The Awful Truth (1937)

Film komt moeizaam op gang, laatst 3 kwartier is erg leuk, onder andere door natuurlijk Cary Grant maar ook Irene Dunne vind ik verrassend goed. Ze past goed naast Cary Grant. Maar een echte screwball film zoals Arsenic And Old Lace en Monkey Business is het niet. Toch 3.5*

Weer zo'n heerlijke Cary Grant screwball comedy, hoewel de film eigenlijk gedragen wordt door Irene Dunne. Zoals altijd heel hard kunnen lachen om Grant's bewuste overacting en hilarische capriolen. 4 dikke *

Een echt grappige komedie. Hoewel er ook een serieus element in zit terwijl ze hun relatie proberen te redden. Zowel Cary Grant als Irene Dunne acteren geweldig en zijn bijzonder grappig. De film vertraagd geen moment en blijft leuk tot het enigzins voorspelbare einde.

Dit is duidelik een film waarin om zoveel gelachen moét worden, dat haast niets meer klopt. Dat stoorde mij wel een beetje, ook al was Cary Greant nog zo knap. 3 sterren.

Zoals zoveel Cary Grant comedies erg melig, maar geregeld ook wel erg grappig. Irene Dunne is een goede match voor Grant.

Liefhebbers van screwball comedies (His Girl Friday!) opgelet! Dit is een topper in het genre! Cary Grant is hier op zijn best in een weer duivels charmante rol. Irene Dunne is een beetje een vergeten actrice lijkt het, maar dat is totaal onterecht. Ze doet helemaal niet onder aan Grant. Ralph Bellamy speelde ook in His Girl Friday de rol van sullige geliefde, maar hier is hij nog lulliger en vooral nog grappiger. Hij kreeg zelfs een Oscarnominatie voor de rol. Zeer terecht.

Verder een hoop komische scènes en vlotte dialogen (al is het lang zo snel niet als His Girl Friday) om je goed te vermaken. De film verliest tegen het einde iets van zijn vuur en tempo, maar het laatste shot maakt veel goed.

4*

Net op groot scherm in het filmmuseum gezien. Héérlijke film. Fantastische dialogen en vooral de chemie tussen Grant en Dunne is fantastisch. Alleen met vele blikken maken ze een scène fantastisch grappig. Heerlijk, nogmaals...

4,5*

Ik heb nu een paar oude komedie films uit de jaren 30/40 gezien, en ik moet zeggen dat vergeleken met deze films die tegenwoordige komedies vooral erg flauw zijn! Ik moet gewoon erg lachen om de woordgrappen, en de veelzeggende en grappige blikken die de één de ander toewerpt. Nu is Cary Grant natuurlijk ook wel erg goed in zo'n rol, maar ik vond de andere rollen ook zeker erg amusant en grappig. Heb genoten van deze film!

4*

Erg leuke komedie. Ik zag nooit eerder iets met Cary Grant, maar hij overtuigt met gemak.

In het begin rommelig, maar gaandeweg komt er toch een heel aardige screwballkomedie naar voren. Het onderwerp koppel gaat uit elkaar, maar na vele beslommeringen vinden de geliefden elkaar weer, wordt weer eens aangesneden. Hoofdrolspelers Cary Grant en Irene Dunne zijn beiden lekker bezig. Laatstgenoemde vond ik zelfs nog beter op dreef. Grant zou later nog vele malen gewillig slachtoffer zijn van dit onderwerp, als ik deze pagina bekijk. Welja, best leuke film, die de moeite waard is.

Heel erg leuke film, die toch wel ondergewaardeerd is op deze site. Ik heb me echt kapot gelachen om enkele hilarische scènes. Grant speelt weer uitstekend. Alleen zijn mimiek doet je al schaterlachen. Maar vergeet Irene Dunne niet, die zet ook een dijk van een rol neer. De laatste pak 'm beet vijftien minuten boet de film toch wat in aan kwaliteit. Met name de scene op de politiemotor was even teveel van het niveau onderbroekenlol. Dat idiote gedoe op het laatst met de deur tussen de twee kamers vergoed weer erg veel.

