The Man Who Knew Too Much (1934)

Fantastisch samenspel tussen de onderkoelde Banks en de immer intense Lorre. Vlotte dialogen, een hoog tempo en regelmatig een komische noot (bij de tandarts, in de kerk) maken van deze vroege Hitch een heus feestje. De remake zag ik nog niet maar ik kan alleen maar dromen dat-ie net zo vermakelijk is als deze.

4*.

Zowel technisch als inhoudelijk kan dit anno 2009 écht niet meer mee. Cinematografie on-ge-loof-lijk saai! Audiovisueel tien keer niks - en de montage/decoupage (waar Hitchcock schijnbaar! een meester in is) oogt eenvoudigweg lachwekkend. De dialogen komen evenzo niet verder dan wat prietpraat over koetjes en kalfjes. Nergens spannend of bevredigend. Enige pluspunt is Peter Lorre. Pijnlijk zit.

The Man Who Knew Too Much

Ik had eerst de remake gezien uit '56 die dan ook 45 minuten langer duurt. Daar wordt het verhaal dan ook beter uitgewerkt dan hier. Niet dat het hier storend is maar het volgt allemaal wat te snel opeen.

Maar wat is Peter Lorre toch een zalig acteur. Brengt de film helemaal naar een nieuw hoogtepunt. Gewoon die kop al van hem. Ook de andere acteurs presteerden goed.

Een paar mooie scènes btw, vooral bij de tandarts, het werpen van de stoelen in de kerk. Ook zie je al een aantal van zijn kenmerken terugkomen zoals het focussen op de gezichten bij iets belangrijk.

4* al is de remake toch een tikkeltje beter.

Ik ben wel een liefhebber van het genre, al heb ik niet veel met deze film. Af en toe merk je wel een mooie ingeving van Hitchock, al is hij dan ook het enige goeie aan deze film. Het verhaal wordt te snel en onduidelijk verteld zonder enige vorm van spanning en interesse. De prachtige shots en mooie scènes waar Hitchcock voor zorgt, worden door het slechte acteerwerk en de mindere scènes wat teniet gedaan. Mooi om te zien, maar het geheel is te mager om te overleven. Van de acteurs is enkel Peter Lorre de man die de boel wat kan redden, al lijkt hij meer op een James Bond vijand, dan een crimineel uit een Hitchcockfilm.

Ben benieuwd naar de remake met James Stewart, want volgens mij zit er meer in deze film.

Tegenvallende Hitchcock, die in tegnstelling tot bijna alle andere films die ik van hem gezien heb zowel qua spanning en sfeer een heel stuk minder is. Het verhaal is op zich best aardig, maar doordat de uitwerking af en toe nogal knullig is, wordt de film helaas nooi echt spannend. De shootout op het einde is gewoon veels te lang en knullig voor zo'n korte film. Het acteerwerk is redelijk, al springt Peter Lorre er duidelijk bovenuit met zijn sterke schurkenrol. Verder wil ik de remake ook zeker eens zien, om eens te kijken wat Hitchcock er hopelijk allemaal aan verbeterd heeft.

2,5*

Mee eens! Had overigens gelezen dat bij het casten Peter Lorre nog net 'yes' en 'no' kon zeggen in 't engels. Volgens mij de eerste engelstalige film met deze hongaar. Andere leuk weetjes: hij koppelde Humphrey en Lauren, was een student van Sigmund Freud en was de inspiratiebron voor Ren Hoëk! hallee! (jaja, IMDB)

Weer mee eens! Bij de tandarts wist je gewoon dat er problemen kwamen, maar toch zat ik op 't puntje van m'n eh... bank. En dat stoelen gooien was geniaal!

'n paar minpuntjes, zoals de veel te lange shoot-out op 't einde (daar heeft Hitchcock weinig van geleerd toen hij 'The Lady Vanishes' filmde), maar al bij al 'n uitstekende film! Ben benieuwd naar de remake!

Overigens: ik heb deze film uit die classic movies-box, belabberde kwaliteit! Weet iemand of deze film ook in 'n fatsoenlijke versie is te krijgen?

