The Philadelphia Story (1940)

Staat verkeerd vermeld in de televisiegids en op teletext, want niet deze film maar Guess Who's Coming to Dinner is momenteel te zien op TCM...

Beetje oubollige en vooral langdradige film, die gered wordt door de schitterende prestatie van James Stewart. De film begint uitstekend, maar verzandt dan snel in saaie en weinig grappige scenes. Pas op het feest wordt het terug interessant, en pas dan komt het ware acteertalent boven van dit drietal. Stewart en Grant zijn heerlijk samen, maar vooral de scenes tussen Stewart en Hepburn zijn geweldig. Vervolgens eindigt de film als een typische romantische komedie, en dat mag gerust, maar een meesterwerk wordt het er niet van (al is het wel erg leuk om te bekijken, en maakt het einde het begrip feelgood film helemaal waar).

Ik kan dus niet anders dan besluiten dat de film zwaar overschat wordt, omdat er gerust een derde uit geknipt had mogen worden, maar dat neemt niet weg dat hij wél leuk is.

Wat een prachtige comedie, wat een ras-acteurs en wat een chemie tussen hen! En dan te bedenken dat we het hier over een film uit 1940 hebben. Geestige en ook scherpe dialogen.

Leuke romantische komedie die soms de nodige vaart mist om echt goed te zijn. Na een vliegende start begint het de plot wat in elkaar te zakken nadat de bepaalde dingen voor alle karakters duidelijk zijn geworden. Wat meer slapstick, zoals in Bringing Up Baby, had de film goed gedaan, maar het mocht niet baten. Toch een erg fijne film.

Bij dit 'soort' films (en dan heb ik het over een film met meerdere iconische acteurs) wordt soms duidelijk (soms pijnlijk), welke acteur nu eigenlijk de betere van de twee (of meer) is. Zo zag ik een tijdje terug een film waar zowel Bogart als Cagney in zaten (volgens mij Angels With Dirty Faces), waar een van mijn all time favorites (Bogart) van het doek gespeeld werd door een tot dan iets mindere favoriet (Cagney). Vond ik bijna pijnlijk om te zien.

Bij The Philadelphia Story was ik vooraf een beetje bang dat good old ideale schoonzoon Stewart, weggespeeld zou worden door de veel charismatischere Grant. Was niet zo en Stewart was zelfs eigenlijk de hele film, de bovenliggende partij. De prestatie van Hepburn, wiens rol natuurlijk centraal stond en de meeste mogelijkheden had, bleef achter. Niet veel, maar ze is w.m.b. echt niet zo'n grote als Stewart of Grant.

Deze masterclass van old school acteren, was verreweg het meest interessante aan de film. Verder was het gewoon leuk. Leuk verhaaltje (volgens mij een paar keer geremaked; kwam me wel heel bekend voor), scherpe dialogen, vlot tempo etc. Prima. Af en toe wat oubollig en het geheel was uiteraard kluchterig, maar de film is de moeite waard. Een stuk beter dan al die romantische komedie meuk van de laatste 20 jaar. 4 sterren.

Typisch licht verteerbaar jaren '40-spul wat de tand des tijds wel heeft doorstaan. Het einde zie je van ver aankomen, maar een ander einde zou afbreuk doen aan deze prettige romcom.

Wat een schitterend idee om The Philadelphia Story op muziek te zetten voor High Society, maar wat een pech heb ik nu om, nadat ik High Society reeds enkele keren zag, een neutraal oordeel te vellen.

The Philadelphia Story is op zijn beurt gebaseerd op een play en dat mondt dan wel uit in lange conversaties, sommige sprankelend, andere dan weer langdradig, hetgeen in High Society kundig wordt afgewisseld met muziek en zang.

Hoe dan ook, deze komedie hier, is best inhoudelijk en eigenlijk zeker nog toegankelijk, bijna 70 jaar na de verschijning ervan.

James Stewart (vooral) en Garry Grant zijn klassebakken, ook in de scènes onder hun beiden. Katherine Hepburn, ook een grote dame, kan volgens mij Grace Kelly niet doen vergeten.

