How the West Was Won (1962)

Ik heb me prima vermaakt met deze film. De reputatie die de film hier op MovieMeter heeft deed althans erger vermoeden. Ik moest in het begin wel wennen aan Karl Maden en Tudor Owen die dienst deden als hoofd van hun familie. Ik had kabouter plop immers nog nooit zonder muts gezien.

Met het acteren is uiteraard niets mis. Hoe kan het ook anders met zo’n sterrencast. Toch weet dit de film niet geheel te redden. De film ging m.i. iets te veel van de hak op de tak, waardoor ik de zusjes bijvoorbeeld niet altijd even goed uit elkaar kon houden.

Het duurde wel een tijdje voor ik Henry Fonda herkende met zijn snor en lange haren. Toen ik in de gaten had dat hij het was, zat zijn screentijd er al weer bijna op.

Mooie scène is die waarin honderden buffels een ‘dorpje’ verwoesten. Ik heb zelden zoveel buffels bij elkaar gezien (in een film).

"That? That ain’t crying. That’s just new life going on."

Volkskrantlezers kunnen vandaag (zaterdag 2 november 2013) een jubelende recensie van de gerestaureerde DVD-release van deze film op pagina 9 van het Media-katern vinden. (Kennelijk zó fraai opgepoetst dat de film nu opeens vier regisseurs telt. Misschien wordt Richard Thorpe –die volgens de IMDb-trivia-pagina "some uncredited work" deed– nu ook meegeteld?)

"There's only one kind of peace I know of, Marshal. That's the kind my brother's got." ... " !!!

Fantastisch Western-Drama-Oorlog epos (Heropfrissing) !!! Wat een juweeltje zeg ... !

Indrukwekkende film met een overvolle grote cast van legendarische namen.

Een geweldige western die de geschiedenis van Amerika overloopt.

Vooral bestaat deze uit min 5 opzichzelfstaande delen: The Rivers, The Plains, The Civil War, The Railroad en The Outlaws. Dit werd heerlijk weergegeven.

Een heerlijk Episch drama waarbij 4 generaties van een familie worden gevolgd als die westwaarts trekken van New York naar het westen van de VS tussen 1839 en 1889.

Gary Cooper zou oorspronkelijk ook meegespeeld hebben, maar overleed net voor de opnames en werd vervangen door niemand minder dan James Stewart. De film bestaat natuurlijk uit veel dialoog maar weet enkele heerlijke spectaculaire scènes op het scherm te toveren ... (b.v treinoverval, bizons) !

Knap avontuur met heerlijk acteerwerk van een schitterende legendarische cast.

How the west was won is voornamelijk om film historische redenen van belang. Voor mij de eerste Cinerama film die ik zag. De 2 zone's waar het beeld splitst zijn vrij duidelijk te zien. Is het niet door een kleurverschil in beeld, dan wel omdat er net steeds "toevallig" een boom, schoorsteen, cactus of wat dan ook op de overgang tussen de 3 beelden staat. De gebruikte techniek heeft zon enorme invloed op het uiterlijk van de film dat het aan te raden is om eerst even hier te kijken: Cinerama

Het effect deed me af en toe aan Fish eye 3D denken, maar het had ook wel wat van je ren je rot. Maar dan met 3 scherpe hokjes. Zeer aparte ervaring.

Western die een beeld schetst van de verovering van het westen aan de hand van levensgebeurtenissen bij de familie Prescott. Voor een in 1962 gemaakte film best vrij goed gedraaid met tal van bekende namen.

Deze film vroeger al een paar keer gezien .

Maar weet niet meer wat er allemaal in voor kwam dus werd het tijd voor een opfris beurt.

Voor mij was het eerste stuk het boeiendst om te volgen .

Daarna word het allemaal minder vooral dat gezang ertussendoor van die dame hoeft voor mij niet zo.

Sommige stukken zijn wat saai vooral die met gregory peck waar we een stukje romantiek inzien.

Maar ook die met John Wayne vond ik wat aan de saaie kant die Grant probeert over te halen vooral niet op te geven.

Maar er zit ook meer dan genoeg moois in de film .

Zo verschillen de landschapen nogal van elkaar .

Maar er komt ook van alles in voorbij van een Radarboot tot tientallen huifkarren en van stoomtreinen tot auto's toe.

De actie scenes die erin voorkomen zien er spectaculair uit.

Maar het leukste is misschien wel de hoeveelheid beroemde acteurs (toen ) die je voorbij ziet komen .

Kortom leuk om na lange tijd weer eens gezien te hebben al is het wel jammer dat je niet echt meeleeft met de families die erin voorkomen .