Ondanks dat de montage niet helemaal mooi is doet het verhaal en het acteerwerk veel goed maken.

Voldoende spanning en prima opbouw.

4 sterren

Gisteravond de remake gezien die ik er goed vond, en ik kwam bij toeval het origineel tegen vanochtend dus ben die maar gaan kijken.

Ik vond de film bij vlagen nogal knullig overkomen. Verder vond ik dat de film nogal wat spanning miste en had het verhaal beter uitgewerkt kunnen worden. Grappig dat de film wel leuke humor momenten beleeft. Maar over het algemeen scoort deze film geen voldoende.

2.5*

Er zijn aardig wat Hitchcockfans die de 1934-versie verkiezen boven zijn 1956-remake (al lijkt dat op MovieMeter niet zo het geval te zijn). Ik ben meer van de latere versie. Sterker nog: ik vind dit een van Hitchcocks zwakste. Liefhebbers houden schijnbaar van de ruigere, meer low-budgetaanpak van deze ten opzichte van de latere, meer gepolijste stijl. Persoonlijk vind ik dat ruigere vaak ontaarden in het knullige. De film loopt niet lekker en veel leuke ideeën lopen dood. De meeste dingen werden dan ook beter gedaan in de remake, met name de Albert Hallscène.

Wel beter werkt hier de zanggrap in de kerk en drie scènes die niet in de remake zitten zijn erg fijn (het gaat om de dansscène met dat touwtje, de tandarts en de laatste shoot-out). En Lorre is inderdaad een leukere schruk dan die vrij kleurloze man uit de Stewarteditie. Helaas worden alle goede onderdelen hier bijna ondergesneeuwt door veel saaie stukken, een hakkelend plot, slechte dialogen en weinig aansprekende hoofdrolspelers. Hitchcock deed deze wat mij betrefd terecht nog eens over.

2,5*

Ik denk dat Hitchcock deze versie zelf ook niet echt de beste vond. Anders had hij er nooit een remake van gemaakt.

Lang niet het niveau als de schitterende remake uit 1956, eveneens door Hitchcock.

Interessant misschien om deze 1934-er te volgen maar nadat ge de versie met James Stewart en Doris Day hebt gezien, was het genieten ervan eerder matig.

Hmm.. ik weet niet. Ik het geluid klopte vaak niet. Erg verouderd natuurlijk. Qua verhaal en sfeer niet eens zo verkeerd. Natuurlijk wel erg kort. Wel benieuwd naar de remake.

3,5

Is ook ruim 75 jaar terug. De jeugd kijkt sowieso nauwelijks nog naar oude films.

Ja, The Man Who Knew Too Much was nog best goed eigenlijk. Als je de berichten hierzo leest had ik een erg matige Hitchcock moeten verwachten. Verwachtingen waren ook erg laag trouwens, maar deze film is bij vlagen gewoon erg goed, al zaten er zeker minpunten in.

De film begint erg leuk. Vlotte dialogen, die vooral erg komisch waren. Er zat meteen wel een prettig sfeertje aan. Tweede gedeelte zakt de film helaas wel wat in, al zaten er zeker nog wat leuke scenes in. Neem bijvoorbeeld de tandartsscene, die erg grappig was. Montage was hier en daar wel wat slordig inderdaad. Wetende dat dit een oude film is had ik er niet zoveel moeite mee. Peter Lorre steelt kwa acteerprestaties de show. Heerlijke acteur die hier een erg sterke rol neerzet.

Om eerlijk te zijn vond ik deze versie zelfs ietje beter dan de remake, die wel hetzelfde cijfer krijgt, maar gevoelsmatig vond ik deze toch beter. Maar over het algemeen was dit best een leuke film van Hitchcock, vooral dankzij het sterke eerste gedeelte van de film en een uitstekende Peter Lorre.

3*, maar ik neig erg naar een verhoging

Best wel een goede film eigenlijk en technisch best sterk voor een film uit 1934. De spanning wordt effectief opgebouwd, al komt het eigenlijk nooit tot een hoogtepunt, maar scènes zoals de kerkdienst of bij de tandarts zijn gewoon erg leuk en speels. Het laatste half uur heeft ook nauwelijks een punt en is dan ook niet heel interessant. Maar al met al, gewoon een degelijke en goede film. Ik zie dit liever dan een North by Northwest.