Zeer aardige klassieke komedie. De film is nog altijd bij vlagen grappig, alhoewel het soms wel erg oubollig aanvoelt. Hoogtepunten zijn de journalisten Mike en Liz, die verreweg voor de beste grappen zorgen met als persoonlijk hoogtepunt de bibliotheek-scène ("Doust thou have a washroom?").

Best een leuke film met goede rollen van James Stewart en Cary Grant, maar minder goed dan bijvoorbeeld een His Girl Friday of de films van Capra.

Het verhaal is niet op alle plekken even boeiend, zeker het personage ome Willie voegt weinig toe. Er zitten enkele leuke spitsvondigheden in de dialogen die de film fris houden, maar sommige scenes met Hepburn gaan te lang door en zo goed vond ik haar niet eens in deze film. Er zijn betere actrices, een Rosalind Russell of Jean Arthur. Ik vond die Ruth Hussey leuker acteren. Hepburn was iets te dramatisch.

Leuk om een keer gezien te hebben, en alleen aan te raden voor fans van Grant en Stewart.

3.5*

Briljant, maar soms iets te traag en slepend. Echter. Een film met CARY GRANT, KATHERINE HEPBURN en JAMES STEWART - wat een feest.

Mooie film klassieker met een erg goede cast!

Wel een film die erg langdradig begint, zelf vond ik de film pas echt boeiend worden toen hij al 45min bezig was, langzame start dus!

2de gedeelte was wel goed om te kijken, en het einde misschien voorspelbaar maar wel passend.

Het verhaal is erg simpel, en het zijn daarom ook de acteurs die deze film omhoog tillen.

Soms wat oubollig en langdradig, maar over het algemeen heeft deze film de tand des tijds goed weten te doorstaan

Voorlopig hou ik het nog even op een voorzichtige 3, maar omdat ik vrij moe was toen ik de film keek krijgt deze film zeker nog een herkansing.

Hepburn wilde per see deze film maken met haar in de hoofdrol en had daartoe zelfd de rechten gekocht. Die verkocht ze aan MGM met de eis dat ze zelf de hoofdrol zou spelen. Ze had de rol in het theater al gespeeld en er zijn voor de echte psychologen onder ons wel wat lijntjes naar haar eigen leven te trekken.

Ik had wat moeite in de film te komen, maar dit is zo'n film die langzaam maar zeker wel op zijn plaats valt. The Philadelphia Story is een nogal dialooggedreven film en er gebeurt veel tussen de regels door in een intelligent script. Wat trager dan veel films uit die tijd en de humor is ook meer glimlachhumor dan schaterhumor. Opvallend voor zo'n enorm succes vind ik ook dat er eigenlijk geen echt sympathiek personage in de film rondloopt.

Geen persoonlijke favoriet, maar een prima film.

3.5*

Wat we in ieder geval kunnen zeggen is dat het spel van Cary Grant, Katherine Hepburn en James Stewart ontzettend goed is. Verder een prima film. Romcom is per definitie niet mijn favoriete genre en ik had met momenten wat moeite met het tempo. De film valt veel terug op dialoog en is erg lekker weg te kijken. The Philadelphia Story is zeer goed te doen.

Een film met zowel James Stewart als Cary Grant moet toch een behoorlijk spektakel opleveren dacht ik van tevoren. Ook is het erg goed mogelijk dat Alfred Hitchcock deze film gezien heeft en daarna dacht dat beide heren allebei wel geschikt waren om enkele keren de hoofdrol in zijn films te mogen spelen.

The Philadelphia Story is in ieder geval minder goed dan ik hoopte. Dat ligt niet aan beide heren, want die spelen uitstekend, maar meer aan het verhaal en het af en toe erg trage tempo van de film. Ik had het eerste half uur het idee dat het helemaal niets zou worden, maar gelukkig wordt de film in het tweede gedeelte een stuk beter. De film staat bol van de dialogen, die soms best goed zijn en soms wat langdradig zijn, maar het goede spel van de acteurs en ook dat van Hepburn, zorgt ervoor dat de film ondanks het voorspelbare verhaaltje toch tot het einde toe blijft boeien.

