Le Bonheur (1965)

Prachtfilm uit de zestiger jaren, ik kan hem helaas nergens krijgen. Wie o wie?

Le Bonheur is een subtiele film en dat is wat mij betreft meteen het probleem. Ondanks de schaduwkant die de film ook kent,
is Le bonheur te subtiel.

De film begint heel aardig en naar mate de film vordert lijkt alles te kloppen: mooie kleuren, geloofwaardig akteerwerk etc.
Ondanks dat vind ik de aanwezigheid van het stuk van Mozart net iets te aanwezig, het portret van het gelukkige gezin
wat saai en de wending laat wat lang op zich wachten.
Het, voor toen de tijd, inoverende camerawerk is goed, maar
doet geen dienst ter verbetering aan het totaal.

Het is duidelijk waar de film over gaat: gelukkig zijn.
Het gelukkig zijn van de hoofdpersoon Francois, die door er
een 2e vrouw in zijn leven bij te nemen het geluk van zijn echtgenote
verstoord. In woorden gaat ze ermee akoord, maar na nog één keer
met Francois te hebben gevrëen ontneemt ze zich van haar leven door zich te verdrinken.

Persoonlijk had ik wat meer emotie gezien.
Francois is alleen maar gelukkig en lijkt de tragische dood
van zijn vrouw, waarmee ie jaren samen is geweest en ook 2 kinderen bij heeft, erg makkelijk te verwerken.
Zijn nieuwe geliefde heeft er ook weinig problemen mee hoe het allemaal loopt. Eén keer zegt ze verdrietig te zijn, maar tegelijkertijd
ook heel gelukkig. Volledig ongeloofwaardig is de moeder die zelfmoord pleegt en daarmee,naast haar overspellige man, haar 2 kinderen achterlaat. Gezien de situatie niet meteen
een vanzelfsprekende oplossing. Of was het geen zelfmoord, maar een ongelukje bij het bloemen plukken?

Kortom: als er weinig verhaal is en daarnaast nog minder emotie,
mag er wat mij betreft wel iets meer tegenover staan dan wat fraaie
kleuren. Want kleurrijk is Le bonheur zeker.

2,5 ster en het lijkt me duidelijk waarom.

Vanwege bovenstaande recensie en de naam Agnes Varda nieuwschierig geworden naar deze film. Dit is dus mijn eerste kennismaking met Agnes Varda, en ik moet zeggen dat ik dit een zeer bijzondere en eigenzinnige film vind.
De film speelt duidelijk met kleuren. Alle primaire en secundaire kleuren passeren op opvallende wijze de revu en spelen een grote rol in het vertellen van het verhaal. Vooral blauw en oranje komen vaak voorbij. De muziek van Mozart past net zo goed bij de film als bij de andere "romantische" jaren 60 prent Elvira Madigan en Varda knipoogt letterlijk naar Jean Renoir, maar geeft me ook het idee dat ze een halve "stomme"film heeft willen maken, vanwege de veelzeggendheid van de beelden, dialogen die literair aandoen en veelvuldig gebruik van "stil levens".
Het gemis van emotie en verhaal stoorde mij persoonlijk niet. Varda laat het aan de kijker over wat hij/zij van de situatie vind. Persoonlijk heb ik niet veel op met de mannelijke hoofdpersoon. En de laatste scene doet me vermoeden dat Varda dat zelf ook niet heeft. Hier komen de kleuren en de muziek van Mozart weer om de hoek kijken. Francois is nog steeds vrolijk, maar om hem heen vallen de bladeren en Mozart wordt best luid afgespeelt. Een wrang, naar gevoel dringt zich op. Behoorlijk goede film dit.

Kleurrijke film over een modelgezin dat toch niet zo perfect blijkt te zijn. Probleem zit vooral bij de twist die is wat kort. De man wil eigenlijk niet kiezen tussen zijn vrouw en zijn minarres. Wanneer zijn vrouw vervolgens verdrinkt lijkt er geen emotie te zijn bij de man. Wat moet ik hiermee? Moet ik deze man nu een egoistische klootzak vinden of berust de man juist in de nieuwe situatie?

Erg mooie film van Varda. Verhaal is op zich vrij simpel (doet soms denken aan Murnau's 'Sunrise'), maar ontstijgt de middelmaat door het goede camerawerk, het schitterend toepassen van kleuren (de scenes in het bos zijn een lust voor het oog) en natuurlijk de aanwezigheid van de oogverblindend mooie Marie-France Boyer.

Dikke vier sterren.

Ook ik zoek al jaren naar deze prachtige film. Ik las dat hij op 7 juli op TV monde ((5) komt, zeer waarschijnlijk met Nederlandse ondertiteling. Enjoy!

Een gelukkig getrouwde man ontmoet een vrouw en is dan ineens verliefd op 2 vrouwen. Hij probeert ze enige tijd af te wisselen tot het noodlot toeslaat.

Glossy sixties-film: in het beste geval een prachtig kleurrijke wereld waar Brigitte Bardot en Dalida eeuwig jong zijn...in het slechtste geval krijgen we associaties met Peek & Cloppenburg, Roosvicee en "Lekker brood verdient Bona".
Plot zit ook nog op een soort van fotoroman-achtig iets en de moraal blijft lang onduidelijk.
Heeft zeker wat intrigerends allemaal, erg mooi gemaakt, maar tegelijkertijd oppervlakkig.

