Five Graves to Cairo (1943)

Uitstekende film waarin een Britse soldaat terecht komt in een Egyptisch hotel dat is overgenomen door het Duitse leger. Een goed verhaal met meer dan genoeg geloofwaardige en logische plotontwikkelingen.Ondanks dat de film zich grotendeels op één locatie afspeelt, blijft het bijzonder onderhoudend en wordt naar het einde toe ook redelijk spannend.

Leuke Wilder. Blijft altijd interessant om Hollywoodfilms over de oorlog uit de oorlog te zien. Soms is de oorlog een achtergrond (Casablanca), soms de aanleiding tot een vrij scherpe komedie (To Be Or Not To Be) en soms is het propaganda op de moraal van de Amerikanen een boost te geven (Mrs Miniver). Dit heeft een beetje van alledrie.

Deze film was toen echt bizar actueel (Rommel begon in Afrika in 1942 problemen te krijgen) en koppelt de val van Rommel aan de moed van een man, maar bouwt daar een heel vermakelijk plot omheen. Een kleinschalig spionageverhaaltje met veel leuke karakters en scherpe dialogen. Acteurs zijn wat wisselend. Von Stroheim steelt de show. Baxter valt een beetje tegen.

3.5*

Halfje erbij. Groter dan Wilder vindt je ze eigenlijk niet (en dan is dit niet eens zijn beste film).

4*

Deze spannende, visueel sterke en met vakmanschap gemaakte (spionage)thriller in oorlogstijd (Egypte, 1942), was destijds actueel: toen de film gedraaid werd waren de gevechten in Afrika nog gaande. Een film, met een bitter einde, die de tand des tijds prima heeft weten te doorstaan en ook beelden van de waanzin van oorlog werden niet vermeden. De cast speelde uitstekend.

Zeker met vakmanschap vervaardigde film, maar is ie bijvoorbeeld ook spannend? Nee.

Film waar het eigenlijk alleen daarom draait moet ook gewoon spannend zijn... Helaas....

Zoals we van deze regisseur gewend zijn gewoon weer een vermakelijke film, fijne score van Miklos Rozsa, treffende dialogen. Zette de film alvast op toen ik van plan was nog even wat eten en drinken te pakken maar gewoon meteen afgekeken, dat zegt toch wel wat.

Film wordt richting het einde steeds beter. Begint het ding nog een beetje als misplaatste komedie die nooit grappig is en als drama/thriller niet overtuigend, daar verdwijnt dat komedie-element langzaam weg en wordt de film steeds beter. Vooral in die prachtige haast abstract uitziende scène met dat bombardement en eigenlijk alles daarna werkte wel. Maar goed, dat is pas een flink eind in de film dat ik er steeds meer inkwam, dat betekent wel dat ik eerst een uur naar een ietwat saaie bedoening heb lopen kijken die nergens echt boeide. Wel fijn dat Duitsers ook meestentijds Duits praatten. 3,0*.

Vermakelijke en claustrofobische film van Wilder, die af en toe nét te ongeloofwaardig wordt.

Deze vroege Billy Wilder vermengt feit en fictie door Erich von Stroheim op te voeren als een pompeuze Rommel te midden van een verhaal dat voor het grootste deel verzonnen is. Het werd volledig in California en Arizona geschoten, met gebruik van de Mojavewoestijn en Amerikaanse tanks. Er zat een propagandakant aan. De jonge Anne Baxter speelt een dienstmeisje met een moreel dilemma. Als moffenhoer hoopt ze het leven van haar broer te redden. Franchot Tone speelt de geïdealiseerde Britse held. Het mysterie gebruikt de oude truc van iets te verbergen in open zicht - de letters op de kaart. Voor de komische noot zorgt de Italiaanse generaal.

Originele oorlogsfilm over de strijd in Noord-Afrika, een onderbelicht slagveld in de cinema. Five Graves to Cairo heeft wat zwakke kanten- zo zijn de dialogen wel in de eigen taal maar worden wat kunststukjes opgevoerd om alle relevante dialogen in het Engels te houden (waarvan de meest opzichtige wel de Rommel-speech was). Verder is Franchot Tone nogal laconiek in zijn spel en gaat het hem allemaal iets te eenvoudig af. Dat Rommel de kaart zo rond liet slingeren en zijn plannen uitvoerig besprak met de gevangenen had niet misstaan in een Bond-film.

Gelukkig heeft de film ook zijn goede kanten, dat natuurlijk al begint met de originele setting. Von Stroheim is sterk als generaal Rommel en ook Baxter speelt een geslaagd (en gewaagd) personage. En hoewel de epiloog van mij niet had gehoeven is die wel begrijpelijk voor een film gemaakt in oorlogstijd. Gelukkig werd het geen happy end waarin een lachende Baxter het parasolletje in ontvangst neemt, neemt niet weg dat de propagandaspeech aan het graf van Mouche me ongepast leek.

Die Italiaanse generaal had niet misstaan in 'Allo 'Allo- al in 1943 werden de Italianen kennelijk niet meer serieus genomen.

Misschien aardig om te weten dat in een kleine rol (Rommel's ordonnans) de Joodse Amsterdammer Sam Wagenaar te zien is.

In het ware leven een avonturier met een roemruchte levenswandel, over wie zelfs een (documentaire) film gemaakt is : Never a Dull Moment (2014)

Meer info over deze kleurrijke man > ScherpteDiepte - journal.depthoffield.eu.