
The Philadelphia Story (1940)
Verenigde Staten
Komedie / Romantiek
112 minuten
geregisseerd door George Cukor
met Cary Grant, Katharine Hepburn en James Stewart
Na haar playboy-echtgenoot C.K. Dexter Haven vlak na hun huwelijk de deur gewezen te hebben staat Tracy Lord twee jaar later op het punt te hertrouwen met de respectabele George Kittredge. Op dat moment verschijnt Dexter weer ten tonele, samen met de tabloid-reporter Macaulay Conner.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=EQ9tK-XHZrg
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,9 / 63395)trailer (YouTube)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 8,99 / huur € 2,99Vanavond om 21.00 op TCM. Nederlands ondertiteld.
Staat verkeerd vermeld in de televisiegids en op teletext, want niet deze film maar Guess Who's Coming to Dinner is momenteel te zien op TCM...
Ik kan dus niet anders dan besluiten dat de film zwaar overschat wordt, omdat er gerust een derde uit geknipt had mogen worden, maar dat neemt niet weg dat hij wél leuk is.
Bij The Philadelphia Story was ik vooraf een beetje bang dat good old ideale schoonzoon Stewart, weggespeeld zou worden door de veel charismatischere Grant. Was niet zo en Stewart was zelfs eigenlijk de hele film, de bovenliggende partij. De prestatie van Hepburn, wiens rol natuurlijk centraal stond en de meeste mogelijkheden had, bleef achter. Niet veel, maar ze is w.m.b. echt niet zo'n grote als Stewart of Grant.
Deze masterclass van old school acteren, was verreweg het meest interessante aan de film. Verder was het gewoon leuk. Leuk verhaaltje (volgens mij een paar keer geremaked; kwam me wel heel bekend voor), scherpe dialogen, vlot tempo etc. Prima. Af en toe wat oubollig en het geheel was uiteraard kluchterig, maar de film is de moeite waard. Een stuk beter dan al die romantische komedie meuk van de laatste 20 jaar. 4 sterren.
The Philadelphia Story is op zijn beurt gebaseerd op een play en dat mondt dan wel uit in lange conversaties, sommige sprankelend, andere dan weer langdradig, hetgeen in High Society kundig wordt afgewisseld met muziek en zang.
Hoe dan ook, deze komedie hier, is best inhoudelijk en eigenlijk zeker nog toegankelijk, bijna 70 jaar na de verschijning ervan.
James Stewart (vooral) en Garry Grant zijn klassebakken, ook in de scènes onder hun beiden. Katherine Hepburn, ook een grote dame, kan volgens mij Grace Kelly niet doen vergeten.


Het verhaal is niet op alle plekken even boeiend, zeker het personage ome Willie voegt weinig toe. Er zitten enkele leuke spitsvondigheden in de dialogen die de film fris houden, maar sommige scenes met Hepburn gaan te lang door en zo goed vond ik haar niet eens in deze film. Er zijn betere actrices, een Rosalind Russell of Jean Arthur. Ik vond die Ruth Hussey leuker acteren. Hepburn was iets te dramatisch.
Leuk om een keer gezien te hebben, en alleen aan te raden voor fans van Grant en Stewart.
3.5*
Wel een film die erg langdradig begint, zelf vond ik de film pas echt boeiend worden toen hij al 45min bezig was, langzame start dus!
2de gedeelte was wel goed om te kijken, en het einde misschien voorspelbaar maar wel passend.
Het verhaal is erg simpel, en het zijn daarom ook de acteurs die deze film omhoog tillen.
Soms wat oubollig en langdradig, maar over het algemeen heeft deze film de tand des tijds goed weten te doorstaan
Voorlopig hou ik het nog even op een voorzichtige 3, maar omdat ik vrij moe was toen ik de film keek krijgt deze film zeker nog een herkansing.
Ik had wat moeite in de film te komen, maar dit is zo'n film die langzaam maar zeker wel op zijn plaats valt. The Philadelphia Story is een nogal dialooggedreven film en er gebeurt veel tussen de regels door in een intelligent script. Wat trager dan veel films uit die tijd en de humor is ook meer glimlachhumor dan schaterhumor. Opvallend voor zo'n enorm succes vind ik ook dat er eigenlijk geen echt sympathiek personage in de film rondloopt.
Geen persoonlijke favoriet, maar een prima film.
3.5*
The Philadelphia Story is in ieder geval minder goed dan ik hoopte. Dat ligt niet aan beide heren, want die spelen uitstekend, maar meer aan het verhaal en het af en toe erg trage tempo van de film. Ik had het eerste half uur het idee dat het helemaal niets zou worden, maar gelukkig wordt de film in het tweede gedeelte een stuk beter. De film staat bol van de dialogen, die soms best goed zijn en soms wat langdradig zijn, maar het goede spel van de acteurs en ook dat van Hepburn, zorgt ervoor dat de film ondanks het voorspelbare verhaaltje toch tot het einde toe blijft boeien.
