Their Finest (2016)

Vond deze toch wel erg leuk. Bill Nighy is erg op dreef als de ervaren, ietwat arrogante en in verval geraakte acteur. Sam Claflin is scherp en cynisch en vormt een mooi contrast met de rol van Arterton. Humor was ook wel leuk. Van de oorlog zelf krijg je op wat bombardementen na niet heel veel mee, maar het is een prima achtergrond voor het verhaal.

Deze oer Britse film moest het voor mij vooral hebben van de spanningsmomenten als de Duitse bommen neerdaalden op de City. Voor de rest vond ik het een vrij saaie film. Moet ook zeggen dat het verhaal mij zo wie zo niet zo aanspraak. Maar goed, voor een koude 1e Paasdag was dit toch wel aardig bioscoop-vermaak.

3.0*

Dit is geen komedie, maar een drama. De film richt zich op een scenariste [Gemma Arterton] die in een constant onder vuur liggend Londen haar best doet om een steentje bij te dragen aan de propaganda van de Britse filmindustrie. Haar samenwerking met o.a. haar collega-schrijver [Sam Claflin] en een oudere, eigenzinnige acteur [Bill Nighy] begint erg stroef en wanneer haar geliefde [Jack Huston] voor een tentoonstelling afreist naar Manchester, vraagt ze zich af of ze haar werk aan een propagandafilm over de reddingsoperatie bij Duinkerken wel moet voortzetten.
'Their Finest' geeft een aardig kijkje achter de schermen bij het maken van een film onder oorlogstijd, waarbij een gebrek aan budget gecompenseerd wordt door een hoop inventiviteit. Een bescheiden eerbetoon aan de succesvolle Britste propagandafilms uit WOII dus. Maar met name de eerste helft is erg toneelmatig, met teveel dialoog en te weinig actie en dynamiek. Het tweede deel, waarin we de productie van de film volgen, is een stuk interessanter, maar uiteindelijk is deze film te onevenwichtig om werkelijk te kunnen boeien, ondanks de goed verzorgde productie.

Best een aardige film. Gisteravond in de bioscoop gezien in een behoorlijk lege zaal. Toch heb ik er geen spijt van dat ik de film heb gezien.
Alhoewel ik het verhaal over een paar maanden waarschijnlijk allang kwijt ben heeft de film me best kunnen boeien. Sterkste gedeelte van de film is als ze eenmaal bezig gaan met het filmen van hun film. Sterke kant van de film is de in rijke mate aanwezige genres die allemaal perfect combineren. Af en toe een vleugje humor maar ook regelmatig erg serieus en ontroerend.

De cast is erg sterk, vooral Bill Nighy steelt de show met een erg komische rol. Maar ook Gemma Arterton is als hoofdrolspeelster sterk genoeg om een groot gedeelte van de film te dragen.
Dat is toch waar deze film het van moet hebben, een sterke cast met een uitgebalanceerd verhaal.
Niks bijzonders, toch vermakelijk.
Voldoende.

Deze viel behoorlijk tegen. Het schurkt tegen een B-productie aan. Het verhaal is erg mager en er zit bijzonder weinig vaart in. Cameravoering is vrij vlak en traditioneel en de sets zijn absoluut niet overtuigend. Sommigen zullen het nut van deze film zien maar voor mij hadden ze deze film kunnen weglaten. Gema speelt goed maar net als je denkt dat er wat vaart in komt zakt alles weer als een pudding in elkaar. Daarnaast is de film ook zo voorspelbaar als wat. Twee sterren voor het acteerwerk.

Leuk, zeker het eerste uur met dat inkijkje in Londen tijdens de oorlogsjaren. Dan helpen decors, kostuums en dat beetje bruine filter ook mee om die sfeer naar boven te halen van toen. Dit is zeker geen komedie, ook niet echt drama, maar feel good pur sang. Gewoon heel erg fijn kijkvoer dat nergens excelleert, maar je prima vermaakt. Sterker, dat beetje drama aan het eind deed voor mij zelfs wat afbreuk. Ook de acteurs staan er met zichtbaar plezier waar Nighy toch wel met gemak de show steelt. Fijne rol ook van Arterton die ik sowieso wel ken als mooi meisje, maar nu net iets meer moet doen en daar goed in slaagt. 3,5*.

