Kabhi Khushi Kabhie Gham... (2001)

Deze film past in het rijtje thuis van Kal ho Naa ho. Het is een goede Hindoestaanse film met 2 top acteurs. Gegarandeerd plezier.

4.5 ster

goede film

Blockbuster in India

Een hele mooie film, lang wellicht, maar mooi..

Echt een prachtige film. Ik heb hem geloof ik 2x gezien. Helemaal in het begin toen hij net uit was en een paar jaar later nog eens. Best al een oude film eigelijk, maar prachtig !!!

Toch heb ik wat moeite met dat Bollywood-sentiment. Het ligt er voor mijn smaak allemaal wat te dik op. De emoties zijn allemaal wel heel erg overdreven, waarschijnlijk omdat ze in Mumbai denken dat we het anders niet begrijpen. Hier en daar leek het wel een parodie, wat denk ik niet de bedoeling kan zijn geweest.

Leuke film en op vele momenten ook grappig.

De liedjes en decors in de film vind ik van hoge klasse ! Alleen wordt er naar mijn mening teveel gejankt in deze film, dat vind ik het enigste minpunt.

Ik gaf een 3.0

Dit is echt een top film ik heb hem al een paar keer gezien en ik vind het keer op keer een hele mooie film..

Alles lijkt zo echt net als dat die moeder haar zoons aanvoelt enzo wanneer er iets met hen gebeurt of ze komen weer thuis...

ik heb een 5,0 gegeven

Daar sluit ik me volledig bij aan.

Jaya Bhaduri vertolkt haar rol als 'Nandini' erg goed... Ook Shahrukh en Kajol spelen GE-WEL-DIG.

Voor de rest vind ik het verhaal erg mooi. De liedjes waren ook super.

Ik vind hem toch zeker 5* waard!

Dit is echt een film die iedereen toch wel 1x gezien moet hebben.

Ben op zich wel geïnteresseerd in een goede/leuke Bollywoodfilm, maar de poster ziet er echt vreselijk uit....

Erg mooie film (en ben blij dat dit mijn 1000ste stem kan zijn )

Leuke karakters, voorale van Kajol. Het is wel een film voor de Bollywood liefhebbers, want dit is echt een typische Bollywood film.

Dan kijk je er toch één met een leuke poster? De films zijn toch hetzelfde.

Zie alleen al de eerste zin van dit plotverhaal, dat komt zowat in elke Bollywoodfilm voor.

Mooie film, die mij echt heeft weten te raken. Had ik niet verwacht toen ik hem ging kijken, maar ik vind dit echt een mooie film. Het heeft een bepaalde sfeer dat mij aanstaat. Jammer van de rol van Karina..ik mag haar niet en het hoefde ook echt niet zo sletterig. Maar voor de rest een sterke film. Goed geacteerd door allemaal. Vooral het eind wanneer zoon en vader met elkaar herenigd worden. Film had een paar mooie scene's. Muziek was ook erg aanstekelijk.

4*

Een meesterwerk. Karin acteert de laatste tijd niet slecht vind ik, ze acteert wel overdreven maar ik vind het wel oke. Jammer dat er bij een film als deze geen sequel kan komen.

Ik heb hiervan net 50 minuten op youtube gekeken en ik wil dit nog wel eens in z'n geheel zien, en met betere kwaliteit.

Ik snap wel waarom mensen dit goed vinden. Het is heel erg feelgood en de liedjes en dansscenes zijn aanstekelijk en komen na een half uur pas echt op dreef. Lekker vlot camerawerk en snelle montage ook. Al wordt dat vaak wel gebruikt om heel makkelijk een emotioneel effect te creëren. Maar het mag... Het verveeld in ieder geval niet.

Ik krijg een beetje het zelfde gevoel als bij de betere Amerikaanse musicals uit de jaren 50 waar ik als kind vaak naar keek. Gewoon vrolijk vermaak met een beetje drama.

Wat een ontzettende rijke mensen trouwens, als je die kastelen ziet!.. het doet wel heel erg elitair en soap opera-achtig aan. Maja, dat is het ook..