Echt een typisch voorbeeld van een film die ontzettend omhoog gekrikt wordt dankzij de acteurs, want verder stelt het allemaal niet zo heel veel voor.
3,0*
Toch is het zoals gezegd niet per se één van de beste screwball comedies. Het tempo ligt op bepaalde momenten wat laag en de film duurt wat te lang naar mijn gevoel. Het mist net het vuur van His Girl Friday, de waanzin van Bringing up Baby of de romantiek van The Awful Truth. Daarbij zijn een paar momenten wat misplaatst, zoals de vreemde uitleg van Hepburns vader waarom hij een relatie begon met een jongere vrouw (moest ik daardoor sympathie voor hem krijgen?). Gelukkig is er toch vooral veel goed aan The Philadelphia Story en de dronken nacht is een pareltje.
3,5*
Overigens kon ik een stuk niet zo goed volgen. Ik snap waarom Dexter en Mike Kidd wilden chanteren en waarom het belangrijk was dat Mike ontslagen werd, maar waarom was het zo belangrijk dat Kidd naar de bruiloft kwam en wat was de grap aan het einde waarop Kidd een foto nam van de verbaasde hoofdrolspelers? Iemand hier een idee over?

Beetje oubollige en vooral langdradige film, die gered wordt door de schitterende prestatie van James Stewart.
Of de film gered wordt, weet ik niet, want de vele langdradige stukken kon ik niet langer aanzien en heb ik dan ook door zwaar te zondigen met de fast-forward knop een por in de rug gegeven

Nee, dan liever deze: Come Live With Me
De combinatie Katharine Hepburn en George Cukor was me niet zo enorm goed bevallen in Pat & Mike maar The Piladelphia Story sprak me wel enorm aan. Hepbun heb ik altijd wel een leuke actrice gevonden maar de aanwezigheid van Grant en Stewart trokken me over de streep om de film toch zo snel mogelijk een kans te geven. Het blijft dan ook jammer dat een middelmatige regisseur zoals Cukor dit regisseert..
Hoewel, middelmatig is misschien een verkeerde benaming want ik geef toe dat Cukor hier en daar wel een goede film heeft gemaakt maar net zoals met Pat & Mike en Bhowani Junction is de vaart hier soms ver te zoeken. Het had dan ook misschien beter geweest als de film wat korter was geweest want nu zitten er een paar inzakkingen in. Gelukkig worden die vrij snel terug opgevangen en wordt er verder gegaan met het verhaal. Het is dan ook vooral in het tweede gedeelte van het plot dat de film zijn score weet te rechtvaardigen. Vanaf het moment dat het feestje de avond voor de trouw begint krijgen we een paar erg sterke momenten te zien (die scène waar Stewart op bezoek gaat bij Grant is werkelijk geniaal) en sluit daarna af met een voorspelbaar maar wel gepast einde. De eerste minuten van de film zijn ook vrij leuk trouwens. De film opent in geheel silent en slapstick-achtige stijl zien we hoe Tracy Haven met zijn klikken en klakken buiten smijt. Alleen een beetje jammer dat Cukor deze gimmick niet wat langer doorvoert.
Mocht dit met een andere cast zijn dan betwijfel ik of ik de film deze score had gegeven. Gebaseerd op het plot zou de film niet hoger zijn uitgekomen dan een verdiende 3.5* maar de geweldige cast tilt dit naar een serieus hoger niveau. Hepburn is zoals bijna altijd bij vlagen erg betoverend en weet zich goed staande te houden. Toch wordt ze weggespeeld door die twee andere klassebakken die hierin komen opdraven. Stewart zal voor mij altijd ten boek staan als een acteur die erg sterk was in de Hitchcock films (met Rear Window als zijn beste rol ooit) maar ook hier doet hij het meer dan degelijk. Het viel me vooral op hoe jong hij hier eigenlijk nog is maar hij kon het acteren blijkbaar dus al op jongere leeftijd (de 2e oudste film die ik met Stewart heb gezien is Rope en die is toch alweer zo'n 8 jaar later). Als ik Stewart voornamelijk ken van zijn Hitchcock films dan geldt vast en zeker ook voor Cary Grant. Hoewel ik die ook in een aantal andere films heb gezien heeft hij me nog nooit teleurgesteld en dat is gebeurd hier ook niet. De chemie tussen de drie spat bij vlagen van het scherm af waardoor de film erg leuk wordt om naar te kijken. Ik betwijfel of ik het zo leuk had gevonden mochten er voor andere hoofdrollen zijn gekozen.
