The Philadelphia Story (1940)

Briljante dialogen, leuke personages, interessante situaties, perfecte subtiele regie van één van mijn favoriete regisseurs (verantwoordelijk voor o.a. de versie van David Copperfield met W.C. Fields, Holiday met Grant en Hepburn, de Amerikaanse remake van Gaslight met een Oscar voor Ingrid Bergman, Adam's rib, de versie van A star is born met Judy Garland en James Mason, en natuurlijk My fair lady), en drie van de beste acteurs en actrices die Hollywood ooit heeft gehad, aangevuld met een ideale verzameling bijrolacteurs (Roland Young als Uncle Willie met een enorme kater: "Ohhh... this is one of those days that the pages of history teach us are best spent lying in bed."). Zoals de Hollywood Reporter indertijd schreef: "There are just not enough superlatives sufficiently to appreciate this show." Inmiddels elf keer gezien, en ik heb er nog steeds geen genoeg van. Wat mij betreft de leukste komedie die Hollywood ooit heeft gemaakt, met wel wat meer diepte dan een typische screwball comedy (hetgeen ik dit dan ook niet zou willen noemen, hoewel het volgens sommige mensen wel degelijk tot dat genre behoort).

The Philadelphia Story Wordt hoog aangeprezen en na het zien van de cast wil je deze film toch wel gezien hebben. Fan van zowel Cary Grant als James Stewart in de films van Hitchcock waardoor ik benieuwd was naar hoe ze het hierin samen zouden doen.

Deze film moet het echt hebben van de cast. Ik vond Grant, Hepburn en Stewart alle drie erg goed. Ik denk alleen niet dat de film memorabel zou zijn mochten zij hier niet in spelen. Het hele chantage plan vond ik niet heel erg boeiend. De film wordt pas halverwege echt leuk als de avond voor het huwelijk aanbreekt. Er ontstaat een leuke chémie tussen het personage van Stewart en Hepburn wanneer ze beide dronken worden, wat erg komisch was.

Een aardige film met wat extra glans door de sterrencast.

Naar het gelijknamige Broadway stuk dat geschreven werd met Katherine Hepburn in gedachten als de lead. Ze is dus echt geboren voor die rol en doet dat geweldig. Zoals steeds waren er meerdere kandidaten bij de mannen en Hepburn wou graag Clark Gable. Die lag niet goed met regisseur George Cukor. Cukor werd al snel vervangen bij Gone with the wind door Gables vriend Victor Fleming. Cukor was ook een week regisseur bij Wizard of Oz, waar hij vooral mee de look van de film wat bijstuurde. Een film van (jawel) Victor Fleming. Al hebben we er het liedje Somewhere over the rainbow wel van overgehouden in The Philadelphia Story.

Cary Grant en James Stewart dus, de enige film waarin ze met twee te zien zijn. Hepburn en Grant hadden al enkele films samen gespeeld en Stewart had net een Oscarnominatie voor zijn rol in Mr. Smith goes to Washington. Het duo doet samen niet zo heel veel, hun beste scènes zijn telkens met Hepburn. Maar het blijft geweldig hen te zien. Het werd voorlopig de laatste rol van Stewart, die mee ging vechten in WO II. Grant, als best betaalde ster van deze film, doneerde zijn hele loon aan het Britse verzet.

The Philadelphia Story is een leuke romantische film rond een solide script en met steracteurs die het perfect brengen. Ook de bijrollen zijn leuk om te zien. Het resultaat is één van de betere komedies.

Ik zag begin dit jaar Bringing Up Baby (1938) ook met Katherine Hepburn en Cary Grant en dat vond ik echt helemaal geweldig! De laatste tijd nog wat meer van dit soort screwball comedy's gezien, maar dat niveau ben ik niet meer tegengekomen ook niet met deze toch wel befaamde classic. Hier krijgen we als extra James Stewart er nog bij, maar het is allemaal net wat tammer dan in 1938. Naar 1940 maatstaven is dit een uitermate libertijnse film, maar toch weer net wat te moralistisch naar de hedendaagse norm. Kortom best leuk stuk, maar klein beetje verouderd.

Met een reeks commercieel gezien wat minder gelukte films, werd Katharine Hepburn minder gecast in het Hollywoodse. Vandaar dat zij haar heil op het toneel zocht en wel in het stuk The Philadelphia Story dat op Broadway veel succes had. Dat zij ook in de filmadaptie van het stuk dezelfde rol zou spelen, lag voor de hand. Het succes van de film betekende voor haar een glorieuze terugkeer in de filmwereld. Hedentendage geldt de film als een der grootste klassiekers als het om screwball-comedy gaat. Ik werd er niet echt koud of warm van.

