The Wild One (1953)

Zeker de moeite waard om te kijken.de film is wel verouderd,maar het acteerwerk is nog steeds goed.vooral de karakterisering is er goed.verder vond ik dat er wel ietse minder melo-drama in voor mocht komen, omdat de film daardoor wat realistischer zou zijn. Feitje:in 1954 werd de flm verboden in engeland en pas in 1968 werd ie voor het eerst vertoond.

Prachtige sfeer!

En ECHT stoere kerels! Fantastisch!

Na On The Waterfront een tweede vroege Brando. Deze film is duidelijk minder goed, maar net als in On The Waterfront is het Brando die de film draagt en naar een hoger plan tilt. Hij geeft Johnny diepte. Weer een bewijs dat Brando onmiskenbaar van begin af aan een grote was.

3.0*

ze moeten alleen niet tegen hete motorblokken gaan zitten.

Mooie film, tegenstellingen tussen de dorpsmensen en de rebelse motorclub komen de hele tijd naar voren. Brando draagt natuurlijk de film. Mary Murphy is ook mooi. Ik vond het wel een beetje melodramatisch op het einde, af en toe leek het ook wel een romantische film. Als maatschappelijk drama vond ik em goed.

James Dean ging ooit op de motor in spijkerbroek en lerenjack naar een feestje waar hij Brando verwachtte, die kwam in een net pak! Voor die tijd, 1953, een opzienbarende film.

Het groepsgebeuren, met de (jolige) escalaties (hedendaagse Mariniers etc.. schijnen daar alles van af te weten!) is, voor die tijd, realilstisch op het doek gezet: Brando heeft een soort stem dat eigenlijk niet zo stoer is, maar compenseert dit met zijn nukkig geheinzinnig zwijgen en als hij praat is het veelal commando-taal en natuurlijk met een mooi fysiek. Kortom onweerstaanbaar voor veel vrouwen maar ook voor mannen: mannen populair bij de vrouwen zijn vaak ook populair bij de mannen. Hij trekt immers veel vrouwen aan, er blijft altijd wat over voor de rest! (omgekeerd geldt dit ook)

Maar Brando speelt perfect een moeilijk communicerende motorgangleider die zich ook afzondert...en de jongens weten dat ze hem met rust moeten laten. Als hij wat zegt zijn het dus meestal bevelen en hij communiceert op zijn best als er geknokt moet worden. Dan valt bevel en lichaams-taal voor hem samen: één-en-al-impuls! ("Rebel without a cause", James Dean, was redelijker, behalve als je hem voor "chicken" uitschold... )

En dan ontmoet hij een mooie kwetsbare vrouw die eigenlijk ook wil vluchten en op den duur niet meer bang is. Ze doorziet hem. En hij weet het: zijn kus is agressief en verplettert en smoort haar bijna, één-en-al-impuls dus, ze vlucht, maar daarna redt ze hem.........een mooie romantische film!

Ook de sociale onrust die de roedel wilde jonge motorhonden teweeg brengen is mooi vebeeld.
4.5*

Ik moet deze een keer zien. Elvis zag deze film in de bioscoop toen zijn ouders gebeld werden dat zijn eerste nummer vaak was aangevraagt op de radio. Deze film was dus in Elvis zijn herrinering gegrift. Daarom wil ik deze graag een keer zien.

Een klassieke Brando-film (want ik moest opzoeken wie deze film eigenlijk had geregisseerd). Vergeleken bij de twee grote (Streetcar named desire en On the waterfront) is The wild one bepaald lichtgewicht. Het verhaal van twee motorgangs die tegelijkertijd een dorpje aandoen en daar de boel op stelten zetten heeft psychologisch weinig om het lijf. Uiteraard staat er een keurig meisje achter de bar en uiteraard krijgen we Brando’s blanke pit te zien (nee nee, spreekwoordelijk, zijn broek blijft aan!). Het rebelleren tegen niks vindt ik toch een heel stuk gelaagder uit de verf komen in de versie van Nicholas Ray (met Dean). Of het helemaal opzettelijk is is moelijk te achterhalen, maar die jeugdbendes maken een vertederend stuntelige indruk en hun capriolen zijn genoeg om anno 2007 door te mogen gaan voor de losertjes van Amersfoort-zuid. Brando maakt veel goed, al is zijn cool – mede door het script – vrij ééndimensionaal. Maar er zijn memorabele momenten, en memorabele teksten. ‘What are you rebelling against?’’Well, what have you got?’ Ik kende hem nog niet…

