Sense and Sensibility (1995)

Geweldige film. Het duurt even voor het verhaal echt op gang komt, maar daarna is het verhaal top. Ook de acteerprestaties zijn erg goed, vooral Alan Rickman, Emma thompson en Kate Winslet zijn erg sterk. Één minpuntje vind ik Hugh Grant. Heb me kapot geërgerd aan die kerel.

Wat een langdradige clichefilm met een flinterdun plot. Net een soap, met veel gegrien, maar dan gekostumeerd.

Een 0,5 voor het decor.

Film, wel een beetje saai zeg.

Mooie ingetogen verfilming van het beroemde boek. De fijne humor doet het verhaal beslist boven de gemiddelde kasteelroman uitstijgen. Er zat voor die tijd ook veel maatschappijkritiek in, al is dat voor mensen nu misschien niet altijd duidelijk meer. Emma Thompson heel sterk, zoals altijd, Kate Winslet goed op haar plek; je snapt niet waarom ze niet ineens voor die heerlijke Alan Rickman kiest.

Het probleem is toch dat de regisseur teveel wilt, wat mij betreft zou het niet misstaan om gewoon dingen weg te laten uit Jane Austin's verfilming. Dit resulteert op het eerste gezicht in een vrij leuke kostuumdrama met een mooie cast, maar schiet gewoon te erg uit de bocht waardoor er steeds maar weer meer drama bijgehaald wordt. Dit wordt op een gegeven moment teveel van het goede. Het vergezochte happy endje doet de film verder ook niet meer veel goeds.

Waarom niet gewoon zo'n verhaal in anderhalf uur proberen te vertellen?

2,5*

Heb het boek nooit gelezen, maar vond de film best leuk. Door de wat lastige teksten en de wat complexe manier waarop alle banden in elkaar zitten is het soms wel opletten geblazen, waardoor twee uur eigenlijk een lange zit is, maar afgezien daarvan is heel het sfeertje, de decors en aankleding en de manier van acteren erg leuk om te zien.

Ik vond Rickman wat opmerkelijk gecast. Ik kon door zijn manier van praten de vergelijking met Snape niet helemaal negeren. Heb niet veel films met hem gezien, weet niet of hij altijd zo praat? De rest van de casting is wel erg goed gedaan, prima rol voor de jonge Kate Winslet, Emma Thompson is prima ingetogen en hoewel ik normaal gesproken niks heb met Hugh Grant is hij hier nog erg innemend.

3,5*

Heerlijke film!

Thompson wederom in een kostuumdrama waar ze prima in speelt! (Much ado about nothing)

Grant, helaas heb ik niks met hem, maar hierin was hij nog wel te "doen"

Het verhaal heeft in principe wat er in thuis hoort, de nodige drama, liefdeslijnen, vervelende bemoeials.. ^^

Inderdaad een heerlijke film, de ruim 2 uur was zo voorbij.

Miste helaas wel de nodige chemie tussen de mannen en vrouwen.

Heb betere kostuumdramas gezien: pride and prejuidice

Vooral het plot is vrij zwak. Misschien is het boek beter.

Ahhhhhhhrgh.

Taiwan is een mooi filmland, wat jammer genoeg veel te weinig onder de aandacht komt. Er is er echter ééntje die zich heeft weten opwerken tot een commercieel interessant figuur. Laat het dan meteen ook één van de slechtste Taiwenese regisseurs zijn die ik ken.

Niet alles wat Ang Lee maakt is slecht, maar dit is er toch weer eentje in de categorie "beulwerk" dat zo snel mogelijk weer vergeten mag worden. Hoe hij er ook bij komt zo'n boeketreeksverhaaltje te verfilming is mij een raadsel, het resultaat slaat dan ook werkelijk nergens op.

Gezien de commentaar hier zou het sterke acteerwerk de film een flinke boost moeten geven, maar daar heb ik weinig van gemerkt. Weinig nuance in de personages en vooral veel stijf gehark. Hoort ook wel een beetje bij zo'n periodefilm, maar dan nog is het ondermaats.

Qua verhaal wist het mij echt geen seconde te boeien. De klassieke romantische beslommeringen, maar dan tussen vervelende mensen. Visueel ook een complete draak van een film en ook de soundtrack is zo stromerig dat je er compleet lam van wordt.

Dat het dan ook nog eens 135 minuten duurt is de finale nekslag. Een draak van een film, compleet oninteressant en amper door te komen. Ang Lee, hij was beter in Taiwan gebleven, daar leken z'n films nog ergens naar.

0.5*

Ahhhhhhhrgh!