Weer eens een andere context mbt de tweede wereldoorlog, Slag om Engeland en propagandamachine. Op subtiele wijze wordt hier aangetoond propaganda een belangrijk middel is en dat de oorlog een belangrijk moment is mbt ontwikkeling positie van de vrouw. En ow ja, Bill Nighly speelt weer leuk.

Redelijke film over een vrouw die gevraagd wordt het script te schrijven voor een Britse propagandafilm tijdens de tweede wereldoorlog. De film is op zijn best en leukst als het gaat over het maken van de film (vooral de tegenslagen en constante wijzigingen). Wel aan de lange kant en de romance weet minder te boeien. Van de cast valt Bill Nighly het meest op.

Vlot, maar tamelijk onduidelijk oorlogsdrama met een vette knipoog en hier en daar een scheutje Britse humor. De enige die echt opvalt is Bill Nighy. Dit soort rollen zijn hem op het lijf geschreven, want dan kan hij gewoon zichzelf spelen.

Tsja, de filmindustrie die zichzelf bekijkt. Navelstaren op het grote scherm, het gaat toch maar al te vaak niet goed... ik had geen hooggespannen verwachtingen voor deze film.

En dat komt dan deels ook wel wat uit. Het is een wat eenvoudige tv-film achtige productie, zonder dat er iets echt bijzonders uitschiet. Ja, Gemma Arterton zet wel een charmant meiske neer, maar dat is nou niet heel erg verrassend. Het verhaaltje is dat ook niet - wat meer pit, wat meer venijn had daar wel een heleboel aan kunnen helpen.

Maarja, dan gaat Bill Nighy zingen. Dat redt het geheel dan toch weer van de vergetelheid.

Goddard en Truffaut deden het (en ook anderen), een film maken over... het maken van een film. Waarom dan deze Lone Scherfig niet (hij charmeerde reeds met "An Education" en "One day"), temeer daar hij hier als achtergrond de historische vlucht uit Duinkerke in het begin van WO II gebruikt.
In het begin valt het wat tegen en krijgt men het gevoel dat het bij het kluchtige zal blijven met nogal wat oppervlakkigheid, maar geleidelijk komt er meer grip in het gebeuren en kan men niet naast het tijdsbeeld van het gebombardeerde London en de druk op de bevolking, gebukt onder schade- en slachtofferleed. Heel sfeervol gebracht.
Kan de film moeilijk een komedie noemen ondanks het wat lauwe begin, daarvoor heeft hij wat te veel een historische tint, zoals ook de inzet van de Britse burger om een knullig propagandafilmpje, berustend op improvisatie, toch naar de bevolking toe te schuiven en er sukses mee te oogsten. Vond zelfs de slotscène een ode aan die inzet en eigenlijk ook aan het medium "film" en de mensen die er op afkomen.
Hoofdrolspeelster Gemma Arterton kon zekerlijk overtuigen en ook Bill Neighy kwam in zijn flairvolle rol goed tot zijn recht.

Deze Romantiek / Drama film zag ik toevallig afgelopen week op de televisie op op "Film 1" en toen ik zag dat het verhaal zich afspeelde tijdens de de Tweede Wereldoorlog (waar ik liefhebber van ben) en dat Gemma Arterton (vind ik een leuke en mooie actrice) erin meespeelde, heb ik hem gelijk maar bekeken (de eerste 15 minuten heb ik wel moeten missen).

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de algehele stemming in Groot-Brittannië somber. De Britse overheid produceert propagandafilmpjes, die het moreel moeten oppeppen. Catrin Cole (Gemma Arterton) schrijft dialogen voor die spotjes, maar wordt al snel gepromoveerd om mee te helen aan een speelfilm over tweeling zussen die een rol speelden bij de Slag om Duinkerken. Tijdens de opnamen ontdekt Catrin de wonderlijke filmwereld met nukkige acteurs, zoals Ambrose Hilliard (Bill Nighy in een leuke rol als zelfingenomen ster), veranderende omstandigheden en de waarheid. Want hoewel het ministerie streeft naar "authenticiteit en optimisme", mag de werkelijkheid flink verbogen worden om dat positieve gevoel te vergroten.