Wordt vervolgd.

echt zo een ''must see'' film

*5

Ik verbaas me een beetje over het positieve commentaar die deze film krijgt. Ik kan Bollywoodfilms absoluut waarderen, en dit is niet mijn eerste. Ik geloof dat ik nog niet eerder lager dan 4* heb gegeven, maar voor deze film geef ik 2,5 sterren. Er waren een aantal zaken die ik niet goed vond. Ik heb me het eerste uur lopen vervelen, een uur lang kon de film me totaal niet boeien en daarna ging het wel.

Ik vond Pooja ronduit irritant, het was allemaal heel fout (op een slechte manier).

Het koloniale verleden kwam wel mooi naar boven in deze film, India heeft het duidelijk Engeland nog niet vergeven .

Ik vond ook die afschuwelijke toegewijdheid van Rahul aan zijn vader irritant (begrijp me niet verkeerd, ik heb ook enorm veel respect voor mijn vader ) maar dat ligt waarschijnlijk aan de cultuur.

De muziek vond ik mooi, maar in andere Bollywoodfilms zijn de muziek en de dansen bijna doorlopend prachtig, en dat viel hier wel mee, vooral in de eerste helft van de film.

Als je een goede Bollywoodfilm wil zien, kun je beter Veer-Zaara of Dil to Pagal Hai kijken, deze is opzich wel mooi maar heeft heel veel negatieve punten wat mij betreft.

Een plot dat makkelijk in 1,5 uur verteld had kunnen worden, een grote dosis kitsch, platte karakters, sentiment waar het glazuur spontaan van je tanden springt en genoeg knulligheden die (onbedoeld) op de lachspieren werken (die windmachines, modeshows en donderslagen ). De eerste Bollywoodfilm die ik zie zou rijp zijn voor een dikke vette onvoldoende, ware het niet dat alle energie die op je afgevuurd wordt bij tijd en wijlen zo enorm aanstekelijk werkt. Het feelgoodgehalte is hoog.

Films als deze schommelen dan ook tussen de 1,5 en 4,5 sterren. Manipulatief? Zeker, maar je valt er tot op zekere hoogte wel voor.

ik vind dit echt een geweldige film! ik heb m ooit gezien bij een vriendin thuis.. weet iemand waar je deze dvd kunt kopen? ik zie het nergens staan op internet..

Sommige Bollywood-films hebben het voordeel dat men er de sequel meteen aan vastplakt. Dat is ook hier het geval, waarbij het tweede deel een stuk interessanter is dan het wat trage eerste deel.

Opnieuw leidt de camera de kijker langs oogverblindende decors en kostuums met veel pracht en praal, maar het rokje van Kareena Kapoor (Pooja) kan niet veel korter. Ook de montage, het danswerk en de muziek zijn andermaal goed verzorgd, al heb ik dat laatste in andere films uit India wel eens beter gezien.

Als van ouds zorgen Shah Rukh Khan en Kajol voor prima acteerwerk, maar het is vooral de oude getrouwe Jaya Bhaduri (moeder Nandini) die op overtuigende wijze een emotierijke rol neerzet. Jammer dat de bekoorlijke Rani Mukerji (Naina) alleen in het eerste deel een bescheiden rol heeft.

De film is goed voor avondvullend amusement met een lach en een traan en een ontroerend, zij het wat geforceerd slot.

Amen. Ik val nu aan de hoge kant uit. Ik ben verleid door de kitsch. Heb zeer genoten.

Lastig te beoordelen. Ik ben niet zo (vrijwel niet) ervaren met Bollywood. Ik denk wel dat het representatief is, maar of dit tot de top behoort (hier op Moviemeter qua gemiddelde wel in elk geval) en waarin de film dan uitblinkt ten opzichte van anderen - dat weet ik niet. Ik vond de muziek en de gezongen stukken echt fantastisch, al lees ik dat dat dan weer beter is gedaan in andere films. Ik hou me aanbevolen. Hoogtepunt in het begin is ongetwijfeld "Say Shava Shava": superster (?) Bachchan tussen zuurstokroze danseressen. Sterke punt van het eerste deel is dat het dan wel narratief is, maar door de weelderige, eindeloos uitgesponnen aanpak de inhoud loskomt van de context en betekenis. Zo'n lied (Suraj Hua Madham) bij de piramide van Gizeh (naast Shava Shava wat mij betreft het hoogtepunt van de hele film) geeft de film zijn klasse.