Dit komt dan ook vooral ook al duurt de film best lang, eigenlijk toch nog te kort is om een paar families te volgen door het wilde westen.

Wat dat betreft is de serie Centennial een stuk boeiender om te volgen .

Van de eerste pioniers tot de nadagen van de outlaws: How the West was won ontbreekt het bepaald niet aan ambitie. Het begint goed, de barre tocht van de Prescotts vond ik boeiend genoeg. Helaas wordt het daarna minder, al zijn er wel aardige en zelfs spectaculaire scenes in het restant (de bizon stampede met name).

Sterrencast is wat wisselvallig. Richard Widmark speelt sterk, het merendeel was verder degelijk- voor zover ze de kans kregen iets te laten zien want sommigen hadden niet veel meer dan een cameo. James Stewart was niet slecht maar ik vond hem niet zo overtuigend als mountain man, ik zie hem toch liever in de rol van advocaat of iets dergelijks. George Peppard ben ik geen fan van maar die deed het niet onaardig. Debbie Reynolds vond ik wel storend, die acteerde alsof ze net 4 koppen koffie achterover had geslagen.

Cinerama gaf bij de panorama shots een vervreemdend effect, alsof de camera de hoek om gaat. Maar de natuurbeelden waren indrukwekkend en afwisselend genoeg. Muziek wat ouderwets soms maar dat paste wel. Even was ik bang dat het opeens een musical werd toen iemand uit het niets in gezang uitbarste maar dat was gelukkig eenmalig, op het terugkerende thema A Home in the Meadow na.

Al met al niet bepaald een topper maar toch wel aardig om een keer gezien te hebben.

Zeker nog steeds één van mijn favorieten. Tuurlijk duurt de film soms te lang. Maar eigenlijk zit er genoeg afwisseling in om nooit te gaan vervelen. Ook de wide lens film stijl vindt ik wel apart en stoort me niet zo. Ik vind het juist mooi om de omgeving duidelijk te zien. Het is echt zo'n lange oude klassieker zoals Ben-Hur, Dr. Zhivago en Gone With The Wind zoals ze niet meer gemaakt worden.

Ben wel een fan van westerns en dan moet je zeker deze ooit een keer hebben gezien. Dat had ik, maar echt heel lang geleden. In mijn herinnering een hele saaie lange film, maar dat vond ik vandaag wel meevallen. Okay hij is niet superspannend maar dat is de film ook niet na. How the west was won geeft een mooie tijdsindicatie aan tot "heden".

Het begint zeer zoetsappig waarvan ik even dacht dat dit een film was uit de jaren 50. Gelukkig wordt ie beter. Ook al kijkt ie sowieso zeer mooi weg. De kleurenpalet op deze blu-ray zijn werkelijk schitterend! Okay je ziet wel steeds twee soort strepen in beeld maar dit is niet storend. Dit komt door de speciale lenzen die gebruikt zijn voor deze film. Rond beeld. Op de curved screen disc is dit namelijk niet te zien. Moet zeggen de producent is zijn tijd ver vooruit geweest met gebogen schermen.

Mooi vond ik ook al die buffels. Heerlijk moment. Minder vond ik dat ik soms niet de personages kon volgen. Dus goed letten op de namen! Op het eind komt er zowaar spanning in. Al met al een mooie western die lang duurt maar niet verveeld.

Ik beschouw deze film als een prentenboek of een kunstwerk in de stijl van Frederic Remington, art of the old American west op het witte doek. Western art

Anderzijds is het ook een mooie ode aan de klassieke Amerikaanse Western op de vooravond van de spaghetti western die het genre grondig overhoop gooide.

Niet elke rol is even goed gekozen, James Stewart is veel te ‘gentle’ als mountain man en persoonlijk had ik John Wayne liever in het laatste stuk van ‘the outlaws’ gezien. Nu stond hij 3 minuutjes wat te roken en dat was het.

De film is ook wat te kort om volledig met de karakters mee te leven.

Maar zoals ik al zei, de film is een kunstwerk. Als je echt een ‘epische western wil zien raad ik eerder C'era una Volta il West (1968) - MovieMeter.nl aan of The Searchers (1956) - MovieMeter.nl

Ster van deze film is duidelijk de Cinerama fotografie in Technicolor. Het ziet er werkelijk schitterend uit! In vijf verhalen worden verschillende aspecten van het Wilde Westen en de Amerikaanse mentaliteit. Ik vond het eerste en het laatste verhaal het leukst. Vooral de overval op de trein is zeer spectaculair. Dit moet een beetje de Avatar van zijn tijd zijn geweest. Vooral visueel verbluffend en al met al best onderhoudend. Klassieker!

