How the West Was Won (1962)

Ik heb me prima vermaakt met deze film. De reputatie die de film hier op MovieMeter heeft deed althans erger vermoeden. Ik moest in het begin wel wennen aan Karl Maden en Tudor Owen die dienst deden als hoofd van hun familie. Ik had kabouter plop immers nog nooit zonder muts gezien.

Met het acteren is uiteraard niets mis. Hoe kan het ook anders met zo’n sterrencast. Toch weet dit de film niet geheel te redden. De film ging m.i. iets te veel van de hak op de tak, waardoor ik de zusjes bijvoorbeeld niet altijd even goed uit elkaar kon houden.

Het duurde wel een tijdje voor ik Henry Fonda herkende met zijn snor en lange haren. Toen ik in de gaten had dat hij het was, zat zijn screentijd er al weer bijna op.

Mooie scène is die waarin honderden buffels een ‘dorpje’ verwoesten. Ik heb zelden zoveel buffels bij elkaar gezien (in een film).

"That? That ain’t crying. That’s just new life going on."

Volkskrantlezers kunnen vandaag (zaterdag 2 november 2013) een jubelende recensie van de gerestaureerde DVD-release van deze film op pagina 9 van het Media-katern vinden. (Kennelijk zó fraai opgepoetst dat de film nu opeens vier regisseurs telt. Misschien wordt Richard Thorpe –die volgens de IMDb-trivia-pagina "some uncredited work" deed– nu ook meegeteld?)

"There's only one kind of peace I know of, Marshal. That's the kind my brother's got." ... " !!!




Fantastisch Western-Drama-Oorlog epos (Heropfrissing) !!! Wat een juweeltje zeg ... !
Indrukwekkende film met een overvolle grote cast van legendarische namen.
Een geweldige western die de geschiedenis van Amerika overloopt.
Vooral bestaat deze uit min 5 opzichzelfstaande delen: The Rivers, The Plains, The Civil War, The Railroad en The Outlaws. Dit werd heerlijk weergegeven.
Een heerlijk Episch drama waarbij 4 generaties van een familie worden gevolgd als die westwaarts trekken van New York naar het westen van de VS tussen 1839 en 1889.
Gary Cooper zou oorspronkelijk ook meegespeeld hebben, maar overleed net voor de opnames en werd vervangen door niemand minder dan James Stewart. De film bestaat natuurlijk uit veel dialoog maar weet enkele heerlijke spectaculaire scènes op het scherm te toveren ... (b.v treinoverval, bizons) !
Knap avontuur met heerlijk acteerwerk van een schitterende legendarische cast.

How the west was won is voornamelijk om film historische redenen van belang. Voor mij de eerste Cinerama film die ik zag. De 2 zone's waar het beeld splitst zijn vrij duidelijk te zien. Is het niet door een kleurverschil in beeld, dan wel omdat er net steeds "toevallig" een boom, schoorsteen, cactus of wat dan ook op de overgang tussen de 3 beelden staat. De gebruikte techniek heeft zon enorme invloed op het uiterlijk van de film dat het aan te raden is om eerst even hier te kijken: Cinerama

Het effect deed me af en toe aan Fish eye 3D denken, maar het had ook wel wat van je ren je rot. Maar dan met 3 scherpe hokjes. Zeer aparte ervaring.

Western die een beeld schetst van de verovering van het westen aan de hand van levensgebeurtenissen bij de familie Prescott. Voor een in 1962 gemaakte film best vrij goed gedraaid met tal van bekende namen.

Deze film vroeger al een paar keer gezien .
Maar weet niet meer wat er allemaal in voor kwam dus werd het tijd voor een opfris beurt.
Voor mij was het eerste stuk het boeiendst om te volgen .
Daarna word het allemaal minder vooral dat gezang ertussendoor van die dame hoeft voor mij niet zo.
Sommige stukken zijn wat saai vooral die met gregory peck waar we een stukje romantiek inzien.
Maar ook die met John Wayne vond ik wat aan de saaie kant die Grant probeert over te halen vooral niet op te geven.
Maar er zit ook meer dan genoeg moois in de film .
Zo verschillen de landschapen nogal van elkaar .
Maar er komt ook van alles in voorbij van een Radarboot tot tientallen huifkarren en van stoomtreinen tot auto's toe.
De actie scenes die erin voorkomen zien er spectaculair uit.
Maar het leukste is misschien wel de hoeveelheid beroemde acteurs (toen ) die je voorbij ziet komen .
Kortom leuk om na lange tijd weer eens gezien te hebben al is het wel jammer dat je niet echt meeleeft met de families die erin voorkomen .
Dit komt dan ook vooral ook al duurt de film best lang, eigenlijk toch nog te kort is om een paar families te volgen door het wilde westen.
Wat dat betreft is de serie Centennial een stuk boeiender om te volgen .

