Top Hat (1935)

Deze heb ik gezien voor Filmgeschiedenis. Een echt `feel-good` film met een tapdansende Fred Astaire en een fantastische Madge (Helen Broderick). Een van de eerste geluidsfilms, wèl zwart wit .

Geluid in films is er al sinds 1927, en bijna alle films van na die datum zijn geluidsfilms, dus dit is bepaald niet 'een van de eerste'. Daarnaast was het overigens al de vierde Astaire-Rogers musical.

Inderdaad, in 1935 waren er wel al duizenden geluidsfilms gemaakt...

heel erg leuke film die naast het eerder vermelde 'feel-good' gevoel ook boordenvol tapdansen & flauwe grappen zit. Het verhaal lijkt avankelijk erg clichématig en voorspelbaar, al is het einde werkelijk fenomenaal.

Heelrijk escapisme is dit. Het leek aanvankelijk meer weg te hebben van een (clichematige) romantische komedie dan een musical, want de scenes waarin gedanst werd waren toch erg beperkt (had meer dans verwacht), maar Fred Astaire (en zijn humor) en het einde waren fenomenaal en zo ook de film. Heb er van genoten, ik wil dringend meer van Astaire zien!

Ik ben dol op tapdansen, en bijgevolg ook op Gene Kelly en Fred Astaire. Het verschil tussen beide is simpel als je het weet: Kelly was een acteur die kon dansen, terwijl Astaire een danser was die kon acteren. TOP HAT is, samen met THE BAND WAGON, het hoogtepunt van Astaire. Hij danst, zingt en acteert op zijn beste. Deze film smeekt om een 3, maar uit sentiment geef ik het 3.5 sterren.

Heerlijke film. Fred & Ginger zijn onovertroffen, de ontzettend foute art deco sets zijn prachtig, de liedjes van Irving Berlin catchy, en het dansen...tsja het dansen....wat waren ze toch goed, die twee. Heaven, I'm in heaven.....4*

All is fair in love and war, and this... is revolution!

Wat een prachtige kop heeft die Fred Astaire toch. Hij is werkelijk geknipt voor deze rol en samen met Ginger Rogers vormt hij een gouden duo, misschien zelfs wel het beste danspaar ever. Ook veel leuke woordgrapjes en oneliners trouwens.

Fred Astaire en Ginger Rogers zijn natuurlijk gewoon verschrikkelijk goed, waarbij vooral Astaire eigenlijk helemaal niks verkeerd doet. Wat een fantastisch soepele danser was dat toch. Zijn beruchte zucht naar perfectie betaalt zich ook in deze film volledig uit.

Prachtige sets ook, vol met schitterend Art Deco design 'Hollywood Style', dus net een beetje over de top.

Mooie bijrollen van ondermeer Helen Broderick, en Edward Everett Horton als Horace. Ik heb deze Horton nu al in een paar films voorbij zie komen, erg leuk steeds.

Toch is het niet allemaal feest, en dat ligt vooral aan het bijna irritant kluchtige verhaal. Ik heb het niet zo met de voor dat genre zo typische persoonsverwisselingen en 'wie zit achter welke deur'. Het duurde ook allemaal net even te lang om te blijven boeien.

Geinige musical met dit keer geen mierzoete musicalnummertjes, maar gewoon lekkere deuntjes, waar Fred Astaire al dan niet zijn tapdans-kunsten op loslaat, of anders wel met Ginger Rogers dansend tekeer gaat. Het begin verloopt wat stroef, maar na een tijdje is er nog een aardig kluchtje te vinden in deze film.

Klassieke muzikale film uit die tijd (nog in wit-zwart), met de nodige misverstanden en romances in het plot en natuurlijk de zang- en dansnummers, waarvoor het uiteindelijk te doen is en waarbij het knappe "Cheek to Cheek" wel het hoogtepunt is.