4*

Het beste aan deze film is wellicht de legendarische titelsong van Alfred Newman. Voor de rest veel bekende gezichten in een nogal gedateerde film die ook mij een beetje aan de (veel leukere) serie Centennial doet denken.

Gefilmd in Cinerama met drie camera's en dat is op televisieschermen regelmatig duidelijk te zien, vooral bij shots van landschappen tegen een felblauwe lucht. Fraai gefotografeerd westernepos gebaseerd op een serie artikelen uit Life Magazine bestaat uit drie segmenten met elk een eigen regisseur.

De eerste helft van de film is geregiseerd door Henry Hathaway en beschrijft hoe de vrome familie Prescott onder leiding van vader Zebulon [Karl Malden] na de opening van het Eriecanal in 1825 de gevaarlijke reis naar het westen maakt. Het westen is op dat moment nog in handen van eigenzinnige avonturiers als Linus Rawlings [James Stewart] en Jethro Stuart [Henry Fonda] en profiteurs als Jeb Hawkins [Walter Brennan] die gebruik maken van de wetteloosheid aldaar. Deze episode eindigt wanneer Zebulons dochter Lilith [Debbie Reynolds] valt voor de charismatische gokker Cleve van Valen [Gregory Peck] die plannen heeft om zijn fortuin te maken door het aanleggen van een spoorlijn. Een alom uitstekend geacteerd verhaal met een keur aan topacteurs en fantastisch stuntwerk tijdens de knap gefilmde scène waarin de Prescotts zich een weg moeten zien te banen door een stroomversnelling.

De tweede helft begint met een minder interessant segment van een half uur, geregisseerd door John Ford. Het vertelt hoe Liliths neef Zeb Rawlings [George Peppard], de zoon van Linus en Liliths zus Eve [Carroll Baker], verstrikt raakt in het morele conflict dat hem als dienstplichtige dwingt om de wapens op te nemen tegen landgenoten. Dit deel is vrij tam en mist de inhoudelijke originaliteit van de andere twee segmenten.

George Marshall regisseerde het laatste deel waarin Zeb inmiddels een oudere en wijzer is en werkt als bewaker van een trein die van de oostkust naar het westen reist. Dit spectaculaire deel bevat fraai stuntwerk tijdens een aanval door Indianen, door wiens grondgebied de trein rijdt, en een werkelijk subliem gefilmde stormloop van bizons. De stem van Spencer Tracy plaatst de verschillende episodes in een historische context en dat maakt dit tot een aardige, doch niet bijzonder diepgravende geschiedenisles en een wie-is-wie van topacteurs die elk hun sporen verdiend hebben in het westerngenre.

Uitstekende film over de pioniers die naar het westen van de Verenigde Staten trekken in het midden van de 19de eeuw. Groots opgezet en de cast met flink wat bekende namen sluit hier prima bij aan. Mooi aangekleed en een aantal spectaculaire scenes. Maar vooral prachtig in beeld gebracht door het unieke drie-camera-systeem. Hierdoor zien alle shots er weids uit en dit levert eigenlijk continu prachtige plaatjes op.

Berichten verplaatst naar Il Buono, il Brutto, il Cattivo (1966)

Ik zou deze film alleen aanbevelen aan liefhebbers van de geschiedenis van filmtechniek. Kwam op mij over als Avatar: mechanische innovatie als hook zonder de fundering van een degelijk script. Hoor ook altijd dat de eerste geluidsfilms slechter waren dan de volwassen stomme films van dezelfde periode. Wellicht dat een vooruitgang op technologisch vlak eerst voor een dip zorgt. Het feit dat het lijkt dat bij deze film alle dialoog naderhand in de studio opgenomen is, helpt ook niet. Dit in combinatie met de hier al meermaals opgemerkte gefragmenteerde structuur, de panorama's waarin de acteurs verdrinken, gebrek aan interessante hoofdpersonen, niet genoeg opgebouwde gevechtsclimax etc. maakt het kijken van How the West Was Won een onaangename ervaring. (Wel genoten van de treffende James Stewart impressie.)

Spoon

Destijds in de bioscoop vond ik die verticale lijnen in beeld, die bij deze techniek hoorden, storend.

Aha Brix leuk om de ervaring te horen van iemand die het toendertijd heeft meegemaakt Ik moet eerlijk zeggen dat de lijnen nog niets eens zo'n afleiding voor mij waren - ik vond het wel een soortement grappig om ze allebei steeds te spotten. Het leek dat de makers om één of andere reden er vaak een stok of geweer precies op hebben gezet. Misschien om ervan af te leiden, of wellicht één of andere technische reden.