Echt een typisch voorbeeld van een film die ontzettend omhoog gekrikt wordt dankzij de acteurs, want verder stelt het allemaal niet zo heel veel voor.

3,0*

Een film die me er weer aan herinnerde dat er nog een grote stapel ongezien Hollywood-materiaal op me ligt te wachten, en dat je Hollywood nooit en te nimmer moet onderschatten. Th Philadephia story heeft een fast-paced, snappy script en zoveel uitstekende dialogen (vergelijkbaar met All about Eve) dat je het totaal ongeloofwaardige einde op de koop toeneemt. Het is tevens de eerste film waarbij ik met name onder de indruk was van de – doorgaans nogal kleurloze – James Stewart.

Leuke klassieker die de tand des tijds toch niet helemaal heeft doorstaan. Een goed en onvoorspelbaar verhaal met goed geschreven personages. Ook de dialogen zijn goed en spits. Maar er zijn er simpelweg gewoon te veel van, waardoor het soms moeilijk wordt om de aandacht goed vast te houden. En uiteraard uitstekend acteerwerk van drie groot acteurs.

Leuke screwball comedy, maar niet de beste in zijn soort. Bij vlagen erg grappig en het script is vaak gevat en verteld zijn op papier nogal voorspelbare verhaal op een toch vrij frisse manier. Cuckors regie vind ik altijd onzichtbaar en zo ook weer hier (eigenlijk begrijp ik niet helemaal waarom hij als een van de grotere regisseurs van het klassieke Hollywod gezien wordt), maar hij laat de acteurs hun gang gaan en dat pakt eigenlijk wel goed uit. Grappig is dat Stewart de kleurrijke rol heeft en Grant ingetogen speelt. Een keuze van Grant zelf overigens die de rol van Dexter verkoos boven die van Mike. Maar vergis je niet, Grant is niet meteen minder dan Stewart hier. Het lijkt wel alsof hij wilde bewijzen ook ingetogen komedie te kunnen doen en hij doet het wonderwel. Stewart is meer hilarisch, dat wel. Toch is voor mij Hepburn het werkelijke anker van de film. Eigenlijk de echte hoofdrol en ook degene die voor de ziel zorgt. Ik vond haar rol de mooiste.

Toch is het zoals gezegd niet per se één van de beste screwball comedies. Het tempo ligt op bepaalde momenten wat laag en de film duurt wat te lang naar mijn gevoel. Het mist net het vuur van His Girl Friday, de waanzin van Bringing up Baby of de romantiek van The Awful Truth. Daarbij zijn een paar momenten wat misplaatst, zoals de vreemde uitleg van Hepburns vader waarom hij een relatie begon met een jongere vrouw (moest ik daardoor sympathie voor hem krijgen?). Gelukkig is er toch vooral veel goed aan The Philadelphia Story en de dronken nacht is een pareltje.
3,5*

Overigens kon ik een stuk niet zo goed volgen. Ik snap waarom Dexter en Mike Kidd wilden chanteren en waarom het belangrijk was dat Mike ontslagen werd, maar waarom was het zo belangrijk dat Kidd naar de bruiloft kwam en wat was de grap aan het einde waarop Kidd een foto nam van de verbaasde hoofdrolspelers? Iemand hier een idee over?

Of de film gered wordt, weet ik niet, want de vele langdradige stukken kon ik niet langer aanzien en heb ik dan ook door zwaar te zondigen met de fast-forward knop een por in de rug gegeven , zodat ik volop kon genieten van de enige echte Jimmy Stewart.

Nee, dan liever deze: Come Live With Me

The course of true love gathers no moss

De combinatie Katharine Hepburn en George Cukor was me niet zo enorm goed bevallen in Pat & Mike maar The Piladelphia Story sprak me wel enorm aan. Hepbun heb ik altijd wel een leuke actrice gevonden maar de aanwezigheid van Grant en Stewart trokken me over de streep om de film toch zo snel mogelijk een kans te geven. Het blijft dan ook jammer dat een middelmatige regisseur zoals Cukor dit regisseert..