Tweede film die ik zag van Agnès Varda. De eerste dateert van 20 jaar na deze "Le Bonheur" en in "Sans Toit ni Loi" komen precies dezelfde basisideeën naar voor : vrij zijn, gelukkig zijn maar bepaalde verantwoordelijkheden ontwijken en draai het en keer het zoals ge wilt, egoïsme is niet ver te zoeken.
Filmisch is deze "Le Bonheur" best puik, maar het verhaal kunt ge bezwaarlijk echt "uit het leven gegrepen" noemen.
Wat me ook wel stoorde in de film was het hoge geluidsniveau van de muziek die vaak de gesprekken overstemde.
Die Jean-Claude Druot was destijds razend populair in Frankrijk, vooral in TV-feuilletons, waarvan ik me de jeugdreeks "Thierry, la Fronde" herinner.

Eenvoudig en doeltreffend.
Simpelweg fantastisch!

Heeft ooit wel in mijn top100 gestaan, momenteel in mijn top350 op nummer 135
kan het simpelweg eens zijn met deze bondige review dus

Met 149 5* dus zelfs voor enkele 5* films geplaatst . Ik heb me ook niet altijd aan de cijfers gehouden hoor, oude en nieuwe stemmen kan je bovendien toch niet altijd op een lijn trekken.

5 en 4,5 ligt soms heel dicht bij elkaar in de nuance, en dit is gewoon zo'n film die je na het zien gelijk iets enthousiasts doet roepen, met wat uitroeptekens erbij, en zo'n gevoel vergeet je niet zo snel
maar misschien net 'te klein' voor een volle 5....

Moet hem dus nog zien, verwacht er ook veel van. Zit in dvd boxjes van Criterion en Artificial Eye zie ik, maar ik kan ook nog wel even wachten op een blu-ray release die toch niet al te lang op zich moet laten wachten.

Hogere waardering dan ik dacht, maar ik wist wel dat je hem goed zou vinden.

Door de kleurenpracht, de mooie muziek en de fotogenieke hoofdpersonen lijkt Le Bonheur de kijker op het verkeerde been te willen zetten. Want het is een nogal cynisch portret van een zo op het oog leuk modelgezin, waarbij de vrouw zonder al te veel problemen vervangen wordt door een iets fraaier exemplaar waarna het leven gewoon weer doorgaat. Waar Mozart's adagio & fugue in c mineur in de beginscene vrolijk en hoopvol stemt, klinkt het in de prachtige, ietwat sinistere eindscene dreigend en donker. Indrukwekkend gebruik van muziek en kleur.

Degenen met een MUBI-account: deze staat hier nu op.

In een radiobericht op de achtergrond wordt gesuggereerd dat het geluk ligt in een onderwerping aan de natuur. Dit is de filosofie van Rousseau: een terugkeer naar de natuur, omdat het moderne leven te jachtig en kunstmatig is. François wil ontsnappen aan de burgerlijke moraal. Hij gelooft dat hij een relatie met twee vrowen kan onderhouden zonder dat dat tot problemen leidt. Je merkt echter algauw dat de passie vooral in de overspelige relatie zit en dat z'n huwelijk eronder zal lijden. Wanneer z'n vrouw verdrinkt, blijft het een open vraag of dat zelfmoord was of een ongeluk. In een flits zien we haar naar een tak grijpen, maar dat gebeurt wellicht slechts in de verbeelding van François, die zich het gebeurde achteraf voor probeert te stellen. Als kind van de jaren '60 gelooft hij in de vrije liefde, maar eigenlijk is hij door en door egoïstisch en verwacht hij dat de vrouwen zich naar zijn wil schikken.

Een opvallend stijlelement zijn de felle, contrasterende kleuren, soms met lichtflitsen, die gerestaureerd zijn. De scènes in de stad hebben een snellere montage met soms bruuske overgangen, speciale invalshoeken en close-ups van onvolledige gezichten. De natuurscènes ademen rust uit, geholpen door de muziek van Mozart.

Zowel in beeld als in inhoud een film die nèt vooruitloopt op de hippie experimenten en vrije moraal van de Soixante-Huitards.

Varda toont hier François, een hoofdpersoon die als een vrijbuiter de vrije liefde bedrijft en propageert, maar blind is voor zijn egoïsme en de ontwrichting die deze veroorzaakt. Deed me ergens wel denken aan enkele scènes uit Together van Moodysson, een film die met terugwerkende kracht afrekende met een levensstijl die ten tijde van Le Bonheur eigenlijk nog echt op gang moest komen.

Overigens ben ik verbaasd dat slechts een enkeling hierboven de zogenoemde zelfmoord nuanceert, volgens mij blijft de doodsoorzaak toch behoorlijk in het midden. De manier waarop de hoofdpersoon vervolgens naar deze gebeurtenis kijkt en daar mee omgaat... hoe dan ook stof tot nadenken.

Natuurlijk was de toxic masculine man in mij ook wel erg jaloers op het fijne leven dat François een tijdlang lijkt te hebben met zijn twee mooie vrouwen. Wellicht speelt de film ook daar wel een beetje mee.

Mooi gebruik van muziek door de gehele film heen ook!

Varda komt een stuk beter tot haar recht in kleur, dit zag er erg mooi uit. Geinig verpakt verhaal met prima ondertoon. De muziek vond ik dan weer helemaal niks.

Mooie kleurtjes, aantrekkelijke dames, leuke kindjes en dat allemaal op muziek van Mozart en dat zo'n 65 minuten lang totdat.... de gelukkig getrouwde timmerman zijn lieve vrouw opbiechtte dat hij nog een lieve vrouw gevonden had waar hij verliefd op was. Geen probleem leek onze lieve Therèse te zeggen maar de reactie daarna van dezelfde lieve Therèse en hetgeen wat daarop volgde was zo ongeloofwaardig dat vanaf dat moment de film voor mij als een nachtkaars uitging.

3,0*