Ik vind het erg leuk om deze film gezien te hebben. Omdat een nog heel jonge Brando de hoofdrol erin speelt, en omdat één van mijn favoriete bands hun naam heeft ontleend aan die van de bende waarvan Brando's personage het hoofd is; Black Rebel(s) Motorcycle Club.

Verder is het een heel flauw en zoetsappig verhaaltje. Het is niet zo dat ik niet van ouwe films hou, maar omdat iedereen er daar zo perfect uitziet (nu ook nog, maar dan in een andere mate), kan ik er nooit goed inkomen, en er daardoor niet serieus naar kijken. Naar The Godfather bijvoorbeeld weer wél. Maar dan hebben we het ook over bijna twintig jaar later.

Leuk om zo'n klassieker in bezit te hebben, maar héél vaak kijken zal ik 'm niet. Misschien leuk voor een Klassieke Film Marathon, but that's all there is to it, for me.

What are you rebelling against?
-What have you got?

Klassieker met cultstatus. Gemaakt in de tijd van het studiosysteem, dus allicht is ie erg tam bij hedendaagse standaarden. Het feit dat Brando's stooges er vrolijk bijhuppelen alsof ze recht uit West Side Story komen helpt het stoere imago natuurlijk ook niet. Maar de terreur die gesuggereerd wordt heeft veel potentieel. En Brando's vertolking belichaamt de desillusie en ontevredenheid met de 'age of conformity' perfect. 3,5*

Inderdaad, een klassieker. Dat merk je aan alles. Alleen helaas ook een beetje verouderd. Zo is de stoere gang eigenlijk alleen maar een stel jongens dat op motors rondrijdt en mensen uitscheldt. Niets meer. Daardoor viel het soms wat flauw uit, met al het spektakel van vandaag de dag (onbewust) in mijn achterhoofd. Niettemin de moeite waard, al is het alleen maar voor de immer sterke Brando.Dikke 3*

mooie stoere rol van Brando.

Prima film, niet zo heel bijzonder maar zeker leuk om een keer gezien te hebben, het verhaaltje en natuurlijk de prima tijdgeest van de door niemand gemogen rebelse jeugd werd later in Rebel Without a Cause vele malen beter uitgewerkt maar ook hier is het prima gedaan en dan hebben we tenslotte nog de geweldige rol van Brando die er weer in elke scene uitspringt en de hele film uitblinkt. Ik zit te twijfelen tussen een 3 of een 3,5 maar geef hem toch maar het voordeel van de twijfel en houd het op-

3,5 sterren.

Bij nader inzien toch maar een half puntje aftrek.

Geen "Rebel Without A Cause" deze film. Daarvoor is het verhaaltje toch wat te simpel, de film ietwat verouderd en de regisseur te "square".
Toch is het wel een leuke film om een keer te zien. De motorbendes die een stadje overnemen. En een mooie scene met Mary bij Marlon Brando achterop de motor.
Let op die prachtige witte bomen!
En beter dan het overschatte en eveneens verouderde "Easy Rider".

Dit is een heerlijke film waarin keihard wordt afgerekend met de gezapige jaren '50 van de vorige eeuw. Dit drama heeft een heel aparte sfeer. Marlon Brando spat van het scherm af.