Hoewel, middelmatig is misschien een verkeerde benaming want ik geef toe dat Cukor hier en daar wel een goede film heeft gemaakt maar net zoals met Pat & Mike en Bhowani Junction is de vaart hier soms ver te zoeken. Het had dan ook misschien beter geweest als de film wat korter was geweest want nu zitten er een paar inzakkingen in. Gelukkig worden die vrij snel terug opgevangen en wordt er verder gegaan met het verhaal. Het is dan ook vooral in het tweede gedeelte van het plot dat de film zijn score weet te rechtvaardigen. Vanaf het moment dat het feestje de avond voor de trouw begint krijgen we een paar erg sterke momenten te zien (die scène waar Stewart op bezoek gaat bij Grant is werkelijk geniaal) en sluit daarna af met een voorspelbaar maar wel gepast einde. De eerste minuten van de film zijn ook vrij leuk trouwens. De film opent in geheel silent en slapstick-achtige stijl zien we hoe Tracy Haven met zijn klikken en klakken buiten smijt. Alleen een beetje jammer dat Cukor deze gimmick niet wat langer doorvoert.

Mocht dit met een andere cast zijn dan betwijfel ik of ik de film deze score had gegeven. Gebaseerd op het plot zou de film niet hoger zijn uitgekomen dan een verdiende 3.5* maar de geweldige cast tilt dit naar een serieus hoger niveau. Hepburn is zoals bijna altijd bij vlagen erg betoverend en weet zich goed staande te houden. Toch wordt ze weggespeeld door die twee andere klassebakken die hierin komen opdraven. Stewart zal voor mij altijd ten boek staan als een acteur die erg sterk was in de Hitchcock films (met Rear Window als zijn beste rol ooit) maar ook hier doet hij het meer dan degelijk. Het viel me vooral op hoe jong hij hier eigenlijk nog is maar hij kon het acteren blijkbaar dus al op jongere leeftijd (de 2e oudste film die ik met Stewart heb gezien is Rope en die is toch alweer zo'n 8 jaar later). Als ik Stewart voornamelijk ken van zijn Hitchcock films dan geldt vast en zeker ook voor Cary Grant. Hoewel ik die ook in een aantal andere films heb gezien heeft hij me nog nooit teleurgesteld en dat is gebeurd hier ook niet. De chemie tussen de drie spat bij vlagen van het scherm af waardoor de film erg leuk wordt om naar te kijken. Ik betwijfel of ik het zo leuk had gevonden mochten er voor andere hoofdrollen zijn gekozen.

Een film die qua verhaal niet altijd even goed uit de verf komt maar vanwege de cast toch nog erg goed scoort. Cukor zal nooit één van mijn favoriete regisseurs worden maar dit mag sowieso tot één van zijn beteren gerekend worden. De combinatie Hepburn - Stewart - Grant is erg geslaagd en is dan ook meteen de reden waarom je deze film toch eens gezien moet hebben.

Kleine 4*

Een werkelijk onbegrijpelijk verhaal met een love-intrest die verspringt van de ene naar de andere en waar je niet eens begrijpt wat Hepburn uiteindelijk dan wel drijft tot Grant. Verrassend is het zeker, maar eigenlijk kon het me toen al lang geen bal meer schelen.

Het leukste was toch de nacht zelf waar Hepburn tegen Stewart zegt 'Put me in your pocket' wat grappig genoeg vertaald stond als 'Doe met mij wat je wilt.' Als ze dan verdwijnen naar het zwembad en zij half of helemaal (?) ontkleed teruggedragen wordt, vermoedde ik dan toch een heleboel naughty stuff. Wat jammer dan als het achteraf allemaal alsnog heel onschuldig uitgelegd wordt. (Of ben ik weer de naïeveling en hebben we hier weer met de omzeiling van een heleboel codes te maken?)

de plot mocht dan weinig om het lijf hebben, de snedige dialogen maakten heel veel goed. Goed geschreven en goed afgedreund. Want Grant en Stewart zijn om van te smullen, Hepburn is om van te smullen én te smelten. Wat een topwijf. Sorry, wat een klassevrouw.