Leuke film. Misschien net al te voorspelbaar en vederlicht om voor mij briljant te worden, maar er kan gewoon niet ontkend worden dat Top Hat barst van de energie en boven alles van het plezier dat de acteurs beleven in de komedie en vooral in het dansen. Het kluchterige plot mag dan verre van uniek en nogal vergezocht zijn, door de komische timing van de bijrollen blijft het prima behapbaar. En de dansscènes zijn ook allemaal origineel en tevens goed in het verhaal verwerkt. Dit is de eerste film waarin Fred Astaire en Ginger Rogers samen optreden die ik zie en waar het duo haar faam aan te danken heeft is niet moeilijk te zien.

Erg fijn vermaak dit. Ik weet niet of dit echt een film is waar ik nog vaak aan terug zal denken, maar ik wil beslist meer zien van Astaire en Rogers. Voor echte dansliefhebbers is dit waarschijnlijk de hemel.

3,5*

Ik ben een liefhebber van Fred Astaire. Maar weinig mensen die niet alleen dergelijk talent hadden, maar ook zoveel passie er in konden leggen. Wel zie ik hem liever in latere films (zoals Band Wagon) waar je het verschil met deze Top Hat wel kunt merken.

De muziek hier is vrij druk, wat wel typisch is voor die tijd. En de liedjes zijn niet altijd even sterk. Maar er hangt wel een vrolijk sfeertje en Fred Astaire en Ginger Rogers is toch één van de betere filmparen. Eén van de mooiste momenten is het dansen op zand om Ginger Rogers in slaap te wiegen.

Niet mijn meug. Ten eerste had ik teveel moeite met het stupide verhaaltje (dat hele misverstand kon natuurlijk op 1-2-3 opgelost worden) en sloeg de film er niet in om deze "non-suspension of disbelief" op te heffen. Tapdansjes, belegen grappen en niet bepaald fantastische acteerprestaties zijn de voornaamste ingrediënten in deze muzikale klucht. Een kleine 2,5*

2,5*

Deze film is vind ik een bijna gelijke film aan Shall we Dance ook van deze regisseur.

Hij gebruikt 3 dezelfde acteurs wel leuk trouwens.

Alle 3 zijn erg goed en grappig.

3,5 ster

Ik heb vroeger symbolisch gezien vaak in de clinch gelegen met de speelfilmencyclopedie. Als er staat vier sterren, dan was mijn reactie en als er staat prul, halve ster was het . Dat is nu nog zo en ik merk dat het op de site niet zoveel anders is. Hoewel mijn smaak erg veranderd is, is het dat vaak toch ook weer niet. Dus kom me niet aanzetten met meesterwerken en dat soort termen, haha.

Ik heb deze nooit willen zien. Nou ik heb hem bekeken, maar dan ook meteen voor de laatste keer. Sterke muzieknummers van Irving Berlin (No strings, Isn't this a lovely day, Top hat, Cheek to cheek, The Piccolino), maar ik vind de muzikale uitvoeringen vaak helemaal niet zo geweldig, alleen het Piccolino-nummer ging dan nog wel. Verder vervelende saaie film. Wel een knappe als ook modieuze Ginger Rogers en dat was dan ook de hoofdreden. Ze kan best goed acteren, alleen het zingen van haar. Maar ja, geluidstechnieken waren toen ook nog niet zo goed. Astaire op het witte doek, dat vind ik maar niks en hier dus ook weer.

Hoop studio-werk en de decors vind ik ook niet bijzonder al werkt het zwart-wit ook tegen. De film kan voor een liefhebber van Art-Déco-style echter zeer de moeite zijn om het te zien en natuurlijk voor Fred of Ginger, of allebei. 1.0

Veel energie en grappige stukjes, het wordt nergens heel zwaar of dramatisch. Gewoon een lichtvoetende film met leuke situaties.

Swing Time was de enige andere film die ik tot nu toe zag van het duo Rogers en Astaire en aangezien die mij bijzonder slecht bevallen was, had ik voor Top Hat ook niet bepaald hoge verwachtingen.