Ik zou bijna geneigd zijn parallellen te trekken tussen Wong Kar-wai's aanpak bij In the Mood for Love. Die stijl deed het me in elk geval sterk aan denken, omdat de uitvergrote aanpak de nadruk legt op een totaal verhaal dat eigenlijk nauwelijks aan bod komt, althans niet direct in dialoog en scènes die elkaar logisch opvolgen. Een omhelzing, het aanbieden van een taart: omdat zulke scènes vijf à tien minuten in beslag nemen door vertraging, lyrische camerabewegingen, eindeloze muziek, zang en dans wordt de film bijna een transcedente ervaring. Ik denk eigenlijk dat dat toch wel karakteristiek is voor dergelijk Bollywood-melodrama en ik denk dat het me daarom wel goed zal liggen.

Vond het tweede deel erg stroef beginnen. De gezongen introductie van Londen is dan wel weer weergaloos over-the-top, maar de ontbijtscène en de niet-natuurlijke weergave van de Indiase rijkdom en Engelse tradities in de vorm van de buurvrouw (?) voelen als een enorme stijlbreuk met de eerste 100 minuten. Vervolgens komt de weer onweerstaanbare introductie van zoon Rohan in Londen, maar toch blijft het wringen. Pas als de twee broers elkaar ontmoeten (onder het lied Kabhi Khushi Kabhie Gham - dat nog een paar maal terugkeert) en het einde krijgen we weer die elliptische stijl van het begin terug.

Ik ga me zeker nog in meer recente Indiase cinema verdiepen. Het werk prijswinnaar Sanjay Leela Bhansali is aan te raden zeker of dan van Aditya Chopra?? Anyway, ik kijk wel.

Mijn tweede echte Bollywoodfilm, na The Brave Heart Will Take the Bride. Wederom is het volstrekte waanzin, irritant manipulatief en gewoon stompzinnig. Deze is echter net iets beter behapbaar, waarschijnlijk omdat deze wat energieker is. Dat ik ooit zal begrijpen wat mensen met Bollywood hebben zit er voorlopig nog niet in.

Wel moet ik dit zeggen: ik ken geen enkele film die me bijna 3 en een half uur doet laten lachen. Niet om de grappen, die waren daarvoor te flauw, maar juist de serieuze stukken waren hilarisch. Wellicht is het niet echt gepast om een film zo af te snauwen, maar dit viel met geen moment serieus te nemen. Het is onmogelijk om een film voor te stellen die nog nadrukkelijker de emoties er vet bovenop legt. Het hoogtepunt/ dieptepunt (het was het meest grappige moment in ieder geval) zat in de meest serieuze scène, als de vader zegt zijn oudste zoon niet meer te willen zien. Na iedere zin van pa krijgen we een close-up van Khan begeleid met het geluid van zwaar onweer. Dus iedere drie seconde hetzelfde shot ondersteund met zwaar gerommel. En dat was serieus bedoelt! Dit kun je niet eens meer "high camp", melodrama of kitsch noemen, het is gewoon volslagen bezopen.

En zo ervoer ik het grootste deel van de film. De probleempjes in het plot zijn makkelijk op te lossen (iedereen weet dat vader en zoon van elkaar houden), maar worden op steeds omslachtigere wijze in stand gehouden. De personages gedragen zich geregeld zo idioot dat de Marx Brothers in vergelijking normale mensen lijken. De film is geregeld spuuglelijk, met een esthetiek die gebaseerd lijkt te zijn op As the World Turns of The Bold and the Beautiful, met uitzondering van de dansscènes, die vooral hun mosterd gehaald lijken te hebben bij Grease (ja, de film waar ik het minst aan herinnerd wil worden), zeker in London. Twee scènes springen eruit als enkele van de slechtste momenten die ik ooit in film heb gezien. Ten eerste dat optreden van dat zoontje op de Britse school. Gewoon misplaatst op iedere mogelijke manier. Ten tweede de door Mochizuki Rokuro geprezen scène bij de piramides die iedere vorm van edelkitsch die ik ooit zag overschrijdt.