****

Cary Grant was vanaf de jaren 50 veelal zo'n automatische piloot acteur, maar het oude werk, zoals deze film, is goed te verteren, fris up-tempo en vaak grappig. Hij oogt spontaner in zowel zijn verbale grappen als zijn mimiek. In de eerste helft is hij de ster van de film. Standaard situaties uit de screwball (en later geëxploiteerd door Het Theater van de Lach) werken hier met maximaal effect. Iemand die wordt verstopt achter een deur levert behalve de onwennigheid toch ook nog weer een aantal (onbetaalbare) grappen op.

Irene Dunne - die ik eigenlijk niet zo goed ken (maar wel 5 Best Actress nominaties - eens uitzoeken welke) is de ster van de tweede helft. Zelfs waar de film narratief/plottechnisch onlogisch is weet zij er zo'n draai aan te geven dat het ook daar weer nét boven het maaiveld uitkomt. Voorbeeld is als zij als zus Lola komt opdraven: ik ga er toch vanuit dat Cary Grant's nieuwe lief best wel weet hoe zijn ex/bekende zageres Lucy eruit ziet, dus om je voor te doen als zus is niet logisch. De ongemakkelijke situatie wordt met optimaal (grap)effect uitgewerkt.

De film is niet zo scherp / satirisch als je van een screwball mag hopen, maar zeker wel snel. Al is het tegen het einde erg afgeraffeld en wat al te zot.

Een leuke screwballkomedie, die met het duo Cary Grant en Irene Dunne een goed ingespeeld duo heeft met een prima komische timing en meer dan voldoende geslaagde grappen.

Ik moet wel zeggen dat het hier en daar wat rommelig oogt en dat het niveau soms wat inzakt. Maar daaromheen is het tempo vaak lekker hoog en valt er genoeg te genieten van de dialogen. Het verhaaltje zelf is wel aardig. Persoonlijk vond ik de momenten waarbij Grant en Dunne elkaar op fysieke wijze het leven zuur maken het grappigst van allemaal. Zo staat Dunnen op een gegeven moment te praten met iemand en zit Grant haar telkens te porren, waardoor ze in de lach schiet. Ik moest daar zelf ook wel lachen.

Grant heeft ook echt die charme en uitstraling en is echt goed op zijn plaats in dit soort films. Que niveau is het allemaal goed vergelijkbaar met His Girl Friday, die net als deze The Awful Truth een lekker simpele maar leuke wegkijker is.

3,5*

Amusante komedie, de beste van de drie films die Irene Dunne en Cary Grant samen gemaakt hebben. Irene Dunne, van origine een begenadigd (operette)zangeres (o.a. Show Boat, 1936), was rond die tijd waarin zij schitterde in drama’s, komedies en musicals op het hoogtepunt van haar filmcarrière.

Hoewel Grant een leuke rol neerzet, is het toch vooral de film van Dunne, die hiervoor m.i. terecht een van haar vijf Oscar nominaties ontving (helaas niet één verzilverd!). Ondanks zijn gevorderde leeftijd is deze film nog steeds de moeite waard.

Heel vermakelijk inderdaad. Voor mij een stuk beter dan hierboven genoemde His Girl Friday, maar dat is uiteraard smaak. Grant is een feest om naar te kijken, geweldige mimiek en timing. Maar bovenal is de humor in de meeste scénes niet verouderd. Verrassend frisse film.

Gisteren gezien op tv, en het was zeer genietbaar. Inderdaad: zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt. Geen flauwe en melige pies- en poep grappen, maar redelijk subtiele to the point humor.

Dunne speelt een geweldige rol, Grant is dan hier weer wat minder maar als koppel werkt het wonderschoon. Zeker met inachtneming dat het hier een van orgine een toneelstuk betreft, een zeer geslaagde verfilming.