Het beviel gelukkig wat beter, al zal ik hier nooit van gaan houden. Fred Astaire is in ieder geval een prima danser, dat valt gewoon niet te ontkennen. Vooral zijn soepel manier van bewegen valt iedere keer op en ik snap best, waarom hij in veel van dit soort grote films uit die tijd heeft gespeeld. Als acteur vind ik hem wat minder geslaagd als komen zijn grapjes deze keer ook wat beter over. De toon is luchtig en de muzikale nummer zijn wisselend van niveau, al zitten er wel een paar erg bekende tussen. Het verhaaltje zelf stelt zoals meestal bij dit soort musicals, niet heel veel voor, is voorspelbaar en dient meer als kapstok voor de muziek.

Astaire en Ginger Rogers vormen in ieder geval wel een goed ingespeeld koppel. Als je van dit genre houdt, lijkt me dit ook zeker een must see. Ik was al blij, dat het allemaal nog enigszins onderhoudend was, met hier en daar een geslaagd moment.

2,0*

Top Hat, Flop Hat. Misschien heiligschennis voor de musical- en dansliefhebber, maar ik kan er weinig mee, hoe soepel Astaire ook moge bewegen, zijn gezicht en mimiek wekken een milde irritatie bij me op. Waarschijnlijk die geforceerde Prodentlach van hem. Het was mijn derde Astaire na The Towering Inferno (Doesn't quite qualify as an Astaire Picture) en Minelli's The Band Wagon. Die vond ik een stuk genietbaarder.

Net als veel films van de vroege en midden jaren '30 is het geluid niet geweldig en ook de beeldkwaliteit van mijn versie was niet super. De remasters van de vele jaren '20 films die ik heb gezien zagen er stukken beter uit, maar dat mag ik de film zelf natuurlijk niet aanrekenen.

Irving Berlin en Max Steiner, mtsja. Het is te zoet voor mij vrees ik. Eigenlijk genoot ik meer van de Top Hat reference in The Green Mile (http://youtu.be/U7-6okeCpJY) dan van heel Top Hat zelf. Ginger Rogers is best een leuke verschijning, maar het beklijft niet voor me en het zal voorlopig de laatste van het legendarische partnerschap zijn die ik kijk, ook al was het pas de eerste. Benieuwd op Busby Berkeley me beter bevalt. Deze hoed mag lekker aan de kapstok blijven hangen wat mij betreft.

Bij haar inleiding op mijn DVD noemt Freds dochter Ava Astaire McKenzie de art-deco-sets, de muziek van Irving Berlin en de dansnummers als de grote kwaliteiten van deze film, maar wat mij betreft hoort daar ook nog de humor bij in de vorm van de vele one-liners en de prachtige bijrollen van Edward Everett Horton (de meester van de double take) als de manager van Astaire's musical, Helen Broderick als zijn cynische vrouw (met een gezicht dat me regelmatig Plien van Bennekom deed denken), Eric Blore als Hortons butler "We are Bates!" (met een stem die me regelmatig aan Denholm Elliott deed denken) en Erik Rhodes als de lichtgeraakte Alberto Beddini met zijn prachtige taalverhaspelingen. Oubollig misschien, maar voor wie daar geen last van heeft nog altijd uitermate vermakelijk. En dat dansen... Heaven, I'm in Heaven inderdaad. (Het meisje dat tussen 0:17:00 en 0:17:30 in de door Astaire geheel leeggekochte bloemenwinkel werkt is trouwens een zeer jonge Lucille Ball!)

Ginger Rogers en Fred Astaire hebben samen een tiental films gemaakt. Ik ben er vrij zeker van dat ik die in een vroegere fase van mijn “filmleven” allemaal gezien. Ik ben van plan om die de komende maanden gedoseerd nog een keer voorbij te laten komen.