Van de eerste pioniers tot de nadagen van de outlaws: How the West was won ontbreekt het bepaald niet aan ambitie. Het begint goed, de barre tocht van de Prescotts vond ik boeiend genoeg. Helaas wordt het daarna minder, al zijn er wel aardige en zelfs spectaculaire scenes in het restant (de bizon stampede met name).

Sterrencast is wat wisselvallig. Richard Widmark speelt sterk, het merendeel was verder degelijk- voor zover ze de kans kregen iets te laten zien want sommigen hadden niet veel meer dan een cameo. James Stewart was niet slecht maar ik vond hem niet zo overtuigend als mountain man, ik zie hem toch liever in de rol van advocaat of iets dergelijks. George Peppard ben ik geen fan van maar die deed het niet onaardig. Debbie Reynolds vond ik wel storend, die acteerde alsof ze net 4 koppen koffie achterover had geslagen.

Cinerama gaf bij de panorama shots een vervreemdend effect, alsof de camera de hoek om gaat. Maar de natuurbeelden waren indrukwekkend en afwisselend genoeg. Muziek wat ouderwets soms maar dat paste wel. Even was ik bang dat het opeens een musical werd toen iemand uit het niets in gezang uitbarste maar dat was gelukkig eenmalig, op het terugkerende thema A Home in the Meadow na.

Al met al niet bepaald een topper maar toch wel aardig om een keer gezien te hebben.

Zeker nog steeds één van mijn favorieten. Tuurlijk duurt de film soms te lang. Maar eigenlijk zit er genoeg afwisseling in om nooit te gaan vervelen. Ook de wide lens film stijl vindt ik wel apart en stoort me niet zo. Ik vind het juist mooi om de omgeving duidelijk te zien. Het is echt zo'n lange oude klassieker zoals Ben-Hur, Dr. Zhivago en Gone With The Wind zoals ze niet meer gemaakt worden.

Ben wel een fan van westerns en dan moet je zeker deze ooit een keer hebben gezien. Dat had ik, maar echt heel lang geleden. In mijn herinnering een hele saaie lange film, maar dat vond ik vandaag wel meevallen. Okay hij is niet superspannend maar dat is de film ook niet na. How the west was won geeft een mooie tijdsindicatie aan tot "heden".

Het begint zeer zoetsappig waarvan ik even dacht dat dit een film was uit de jaren 50. Gelukkig wordt ie beter. Ook al kijkt ie sowieso zeer mooi weg. De kleurenpalet op deze blu-ray zijn werkelijk schitterend! Okay je ziet wel steeds twee soort strepen in beeld maar dit is niet storend. Dit komt door de speciale lenzen die gebruikt zijn voor deze film. Rond beeld. Op de curved screen disc is dit namelijk niet te zien. Moet zeggen de producent is zijn tijd ver vooruit geweest met gebogen schermen.

Mooi vond ik ook al die buffels. Heerlijk moment. Minder vond ik dat ik soms niet de personages kon volgen. Dus goed letten op de namen! Op het eind komt er zowaar spanning in. Al met al een mooie western die lang duurt maar niet verveeld.

Ik beschouw deze film als een prentenboek of een kunstwerk in de stijl van Frederic Remington, art of the old American west op het witte doek. Western art
Anderzijds is het ook een mooie ode aan de klassieke Amerikaanse Western op de vooravond van de spaghetti western die het genre grondig overhoop gooide.
Niet elke rol is even goed gekozen, James Stewart is veel te ‘gentle’ als mountain man en persoonlijk had ik John Wayne liever in het laatste stuk van ‘the outlaws’ gezien. Nu stond hij 3 minuutjes wat te roken en dat was het.
De film is ook wat te kort om volledig met de karakters mee te leven.
Maar zoals ik al zei, de film is een kunstwerk. Als je echt een ‘epische western wil zien raad ik eerder C'era una Volta il West (1968) - MovieMeter.nl aan of The Searchers (1956) - MovieMeter.nl

Ster van deze film is duidelijk de Cinerama fotografie in Technicolor. Het ziet er werkelijk schitterend uit! In vijf verhalen worden verschillende aspecten van het Wilde Westen en de Amerikaanse mentaliteit. Ik vond het eerste en het laatste verhaal het leukst. Vooral de overval op de trein is zeer spectaculair. Dit moet een beetje de Avatar van zijn tijd zijn geweest. Vooral visueel verbluffend en al met al best onderhoudend. Klassieker!

4*

Het beste aan deze film is wellicht de legendarische titelsong van Alfred Newman. Voor de rest veel bekende gezichten in een nogal gedateerde film die ook mij een beetje aan de (veel leukere) serie Centennial doet denken.

Wow The Good, The Bad and the Ugly zou ik wel graag es in de bioscoop zien! Ik zag jaren geleden Once upon a Time in the West in de bios en zat helemaal alleen in de zaal, dat was meer dan twee uur genieten!