Schitterende komedie over "divorce American style", zich afspelend, zoals zo dikwijls, in de betere kringen. Ge weet wel hats, smokings, gowns...en weelderige interieurs.
Het schalks sarcasme en leedvermaak spat uit de humor, zoals gebracht door Cary Grant en irene Dunne. Zelfs Spencer Tracy en Katharine Hepburn hadden hun vertolkingen niet kunnen verbeteren.
Lekker en vlot plot dat vol steekt met hilarische scènes ( de scène met de hond en de bolhoed en wat er op volgt, de vertolking van het liedje "My Dreams have gone with the wind", ook door Irene Dunne bij Jerry's aanstaande en niet te vergeten de slotscène... En er zijn er nog veel meer.
Regisseur Leo McCarey hield aan deze film een Oscar over. Zag van hem reeds 3 films : "Duck Soup" (1933), "Love Affair" (1939) en Bells of St Mary's" (1945°. Alle drie knappe movies.

Een typische screwball movie die voor Cary Grant de blauwdruk zou zijn voor z'n filmrollen van de komende jaren. Ik hou wel van dit 'theatergenre'. Qua verhaallijn is dit simpel met een plot dat in 2 zinnen uit te leggen is. Maar de sterkte komt vooral uit de pittige komische dialogen. Komedie uit die tijd is later zelden evenaart met een hoog tempo en charisma tussen de hoofdrolspelers. Hoe eenvoudig het ook lijkt, heb ik toch regelmatig moeten lachen. Soms zit het in de kleine dingen en hoeft het niet te grof of te platvloers te worden om grappig te zijn. Hierdoor is The Awful Truth geen opvallende hoogvlieger, maar wel een sterke komedie waar liefhebbers best van kunnen genieten.

Tja, hij viel mij toch een beetje tegen, twintig jaar geleden al toen ik hem voor het eerst zag, en nu weer. Met Cary Grant (die met deze film een ster werd) is niets mis, en ook Asta speelt naar behoren, maar Irene Dunne vind ik echt helemaal niks, een actrice zonder enig cachet of charisma (ondanks die vijf Oscarnominaties), dus als ik zelfs Joyce Compton als die leuke Dixie Belle Lee (Grant: "How long have you talked like Amos and Andy?" Zij: "For quite some time – I got wise to the fact that it helps me in my work") leuker vind dan Irene Dunne heb ik duidelijk een probleem. Ook de hele opbouw van de film met alleen maar geklets in zitkamers of restaurants stoort me een beetje, en áls we dan eindelijk naar buiten gaan eindigen we op het stuur van de motoren van twee klunzige politie-agenten... Och, er is niets mis met deze film, maar hij komt me gewoon een beetje te gekunsteld over, en dat is niet goed voor een komedie die het juist van z'n spontaniteit en z'n wit moet hebben.

        Trouwens, misschien een merkwaardige afwijking voor iemand die toch bereid is om bij oude films zoveel door de vingers te zien, maar het stoort me altijd wanneer personages alleen maar worden opgevoerd om een contrast te vormen met de "held" zodat zo snel mogelijk kunnen worden afgevoerd zodra ze niet meer nodig zijn. Het is bijvoorbeeld het enige minpunt van het verder zo perfecte The Philadelphia story (waarin bruidegom John Howard een té smetteloze opvolger van Cary Grant is en dus de ceremonie op het einde niet haalt), maar ook in het veel modernere Something's gotta give (2003) moet de aardige èn sexy èn intelligente èn belezen Keanu Reeves het afleggen tegen Jack Nicholson, enkel en alleen omdat het nou eenmaal de bedoeling is dat Diane Keaton er met de laatste vandoor gaat. En Ralph Bellamy was in His girl Friday (1940) geen partij voor de gewiekste Cary Grant wanneer het om het terugwinnen van diens ex Rosalind Russell ging, net zoals hij drie jaar eerder in The awful truth eveneens door Grant met een kluitje in het riet werd gestuurd, wederom in een rivaliteit om diens ex. En alles wat Bellamy verkeerd doet (praten met een accent over de olie in Oklahoma en/of zijn "maw") wordt hem gewoon door het script opgedragen, dus daar kan hij verder niet zo veel aan doen. Arme Bellamy – gelukkig hield hij er een (niet verzilverde) Oscarnominatie als beste bijrolacteur aan over (ook al zoiets onbegrijpelijks, maar goed).