Ik vond het dus een rotslechte film, maar tegelijkertijd kan ik hem niet compleet haten. Tijdens sommige korte momenten wordt inderdaad even het luchtige, maar pakkende gevoel van enkele oude Hollywoodmusicals behaald en dan vooral bij het lied "Say Shava". Veel is ook te danken aan Kajol die een zeer levenslustige, energieke uitstraling heeft en ook enige komische timing. Dat en de onbedoelde humor zorgden ervoor dat de drie en een half uur niet echt moeilijk door te komen waren, al had ik er in het laatste uur toch echt wel genoeg van.
2*

Bollywood is denk ik niet aan mij besteed. Dit soort over-the-top melodrama, met veel kitsch ligt me gewoon niet zo. Weet iemand films uit Bollywood die een wat andere benadering of is de hoop verloren als ik deze en The Brave Heart Will Take the Bride niets vind?

Ik zou een oude proberen, zoals Awaara (1951). Wordt ook in gezongen, maar heeft meer van het sociaal-neorealisme in verschijning, thematiek en uitwerking.

Verder begrijp ik je 'snauw'-recensie niet zo. Dit is toch gewoon een genrefilm? En het genre wordt niet extra nadrukkelijk kitsch of over the top neergezet - is mij niet opgevallen tenminste. Ik geloof ook niet dat het serieus bedoeld is, althans het benut alle mogelijke elementen uit het genre - dat is niet onbeholpen, maar kunde. Juist als genrefilm dus erg geslaagd. Je bent ook al niet zo te porren voor de maniëristische aanpak van Sirk als ik me goed herinner. Dus melodrama zou ik maar helemaal even in de ijskast zetten (en Fassbinder ook).

De piramide scène draai ik regelmatig ven los op YouTube

Dat ontken ik toch ook niet? Ik vind het alleen een erg slecht gemaakte genrefilm.

Ik ook niet, over het algemeen. Het is duidelijk een luchtige film. Alleen de scènes waarin de breuk in de familie centraal staan zijn wel serieus bedoelt, maar ik wil echt niet de indruk wekken dat ik denk dat dit enorme diepgang pretendeerde.

Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet plaatsen als reactie op mijn bericht. Het onbeholpene zit hem voor mij vooral aan het gebrek aan afwerking van de genre-elementen, een bepaald soort gemakzucht dat uitstraalt van de film, buiten wellicht het dansen om (net ook het onderdeel waar ik moeilijk over kan oordelen; iets teveel een leek om echt goed danswerk te herkennen). Het lelijke camerawerk (toch juist niet typisch voor de musical) dat aan goedkope televisie doet denken, het enorm zwaar aangezette acteerwerk (op een andere manier dan de simpele acteerstijl van, zeg, Gene Kelly of Fred Astaire) en het luie script dat geforceerd de centrale problemen in stand houdt (wat doorgaans niet zo erg is bij een musical, maar hier wordt veel tijd besteed aan het drama; het mist ook een beetje een knipoog in dit gebied wellicht). Het helpt ook niet dat deze film ieder cliché dat er rond Bollywood hangt bevestigd.

Maar als we het dan toch gaan vergelijken met genregenoten kom ik het eerst uit op The Brave Heart Will Take the Bride en buiten Hollywood wordt dat dan Grease. Die heb ik ooit eens de slechtste film ooit genoemd en daar sta ik nog achter. Die scènes tussen de broer en de verwesterde schoonzus met name deden hier sterk aan denken, vooral tijdens de dansjes. Als ik het met luchtige musicals zou vergelijken die me wel liggen kom ik vooral uit bij de klassieke Hollywoodfilms van de jaren '30 en '50, met dus Astaire of Kelly. Die vind ik een stuk eleganter in vorm en de dans is vaak origineel. Lastig om het verschil in woorden uit te drukken. Dans beschrijven is niet mijn sterkste kant.