Ik kende de film al wel, maar naar aanleiding van de laatste Indiana Jones film die een ode bracht aan The Wild One, werd ik wel nieuwsgierig. Ik vond het een hele aardige film. De toon is niet zo zwaar, in tegenstelling tot Rebel Without A Cause die dezelfde boodschap uitdraagt. Brando is voortreffelijk als de coole leider van de bende en geeft met zijn rol dan ook de meerwaarde aan deze film.

3,5*

Fatalistisch melodrama met een sombere, pessimistische toon. Op vlak van narratief / dramatiek helaas wel uitermate oppervlakkig. De film markeert een belangrijke evolutie in de filmgeschiedenis, wanneer helden eerder gingen worstelen met hun karakter dan met externe factoren. Dat aspect wordt iets beter uitgewerkt in A Rebel without a Cause: ook een film met gebreken, maar wel veelzijdiger en heeft de tand des tijds beter doorstaan.

Vijftiger dan vijftiger kan het niet met deze keer twee motorbendes als boosdoeners en met naast de drama's de onvermijdelijke romance, de morele lessen die tot inkeer brengen maar niet altijd tot een happy ending leiden.
Marlon Brando is de leeghoofdige macho-leider, toen beslist als verschijning indruk nalatend.

Mede dankzij deze film is de hells angel scene ontstaan.

Heeft degene die hier de omschrijving heeft geschreven de film wel gezien?

Iconische rol van Marlon Brando en dat is meer dan terecht. Wat een charisma straalt hij in deze rol uit.

Marlon Brando in z'n latere jaren is af en toe een vreemde eend in de bijt tussen de nieuwe lichting acteurs. Maar als je enkele oude films van hem ziet, merk je toch wel de grote acteur die hij was. De film komt uit een tijd dat er ietwat een nieuwe lichting kwam piepen: de adolescent. Een generatie die te jong was voor verantwoordelijkheden en te oud om onschuldig te spelen. En door de toen moderne tijden geen oorlog voerde of van 's morgens tot 's avonds moest werken om een boterham te verdienen. Deze jeugd wordt in het leven gegooid maar weet zich geen blijf met zichzelf. Het vergelijk met de film Rebel without a cause is dan ook niet ver weg.

Wonderlijk dat deze film tot laat in de jaren '60 verboden was in Engeland. Het verhaal dat de ronde doet van The Beatles die zich noemden naar The Beetles in deze film lijkt me dan ook onwaarschijnlijk. Ik kan me eerder vinden in de versie dat ze zich The Beatles noemden naar analogie met The Crickets.

Brando speelt Johnny, een iconische filmrol waar velen zich aan spiegelden. Dan denk ik aan de rebelse rollen van James Dean of Jailhouse rock van Elvis Presley (die zich inspireerde op deze rol trouwens). Brando is geknipt voor dit genre en draagt het nodige charisma uit. Verder zien we nog enkele gezichten zoals Lee Marvin die nog verre van bekend was en pas later zou doorbreken met rollen in films als Paint your wagon of Dirty Dozen.

The Wild One is een zeer aangename film die goed in elkaar steekt. Het is een typische film van z'n tijd maar de sfeer zit goed. Je voelt de spanning in het dorpje groeien door die bende en de rol van Brando maakt het zo boeiend dat je zeer benieuwd bent naar zijn motivaties en verdere bewegingen. Geen overdonderende film, maar wel de moeite om te kijken.

Aardige film waarin een motorbende neerstrijkt in een stadje en daar amok maakt. De escalatie tussen de bewoners en de leden van de motorbende is geloofwaardig neergezet. En uiteraard is Marlon Brando gewoon goed in een toch wel iconische rol. Echter is deze film 60 jaar na dato toch wel wat gedateerd en komen de ruige motorrijders meer over als vervelende pubers. Net geen 3.5 sterren.

Haalt de voldoende net niet... Twee motorclubs (waarvan één onder leiding van Marlon Brando) hallen rottigheid uit in een klein Amerikaanse plaatsje. Dat deze film tegenviel, heeft natuurlijk niet te maken met Marlon Brando. Die speelt zijn personage (tikkeltje nonchalant, stoer overkomend) okee, maar echt goed uit de verf komen lukte niet echt vond ik. Meer moeite had ik dat de film nogal gedateerd en pointless overkomt nu. Na afloop had ik ook niet echt het idee wat de film zelf nou wou vertellen.