Uiteraard is het jouw goed recht, Onderhond, om dit een waardeloze film te vinden. Maar met je opmerking dat de prachtige roman van Jane Austen, die je vermoedelijk nooit gelezen hebt, niet meer is dan een “boeketreeksverhaaltje” diskwalificeer je jouw commentaar dusdanig, dat de rest ervan gewoon irrelevant is

Het staat er inderdaad misschien wat dubbel, maar ik heb het niet zozeer over het boek van Austin. Nooit gelezen en aldus kan ik er niet over oordelen. Maar haar bekendheid heeft hopelijk meer te maken met haar schrijfstijl dan met het verhaal zelf, want dat is echt geen bal waard. Vandaar boeketreeksverhaaltje.

Sense and Sensibility is gebaseerd op het boek van Jane Austen. Het verteld het verhaal over hoe het landgoed van de familie Dashwood wordt nagelaten aan diens zoon uit zijn eerste huwelijk en zijn familie. Zijn tweede vrouw en haar dochters moeten verhuizen naar een cottage op het platteland. Beide dochters zijn echter nog steeds vrijgezel, kans genoeg op een rijke toekomst dus...

Zoals meestal bij dit soort Britse kostuumdrama's was het acteerwerk heerlijk. Emma Thompson vind ik altijd wel goed spelen en daarnaast waren ook Kate Winslet en Alan Rickman sterk in hun rol. Hugh Grant was niet slecht, maar zijn personage stond er de hele tijd zo vertwijfeld en gepikeerd bij (je zou je haast afvragen waarom Mrs. Dashwood zo hopeloos verliefd op hem is). Ook leuk om Hugh Laurie weer in een rolletje te mogen zien.

De producenten vroeger actrice Emma Thompson - die groot Austen-liefhebber is - om een script te schrijven voor een verfilming van het boek. De Hongkongse-regisseur Ang Lee zou de film gaan regisseren, maar Thompson had de nodige inbreng in het uiteindelijke eindproduct. Een manier van werkwijze die Lee nogal verbaasde, omdat hij in Hong Kong gewend was dat acteurs zich niet met de film bemoeiden. Überhaupt vind ik het een vreemde keuze van de producten om voor Lee te gaan. Niet alleen was hij slechts een paar maanden voor het filmen voor het eerst in Engeland en had hij nog nooit een boek van Austen gelezen, zover ik kan zien bestaat zijn werk uit Hongkong uit komedies.

Het verhaal is eigenlijk niet zo heel erg bijzonder. Dames uit een adellijke familie hebben niets anders te doen dan een zo vermogend mogelijke man te zoeken, maar dat is niet zonder tragiek. Verder ook typisch Britse beleefdheden en het aloude stiff-upper-lip.

De filmlocaties op het platteland waren werkelijk prachtig. De cinematografie beleef echter slechts degelijk en werd nergens bijzonder. Niet zo indrukwekkend dus als de films van James Ivory bijvoorbeeld, maar wel een vermakelijk kostuumdrama met een topcast.

Normaal smaakt me dit wel, zo;n kostuumdrama. De omgevingen zijn mooi en de kleuren vol en rijk, het spel behoorlijk en Lee weet wel waar de camera te plaatsen vaak om echt mooie shots te krijgen. Maar het is ook, zeker in het begin, zeer fragmentarisch waardoor de film nooit ging leven en erg afstandelijk bleef. Dan gaan het koele acteren en de kille degelijke registratie, hoe goed ook, ook behoorlijk tegenwerken en wordt de film een langdradig saai gebeuren met veelal brakke editing en gemis aan tempo of ook maar één moment dat er even uitspringt. 2,0*.

“Lovers' quarrels are swift to heal.”

Droge stof. Dat heb je wel vaker met kostuumdrama’s, maar Sense and Sensibility maakt het wel erg bont. Het ziet er allemaal verzorgd uit en de acteurs doen het goed, maar het verhaal is niet al te boeiend en het is soms ontzettend traag. Acteurs als Emma Thompson, Alan Rickman en Hugh Grant weten er nog wat van te maken, en het is sowieso leuk om een jonge Kate Winslet aan het begin van haar carrière te zien. Zeer degelijk met die bekende Britse stijfheid, maar de acteurs zorgen gelukkig nog voor wat vuurwerk.

I do declare.

Een kostuumdrama dus. Een exemplaar van ruim twee uur dan nog. The horror. Vreemd genoeg heb ik me uiteindelijk wel aardig vermaakt, misschien net omdat de lat zo laag lag.