Snap dat het afschrikt en misschien de versie van ruim 20 jaar later beter in te komen is anno 2011, maar ik kan hier wel van genieten

De film heeft een goed verhaal, dat boeiend wordt gebracht. Er zitten enkele leuke scènes in de film, bijvoorbeeld het moment waarop Bob tegen zijn vriend begint te zingen in de kerk. Met dank aan deze scènes, die vaak een komisch kantje hadden, werd het naast een boeiende ook een amusante film om te bekijken. Geen slechte film dus (zeker als je er de goede acteerprestaties bij rekent), maar het verhaal had nog iets beter kunnen uitgewerkt worden vond ik.

Een typische Hitchcock.

Net zoals bij Dial M for Murder hebben we hier een huiskamertje met achter de deur een trap. Ook staat er links in de kamer een bureau met een telefoon erop.

Toen Betty op het dak stond deed me dat even aan Vertigo denken.
En net zoals bij Rear Window kijken we enkele keren door de ruiten en belanden we bij een paar achtertuinen.

Het 'zingende gesprek' in de kerk is geniaal.

De hoofdpersonages spelen best redelijk. Bijrollen hadden iets beter gecast mogen worden.

Vooral het geluid is van mindere kwaliteit. Het is soms gewoon even stil en het enige wat je dan hoort is een ruis. Voetstappen, stoelen verplaatsen, het inademen en schrikken... het is allemaal niet goed hoorbaar. Dit zal wellicht te maken hebben met de inmiddels gedateerde apparatuur.

De vele fades er tussenin vond ik overbodig.

Het einde is nogal abrubt, wanneer Betty nog op die ladder staat samen met haar moeder.


Een moord, een vrouw, een paar sigaretten, een hoop nette pakken... het kijkt weer leuk weg. Erg hoogstaand is het niet en een paar details hadden beter gekund, maar je mag ook niet teveel verwachten van zo'n oldtimer.

Knulligheid ten top. Allereerst is daar het acteerwerk. Het leek weer erg op een lagere school musical waarin de kindertjes hun best doen maar zich niet goed een houding weten te geven. De teksten zijn daar ook een beetje debet aan. Uitzondering is de opper-schurk (Lorre?) die zijn rol goed bracht, maar naar het einde van de film toch het povere niveau van zijn collega's overnam. Het verhaal dan. In beginsel goed en ik kan me voorstellen dat daar nog een spannende, boeiende film van te maken is. Maar hier is dat niet alleen mislukt, het ontaard in een slechte klucht waarin de spanning onvindbaar is. Camerawerk is nagenoeg nergens bijzonder. Dat de kwaliteit van beeld en geluid dramatisch slecht is, vind ik eigenlijk de enige acceptabele minpunten vo0r een film uit 1934. Ik vraag me af of men dit nou bijtijds echt een goede film vond en krijg bijna medelijden met de filmgangers uit die tijd......... Genoeg gezeurd.

Het is maar goed dat Hitchhock een remake heeft gemaakt van deze film, want dit was maar zo-zo. De vroege versie uit 1934 heeft maar een paar scenes waar de karakteristieke hand van de Master of Suspense duidelijk zichtbaar is. Peter Lorre is altijd tof om te zien, maar de rest is nauwelijks memorabel behalve dan et overdramatisch te aarde storten van deze en gene .

Het jammere is dat het geheel onevenwichtig is. De climax van de film (Albert Hall-scene) vindt veel te vroeg plaats en komt afgeraffeld over. Daarna wordt de kijker getrakteerd op een ellenlange shoot-out-scene, die een en al belachelijk overkomt. Erg spijtig dus, maar gelukkig is er dus een toffe remake uit 1956 met James Stewart en Doris Day, die dit verhaal veel beter tot haar recht laat komen.

Niet meer dan matig.