Een romantisch drama over emancipatie, maar het verhaal is zo overmatig zelfbewust, met opzichtige visuele hints en een melodramatische plottwist, dat deze nuffige publiekspleaser even manipulatief aandoet als de propaganda die erin centraal staat. De cast doet het best leuk en verdienstelijk en zeker wat betreft de hoofdrolspelers in het verhaal (zie filmposter), te weten Gemma Arterton, Sam Claflin en Bill Nighy. De onbekende Natalia Ryumina vond ik wel een mooie verschijning, die ook nog eens bloot is te bewonderen tijdens een vrijscène met de man van Catrin Cole, te weten Ellis Cole (Jack Huston).

Al met al best een mooie, leuke, vermakelijke en zeker ook dramatische (zeker m.b.t. de dood van schrijver Tom Buckley op de filmset, waar Catrin Cole verliefd op wordt) Romantiek / Drama film, waarbij soms ook wat te (glim)lachen valt (met name door Bill Nighy), maar een pure Komedie film (zoals het hier betiteld staat) vind ik het zeker niet.

Een redelijk komedie/drama/romantiek/oorlog film...
Redelijk verhaal...
Redelijk acteerwerk...
Bekende acteurs Bill Nighy en Richard E. Grant...
Mooi opname...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek met
Dolby Digital...
Niet te moeite waard...

Degelijke, typisch Britse productie. Ruim voldoende maar had best wat sprankelender en venijniger mogen zijn want de storyline gaf veel mogelijkheden. Vrij dramatische vertelling natuurlijk, gesitueerd in een onder bombardementen levend angstig Londen, maar gelukkig wordt het negens zo zwaarmoedig als mogelijk was geweest. Een verhaal vooral over de onverwoestbare flexibiliteit van de menselijke geest, want hoewel er de meest vreselijke zaken om hen heen gebeuren, blijven de hoofdpersonages zich optimistisch toeleggen op die dingen die hun leven wel nog de moeite waard kunnen maken. Door het wat toneelmatig ogend karakter van de film is Their Finest uiteindelijk niet dynamisch genoeg om het grote publiek aan te spreken en dat is jammer want op veler gebied heeft regisseur Scherfig toch iets zinnigs te melden. Hij wordt daarbij geholpen door een stel solide acteurs, die deze wat saaie, onopvallende prent toch een kwaliteitsinjectie geven.

Sterke cast in deze film.
Maar had er toch veel meer van verwacht.
Het is allemaal nogal traag en saai, mis de spanning die er toch zou moeten heersen in het Londen van 1940 tijdens de Blitz.
Over de vertolkingen heb ik niets aan te merken, maar het scenario had beter gekund.

“Wonderful! Authenticity, optimism and a dog!”

Verassend sterk. Their Finest is voor mij een beetje onder de radar gebleven, maar als fan van alles wat met de Tweede Wereldoorlog te maken heeft was ook dit weer smullen geblazen. Veel oorlogsscènes krijg je niet te zien, maar de film gaat dan ook meer over een aantal personages die een propagandafilm willen maken om de Britten weer hoop en kracht te geven.

Romantisch, grappig, een oorlogsdrama, propaganda en ook nog een feministische pamflet, Their Finest wil veel genres combineren en voor het grootste gedeelte werkt het. Dat komt ook door het acteerwerk, en vooral Nighy (briljant), Arterton en Claflin stelen de show. Maar iedereen heeft zijn moment in de spotlights, en Their Finest is een heerlijke propagandafilm en een traktatie voor iedere cinefiel.

Fijne film die een inkijkje geeft in het proces van het scenario schrijven en film opnemen. De oorlog speelt op de achtergrond, maar doet er niet zoveel toe. Had een niemendalletje kunnen zijn, maar is het toch niet, dankzij sterk spel, leuk verhaaltje en de Britse humor.

