Mannaja (1977)

Keiharde western. Die oogscene vond ik echt een memorabel hoogtepunt uit het genre.
Leuke soundtrack, coole schurk, jammer van de korte climax.

3,80 dus 4*

Voor zover ik weet zijn Mannaja en Keoma de laatste westerns die Italie produceerde en hoewel ze beiden vermakelijk zijn, delen ze ook een gemeenschappelijke storende factor: de muziek van de gebroeders (De) Angelis. Echt verschrikkelijk hoe die gasten met de vocals in hun soundtrack klooien. Afgrijselijk! De teksten zijn kut, maar ook toon en ritme zijn klote. Gelukkig wordt het thema-nummer een stuk minder gebruikt dan in Keoma.

Er zit ook 1 scene in de film waarin weinig subtiele beeldtaal en de vreselijke muziek tot een bijna cheesy geheel leiden: beelden van een rennende verrader worden afgewisseld met die van een slang terwijl de vocals (lage stem en nog vals ook!) "He's a traitor, he's a snake!" produceren. Jezus! Wat fout!

Toch 3,5 krappe *-en: veel geweld, simpel maar leuk plot, charismatische held, goede schurk. Zeer degelijk verder.

Ramon, na Mannaja en Keoma volgden nog wel degelijk een flink pak Italiaans geproduceerde westerns.

Klopt ja. Ik zag er pas nog 1 uit 1978. Verkeerd geinformeerd toen ik die post schreef.

Ik denk dat ik die opmerking toen plaatste omdat ik ervan uit ging dat Keoma en Mannaja eigenlijk de laatste succesvolle Italiaanse westerns waren. (en waarom krijg ik steeds een dikke witregel onder mijn berichten te zien? Zou toch moeten eindigen bij de punt.)

Succesvol als in goed bezocht? Buddy Goes West (1981)boerde ook nog goed.

Dat zal best. Maar vooral Keoma (en in mindere mate Mannaja) staat nog bekend als 1 van de laatste hoogtepunten uit het genre. Daarom zal ik er wel de verkeerde conclusies uitgetrokken hebben destijds.

Erg gaafe spaghetti western van Sergio Martino. De film zit vol leuke vondsten en gaafe scenes. Het beviel me vooral dat de film een redelijk hoog sensatiegehalte heeft en dat er gelukkig geen liefje is voor de protagnist. Met name het laatste half uur vond ik geweldig; Heerlijk hoe dubbel dat ingraven uitpakt.

You're. Alone. A soooooooo-li-taaaaaary-maaaaaaaan. Erbarmelijke, maar ook wel lachwekkende muziek. Wansmaak ten top. Mannaja is verder wel een prima spaghettiwestern. Qua geweld compromisloos. De held heeft net iets te weinig charisma (hij deed me aan Chuck Norris denken), maar zijn bijlenact is wel weer cool. Verder drijft de film op een aantal stoere clashes tussen de schurk en de held, met een climax die waarschijnlijk iets te snel voorbij ging. De ooglidscène is een klein hoogtepunt. Lekker bruut. De huidige 3 sterren die hier nu staan zijn echt wat te weinig.

Vind die soundtrack juist ontzettend gaaf. 't ligt er zó dik bovenop dat 't een heel nieuw niveau bereikt (net als bij Keoma)

Ik heb deze film pas gevonden maar had deze al eens in de italiaanse versie gezien, gaauw maar weer een keer kijken en kan ik hem nou beter volgen in het engels. Naast deze en Keoma is Django strikes again toch ook nog 1 van de laatste spaghetti westerns? Naast buddy goes west en the troublemakers van hill en spencer dan.

"Judas"komt ook nog langs in die laatste tekst
Pek en veren voor de gebroeders De Angelis !

Echt zonde van die hemeltergende muziek, want de film zelf reken ik wel bij een van de betere spaghetti westerns.
Een streepje voor op "Keoma", om er maar een te noemen waarmee hij nogal wat gelijkenis vertoont.

Wat gelijkenis betreft:die tussen Maurizio Merli en Franco Nero is groot.
Daarom vind ik het nogal merkwaardig dat Merli niet in meer westerns speelde.
Hij bracht het er hier uitstekend vanaf, en deed 90 % van het stuntwerk ook zelf.

Waarom men voor John Steiner een stem-acteur heeft gekozen die met een duidelijk Duitse tongval een dik Amerikaans accent probeerde neer te zetten is mij een raadsel.
Ik vond het nogal belachelijk overkomen.

De body count is extreem hoog in deze film, zó hoog dat ik een gevoel van over-verzadiging niet kon onderdrukken.

De DVD release van Blue-Underground is een genot om te bekijken, beeld en geluid zijn van prima kwaliteit.

Er is een interview met de regisseur Sergio Martino als extra te vinden op de DVD.
Grappig om te horen dat de nevels die in- en rond het westernstadje hangen minder met sfeerschepping dan met het budget te maken hadden.
De hele film is in Italïë opgenomen, en daar was slechts één westernstadje te vinden dat gebruikt kon worden voor filmopnames.
Dat was echter in een vervallen staat, en opknappen zou te duur geweest zijn.
Vandaar dus de nevel.

Een aantal locaties herkende ik overigens van de vele peplumfilms die er werden opgenomen.

Deze net zitten te kijken via de mooi geproduceerde Blue Underground dvd.
Erg interessante en sfeervolle Spaghetti western.

Hoofdrolspeler is goed gecast en heeft zeker charisma, maar niet van het supersterrenniveau als een Nero, Gemma, of Eastwood, maar doet meer aan een jonge Chuck Norris denken ten tijden van films als Good men wear black, Forced Vengeance en The Octagon.

Steiner is een goede schurk, met een rotkop, waar je meteen een hekel aan krijgt, maar schijnt in werkelijkheid een aardige, vrij timide man te zijn.

Deze films valt onder de wraakwesterns en weet eigenlijk alle clichés van het genre af te strepen, incl. held die in het midden van de film door schurk en handlangers gevangen wordt genomen, in elkaar geslagen en voor half dood achtergelaten, waarna held zich -met hulp van een derde- weer weet op te knappen en tenslotte genadeloos huis komt houden. Vaste koek sinds het toonaangevende A fistfull of dollars.

Zeker een aanrader, met helaas wat al te overdreven muzikale score van de gebroeders De Angelis, die echter bij menig Bud Spencer film wel de juiste snaar wisten te raken.

Een acht, ofwel 4 sterren.