Laat ik voorop stellen dat ik geen fan ben van Fred Astaire. De man kan natuurlijk geweldig dansen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat wanneer je één nummer van hem gezien hebt, dat je ze allemaal gezien hebt. Dat in tegenstelling tot b.v. Gene Kelly, die met steeds weer nieuwe choreografieën al dansend een verhaal kon vertellen. Verder kan Astaire volgens mij niet zingen (wat hij graag doet in films) en niet acteren. Daarvoor komt meer kijken dat met enige regelmaat je wenkbrauwen optrekken en steeds dezelfde nonchalante grijns op je gezicht toveren.

Dat ik de hele Astaire-Rogers cyclus toch nog een keer wil zien, komt vooral door Ginger Rogers. Die kan wél acteren, zowel in drama’s als in komedies. Ook in deze film laat zij dat zien. Het is aan haar en aan het kostelijke duo Horton – Blore te danken dat deze film bij mij een voldoende haalt, en niet te vergeten Helen Broderick natuurlijk, die met haar verrukkelijke, nuchtere oneliners in feite heel de film kaapt.

Best aardig, en het plezier dat de film uitstraalt, de goede pacing en korte speelduur maken dat dit prima weg te kijken is. Sommige nummers zijn leuk (en vooral goed gezongen) en de danspasjes zijn prima. Ginger Rogers is daarnaast een verrukkelijke meid om te zien.

Wel zijn de dansen voor mij als leek net iets te veel van hetzelfde. Verder is vooral Astaire een matig acteur en al zijn grappen slaan dood, zoals wel meer goedbedoelde humor (dat met die steak). Ook is de film op momenten hopeloos verouderd. Niet alleen in techniek of acteerwerk maar ook gewoon in de kinderlijke naïviteit die dit soort oude films uit Tinseltown uitstralen. Een Astaire die ineens de paardenmenner is, dat gedoe in Venetië allemaal (jammer dat ze er echt een theaterdecor van hebben gemaakt (zag dit liever wat meer realistisch) et cetera. Wel voldoende uiteindelijk. 3,0*.

Vlot.

Da's zowat het enige wat deze films voor mij wel behapbaar maakt. Met het hele dansgebeuren heb ik niet zoveel, maar als ik het moet vergelijken heb ik toch liever Kelly (die wat creatiever was dan Astaire, terwijl Astaire toch meer estheet is), het kluchtige misverstandplotje hoeft voor mij ook niet.

Astaire en Rogers hebben genoeg chemie, Astaire vind ik als acteur echter wat te plastic. Leukste acteurs waren uiteindelijk in de bijrollen te vinden (de vrouw en butler van Hardwick zorgden voor wat geslaagde humor en luchtigheid). Ook die Italiaan was best grappig, wél erg fout trouwens.

Het is allemaal erg simpel, met een klassieke romance (maw het hele trouwgebeuren is weer een hoop armgetrek) en wat opgewekte liedjes. Maar het duurt niet al te lang en er is ook niet veel dat écht irriteert.

1.5*

Ja, ik weet het: ik ben een zuiger voor oude Hollywood-dansfilms, maar deze mag toch niemand missen. Fred Astaire en Ginger Rodgers met de Irving Berlin-hits 'Top Hat, White Tie & Tails' en 'Cheek To Cheek' en heel erge namaak-Venetiaanse decors. So bad it's good.

Fred Astaire was perfect voor het soort rollen dat hij speelde: de charmante man-around-town. Op vlak van tapdansen was hij de top. Met Ginger Rogers vormde hij het mooiste duo. Het was de oude magie van het witte doek. Ten tijde van de economische crisis hielpen zij mensen even hun zorgen te vergeten en weg te dromen.

De plot was altijd dezelfde. Zij was moeilijk te krijgen, maar na wat misverstanden, leugens en intriges eindigen ze als verloofd stel. Voor de komische noot zorgen vaste karakteracteurs: Edward Everett Horton als getrouwde man onder de sloef van de bazige Helen Broderick, Eric Blore als de slinkse dienaar, Erik Rhodes als de gluiperige Italiaanse charmeur.

