Keith Richards: Under the Influence (2015)

Machtig mooie docu over een living legend......Keith verteld openhartig over de ins en outs van zijn cariëre,door wie in hij word hij gëinspireerd en waar liggen zijn roots.

Mooie beelden en het is moeilijk stil te zitten tijdens het kijken.

Tuurlijk gaat het ook over de Stones......erg intressant allemaal en zeker een docu die ik nog eens zal bekijken.

Zeker de must see voor de fans maar ook voor de willekeurige muziekliefhebber.

De hoge waardering misschien enigszins beinvloed door mijn bewondering voor Keith

(En de Stones), maar ik vond dit sowieso een bizondere docu. Een vrij intiem interview

met de immer aimabele Keith, dat chronologisch wordt afgewisseld door zeldzame,

nostalgische beeldfragmenten.

Heel erg benieuwd naar deze documentaire over de King of Riffs, Keith Richards. Zo lang ik me kan herinneren heb ik al van zijn gitaarspel genoten, ik ben blij dat deze held eindelijk zijn eigen docu heeft gekregen. Ik heb toevallig de eerste 2 minuten gekeken om dat ik té nieuwsgierig was en zelfs dat beviel me al.

Binnen een week ga ik hem zeker kijken!

Wat een prachtvent is Keith. Hij was voor mij altijd de reden dat ik naar de Stones luisterde, want Mick vond ik niet zo veel aan.

Deze documentaire zet (natuurlijk) vooral Keith in het licht, en goed ook. Ik heb met al m'n aandacht zitten kijken *Laughs*. Mooi verhaal over hoe Keith Muddy Waters leerde kennen en hoe hij een van de grootste gitaristen ooit werd en hoe hij daarnaast ook een beetje de reggae ging doen *Laughs*. Keith lijkt mij een van de meest aardige rocksterren die er nog rondlopen *Laughs*.

Ik eindig met een mooie quote: "My idea of actual heaven is to be a rock 'n' roll star that nobody ever sees. Totally anonymous." - Keith Richards.

Leuk om te zien van wie hij fan is, en leuk om te zien dat hij nog steeds prima kan spelen. Mooie kop ook. Maar meer was het eigenlijk niet. De jeugd praatjes, en de shot met zijn vrouw en kat voelde als verplichte shots om er meer docu van te maken. Verder was het een beetje jammen met vrienden. Toen en nu. Aardige docu, leuk om cadeau te doen bij zijn nieuwe plaat. Maar nergens openbaringen of verrassingen. Voor de Keith fans en must see, voor de rest een aardig inkijkje.

Gelukkig niet te lang. En Keith moest veel lachen!

3 sterretjes

Gaat enkel en alleen over zijn muzikale invloeden en hoe de muziek die hij zelf maakt tot stand komt. Zijn privéleven wordt nauwelijks tot eigenlijk niet besproken (wat ik wel verwacht had). Op dit laatste heb ik de documentaire dan ook niet beoordeeld maar puur op de inhoud die het wel geeft. Redelijke docu die vooral de fan zal bekoren. Ik denk dat de gemiddelde kijker die van muziek houdt, maar niet in het bijzonder fan is van Richards, deze documentaire niet als bijzonder zal ervaren. Leuk om een keer gezien te hebben, niet meer dan dat.

Ik ben opgegroeid met de Stones en muzikanten die in deze docu voorkomen,ik denk dat mijn waardering in sterren daardoor zeker hoger uitkomt.

Sympathieke documentaire, ook voor mensen die niet bovenmatig veel met The Stones hebben (zoals ikzelf). Het is allemaal wat fragmentarisch (bijvoorbeeld zo'n uitstapje over de band tussen Waits en Richards: voor het verhaal had het er net zo goed uitgelaten kunnen worden, al is het ook wel innemend), er hangt zeker op het einde een wat opa-is-gelukkig-geworden-en-vertelt-vanuit-zijn-praatstoel-vibe omheen, maar: Richards vertelt (en lacht!) erg aanstekelijk, er zitten genoeg ontroerende, inzichtelijke en boeiende stukken in. Ja, een geslaagde docu. Ruime 3*.

Prachtige documentaire over Keith Richards.

Een die me heel wat heeft bijgebracht over de man en vooral over zijn ruime interesse in verschillende muziekgenres.

Dat hij een bluesman was dat wist ik al lang, maar dat hij ook beïnvloed is geweest door Country en Reggae dat is minder bekend.

De documentaire is mooi opgevat, met beelden van vele idolen van Keith, tevens ook idolen van mezelf, zoals daar zijn Muddy Waters, Howlin' Wolf, Buddy Guy en nog vele anderen.

Kortom: een documentaire die elke muziekliefhebber gezien moet hebben, leerrijk en boordevol prachtige muziek !!

Dat zal ik dan zijn. Van dat gedweep met Howling Wolf en Muddy Waters werd ik een beetje moe. Maar ik heb ook wel gelachen en dan vooral omdat Richards me voortdurend aan Dicky Curtis doet denken. Of andersom.

De beste momenten in deze docu gaan over de invloeden op Richards' muziek, en hoe hem dit als muzikant en mens heeft gevormd: denk aan anekdotes over het verplicht leren van de malaguena, de (her)ontmoeting tussen Richards en Jagger, de doorbraak van de Stones die Buddy Guy de mogelijkheid gaf om 'vuil' te spelen, zijn ongewone ontmoeting met Muddy Waters in het Chess-gebouw, Richards die het staartje van de Jim Crow-Amerika meekrijgt, en ga zo maar door.

Ook heel leuk om er achter te komen dat producer Steve Jordan dezelfde dreadlocks dragende drummer is die moedeloos toekijkt als Chuck Berry en Keith Richards elkaar in de haren vliegen in Hail! Hail! Rock 'n' Roll.

Het deed me erg denken aan de docu Somebody Up There Likes Me (2019) over Ronnie Wood, en dat is ook meteen het nadeel. Zodra deze docu's minder over de muzikale belevingswereld gaan, en meer veranderen in een halve promo voor hun nieuwe album, haak ik af. Zeker als de blues wordt gespeeld met het een slordigheid en klotegeluid waar je u tegen zegt. De transformatie van een Hank Williams-riedel naar het uiteindelijke Trouble is wel leuk om mee te maken. En Waits' observatie over de muzikale waarde van de soundcheck, gelijk aan een opstartend orkest - ondanks én dankzij het feit dat dit niet wordt opgenomen, is ook raak. Jammer dat we dan precies niet te horen krijgen hoe dat klinkt.

Shots van Keith met zonnebril die wordt rondgereden door verloederde delen van Chicago zijn toondoof en kunnen me gestolen worden. Poverty porn.