Toen ik een heel vroege tiener was, meer dan 30 jaar geleden alweer, heb ik deze op tv gezien. Ik kon me later alleen nog de skulls op de leren jacks herinneren. Toen ik "into" Brando kwam, dacht ik dat The Wild One weleens die film kon zijn geweest. In de jaren 90 heb ik de film in Dublin op video gekocht. Thuisgekomen bleek The Wild One dus werkelijk de film te zijn geweest die ik in mijn jeugd gezien had! In tussen heb ik de film ettelijke malen gezien, vanwege Brando, maar zeker ook vanwege de authentieke boppers, dwz de Harleys waar van alles afgesloopt werd, om hem harder te laten rijden. Ik ben zelf een Harley rijder geweest en vind dit de coolste motor type die er bestaat en deze film zit er vol mee. Prachtig derhalve.

Een Amerikaanse melodramatische cultklassieker over een onbegrepen rebel en leider van een beruchte motorbende en een lief meisje. De zwart-wit beelden zien er fris en helder uit. De film benadrukte het imago van de onverschrokken acterende en uitdagende Marlon Brando; "de verpersoonlijking van een nieuwe naar rebellie hunkerende generatie", las ik in een recensie. Hij deed ook sterk denken aan een James Dean uit dezelfde tijd. Opmerkelijk is dat deze productie over een niet begrepen jeugd tot het jaar 1968 in Groot Brittannië verboden was.

Jeetje wat een poster. Is dat "wild" (zeker op zijn snorfiets)?

Een typische filmposter uit de jaren vijftig.
De videocassettes en dvd's kwamen later met een andere cover uit: zie bijvoorbeeld
www.movieposterdb.com/poster/c78529c7

Marlon Brando maakt in zijn eentje de film het bekijken waard. Had er een andere acteur ingezeten was dit helemaal vergeten geweest (misschien had James Dean nog gekund). Die man blijft een bezienswaardigheid. Je kunt je ogen niet van hem afhouden. Dit heeft puur te maken met screen presence, er zijn namelijk best wat rollen te verzinnen waarin ie eenvoudigweg nog sterker was.

De film weigert zijn personages diepgang mee te geven. The Wild One speelt in op de burgertruttigheid van de jaren ’50. Interessant, maar er gebeurt nauwelijks wat interessants mee. De personages schoppen tegen de verveling, conventies en zedelijkheid. Maar waarom eigenlijk. My old man used to hit harder then that. Maar veel meer komt er niet uit. Op deze manier worden de personages, inclusief de hoofrolspeler, niet meer dan een stel gezichtloze raddraaiers en hooligans. Van kattenkwaad, naar vandalisme naar misdadiger praktijken. Maar intelligente maatschappelijke grondslagen worden geskipd. Less is niet altijd more.

Ik ben er van overtuigd dat in de handen van een getalenteerde(re) filmmaker een meesterwerk(je) had kunnen worden. Nu is het slechts een aardige film, die de moeite waard is met name door Brando. 3 sterren.

Oh ja, die outfits waren toen vast heel stoer, inmiddels doet het wat nogal homoseksueel aan. Op zich niets mis mee, maar dat was vast niet de insteek.

Nog weinig gezien van Marlon Brando, sterker nog volgens mij is dit de eerste film die ik van hem zag.
Hij deed mij erg denken aan James Dean, wat natuurlijk niet zo vreemd is aangezien ze beide uit de zelfde periode komen en in het geval van deze film een soortgelijke rol speelde.
Ik ben het er niet helemaal mee eens dat Marlon de film naar een hoger niveau tilt en dat alleen hij dat kon, ja hij acteerde zijn rol goed maar dit had James Dean of bijvoorbeeld Humphrey Bogart (in zijn jongere jaren) ook best voor elkaar gekregen.