Anyway, ik heb zelf niet de kennis om precies uit te leggen wat mij visueel stoorde maar alles was te 'gefocused' of iets dergelijks. De compositie van veel van de shots was daardoor off, waardoor het een beetje voelde alsof de personages in de weg stonden van de landschapbeelden haha

Deze epische western toont hoe het Wilde Westen bevolkt raakte, ontgonnen werd en verder evolueerde. Het is een halve eeuw Amerikaanse geschiedenis en een familiekroniek over meerdere generaties. Henry Hathaway leverde de grootste bijdrage met drie van de vijf episodes en de epiloog. Er zit voldoende rode draad in om het als één groot epos te ervaren. Wegens de lengte kun je er best twee zitbeurten over doen.

In het begin trekt een gezin met twee dochters westwaarts. Tegen het einde van het tweede deel hebben ze allebei een avonturier bekeerd tot echtgenoot (James Stewart en Gregory Peck). Debbie Reynolds, die een aantal muzikale intermezzo’s heeft, evolueert van jonge wildebras tot kranig oudje. Ook George Peppard zit in drie episodes als haar neef. Wanneer deze z’n overleden vader citeert, imiteert hij de stem van James Stewart. Mooie nevenrollen zijn er onder andere voor Henry Fonda en de immer grappige Thelma Ritter.

Veel historische gebeurtenissen zitten erin verwerkt: de trek naar het westen, de goudkoorts, het ontstaan van boerderijen en steden, het aanleggen van spoorwegen... Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog werd hevig gevochten voor controle over de westelijke staten. De indianen worden voorgesteld als beschaafde lieden met wie je kunt onderhandelen. Er komen echte Arapaho’s in voor die hun eigen taal spreken. De heerschappij van piraten en bandieten wordt geleidelijk verdrongen door de rechtsstaat.

Cinerama was een kortstondig experiment waarbij drie cameralenzen tegelijk gebruikt werden. Het bioscoopscherm had de vorm van een drieluik. Op de gerestaureerde dvd-versie zie je geen verticale strepen meer. Het brede, panoramische beeld past bij het grootschalige opzet. Terwijl de acteurs vooraan in het midden staan, loont het de moeite je ogen af te laten dwalen naar de zijkanten met figuranten en landschappen. Er komen imposante natuurbeelden in voor, bv. van de rotsformaties in Monument Valley, Utah.

Na een halfuur komt het verhaal letterlijk en figuurlijk in een stroomversnelling terecht. Wanneer de acteurs herkenbaar in beeld komen, zitten ze op een vlot in een studio met achtergrondprojectie. Wanneer ze niet herkenbaar zijn, zijn het stuntmannen. Er is een ruime variatie aan vervoermiddelen: vlot, kano, stoomschip, huifkar, postkoets en stoomtrein. Er werden camera’s op de grond geplaatst waarover vervolgens een kudde of een trein raasde. Erg spectaculair is de stampede met de buffels. De epiloog springt even naar de twintigste eeuw, met files op autosnelwegen. Het is een imponerend schouwspel met verbluffende beelden en een verzameling topacteurs.

Een film die ik graag beter zou willen vinden dan helaas het geval is, want er zit zoveel goeds in: de epische opzet is ambitieus, het camerawerk is imposant (en komt zeer goed tot z'n recht op de geremasterde Blu-ray inclusief interessante lange documentaire), de stormloop van de bizons en de overval op de trein zijn bijzonder spectaculair, er spelen diverse favoriete acteurs in mee, en de tweede helft van de film (wanneer we de lotgevallen van George Peppard volgen) is eigenlijk constant boeiend.
        Daar staan echter ook diverse minpuntjes en –punten tegenover: het is absurd dat iemand die het in z'n eentje redt in de wildernis en temidden van de Indianen dan niet door zou hebben dat een floozie hem wil uitschudden, de plotselinge "change of heart" van Gregory Peck is totaal onaangekondigd en extreem ongeloofwaardig, Karl Malden speelt het veel te leutig, de cameo's van Raymond Massey en John Wayne wekken alleen maar verbijstering door hun absurde kortstondigheid, en voor het feit dat Debbie Reynolds opeens in een musicalnummer uitbarst is werkelijk geen excuus denkbaar. Dat ik me nergens verveeld heb is echter toch wel een belangrijk pluspunt, en de zoals gezegd sterke tweede helft maakt een hoop goed.

Een gevalletje must see klassieker waar ik toch een beetje tegen op keek, want soms zijn die klassiekers geweldig, maar soms zijn ze ook amper door te komen. Toch maakt How The West Was Won van meet af aan een goede indruk die slechts mindere punten vind in de vijf verhalen die niet altijd even interessant zijn.