Een film die qua verhaal niet altijd even goed uit de verf komt maar vanwege de cast toch nog erg goed scoort. Cukor zal nooit één van mijn favoriete regisseurs worden maar dit mag sowieso tot één van zijn beteren gerekend worden. De combinatie Hepburn - Stewart - Grant is erg geslaagd en is dan ook meteen de reden waarom je deze film toch eens gezien moet hebben.
Kleine 4*
Het leukste was toch de nacht zelf waar Hepburn tegen Stewart zegt 'Put me in your pocket' wat grappig genoeg vertaald stond als 'Doe met mij wat je wilt.' Als ze dan verdwijnen naar het zwembad en zij half of helemaal (?) ontkleed teruggedragen wordt, vermoedde ik dan toch een heleboel naughty stuff. Wat jammer dan als het achteraf allemaal alsnog heel onschuldig uitgelegd wordt. (Of ben ik weer de naïeveling en hebben we hier weer met de omzeiling van een heleboel codes te maken?)
de plot mocht dan weinig om het lijf hebben, de snedige dialogen maakten heel veel goed. Goed geschreven en goed afgedreund. Want Grant en Stewart zijn om van te smullen, Hepburn is om van te smullen én te smelten. Wat een topwijf. Sorry, wat een klassevrouw.
Genoten. Ondanks.
Film leverde een Oscar op voor James Stewart, maar dat wordt door velen gezien als een goedmakertje voor het mislopen van deze onderscheiding het jaar daarvoor voor Mr. Smith goes to Washington, waarin hij volgens sommigen veel beter op dreef was. Daar ben ik het wel mee eens.
Tenslotte vind ik de muzikale remake High Society (1956) zeker zo leuk.
Je merkt al snel dat dit een Broadway stuk is. Dergelijke films hebben een aparte filmstijl waar je van moet houden, maar ik ben er in elk geval een liefhebber van. De film beslaat een liefdesdriehoek tussen de 3 hoofdpersonages, al is het ook meer dan dat. Er is ook het verschil tussen de hoge en lage klasse en je hebt de geliefde Tracy Lord die met zichzelf worstelt. Ze wil niet geëerd worden, maar geliefd.
De film komt soms wat geforceerd over, al valt dat best nog mee. De humor is al wat verouderd. Deze dingen weerhouden me van de topscore, al heb ik zeker genoten van de film. Ik ben blij vooral Stewart en Hepburn te zien. Grant is naar mijn gevoel nooit echt een even sterke acteur geweest als die twee net genoemde namen. En het einde was eigenlijk wel een verrassing, gezien het genre. Een zeer mooie film!
De puntigheid van de dialogen is opvallend, soms grappig, vaak cynisch en ongekend snel.
De manier waarop de teksten worden uitgesproken is van een ongekende snelheid die soms wat geforceerd overkomt. Men is wel heel adrem. Het houdt de vaart er echter wel in. Verhaal is soms wat melig en gedateerd, maar toch is dit een heerlijke film om weer eens te zien. Hepburn is erg goed (als altijd) en Stewart als de cynische en verliefde verslaggever moet zeker genoemd worden. Er zijn tegenwoordig maar weinig films die kunnen tippen aan een script als dat van The Philadelphia Story. 73 jaar oud inmiddels.

En zo is het.
Katherine Hepburn heeft er lol in, Cary&James spelen lekker, zusje Dinah doet een beetje aan Natalie denken in die ene kerstfilm. Verhaal rammelt aan alle kanten. Alsof je op drijfzand loopt en snel de overkant moet halen.
De kapstok die de deur laat klemmen, zorgt ervoor dat je toch geboeid blijft. Dat is dan ook de verdienste van die drie. Romantisch, aan 2 kanten luchtig en lichtvoetig zwaait de deur toch dicht. En blijf je achter met het gevoel dat, hoeveel ellende er ook bestaat, hoe zwaar je kruis ook lijkt, sommige dingen maken het de moeite waard.
Leuk. The Philadelphia Story is een screwball-komedie zoals ze bijna niet meer gemaakt worden, en vooral tijdens de scenes tussen Stewart en Katharine Hepburn is het genieten geblazen. Grant en Ruth Hussey zijn ook geweldig op dreef, en de vlijmscherpe dialogen vliegen je om de oren. Aandacht is vereist. Het verhaal zelf slaat natuurlijk nergens op en het einde is ridicuul, maar daar gaat het ook niet om. Stewart, Hepburn, Grant en Hussey die chemie en plezier hebben, voor de rest heb je weinig nodig.