Vooral de dialogen - in dat geweldige archaïsche Engels - vond ik verrassend gevat. Bovendien had Kate Winslet er duidelijk zin in. Ze fleurt de boel op en dat is geen overbodige luxe. Het olijke, enthousiaste acteerwerk van Winslet staat namelijk in schril contrast met de duffe regie van Ang Lee. Hij doet geen enkele moeite om ook maar een zweempje lef of originaliteit aan het 200 jaar oude concept toe te voegen.

Het verhaal stelt niet zo veel voor. Nu ja, wie in staat is om 140 minuten lang mee te leven met de liefdesaffaires van dames die zich gedragen als bakvissen, zal wel aan zijn trekken komen. Mijn ding is het niet, al vond ik het ook niet bijzonder storend, het werd uiteindelijk vrij lichtzinnig gebracht.

Al met al had het veel erger gekund.

Bonuspunten voor de bijrol van Hugh “Dr. House” Laurie. 3*

Mooie film met een erg goede Thompson en Rickman. Nergens echt spannend of al te onderscheidend maar juist voortdurend een prettige mix van mooie shots en leuke dialogen terwijl de personages en het plot zich gestaag doorontwikkelen. Op die manier kreeg de film me, zonder aan sentimenteel effectbejag te doen, toch een aantal keer te pakken (de tragiek van Elinor die haar verdriet niet kan delen door het geheim van mevrouw Steel en ook van Col. Brandon die de vreselijke eerlijkheid van Marianne verdraagt (en als zij dan eindelijk 'thank you' tegen hem zegt, dan voel ik dat wel hoor ). Moet wel zeggen dat het qua type personages erg veel lijkt op Pride & Prejudice, waardoor ik niet echt nieuwsgierig raak naar meer werk van Austen.

Niet mijn genre.

Ik heb de film dan ook alleen bekeken voor de status en toplijsten waarin het zich bevindt. Anders had ik deze hoogstwaarschijnlijk links laten liggen. Maar toch belooft Ang Lee als regisseur wel iets, een regisseur die van een hoop wat doet, maar ik hoop dat hij dit niet nog een keer doet.

Ik hou sowieso niet van heel erg ouderwets opgezette en theatraal gespeelde films. Hier zijn beide elementen volop aanwezig en worden volop benut. Het maakt door de film heen komen behoorlijk lastig, en dan duurt het verhaal daarnaast ook nog eens 136 minuten..

Meestal valt er van een film zoals deze nog wel te genieten als het visuele aspect in orde is. Dat vond ik hier juist de missing link. Mooie locaties, maar verschrikkelijk in beeld gebracht. De scenes in de stromende regen vormen kleine hoogtepunten, maar voor de rest wordt de locatie bijna niet benut. Erg zonde.

Acteerwerk vond ik ook weinig bijzonder. Het is niet slecht, maar een aantal rollen zijn wel duidelijk te veel gevraagd van de acteurs/actrices. Enkele acteerprestaties zoals die van Spriggs en Staunton zijn wel echt gemaakt om in deze films te spelen, maar acteerprestaties zoals die van Winslett, Wise en Rickman vallen me erg tegen. Rickman is normaal erg goed, maar dit is niet echt zijn soort rol. Thompson weet zich dan wel weer heel goed staande te houden.

Een verhaaltje dat erg dun lijkt, maar vooral door veel emoties, theatraal acteerwerk en boehoe wordt opgevuld. Je krijgt er zo wel 136 minuten mee vol, maar de minuten tikken op z'n beurt verschrikkelijk langzaam voorbij. Het tempo wordt nauwelijks opgevoerd en de gesprekken, problemen en situaties zijn alles behalve interessant.

Blijkbaar moest het bronmateriaal erg zwaar zijn, maar deze film wordt dusdanig luchtig gepresenteerd soms dat daar weinig merkbaar van is. De heftigere stukken worden vervolgens met zo'n gebarentaal neergezet dat er weinig te snotteren valt. Hoort uiteraard bij het genre, maar ik voelde me alsof ik het verkeerde congres was binnengelopen.

Niet mijn ding dit, wel leuk als anderen hier meer mee kunnen. Het is mij te theatraal, te nep en te onrealistisch. Uiteraard is het een periodestuk, maar toch vind ik het moeilijk voor te stellen dat het echt zo ging vroeger. Ik ben geen held in geschiedenis uit die periode, dus dat zal ik niet snel weten denk ik zo.

Oersaai.