Genoten. Ondanks.

Klassieke komedie, die het vooral moet hebben van zijn mooie dialogen. Ik vermoed dan ook dat het verhaal beter tot z'n recht komt op het toneel.

Film leverde een Oscar op voor James Stewart, maar dat wordt door velen gezien als een goedmakertje voor het mislopen van deze onderscheiding het jaar daarvoor voor Mr. Smith goes to Washington, waarin hij volgens sommigen veel beter op dreef was. Daar ben ik het wel mee eens.

Tenslotte vind ik de muzikale remake High Society (1956) zeker zo leuk.

Een film met Grant en Stewart en dan ook nog gemaakt door Hitchcock, wat had ik zin om deze film te zien, bij vlagen wel grappig, goede dialogen maar misschien waren mijn verwachtingen te hoog want het kabbelt wat door en hierdoor voldeed de film niet aan wat ik van tevoren had verwacht.

Terwijl in Europa de oorlog losbrak, maakte Amerika nog de ene filmparel na de andere. De oorlog waar ook James Stewart aan zou deelnemen. The Philadelphia Story is een film die teert op een sterk script en dat kan alleen uit de verf komen als je er de juist acteurs aan koppelt. We krijgen het magische trio Stewart-Grant-Hepburn te zien. Al moet ik zeggen dat van hen Stewart het meest overtuigende speelt en ook terecht z'n Oscar mee naar huis mocht nemen.

Je merkt al snel dat dit een Broadway stuk is. Dergelijke films hebben een aparte filmstijl waar je van moet houden, maar ik ben er in elk geval een liefhebber van. De film beslaat een liefdesdriehoek tussen de 3 hoofdpersonages, al is het ook meer dan dat. Er is ook het verschil tussen de hoge en lage klasse en je hebt de geliefde Tracy Lord die met zichzelf worstelt. Ze wil niet geëerd worden, maar geliefd.

De film komt soms wat geforceerd over, al valt dat best nog mee. De humor is al wat verouderd. Deze dingen weerhouden me van de topscore, al heb ik zeker genoten van de film. Ik ben blij vooral Stewart en Hepburn te zien. Grant is naar mijn gevoel nooit echt een even sterke acteur geweest als die twee net genoemde namen. En het einde was eigenlijk wel een verrassing, gezien het genre. Een zeer mooie film!

Goede en snelle RomCom

De puntigheid van de dialogen is opvallend, soms grappig, vaak cynisch en ongekend snel.

De manier waarop de teksten worden uitgesproken is van een ongekende snelheid die soms wat geforceerd overkomt. Men is wel heel adrem. Het houdt de vaart er echter wel in. Verhaal is soms wat melig en gedateerd, maar toch is dit een heerlijke film om weer eens te zien. Hepburn is erg goed (als altijd) en Stewart als de cynische en verliefde verslaggever moet zeker genoemd worden. Er zijn tegenwoordig maar weinig films die kunnen tippen aan een script als dat van The Philadelphia Story. 73 jaar oud inmiddels.

Men are wonderful.

En zo is het.

Katherine Hepburn heeft er lol in, Cary&James spelen lekker, zusje Dinah doet een beetje aan Natalie denken in die ene kerstfilm. Verhaal rammelt aan alle kanten. Alsof je op drijfzand loopt en snel de overkant moet halen.

De kapstok die de deur laat klemmen, zorgt ervoor dat je toch geboeid blijft. Dat is dan ook de verdienste van die drie. Romantisch, aan 2 kanten luchtig en lichtvoetig zwaait de deur toch dicht. En blijf je achter met het gevoel dat, hoeveel ellende er ook bestaat, hoe zwaar je kruis ook lijkt, sommige dingen maken het de moeite waard.