Voor mij persoonlijk was Mary Murphy het grote lichtpuntje in deze film, niet alleen was ze een prachtige meid maar ze vult haar rol geloofwaardig in, het onschuldige meisje wat wel wat meer avontuur wilt.
De motorbende vond ik trouwens ook geloofwaardig overkomen en de onrust tussen hun en de mensen in het dorp was interessant om te zien, de spanning wordt hierbij op een mooie manier opgebouwd.
Het einde vond ik stiekem wel een beetje te gehaast en iets te geforceerd, maar voor de rest heb ik mij prima vermaakt met dit leuke tussendoortje!

Twijfel op dit moment sterk tussen 3 of 3,5 sterren, maar ik hou het voorlopig op een 3.

Hey Johnny, what are you rebelling against?

The Wild One is een film met een legendarische status ten huize Metalfist. Toen mijn vader klein was, was hij naar de film op televisie aan het zien en op het moment dat Brando zijn bierflesje kwaad op tafel kwakt (waardoor er wat bier uitvliegt), kwam zijn moeder voorbij en sprak de gevleugelde woorden: 'oei, dit is geen film voor brave jongetjes' waarop ze de televisie afzette. Hij heeft het vervolg pas terug gezien ergens in 2007 toen ik onwetend van die gebeurtenis met de DVD thuis kwam. Dit was echter een film waar nog geen review van mij bij stond dus hoog tijd om daar eens iets aan te gaan doen.

De charme die ik toen van de film vond afstralen is wel een tikkeltje gezakt trouwens waardoor er een kleine verlaging in score zit aan te komen, al was het toch wel even gniffelen toen ik terug aan dat korte (en verder helemaal niet zo bijzondere) stuk kwam. De bendeleden blijven er ietwat knullig uitzien maar voor de rest is dit wel weer zo'n toffe oldschool Hollywood film. Lekker kort ook waardoor dit erg vlotjes wegkijkt en het vooral genieten is van de climax waar Johnny achterna wordt gezeten door de inwoners van het plaatselijke stadje. Verder toch vooral een film die vandaag de dag wat gedateerd (die opening ook met die green screen, ik blijf het na al die films nog altijd grappig vinden) aanvoelt. Je voelt dat er een strijd tegen een oudere generatie in verscholen zit (op eenzelfde manier als ook Rebel without a Cause dat twee jaar later - en beter- zou doen) maar echt veel diepgang zit er niet in. Dat van die korte speelduur is dus een mes dat langs beide kanten snijdt.

Het gevoel ontsnapt me dan ook niet dat dit vooral nog overeind is gebleven door Marlon Brando. Misschien wel één van de meest iconische acteurs van zijn generatie maar die hier nog niet de faam had die hij later wel zou verwerven, al zitten in zijn beginperiode achteraf gezien toch ook een aantal indrukwekkende rollen. Soit, Brando beklijft als bendeleider en is eigenlijk de enige in het groepje die echt nog goed overkomt. Lee Marvin is als de rivaliserende Chino eerder lachwekkend en de film steunt dan ook vooral op de relatie tussen Johnny en Kathie. Die laatste wordt gespeeld door Mary Murphy en die doet dat uitstekend. Ze weet, net als Brando, er een personage van vlees en bloed van te maken.

Van regisseur Laslo Benedek later ook nooit meer veel van gehoord en daar schijn ik niet alleen in te staan. Meer dan 2/3 van de stemmen op zijn volledige oeuvre zijn toegekend aan deze The Wild One en de gemiddelde scores van die overige 11 films spreken ook niet meteen boekdelen. Het sterkt het vermoeden nog meer dat dit vooral dankzij Brando vandaag de dag nog gekend is en die doet het inderdaad weer uitstekend.