Een film die het goed lukt om de zwaar beladen dramatiek die het gevolg is van de Blitzkrieg, die Londen in 1940 teistert, te combineren met veel ironische en onderkoelde luchtigheid.
De film vertelt een boeiend verhaal met wat romantische en dramatische accenten, maar schuwt het tegelijkertijd niet om de kwestie van ongelijke rechten tussen mannen en vrouwen en de strijd die vrouwen voeren om gelijkheid te verkrijgen als een rode draad en richtingaanwijzer voor het verhaal te gebruiken.
Hoofdrolspeelster Gemma Arterton staat model voor die strijd. Als scriptschrijver voor een propagandistische speelfilm verandert zij geleidelijk van kleur. Haar zelfbewustzijn groeit gedurende de film. Haar strijd om een plek te veroveren in de mannenwereld van de film is een strijd die je gemakkelijk inlevend kunt volgen.
Omdat de film zich afspeelt rond de productie van een film, gebruikt regisseuse Lone Scherfig soms de film-in-een-film techniek om even uit de serieuze wereld van oorlog en ellende te stappen. Door ruw montagemateriaal uit die film in de echte film te vertonen, verandert het perspectief zodanig dat dezelfde serieuze kwesties opeens een luchtige en grappige kijk opleveren.
Een tikje feelgood heeft de film zeker. De lach en de traan worden effectief ingezet. Toch wordt de romantiek zonder hele heftige clichés doorlopen. Het is vallen en opstaan, maar niet zo zoetig en onwerkelijk als in veel Amerikaanse feelgood-komedies. Bovendien worden de romantische perikelen hier doorkruist met een gebeurtenis die helemaal niet aan suiker doet denken. De film geeft de kijker niet altijd wat hij wil zien of verwacht te zien. De film durft hier en daar heel prettig een cliché te ondergraven. Hulde.
Verder noemenswaardig is de leuke rol van Bill Nighy als de arrogante acteur Ambrose Hilliard. Bill Nighy schmiert er heerlijk op los. Met grappige oneliners en gedrag dat voortkomt uit misplaatste sterallures zorgen zijn momentjes voor heerlijke comic relief.
Their Finest is een goede frisse mix van tragedie en komedie. De sterke personages, het goede acteerwerk, het gebrek aan zoetigheid en het achterliggende historische kader tillen de film boven de doorsnee feelgood film uit.

Deze film het label "komedie" meegeven is echt absurd. Dit is drama/romantiek met inderdaad hier en daar een klein komisch momentje.

Een leuke blik op hoe kleinschalig de Engelse filmindustrie in de jaren 40 was en hoe daarbinnen toch ambitieuze films van de grond konden komen. Ik ken de geschiedenis van de Engelse cinema uit deze tijd een klein beetje en ik heb veel Engelse films uit deze periode gezien, dus de verleiding is groot om in sommige personages bestaande figuren (Michael Balcon, Alexander Korda...) te zien, maar ik weet niet of dat de bedoeling is. (Hoewel ik op de IMDb-trivia-pagina lees dat Catrin gebaseerd is op de uit Wales afkomstige en bij de Ealing Studios werkzame toneel- en scenarioschrijfster Diana Morgan, en dat documentairemaker John Grierson model stond voor de regisseur.)
        De film zelf verenigt feel-good-elementen, drama, humor en achter-de-schermen-cinema in een mooi geschoten pakketje, met voorspelbare glansrollen voor Gemma Arterton en Bill Nighy en een leuk en verrassend (maar wel minimaal) bijrolletje van Jeremy Irons. Minpunt is dat de twist op het einde (de dood van Tom Buckley) me niet lekker zit: hij komt totaal uit de lucht vallen en lijkt alleen maar bedoeld te zijn om een melodramatische situatie te creëren waarin Catrin helemaal aan de grond zit en dan toch de kracht moet vinden om net als het door de Blitz getreisterde Britse volk door te gaan. Gelukkig deed dat weinig af aan mijn plezier in deze film.

Misschien geen film van de allerbovenste plank, maar de typisch Engelse sfeer, en al was het een detail, de manier waarop de Amerikaanse schreeuwerigheid op de hak wordt genomen, maakte de kijkbeleving uitermate aangenaam. Hier en daar een beetje in de sentimentele overdrijving, wat heel goed past in deze tragi-komedie. Verder heb ik een zwak voor Gemma Arterton: haar tranen zijn altijd schitterend !