Sterke cast met Hepburn, Grant en Stewart. Het acteerwerk is dan ook dik in orde, met name Stewart zet een prima rol neer. Qua verhaal biedt The Philadelphia Story echter weinig bijzonders. Door het vlotte acteerwerk van de drie hoofdrolspelers is de film echter wel de moeite waard.

Golly Moses! Wat een geweldig script en wat een chemie tussen Hepburn en Stewart! Jammer dat Hepburn er ook geen oscar mee won, zoals Stewart. Maar ze mag natuurlijk niet klagen met haar vier oscars...

Ik was erg beniewd naar deze film en kocht hem. De nieuwsgierigheid werd opgewekt door de lovende kritieken en door de hoofrolspelers. Helaas kwam ik bedrogen uit. Dit was de eerste keer dat ik een film halverwege af zette. Ik vond dat er totaal geen vaart in zat en ik kon totaal niet lachen om de flauwe humor. Een halve ster.... voor de moeite.

“Awww... this is one of those days that the pages of history teach us are best spent lying in bed.”

Leuk. The Philadelphia Story is een screwball-komedie zoals ze bijna niet meer gemaakt worden, en vooral tijdens de scenes tussen Stewart en Katharine Hepburn is het genieten geblazen. Grant en Ruth Hussey zijn ook geweldig op dreef, en de vlijmscherpe dialogen vliegen je om de oren. Aandacht is vereist. Het verhaal zelf slaat natuurlijk nergens op en het einde is ridicuul, maar daar gaat het ook niet om. Stewart, Hepburn, Grant en Hussey die chemie en plezier hebben, voor de rest heb je weinig nodig.

Screwball-komedies zijn niet echt iets voor mij vrees ik. Bringing Up Baby (1938) vond ik nog wel aardig wegkijken, ondanks dat het enorm druk is, wat kenmerkend is voor screwball-komedies. Deze is veel minder druk (m.u.v. de dialogen) maar het verloop sprak me niet zo aan (het werd erg langdradig) waardoor ik maar met moeite mijn aandacht erbij kon houden. Dat het zich hoofdzakelijk maar op een locatie afspeelt is begrijpelijk (verfilming van een toneelstuk) maar helpt daarbij ook niet. De humor vond ik voor een komedie vrij schaars, tenminste naar hedendaagse maatstaven, en sloeg bij mij niet aan. Tegenwoordig weten we niet beter dan dat veel respectabele mensen zich lang niet zo respectabel blijken te gedragen, maar destijds vond men zoiets wel grappig. Grootste probleem is dat het dus in meerdere opzichten erg gedateerd aanvoelt, ook zoals de vrouw in een (mislukte) relatie met een man wordt neergezet is niet van deze tijd. Een klassieker die wat mij betreft de reputatie niet waarmaakt. 2*

Briljante dialogen, leuke personages, interessante situaties, perfecte subtiele regie van één van mijn favoriete regisseurs (verantwoordelijk voor o.a. de versie van David Copperfield met W.C. Fields, Holiday met Grant en Hepburn, de Amerikaanse remake van Gaslight met een Oscar voor Ingrid Bergman, Adam's rib, de versie van A star is born met Judy Garland en James Mason, en natuurlijk My fair lady), en drie van de beste acteurs en actrices die Hollywood ooit heeft gehad, aangevuld met een ideale verzameling bijrolacteurs (Roland Young als Uncle Willie met een enorme kater: "Ohhh... this is one of those days that the pages of history teach us are best spent lying in bed."). Zoals de Hollywood Reporter indertijd schreef: "There are just not enough superlatives sufficiently to appreciate this show." Inmiddels elf keer gezien, en ik heb er nog steeds geen genoeg van. Wat mij betreft de leukste komedie die Hollywood ooit heeft gemaakt, met wel wat meer diepte dan een typische screwball comedy (hetgeen ik dit dan ook niet zou willen noemen, hoewel het volgens sommige mensen wel degelijk tot dat genre behoort).