De plaatsing in Londen, de kiosk en de gondels zorgen voor variatie in de achtergrond, al is alles in Hollywood geschoten. Naast de decors, de weelderige choreografie en de danstechniek is ook de muziek van belang. De swingende liedjes van Irving Berlin, met name Cheek to Cheek en Isn't It a Lovely Day, werden algauw standards.

Aardige comedy of errors heeft enkele knappe dans-scenes en ook best een paar aardige liedjes, al zal ik het niet snel zelf opzetten. Het is trouwens pas de eerste film die ik zie met Astaire, Rogers kende ik al wel van enkele grappige bijrolletjes. Eigenlijk passen ze niet eens bij elkaar, de blijmoedige Astaire en ietwat cynische Rogers, maar ze hebben op de dansvloer een geweldige chemie. Het verhaal houdt verder niet over maar is best amusant, met leuke bijrollen van Edward Everett Horton en Helen Broderick als Mr & Mrs Hardwick.

Top Hat moet het niet hebben van bijzondere choreografieën. De enige groepsdans, na Rogers' gezongen liedje The Piccolino, valt echt in het niet tegenover Busbyfilms als 42nd Street of Gold Diggers of 1933.

Zeker geen instant favorite maar beter dan verwacht.

In die oude dansmusicals was het verhaal vooral een kapstok om de liedjes en dansjes aan op te hangen. Fred en Ginger zorgen voor de romantiek. Eerst is ze moeilijk te krijgen, dan volgt een reeks intriges en misverstanden, todat ze uiteindelijk bezwijkt voor de charmes van de goed geklede vrijgezel. Edward Everett Horton en Helen Broderick spelen het getrouwde koppel dat het komische tegenmotief vormt. Die nevenpersonages zijn vaak typetjes: Eric Blore als de trouwe dienaar, Erik Rhodes als de gladde Italiaanse charmeur. Lucille Ball heeft een minirolletje als bloemenverkoopster.

Sommige liedjes van Irving Berlin zijn uitgegroeid tot standard. Het plagerige Isn't This a Lovely Day (to Be Caught in the Rain) maakt gebruik van een weerkundige paradox en zorgt voor de eerste romantische toenadering. Top Hat, White Tie and Tails gebruikt de swingende ritmes die toen in trek waren, virtuoos voetenwerk en veel dansers met hoge hoed, corsage, slipjas en wandelstok, in een choreografie van Hermes Pan. Cheek to Cheek heeft een luchtig karakter en eindigt met een groot dansduet waarin Ginger een weelderige jurk met witte veren draagt. Het geluid van het tapdansen is geïntegreerd in het verhaal doordat Ginger last heeft van het lawaai van haar bovenbuur. Naar het einde toe worden de sets uitgebreider, de kleren chiquer en de stemming uitbundiger.

For the women the kiss, for the men the sword

Bij de zender één (de vroegere VRT/BRT) moet men blijkbaar ineens op het idee zijn gekomen om een Fred Astaire/Ginger Rogers weekend te maken, want ze zenden maar liefst elke dag een film uit. Vandaag was Top Hat aan de beurt, morgen is het de beurt aan Shall We Dance en zondag wordt afgesloten met The Gay Divorcee. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ze gestopt waren met elke zondag een film uit de oude doos te geven, dus daarstraks uit nostalgie maar eens voor Top Hat gaan zitten. Al was het ook maar om eindelijk eens de film te zien waarmee ik ooit nog een quizvraag over heb kunnen beantwoorden.

Niet dat die zo moeilijk was, want je kreeg een poster te zien waar de titel was weggelaten en je moest dan zeggen welke titel het was. Wanneer je Fred Astaire met zo'n grote hoge hoed ziet staan, dan is de gok snel gewaagd natuurlijk. Soit, klein en eigenlijk compleet nutteloos detail in een voor de rest wel leuke film trouwens. Qua plot een (serieus) tikkeltje ongeloofwaardig natuurlijk aangezien heel die persoonsverwisseling opgelost had kunnen zijn door gewoon eens met elkaar te praten, maar langs de andere kant ben ik ook wel gewoon fan van dit soort kluchten. Daar komt dan ook nog eens bij dat er niet teveel muzikale intermezzo's zijn en dat degene die er wel zijn, van een hoog niveau zijn. Naar het schijnt één van de films die RKO van het faillissement heeft gered (samen met King Kong) maar ik kan me voorstellen dat dit ook geen al te goedkope film om te maken was. Heel die set in Italië is van dat klassiek Hollywood dat je vandaag de dag niet meer ziet en dat heeft toch absoluut zijn charme.