Een film met een cliche, maar goed uitgewerkte verhaallijn over het concept liefde met al zijn grillen. Van elkaar graag zien, over scheiden, over elkaar toch niet kunnen loslaten (ondanks samenzijn met iemand anders) enz. Zo drijven ze elkaar tot het uiterste (afstoten vs aantrekken) en je leert als kijker dat ze het liefst van al gewoon bij elkaar zouden willen blijven. Naast het verhaal zit de film vol met komische noten: grappig als advocaat zegt "marriage is a beautiful thing" terwijl hij zijn vrouw afblaft, mr Smith die als kind behandeld wordt in de rechtbank, de jijitsu, verstoppertje met hond, 2 mannen in slaapkamer, symbolisch klapperende deur, ... De film kijkt bijzonder lekker weg en verveelt nooit. Meer zelfs; het maakt ervan een toppertje in zijn genre!

Excuse me, you're sitting on my prospectus

Het screwball genre, het is iets waar ik toch dringend eens wat meer van moet gaan zien. Mijn eerste kennismaking indertijd was via His Girl Friday, maar het was via een aantal Marilyn Monroe films (onder andere Monkey Business, How to Marry a Millionaire en The Seven Year Itch) dat de liefde echt groot bleek te zijn. Een paar dagen geleden eens mijn eerste Harold Lloyd film geprobeerd en The Cat's-Paw bleek ook van die vlotte dialogen te bevatten. Ik had meteen zin om nog eens een volwaardige screwball op te zetten en zodoende bij The Awful Truth aangekomen.

Die had ik namelijk nog liggen van een recente televisie-uitzending en het was weer over de gehele lijn genieten. De film komt misschien ietwat traag op gang, maar bouwt lekker op tot een erg chaotische en leuke climax. Een ietwat platgetreden plot in het genre waar de focus vooral is komen te liggen op de strijd tussen Jerry en Lucy, maar de misverstanden zijn leuk (je weet dat Jerry uiteindelijk in dezelfde slaapkamer gaat terecht komen als degene waar Armand Duvalle zich verstopt heeft en toch begin je te lachen eenmaal dat gebeurt) en het tempo ligt lekker hoog. Hierdoor krijg je een hoog aantal aan grappen en sarcastische opmerkingen en wat maakt het uit indien er eentje eens niet werkt? Er volgen binnen de kortste tijd toch weer een aantal anderen. Hoogtepunten zijn er in ieder geval en het merkwaardigste is dat die zich af en toe voordoen op momenten die absoluut niet logisch zijn. De scène waar Lucy zich voordoet als de zuster van Jerry is zo compleet van de pot gerukt (niemand herkent zijn ex-vrouw?!) en toch werkt het op de een of andere manier wel.

Misschien wel omdat Irene Dunne de scène tot een goed einde weet te brengen. Dunne is voor mij één van die vergeten Hollywood actrices (heb best wel wat gezien uit deze periode en toch is enkel Life with Father, een voor de rest geen al te boeiende film waar ze wel kranig haar mannetje weet te staan ten opzichte van William Powell, de enige film die ik met haar heb gezien) die een film echt kan opfleuren. De combinatie met Cary Grant is dan ook goud waard, maar sowieso zijn beide in hun afzonderlijke scènes echt wel op dreef. Grant steekt hier nog een zekere joie de vivre in zijn rol die in zijn latere carrière wel eens zou ontbreken, al blijft het nog altijd één van de beste acteurs van zijn generatie. Verder nog leuke bijrollen van onder andere Alexander D'Arcy als Armand Duvalle en Ralph Bellamy als Daniel Leeson die vaak, ongewild, het slachtoffer zijn.