De film, opgenomen onlangs op de BBC, maakt vanaf het begin af aan een goede indruk met een geweldige beeldkwaliteit. Dit wordt extra kracht bijgezet door een soort panorama beeld van drie aan elkaar geplakt camera's naast elkaar, uiteraard wel een beetje te zien door kleurverschillen en een klein beetje vervorming, maar dit gaat nauwelijks ten koste van de kwaliteit. Sterker, het is een extra feature in die zin, die handhaving van dit breedbeeld, waar de grootsheid van de omgeving en het land constant benadrukt wordt en welhaast een reden opzich om de film te zien is. Want wat ziet het er allemaal fabelachtig mooi uit. Interessant zijn tevens de vijf korte verhalen, alleen met een ander onderwerp, maar wel met een link naar elkaar. Dan is er de meer dan uitstekende cast met Peppard, Stewart, Wayne, Wallach, Fonda en Peck met kleinere rolletjes voor Cobb, Malden en Harry Morgan.

Mindere punten aan de film is toch het tweede verhaal dat eigenlijk gewoon niet interessant is op de vlucht voor de indianen na dan. Vooral het eerste verhaal rond de Prescott's is interessant en laat de gevaren van die tijd goed zien maar ook de gebruiken en taalgebruik. De drie verhalen met Zeb Rawlings zijn ook allen even interessant met de burgeroorlog, de oprukkende welvaart en ontginning, en de wanorde met outlaws als laatste. De geschiedenis van Amerika in de notendop.

How The West Was Won is een uitermate fraai epos, al is het alleen maar door het uitermate mooie camerawerk en de fabelachtige landschappen. Het spektakel en de actie mag er ook zijn en zo is deze film op de eindstreep toch meer dan prima te doen en een fraai epos met westernachtige elementen te noemen. Al met al een klassieker die slechts stroperig was rond het tweede verhaal maar verder een boeiende film.

hoe de vooruitgang alles kapot heeft gemaakt zweed bloed en tranen zegd deze commentator in deze film

bloed ja zeker zweed? omdat ze moesten vechten en iets moesten afnemen van andere dat niet aan hen behoorde en het zweed dat stinkten naar macht macht naar het goud en geld zouden ze de titel veranderen in hoe het westen vernietigd werd door de moderne vooruitgang

Heeft de tand des tijds niet overleefd. Erg oubollig en erg traag allemaal. Gekocht omdat ik de serie fantastisch vind, maar daar had deze film niets mee van doen.

MGM had een groot succes gehad met Ben Hur. En epische films waren vaker succesvol in de jaren '50. Maar nogal eens ging het over de Romeinse en/of Bijbelse tijd. MGM wilde meer epische groter-dan-groot films en Bing Crosby of all people was bezig met een tv-verfilming van de geschiedenis van het 19e eeuwse pionierende Amerika. MGM nam de rechten van hem over en wilde er een grote film van maken. De film is opgebouwd als een omnibusfilm, maar dan met een gezin en de nakomelingen als constante. Deels zijn ze ook door verschillende regisseurs gemaakt. En zoals altijd bij dure films in die jaren waren dat bewtrouwbare en vooral ervaren krachten die allemaal al regisseerden in de tijd van de stomme film. Het eerste, tweede en vijfde segment zijn van Henry Hathaway, het derde is van John Ford, het vierde is van George Marshall.

De film is spctaculair in de zin dat er weinig films zijn met een meer enorme sterrencast en door de vorm die de film heeft heeft geen van die sterren een hoofdrol of komen ze in alle segmenten voor. Verder is de film spectaculair qua locaties en actiescenes (met name de buffelaanval in segment 4). De film is helaas ook vooral een serie erg oppervlakkige vertellingen. Wellicht had het beter gewerkt met drie langere segmenten of zelfs als vijf films. Ik vond het segment van Ford over de burgeroorlog het beste werken als kleine voorstelling (in lengte) over de oorlog maar ook dat gaat niet diep. Het tweede segment was het meest nietszeggend. Het laatste segment is vooral een doorsnee actiewestern, maar dan kort en op een trein.

In het toen bijzondere cinerama systeem geschoten. Een Rotterdamse bioscoop heeft er zijn naam nog aan te danken. Dat werd ooit gezien als de toekomst van film, maar stierf vrij snel uit. De film was een hit en werd genomineerd voor een oscar beste film, maar zoals veel spectaculaire films uit vroeger tijden is de tand des tijds er niet heel aardig voor geweest.

Ik had dit beter gevonden in de bioscoop en helemaal als het in 1962 was geweest.