Dat Hitchcock inmiddels een aantal bijzonder fraaie werkjes heeft afgeleverd is wel duidelijk. Toch weet dit niet te overtuigen.

Het verhaal weet niet genoeg te boeien. Het stukje met de schoten op de uithalen van de muziek is nog wel interessant alleen vanaf daar gaat de film de mist in. De situaties weten vooral niet spannend genoeg te zijn. Een film die min of meer door zijn tijd is ingehaald. Ik herkende er zelf wel een aantal elementen in die in Psycho ook zaten. In Psycho werden ze echter een heel stuk beter uitgevoerd.

Echt slecht was de film dan ook weer niet. Je kunt zien dat Hitchcock graag wil alleen nog niet goed weet hoe hij zijn talenten vorm moet geven.

2.5*

Dit valt me stiekem toch tegen van Hitchcock. Misschien is de master of suspense ook nog wel gewoon in het leerproces. The Skin Game was een stuk saaier en The 39 Steps al duidelijk beter. The Man Who Knew Too Much heeft zeker wel een interessant uitgangspunt, maar de film zelf is erg rommelig. Halverwege heb ik wikipedia maar even aangeslinderd om te controleren of ik van het plot niets gemist heb. Dat was dan niet zo, maar het valt op dat de scenes wel heel abrupt overgaan in de volgende. De dialogen en emoties zijn zwak, maar soms vraag ik me af of onze Alfred wel weet hoe hij bepaalde zaken moet uitbeelden. De wijze waarop Louis Bernard neergeschoten wordt, is wel heel erg amateuristisch. Terwijl hij dood op de grond ligt, danst de rest van de zaal vrolijk verder. Er zijn wel meer dingen waar meer in gezeten had. Peter Lorre heeft zijn gezicht mee voor de rol van schurk, maar daar is alles wel mee gezegd. Het acteerwerk van de rest van de cast is gewoontjes. Het einde is een lachertje. Ik vestig mijn hoop op de remake.

Leerproces? Wat is dit, zijn 20ste film of zo? Hij heeft al geweldige films als Blackmail en the Lodger gemaakt. 39 steps is zijn volgende film, dus dan zou hij het ineens wel kunnen? De film is inderdaad ietwat rommelig somss, maar dat vind ik eigenlijk het enige minpunt. Persoonlijk vind ik het een prima film en zelfs beter dan de remake. En als hij in 1956 nog niet volleerd was...

Zo'n opmerking mag je best met een korreltje zout nemen hoor

De eerste van Hitchcocks beroemde halve dozijn, de zes Engelse thrillers die hij tussen 1934 en 1938 maakte en die hem een dergelijke reputatie gaven dat hij aan het eind van het decennium de overstap naar Hollywood kon maken. En zoals The 39 steps van een jaar later een plot heeft met een centraal motief dat sindsdien in honderden thrillers terug is gekomen, heeft déze film een fantastische titel die je meteen benieuwd maakt naar wát die man dan wel teveel wist en die ook de lading van talloze latere thrillers zou kunnen dekken. Helaas haalt de film nog niet het niveau vanThe 39 steps en The lady vanishes; hij zit wel vol goede ideeën, maar het hoogtepunt van de film valt eigenlijk al op twee-derde (de moordaanslag in de Royal Albert Hall), de afwikkeling van het laatste deel gaat daarna wat te langzaam (zoals wel meer mensen hier vinden) en het vloeiende dat het verhaal van The 39 steps al wèl heeft (en dat losstaat van dingen als tempo en montage) is hier afwezig. Goede rollen van Leslie Banks en (zoals gebruikelijk) Peter Lorre. Wat mij betreft van zeer groot historisch maar iets minder artistiek belang; ik ben een groot liefhebber van deze periode in Hitchcocks carrière, maar hoe iemand deze film kan prefereren boven Rear window of North by Northwest (allebei films die naar mijn idee de perfectie benaderen) is mij een raadsel.

Flinke tegenvaller.

