Follow the Fleet (1936)

Als je een van de Astaire-Rogers-films hebt gezien, heb je zo ook meteen allemaal gezien, blijkt maar uit deze.

Het hoofddoel zal ook wel geweest zijn om het beroemde danspaar te kunnen zien op het witte doek. Maar de uitwerking toen maar nu nog, is veel groter. Het is namelijk ook best lekkere muziek uit die films. Fred Astaire kon ook goed zingen. Dus de liedjes verschenen op plaat en werden hits. En de broers Gershwin, Irving Berlin en Cole Porter vonden het ook mooi hoe Astaire hun liedjes vertolkte en het resultaat, nogal wat evergreens uit die films.
2.0

Heb wel genoten van het gedans.

De matrozenpakjes openden de weg naar romance en muziek. Hollywood smeet in de jaren 30 Fred Astaire in de ring om zich van sukses te verzekeren en deed dat ook in de 40-er jaren met Sinatra en Gene Kelly ("Anchors Aweigh" en "On the Town").
Het plot speelde amper een rol, wel to face the music and dance.

De BBC kan niet genoeg krijgen van deze films, want ze worden regelmatig herhaald. Toen ik deze vroeger op de BBC zag en dat is echt al jaren geleden, waren ze verbaasd dat er toch zoveel jonge mensen naar deze films keken. Dat zal nu wel niet anders zijn en de belangstelling voor dit soort films zal heus wel vele malen groter zijn dan het aantal stemmen bij deze film doet vermoeden, zie het verschil dan ook bij IMDb, en dat is nog betrekkelijk. Voor liefhebbers een leuke film met het beroemde danspaar Fred and Ginger.

Ik vond deze vroeger al niet veel aan, maar ik dacht laat nog maar eens kijken, het is er niet slechter op geworden maar ook niet beter. Naast Ginger en Fred toch ook vrij groot aandeel van Randolph Scott en Harriet Hilliard, die al getrouwd was met bandleider Ozzie Nelson, zingt hier twee liedjes. Zouden later veel succes hebben als Ozzie and Harriet. De zoon Ricky Nelson zou ook heel bekend worden. Kleinere rolletjes van Betty Grable en heel klein rolletje van Lucille Ball.

Behoorlijk lange film, sjiek hollywood en vaak terugkerend decor voor films hier the navy (maar vaak toch ook army en airforce). Hoop studiowerk, het draait dan ook veelal om het dansen, toch ook jazzy/swingmuziek erbij, begon toen de trend te worden. Aantal bekende nummers van Berlin. Let yourself go wordt vrij vaak herhaald. Ginger zingt en tapdanst. Fred speelt piano (aldus IMDb).
Let's Face the Music and Dance komt helemaal aan het eind. Lijkt me meer een dansfilm dan echt zo'n musical met een hoop show erbij, maar heb er verder niet zo'n kijk op. 2.0

Astaire & Rogers.

Een hele tijd geleden hun ander werk al eens gekeken, deze was er op de één of andere manier tussenuit geglipt. Ik vermoed vanwege de wat langere speelduur, een musical vind ik meestal beter wanneer het binnen de traditionele 90 minuten valt. Sowieso al niet zo'n fan van het genre, dus compacter is beter.

Ook deze is wat te lang, maar verder is het een erg typisch werkje dat die liefhebbers zeker moet kunnen aanspreken. Een paar erg bekende nummertjes van Irving Berlin, Astaire & Rogers die perfect op elkaar ingespeeld zijn en ondanks een hoop drama in het plot toch veel luchtigheid.

Zo blijkt ook uit het einde. Maar een dubieus happy end, maar iedereen zit wel breed te lachen en te zwaaien naar elkaar. Typerend voor dit soort film, waar een hoop drama de volgende scene alweer lang vergeten is.

Weinig momenten die eruit springen of echt memorabel zijn, maar het is ondanks de speelduur toch een best makkelijke zit.

2.0*