3.5*

The Wild One moet het niet hebben van gelaagdheid of karakteruitdieping en is in feite niet meer dan een kort verhaaltje over rebellerende jaren '50 jeugd die zich verzet tegen de burgo's (vertaling van squares).
Marlon Brando is het mannelijke equivalent van een seksbom en oogt alsof hij zo uit een Tom of Finland tekening is weggelopen: het leren jack, de schipperspet, de jeans met omgeslagen broekspijpen en een goedgevuld kruis.
Leuk stukje wanneer hij een hond koekjes voert, geluksvogel! Brando hield zelf veel van honden én katten. Er bestaan verschillende foto's van hem samen met een dachshund, een teckel, die eigenlijk van z'n grootmoeder was. Dat schattige hondje luisterde naar de naam Kurtze Beiner (volgens de familie Brando was dit zo ongeveer Duits voor 'korte benen' )
De motorbende ziet er stoer uit, qua kleding in ieder geval een stuk modieuzer dan motorbendes als de Hell's Angels of Satudarah. Op een gegeven moment zijn een paar bendeleden wat aan het dollen, één heeft er een vloermop op z'n hoofd gezet en maakt daarbij verwijfde bewegingen, een paar andere jongens staan met elkaar te dansen. Het is allemaal voor de lol, maar het ziet er ook heel gay uit.

Een jaar of tien geleden stapte ik voor het eerst op de motor en begon ik me te verdiepen in de motorcultuur. Met name de wereld van motorbendes heeft altijd mijn fascinatie gehad, hoewel ik mezelf niet geroepen voel eraan deel te nemen. Noem het een gezonde antropologische interesse. In alle boeken die ik las over motorbendes werd de film The Wild One genoemd. Een film die ik dus moest kijken.

The Wild One is een film die je in zijn tijd moet plaatsen. De keurig aangeharkte jaren 50 werden opgeschud door de komst van motorclubs en de jeugdcultuur, en deze film was hier onder andere een katalysator van. The Wild One is losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen in Hollister, hoewel het in de film allemaal flink aangedikt schijnt te zijn. Desondanks geeft het wel aan dat het hier om een relevante film ging, die de komst van een nieuwe jeugdcultuur belichaamde. Niet veel later brak Elvis door.

De film moet het dan ook vooral hebben van twee dingen: het eerste is de continue strijd tussen de gegoede burgers en de rebelse motorclub. Hoewel de motorrijders zich vaak vervelend gedragen, is het ook vooral lollig en hebben ze vooral een boel veelal onbedoelde chaos om zich heen. Dat verandert wel halverwege de film, wanneer alcohol het overneemt en de sfeer grimmiger wordt. Toch blijft dit allemaal naar huidige maatstaven binnen de perken, maar de onderhuidse spanning is de hele film voelbaar.

De strijd tussen burgers en rebellen wordt het best zichtbaar in de relatie tussen Johnny en het barmeisje. In een emotionele scene leggen beide hun gevoelens bloot op hun eigen manier, en blijken beide hun angsten te hebben. Zij voor onzekerheid, hij voor de saaiheid van het bestaan. Allebei dromen ze over wegvluchten. De veelbetekenende blik van die ze elkaar aan het eind van de film toewerpen, getuigt dan ook van een vleugje hoop. Beide zijn immers niet zo heel verschillend als ze eerst dachten.

Het tweede waarin de film uitblinkt is simpelweg de rol van Marlon Brando. Zonder zijn acteerwerk zou de film niet de impact hebben die het gehad heeft. Want met enkel een blik weet hij je voor zich te winnen. Brando is non-stop cool in deze film, ook wanneer hij zijn emoties niet de baas is. Het archetype rebel met zijn laarzen en leren jas. Een look die we later veel terugzagen (o.a. Grease) maar die hier toch echt door Brando voor het eerst, en onovertroffen neergezet wordt.

Het verhaal is weliswaar wat braaf naar huidige maatstaven. Maar wie daar doorheen kan kijken krijgt met The Wild One een spannende film met een iconische Brando. Een klassieker die een sterk tijdsbeeld neerzet, en daarnaast een boodschap brengt die tijdloos is.

4*