Een kostuumdrama kan mij van tijd tot tijd wel eens bekoren, ik kijk er op zich wel graag naar. Maar de stijve sfeer rond een kostuumdrama wordt bij voorkeur wel doorbroken door een verhaal dat karakters met pit of venijn voorschotelt. Sense and Sensibility kan dat in de verste verte niet waarmaken. Het is de ganse speelduur lang een geitenwollensokkendrama met weinig tot geen interessante wendingen.

Ik zie Emma Thompson best graag bezig, maar als zelfs zij in een kostuumdrama niets te zoeken heeft, valt er nog weinig te redden. Ook de matig acterende Kate Winslet kan dat absoluut niet. Maar ze worden natuurlijk niet geholpen door het simpelweg oninteressante scenario. En ook regisseur Ang Lee weet er op geen enkel moment iets mee aan te vangen, waardoor het eindproduct over de ganse lijn een stoffige en vooral saaie bedoening is geworden.

1,5

Ik heb wel eens in dezelfde kamer gezeten als familie deze film keek, maar nooit echt zelf de film gezien. Ach ja, wat valt erover te zeggen. Het plot ontstijgt het damesromannetjeniveau maar nauwelijks. Een jaar geleden heb ik ook de laatste verfilming van Little Women gezien, wat vaak als de Amerikaanse versie van Austins werk gezien wordt. Ik snap die vergelijking, maar in beide gevallen interesseren de perikelen omtrent het vinden van een echtgenoot me maar matig. Deze film heeft wat meer humor, met name door roddeltante Mrs. Jennings, maar daar blijft het bij. Visueel erg dor, wat ik recent ook ervaren heb bij Brokeback Mountain, een andere film van Ang Lee. Ik heb hier helaas maar weinig mee. 1*.

De tweede film uit de Columbia Classics collection die ik niet kende. Stond ook niet erg hoog op mijn too see list.

Allereerst complimenten aan Columbia wat ook deze transfer is fantastisch. Hoop dat Taxi Driver (ook in de box) eenzelfde behandeling heeft gehad.

De film vertelt over de liefdesperikelen van twee zussen. Er boeiend werd dat nergens. Maar het is goed gespeeld, de Engelse gewoonten zijn ook wel leuk en de landhuizen met hun weelderige inrichting mooi om te zien.

Geen hoogvlieger, wel erg degelijk.

Kleine 3,5

Prachtige film waarin een moeder en haar drie dochters het huis moeten verlaten na een overlijden. Naar een verhaal van Jane Austen waarbij de liefdesperikelen de gemoederen flink bezig houden. Niet te serieus en niet te luchtig, wat dit een heerlijke film maakt. Mooi aangekleed, mooie plaatjes van het landschap en uitstekend acteerwerk.

De ongehuwde Dashwood zusters en hun moeder, tweede echtgenote van een rijke grondbezitter, worden onterfd en gaan op een cottage leven. . De oudste, Elinor heeft een boontje voor de charmante Ferrars (Grant), de broer van haar schoonzuster en Marianne (Winslet) verliest haar hart bij haar "redder in nood" Willoughby.

De verfilming van Jane Austens literair werk is treffend en precies op het scherm gebracht : de stijve omgangsstijl, de theekransjes, de roddels en de ruwe scenery. De zeemzoeterige romantiek is minder aanwezig dan je zou verwachten, want het is een verhaal van onoprechte gevoelens en relaties die achter de schermen gemanipuleerd worden door matriarchale figuren. Een geschikte huwelijkskandidaat vinden was niet voor de hand liggend in een tijd waarin het opklimmen van de sociale echelons veel belangrijker was voor een man dan sentimenten.

Ondanks heel wat kwaliteiten vond ik het gebrek aan tijdsbesef slecht weergegeven. Over hoeveel maanden of jaren speelt dit alles zich af? Net iets te lang ook : begon redelijk drammerig te worden in het laatste half uur want na twee uur heb je het toch wel gehad met die Britse maniertjes.

Jane Austen's klassieker heb ik niet gelezen, dus het vergelijk tussen dat boek en deze film kan ik niet maken. Het plot van deze film komt echter heel dun over. Het stelt weinig voor en er valt niet doorheen te komen. Hoewel de film toch de nodige tijd neemt, gebeurt er redelijk weinig en voelt het hier en daar nogal fragmentarisch aan. Qua opbouw had dit een stuk beter gekund. Het slappe einde komt er dan nog bovenop, al was mijn aandacht toen al geruime tijd weggezakt. Qua acteerwerk is het ook niets bijzonders, al doen Rickman en Thompson het nog wel aardig in overigens volstrekt oninteressante rollen. Een erg suffe en saaie film.