McCarey maakte met Duck Soup al één van mijn favoriete films aller tijden en brengt deze screwball ook tot een mooi einde. Zelf vond hij zijn Oscar voor The Awful Truth overdreven en had hij die liever voor Make Way for Tomorrow gekregen, maar ik heb me hier toch danig mee geamuseerd. Grant en Dunne stelen de show, maar het is toch vooral een globale prestatie.

Dikke 4*

De eerste 'screwball' die me niet meteen naar het toilet dreef, maar zowaar enkele oprechte glimlachjes op het gelaat deed verschijnen. Op papier zou dit nochtans een absoluut onuitstaanbare film moeten zijn, met verschillende geforceerde liefdesdriehoeken, dwaze misverstanden en twee zwakzinnige hoofdpersonages die door hun onbegrijpelijke koppigheid de ene vreemde beslissing na de andere nemen. De twee zaken die de boel van de ondergang redden zijn enerzijds de acteurs zelf. Vooral Cary Grant heeft een smoel waar het charisma gewoonweg vanaf druipt en het samenspel met Dunne is overtuigend genoeg. Anderzijds heb je de weinig subtiele humor, die op meer dan één moment zodanig over-the-top wordt dat je als kijker met een verbijsterd gezicht naar het scherm tuurt. De pointe van de moppen wordt gehyperboliseerd, de hoeveelheid sarcasme loopt de spuigaten uit en de hele affaire wordt doorlopend en zonder genade in het belachelijke getrokken. Hierdoor valt het schrale verhaal beter te verteren, maar wordt het einde weliswaar totaal ontkracht. Het laatste halfuur vond ik dus opvallend zwakker, omdat de twee clowns elkaar terug in de armen drukken en aldus hun voorspelbare 'character arcs' afronden. Ik vind het vrij onrealistisch om na alle ongein die hieraan voorafging nog op enige belangstelling van het publiek te rekenen. Meeslepend is het dus geenszins, min of meer entertainend is het meestal wel.

Goeie film waarin een koppel al voor hun scheiding plannen maken om opnieuw te trouwen. Een simpel gegeven voor deze romcom die soms wel wat in herhaling valt. Echter zijn de verschillende situaties goed en vooral vermakelijk uitgewerkt. Cary Grant en Irene Dunne zijn goed gecast samen en vooral die laatste zet de leukste rol neer.

“I wouldn't go on living with you if you were dipped in platinum. So go on, divorce me. Go on, divorce me! It'll be a pleasure.”

Kluchtige romcom/screwball komedie met sterk acteerwerk van Cary Grant en Irene Dunne. Grant is altijd goed in dit soort rollen, en hij heeft een fijne chemie met Dunne. Dit soort film staat of valt vaak met de chemie tussen de hoofdrolspelers onderling, en gelukkig is dit in The Awful Truth dik in orde. De film heeft een aantal zeer vermakelijke scenes en vooral de manier waarop Jerry en Lucy elkaar het leven zuur proberen te maken, en hun nieuwe relaties proberen te saboteren, levert komische situaties op. Met uiteraard een feel good einde, wat door Grant, Dunne en de scherpe dialogen gelukkig ook nog een vilein tintje heeft.

Niet het beste wat ik van Cary Grant heb gezien, maar op zich wel een vermakelijke film. De film moet het met name hebben van de scherpe dialogen tussen Jerry en Lucy Warriner (vertolkt door respectievelijk Cary Grant en Irene Dunne). Die dialogen zijn zeer geslaagd en worden ook vol overtuiging gebracht. Het verhaal is niet hoogstaand, laat staan geloofwaardig, maar wel onderhoudend genoeg. Buiten de twee hoofdrolspelers zitten er eigenlijk niet echt interessante of sterke rollen in, maar Grant en Dunne weten de film wel te dragen. Het laatste kwartiertje is niet al te sterk, maar de film heeft een overzichtelijke speelduur en is wel een kijkbeurt waard.

Irene Dunne laat hier wel haar komische talent zien , samen met grant die ook goed op dreef is zorgen ze voor een hoop grappige scenes ondanks dat het hoofdplot nogal flauw is .