Hitchcock is één van mijn favoriete regisseurs, vooral zijn latere werk, en op Champagne na (wat geen typische Hitchcock was) bijna alleen maar goede cijfers. Deze film oogde alleen niet ontzettend gedateerd (heb er normaal niet zoveel last van, deze keer wel), maar ook het plot rommelt en de hoofdrolspelers (op Lorre na) konden mij niet overtuigen.

Ben wel benieuwd naar de remake van Hitchcock himself, want hier valt veel meer uit te halen. 1,5* voor deze versie uit 1934

Altijd leuk verdeelde meningen. Ik vindt dit een zeer sterke film. Alles is bijna stripachtig economisch geschoten. Ik had geen enkel probleem met gedateerdheid. Ervoer het als een fijne mix van comedy & thriller. Ik was niet echt stuk van Leslie Banks. Maar Peter Lorre zet hier volgens mij het Archetype van de "Lachende Nazi" neer. Zoals we die later bijvoorbeeld terug zien in Inglourious Basterds met Landau

Gisteren heb ik voor 't eerst de remake gezien. Dit was de eerste Hitchcock die ik gezien heb en zojuist heb ik 'm voor de tweede keer gezien. Wat mij betreft is deze beter dan de remake maar ik begrijp wel dat mensen dit anders zien.

Er zit namelijk veel verschil in de twee films. Waar het in de remake er wat te dik bovenop wordt gelegd is het in deze juist erg impliciet allemaal en moet je het zelf invullen en meedenken. Wat dat betreft is het handig om eerst de remake te kijken.

Deze film krijgt van mij wel een dikke voldoende en dat komt door Peter Lorre die weer geweldig speelt, de geweldige zwart wit plaatjes en daarmee deels samenhangende geweldige eindscene. De film was ook iets spannender.

Tijdens een wintersportvakantie in St Moritz zijn Jill [Edna Best] en Bob Lawrence [Leslie Banks] getuige van de liquidatie van Louis Bernard [Pierre Fresnay]. Voor Louis sterft geeft hij het echtpaar belangrijke informatie die hun levens op de kop zet, vooral wanneer hun dochter [Nova Pillbeam] ontvoerd wordt. In zijn eerste Engels gesproken film speelt Peter Lorre de leider van de terreurgroep die snode plannen heeft in Londen. Hitchcocks eerste verfilming van het verhaal heeft een hoog tempo, maar een lager budget dan de remake. De climax in Royal Albert Hall is het dramatische hoogtepunt, maar de schietpartij in de finale stelt teleur. De remake uit 1956 is beduidend beter.

Poeh...dat was wel even schrikken aangezien ik op deze klassiekerzondag James Stewart verwachte in de '56 versie want die meende ik besteld te hebben. Dat bleek niet het geval en moest ik met deze '34 versie doen. Maar gelukkig bleek dit ondanks het lage cijfergemiddelde nog niet eens zo'n gekke film.

Van het begin moet de film het vooralsnog niet hebben want hemeltje, wat ziet het zogenaamde skisschans ongeluk er slecht uit wat op zich begrijpelijk is voor een leeftijd van 89 jaar. Maar ik was op dat moment nog in de veronderstelling dat ik naar Stewart en zijn '56 versie zat te kijken. Het vervolg kan het beste als houterig benoemt worden ook al komt het verhaal wel op gang met de moord, boodschap en chantage. Droog blijft het allemaal wel.

Gelukkig zit er verbetering in na het tandarts bezoek waar het nodige aan droge humor voorbij komt en zowaar een doelwit om te achtervolgen. Even snel als er gang komt in het geheel beslaat dat ook weer om naar vaag met het gebeuren in de kerk. Regelmatig vraag ik me af wat dit nu allemaal weer is. En de film lijkt ook weer enigszins weer in te zakken nadat Bob gevangen genomen wordt.

Vervolgens komt de film met de belegering van de kerk weer met een klap tot leven, want wat een finale, met veel geweld voor die tijd. Het maakt deze The Man Who Knew To Much tot een film die zo nu en dan erg schommelt maar best wel vermaakt en erg sterke momenten heeft. Bovendien moet het geheel in het tijdsbeeld van 1934 gezien worden. En dat blijkt deze TMWKTM toch best een hele aardige film.