Even tussendoor, ik vond je beschrijving van deze film als abstract opmerkelijk, omdat ik het juist als het tegenovergestelde ervaren heb. Juist het totale gebrek aan enige vorm van abstractie, zogezegd, is storend. Alles wordt enorm benadrukt, uitgesponnen tot in den treure, alsof het publiek te dom zou zijn om iets te begrijpen wat er niet eerst vijf minuten ingehamerd is. Zo'n Kar Wai laat juist zo veel mogelijk open, rekent op veel eigen invulling van de kijker en lijkt gefascineerd te zijn door de mysterie van menselijk gedrag door de ogen van een buitenstaander. Ook de visuele stijl en het gebruik van muziek ervaar ik daar heel anders.

Dat ik niet dol ben op melodrama is geen geheim. Mijn voorkeur gaat meer uit naar naturel, afstandelijk of rauw drama, maar dat wil niet zeggen dat ik melodrama geheel uitsluit. Casablanca staat immers in mijn top 10. Het is moeilijk om te zeggen wanneer het werkt en wanneer niet. Ik moet voelen dat het oprecht is, maar hoe dat zich uit verschilt een beetje per film. Almodovar is zo'n regisseur die bij mij geregeld wegkomt met melodrama. Hij weet bijvoorbeeld All About My Mother of Talk to Her zo te brengen dat het onmogelijk lijkt te worden het anders te doen dan met melodrama. Hetzelfde gevoel heb ik ook bij Fassbinder, maar daar moet ik wat meer induiken. Sirk is geen held van me, maar zo vreselijk vind ik hem nu ook weer niet. Ik krijg alleen soms de indruk dat hij zelf niet zo geloofde in de overdrijving van de emoties in zijn films en dat terwijl bij melodrama je er eigenlijk volledig voor moet gaan, anders wordt het belachelijk. Ik heb geen grote, persoonlijke favoriet tussen de films van Sirk zitten, maar hij heeft over het algemeen klasse genoeg om er iets van te maken. Magnificent Obsession vond ik wel vreselijk en dat is ook de film waarover we eerder een discussie hadden.

Ik kreeg de indruk uit je verhaal dat je het niet als genrefilm benaderde. Vandaar mijn aanname. Maar blijkbaar hebben we dus vooral de kwaliteit van het melodrama verschillende ervaren. Ik vind het nu ook nog enkele weken later nog steeds getuigen van klasse hoe het simpele GTST-gegeven is opgeblazen tot een wervelende show. Ik kan het dus slecht vergelijken met andere Bollywood, maar omdat deze zo hoog scoort is dit denk ik een film waarbij juist alles boven het TV-soap niveau wordt uitgetild, zoals bij die piramide scene, maar ook bij veel gespreksscenes, bijvoorbeeld tussen moeder en zoon. Ik heb mijn lijstje van 'te kijken' wel wat uitgebreid inmiddels met wat titels van Yash en Aditya Chopra bijvoorbeeld.

Misschien passen de films van Tamil-regisseur Mani Ratnam meer bij jouw smaak. Ik zou als ik jou was Bumbai (1995) eens proberen, maar ook zijn andere films zijn zeer de moeite waard (naar mijn bescheiden mening althans).

Bumbai ziet er wel interessant uit. Zal ik wel eens een kans geven.

Ik begrijp zowel Mochizuki als The One Ring wel een beetje. Ik werd eigenlijk tussen beide gevoelens heen en weer geslingerd tijdens de film. Ik vind het ergens erg knap en fraai om te zien hoe van zo’n oersimpel gegeven 3,5 uur film met zang en dans gemaakt wordt. En hoe tijdens die liedjes, maar soms ook buiten de liedjes om de film qua tijd stilgezet lijkt. Om dat effect te krijgen wordt elke gebeurtenis met een enorme hoeveelheid uitroeptekens en onderstrepingen neergezet. En daar zit de tegenstelling, dat werd me soms erg veel. Verder vind ik dat de film door een serieus dal gaat als we net in London zijn en is comic relief wel heel bedenkelijk vaak. (De grappen rondom het dikke zoontje en de Engelse typetjes bijvoorbeeld).