Volgens mijn stemmen op IMDB is dit mijn 7e Astaire film maar daar zitten dingen als Battlestar Galactica en The Towering Inferno tussen, niet meteen het soort cinema waar je aan denkt bij zijn naam. Qua echte hoofdrollen is dit denk ik de 4e film en het is degene die me tot nu het meeste bevalt. Ik krijg wel het gevoel dat al zijn rollen hetzelfde lijken te zijn (al zitten Funny Face, Royal Wedding en Three Little Words wel vrij ver weg) maar de samenwerking met Ginger Rogers maakt veel goed. Ze vormen een leuk (muzikaal) duo en ik ben benieuwd wat de twee andere films gaan geven. Opnieuw onder regie van Mark Sandrich en ergens hoop ik dat bijrollen zoals Edward Everett Horton (Horace), Erik Rhodes (Beddini) en Eric Blore (Bates) ook opnieuw passeren. Hier en daar iets te oubollig misschien naar hedendaagse maatstaven maar ik heb er toch een paar keer goed om moeten lachen.

De rol van Rhodes viel zo slecht bij de Italianen trouwens dat Benito Mussolini de film liet bannen, iets wat hij een jaar eerder met The Gay Divorcee ook al had gedaan. Er is wel iets voor te zeggen natuurlijk aangezien het wel een erg over the top typetje is dat Rhodes speelt maar dat maakt me wel helemaal nieuwsgierig voor The Gay Divorcee. Ben benieuwd of ik tegen dan nog zo positief ben over de combinatie Astaire/Rogers of dat dit gewoon een lucky shot was.

3.5*

Inderdaad, maar grappig genoeg kreeg hij voor zijn vriendelijke rol in die tweede film wel zijn enige Oscarnominatie, als beste acteur in een bijrol...

Haha, dat wist ik niet Roger Thornhill! Ik was er blijkbaar niet van onder de indruk..

Staat op Fred &Ginger collection, zonder ondertitels. Onvoldoende voor favorietenlijst.

Ginger is knapper dan in de andere films. Speelt af in Londen. Astaire valt voor Rogers maar dit is niet wederzijds bovendien heeft ze al een Italiaanse vriend waarmee ze naar 'Rio de Janeiro gaat. Maar Astaire geeft niet op en gaat haar achterna.

Grappig intro in hoge herenclub. Astaire zingt zeer goed No strings. Daarna samen met Rogers isn't it a lovely day. Top hat is druk en gekunsteld. Horton vangt de klappen op. Cheek to cheek ook niet zo bijzonder. The piccolino is mooi en Berkeley-achtig.

Mijn eerste film met de tandem Astaire - Rogers en hij is me toch wel goed bevallen. Leuk was dat ze elkaar voor een andere aanzagen en zo het humor gehalte een boost gaven. In Italië nooit geweest voor deze film want dit is een studio film pur sang. De nummers uit deze film bevielen me ook heel goed. Het tapdansen nemen we er dan maar bij. Binnenkort misschien opnieuw eentje met dit duo proberen want deze heeft mij niets doen afraden. Blijkbaar ook de beste Astaire - Rogers film als ik het mag geloven en een groot succes aan de kassa.

Er zitten een paar leuke grappen tussen, maar over het algemeen is dit toch een flauw kluchtverhaaltje. Waarom zoveel tijd daar in investeren? Ik had liever wat meer dansscènes gezien. Dat is uiteraard ook waar Astaire en Rogers in excelleren; als acteurs brengen ze niet echt iets extra’s.