Dat het voorbeeld van de film een toneelstuk is, is goed merkbaar. De opzet is toneelmatig. De speelruimte is beperkt. Er is weinig beweging. Het is een statische boel. De dynamiek komt voort uit de verbale interacties tussen de personages. De verbale puntigheden vliegen over en weer. De puntigheden gleden echter grotendeels langs me heen. Erg hilarisch, grappig of intrigerend vond ik de dialogen niet. James Stewart beviel goed. In het begin van de film nerveus aanwezig en later in de film onder de invloed van alcohol, is hij goed op dreef en de enige die mij aan het lachen bracht.

Over de acteerprestaties niets dan lof. Katharine Hepburn, Cary Grant en James Stewart zijn gewoon goede acteurs en dat is in deze film goed te zien. Technisch niets op aan te merken. Maar ja, de emotie die los komt bij allerhande turbulente ontwikkelingen miste ik, raakte me niet, kreeg ik geen vat op. Het deed me allemaal weinig tot niets.

Het einde kwam op mij afgeraffeld over. Geen mooi gepolijst slot maar een krampachtig in elkaar gezette apotheose. Het voelde wat ongeïnspireerd en onbevredigend. Met name ongeïnspireerd omdat in de rest van de film wel ruim de tijd wordt genomen om situaties nauwgezet te presenteren en uit te spelen. The Philadelpia Story is technisch goed verzorgd, heeft goede acteurs, maar wist me emotioneel niet te raken. Ik kan er niet eens erg negatief over zijn. Gewoon niet mijn film, denk ik dan maar.

Lang, heel lang geleden lag deze bij de V&D. De dvd met een kartonnen hoesje. Er waren meer van zulke films uit een bepaalde serie denk ik; ik heb wel Singin' in the Rain en The Wizard of Oz gehaald. Uiteindelijk deze film nooit gekocht (dat was in de tijd dat ik wat kieskeuriger moest zijn met mijn vakkenvullersloon) maar de titel is altijd blijven hangen, ook door de vermelding in Double Indemnity, en nu toch maar eens aangeschaft.

De film komt uit 1940 maar is ook echt wel wat oubollig. En enorm theatraal. Niet eens zozeer het acteerwerk (maar ook zeker dat) maar ook de toneelmatige setting. Achteraf blijkt de film vanuit een Broadway-productie te komen en dat blijkt. Acteurs gedragen zich niet echt levendig maar gaan steeds precies zo staan dat ze goed staan voor de camera; het oogt allemaal wat nep. Visueel ook weinig bijzonder en echt grappig wordt de film nergens. Zeker het eerste uur lijdt hieronder.

Het tweede uur is echter een stuk vermakelijker. Dan stoort Stewart ook minder. Hij is jong (dit is de eerste film die ik van hem zie waarin hij jonger is dan ik trouwens) en oogt wat te jong en zijn personage overtuigt nooit helemaal, mede daardoor. Maar in het tweede uur gaat hij mee in de flow en dan is hij al een pak beter. Hepburn doet het aardig maar het is Grant die volledig naturel in zijn rol van gladjakker zit en dat perfect doet. Hij loopt met de film weg en elke scène met hem is wel raak. Hij krijgt ook meer te doen richting het einde en dat doet de film goed. 3,0*.

Bij deze heb ik mijn eerste van George Cukor achter de kiezen, maar hij heeft me niet weten te overtuigen. Aan grote namen is er nochtans geen gebrek, want Grant, Stewart en Hepburn waren toch de grotere namen uit die periode. Vooral van Grant en Stewart ben ik grote fan, maar ze hebben hier erg weinig om handen. De dialogen zijn op zich nog degelijk, maar het verhaaltje is vrij saai en kabbelt maar voort. Eigenlijk is het de hele tijd wachten tot het einde om te weten te komen of Tracy nog gaat trouwen en met wie. Dat ze uiteindelijk voor Dexter kiest was vrij voorspelbaar, maar een echte romance of aantrekkingskracht tussen die 2 voelde ik niet.

Van deze Philadelphia Story had ik toch meer verwacht gezien de sterrencast, maar zelfs deze grote namen hebben dit slappe verhaaltje niet kunnen redden.

2*