivatie van Gashade nergens helemaal duidelijk: waarom creëert hij in het begin zelf een spoor? waarom blijft hij de vrouw volgen? weet hij echt niet naar wie ze op zoek is?). Misschien meer een film om met de intuïtie dan met het hoofd te volgen, en qua western niet echt een succes, maar wel een interessant experiment.

Oftewel, (de geboorte van) de acid western.

Leuke link, Insignificance !

Meh.

Moeilijk door te komen film. Qua verhaallijn vrij vaag - wat nog helpt om benieuwd te blijven tot het magere einde -, qua personages dan weer irritant. Warren Oates en Jack Nicholson zijn de voor mij bekende koppen die voorbij komen, waarbij enkel die eerste er nog iets van bakt. Nicholson staat vooral raar te wezen.

Visueel oogt de film serieus gedateerd, al mag dat geen verrassing wezen gezien de lage production value.

1,5

Na deze film gezien te hebben ben ik het een en ander gaan zoeken .

omdat ik toch wat meer te weten wilden komen over deze vreemde western.

Zo kwam ik op deze onderstaande review uit .

Die mij wat meer inzicht geeft over de film .

Google Translate - tinyurl.com

Na de review gelezen te hebben begreep ik wel meer van de film maar het zorgt er niet voor dat ik de film verhoog .

Zo is Millie Perkins erg veeleisend en een verwent kreng .

Zo staat ze erop dat ze het bruine paard wilde geen muilezel mee wilde hebben .

En dat de zadels nog eens verwisselt worden .

Dit zorgde voor mij voor irritatie dat ik het maar moeilijk kon geloven waarom Warren Oates toch haar mee hielp.

Jack Nicholson doet het ook al niet veel beter dan Perkins.

Het is dan ook Warren Oates die er voor zorgt dat het nog iets word met deze western.

Zonderlinge western, gefilmd op prachtige, desolate locaties in Utah en met een fraaie finale. Het verhaal waarin voormalig premiejager Willett Gashade [Warren Oates] terugkeert naar de mijn die hij met een aantal mensen heeft gebouwd. Daar blijkt een schietpartij te zijn geweest die alleen is overleefd door de niet al te snuggere Coley [Will Hutchines] en Willetts broer, maar die is spoorloos verdwenen. Kort daarna komen ze een mysterieuze vrouw [Millie Perkins] tegen die beide mannen overhaalt haar te escorteren, al blijft ze vaag over het precieze doel van haar reis.

De "Unequalled climax" die op de poster staat vermeld klopt wel, ook al doet het wat denken aan de finale van Duel In The Sun. Datgene wat eraan vooraf gaat is weliswaar mysterieus, maar niet bijzonder intrigerend. De regie van Monte Hellman stelt je eveneens regelmatig voor raadsels, onder anderen wanneer hij tijdens een scène alleen de onderbenen van de twee hoofdrolspelers - zonder enige aantoonbare reden - filmt. Het is niet zo vreemd dat deze western een cultaanhang heeft, maar de ware redenen daarvoor worden pas duidelijk in de veelbesproken (en indrukwekkende) slotconfrontatie.

Warren Oates draagt deze film helemaal op zijn eentje, met een puike 'performance'. Millie Perkins is inderdaad strontvervelend, maar dat is natuurlijk volgens het script, en Jack Nicholson speelt de rol van het ettertje dat hij zo vaak neerzet. Deze film is erg traag van opbouw, er gebeurt bijzonder weinig en pas op het allerlaatst kom je het doel van de speurtocht van de vier ruiters te weten. Af en toe mooie shots in de woestijn en mooie paarden. Niet slecht voor een low budget film.

Veel meer plotgericht dan de film waarmee deze back to back gemaakt werd Ride in the Whirlwind (1965). Het verhaal is wat boeiender maar stillistisch is deze net wat minder interessant. Een van de weinige westerns van enige naam die door een vrouw geschreven is trouwens.

Einde is het hoogtepunt zonder meer.