Ook ik ben een Bollywood beginneling. Dit is pas mijn derde. Wel erg duidelijk de beste. En ik zal het met mate blijven bekijken, maar ik ben nieuwsgierig naar meer.

3.0*

Zeer leuk

Heb er al veel gezien de leukste vind ik

Fanaa, taare zameen par, kabhi khushi kabhi gham, kuch kuch hota hai,

Naar mate ik wat ouder word zie ik deze film niet meer als vroeger. Niet zo heel sterk wat ik bij kal ho na ho wel hebt. Beter gescipt en geacteerd naar mijn mening. Film die mij ook erg goed bevalt is drishyam.

Dat helemaal met je eens, zo'n poster dat doe je toch niet, kom op zeg. Het is de Bold and the Beautiful niet, of toch wel?

Knap dat een film van 3,5 uur me nog redelijk wist te boeien - ik heb de film in één keer bekeken - maar na films als Pink (2016) en Lagaan: Once upon a Time in India (2001) viel me deze toch wat tegen. Die films hadden minder het heftige melodrama dan deze film en een pakkender verhaal, hoe voorspelbaar beide titels ook waren.

Kabhi Khushi was... Hoe zeg ik het beleefd? Zwaar overdreven. Een beetje melodrama kan ik best hebben maar dit was echt de overtreffende trap van alles. Soms was het grappig - die donderslagen , dat die nooit de Nacht van de Wansmaak hebben gehaald is me een raadsel - maar het was vaak voor mij té heftig. Ook de woning van de familie die écht veel te groot was: ik snap de hang naar escapisme maar dit ging erg ver.

En het personage van Poo: nee, gewoon nee. Een door en door verwend meisje en daarvan moeten wij hopen dat zij de mooie jongen aan de haak slaat? Nee sorry, ik sla over. Verwend nest met d'r lelijke Engels. Die mooie jongen in kwestie - geen idee hoe hij heet maar ik bedoel de jongen die de transformatie maakt van dikkig jongetje naar halfgod - vond ik wel het erg leuk doen, en samen met Amitabh Bachchan absoluut de twee fijnste acteurs. De hype rond Shah Rukh Khan heb ik nooit zo begrepen.

Fijne dansscenes bij vooral dat Engelse kasteel - leuk om een keer Brits jongeren uit die tijd zo'n Bollywooddans te zien doen - en de liedjes liggen goed in het gehoor, maar ze worden erg veel van hetzelfde. Hoe ze al die jaren film na film na film weer iets nieuws kunnen bedenken is erg knap maar ik vind ze erg op elkaar lijken.

Maar ach, het was een fijne vulling van een nog wat grieperige woensdagavond. Mensen die me kunnen helpen aan films die vergelijkbaar zijn met Pink of Lagaan hoor ik graag.

3,0*

Deze film was me getipt door een kennis die m hoog in z’n top 100 had staan. Ben dankzij het fantastische RRR Bollywoodfilms aan ontdekken en deze stond op

Netflix dus dat was een mooie gelegenheid.

Het blijkt een vreselijke soep opera te zijn. Had ik de titel even door google translate gehaald, dan had ik dat natuurlijk kunnen weten. De vreselijke over acting maakte dat ik er na 40 minuten eigenlijk mee wilde stoppen. Ik had nog een kleine 3 uur te gaan.

Maar toen kwamen daar twee zang en dans scenes. Heerlijke ritmische mintages en een overdaad aan kleur. Dat gaf de film net de campiness die het nodig had. Ben blij dat ik de film heb uitgekeken. Het blijft een soap opera waarbij de emoties op het eind tot schaamteloze hoogte woorden opgedreven, maar de film geeft wel een mooie inkijk in de Bollywood cultuur. Men gaat daar niet voor realisme, het leven is daar voor velen toch al niet gemakkelijk, maar het biedt uitstekend escapisme.

Echt goed kan ik deze film niet vinden maarcde vele dansscenes maakten het toch de moeite waard.

3*