Cléo de 5 à 7 (1962)

Aardige, vriendelijke film met een interessant aspect : de tijd die verstrijkt in de film = de werkelijke tijd. Hoe zeg je dat : filmtijd houdt gelijke tred met de echte tijd.
Een film als High Noon levert die truc ook, met groot effect.

Cleo komt van de dokter, die kanker (?) meent te constateren. Hij gaat iets onderzoeken en zegt dat ze om 7 uur terug kan komen voor de uitslag. In de tussentijd loopt Cleo rond door Parijs, heeft een paar ontmoetingen in een park, doet niks... en aan het eind van de film is het zeven uur.
We krijgen niet te horen wat de dokter zegt.


Varda (een goeie vriendin van Matthijs van Heyningen) was een tijdje populair met films als Le Bonheur. Mij is het wat al te zoetig - maar sympa is het altijd wel.

een half jaar geleden heb ik deze film op mijn 'to-see lijstje' gezet. het grappige is dat ik niet meer weet waarom. stond hij in een top10 lijstje van een criticus/regisseur? was hij gelinkt aan een andere film? had ik een goede recensie gelezen? was het omdat de MOMA aadacht besteedde aan Varda? geen idee. maar ben eigenlijk wel benieuwd

oh, de film... zeker een film met charme. mooie beelden van (voor mij) redelijk onbekende delen van parijs, interessante vertelstructuur. toch bracht de film niet die magie die ik verwacht had. 3.5*

misschien geschikt voor een re-make?
[kom maar op met het vernietigend commentaar ]

en hugo... we krijgen weliswaar niet te horen wat de doctor zegt, maar het was voor mij redelijk duidelijk dat haar ziekte zou genezen. toch?

In ieder geval de doorbraak van Agnès Varda, en tevens volgens velen, haar beste film. Gehuwd geweest met filmmaker Jacques Demy

Ja, dit lag me wel! Twee uur uit het leven van een verwend zangeresje die al haar hypochondrische talenten rechtmatig mag inzetten omdat ze op een uitslag van een kankeronderzoek wacht. Uiteraard zijn deze twee uur een scharnierpunt in haar leven. De pruik gaat af en ze stapt het leven in, met voorzichtige passen. De film doet in heel veel denken aan vroege Godards (met name Masculin/feminin: zwart-wit geschoten, door elkaar lopende conversaties, etc. Maar dit was aanzienlijk beter te pruimen, omdat het een simpel verhaal vertelt en vorm en inhoud hand in hand gaan, waardoor de film voor mij wars blijft van modieus gedoe. En men wauwelt ook een stuk minder. Gemaakt door een vrouw, misschien dat dat scheelt.

Kan me wel vinden in hetgeen Olaf K. hierboven schrijft. Heb enorm genoten van de film, die inderdaad doet denken aan de eerdere Godard's -voor zover ik die gezien heb dan - maar op mij een fijnere uitwerking heeft. Sfeervolle diepgang, heerlijke muziek, fijne mijmeringen, mooie conversaties en alles in een Parijs van de jaren '60.

Vanavond deze film weer eens herzien. Ik had deze film ooit een keer op video opgenomen van TV5. Hoewel mijn frans niet zo denderend is, kon ik de film door de franse ondertiteling toch nog redelijk goed volgen. Ik vond het en ik vind het nog steeds geen gemakkelijke film. Vanaf het moment dat Cleo dacht dat ze kanker had, kreeg het leven voor haar ineens zin en zette ze haar masker af. De pruik die zij in deze film afdeed zou hiervoor symbool kunnen staan. Zij stapt zoals Olaf K het verwoordt het leven in. Of ze werkelijk kanker had, dat kregen wij op het eind niet te horen. Misschien had ze het wel, misschien ook weer niet. Haar toekomst was net zo onzeker als dat van de soldaat die binnenkort naar Algerije zou vertrekken. De kans dat ze vroeg zouden sterven was voor beiden dus even groot. Zij, in geval ze toch kanker zou hebben; hij, in geval hij in Algerije zou sneuvelen.

3,5* ook bij herziening.

Trailer van deze nouveau vague klassieker!

Een soort Amelie avant la lettre,maar dan niet met de bedoeling er een onverbiddelijke kaskraker van te maken en het zo zoetig mogelijk te houden.Toch maakt Varda het zich wel gemakkelijk door de dodelijke ziekte,al dan niet imaginair,thematiek te verbinden met de wederwaardigheden van een lekker blond zangeresje in Parijs toen dat synoniem was met cool.
Noem een element dat bij de NV hoort en het zit wel in deze film,het -laten we een handheld-camera gebruiken en vervolgens de boulevards en cafés afgaan om het allemaal wat sfeer te geven-gehalte is wel erg hoog.Dat we de nodige hoornen brillen, wazige artistiekelingen en intellectuelen van de rive gauche tegenkomen,spreekt voor zich.
Leuk camerawerk,maar Varda maakt net iets te duidelijk dat ze alle handboeken over cameravoering van de grote meesters ijverig heeft gelezen.
Het is onmogelijk deze film niet te vergelijken met Vivre sa vie van JLG die in hetzelfde jaar uitkwam.Angezien Godard bevriend was met Varda zou je kunnen denken aan een artistieke competitie,waarbij ik knarsetandend moet toegeven dat eerstgenoemde hier wint.Overigens speelt Godard met Karina hier ook een rolletje in de stomme film-sequentie.
Sommigen roepen hier enthousiast dat Cleo om 7uur aan een vita nuova begint na de misère van haar infantiele huppelgekut,misschien is de wens vader van de gedachte.I.i.g maakt het open einde de conclusie onmogelijk dwingend.

Moeilijk te beoordelen. Ik zou hier net zo goed superlatieven als ´briljante cinematografie´ en ´geniale montage´ kunnen noemen als de film kunnen afzeiken om zijn algehele saaiheid. Want laat het maar duidelijk zijn dat ik hem op een gegeven moment helemaal zat was en daarna gaat de film zeker nog een halfuur te lang door. Een grappige associatie: hier wordt een soortgelijk tijdsprincipe als 24 gehanteerd, maar dan met een totaal verschillende uitkomst. Niet spanning opwekkend maar juist het monotone en contempletatieve van de tijd benadrukkend.

Normaliter ben ik niet zo happig op nouvelle vague films.
Wat mij vooral afstoot is de dosis snobisme die er vaak omheen hangt wanneer men over deze stroming spreekt of schrijft.

Dat wil niet zeggen dat ik niet van een aantal van deze producties kan genieten, want die zijn er zeker wel.
Bij voorkeur dan wel die waarin de dialogen niet de hoofdmoot van het geheel vormen, en nergens naartoe lijken te gaan.

Cléo de 5 á 7 viel mij wat dat betreft eigenlijk nog best mee.
Wel moet ik grif toegeven dat het vooral de sfeervolle beelden van Parijs waren die mij boeiden en meetrokken.
Alleen overtroffen door dat prachtige ontroerende lied van Michel Legrand:Cri d'Amour, beter bekend als Sans Toi.
Dat was wel even een vreemde gewaarwording om dat te horen.

Ik heb nooit geweten dat het uit deze film kwam, maar ken het al tientallen jaren in de Nederlandstalige versie van een van mijn favoriete zangeressen: de Belgische Della Bosiers, onder de titel ' Voor jou'.
Omdat ik het al die jaren zeer regelmatig beluister, kwamen de Nederlandse tekstregels spontaan boven bij het horen van die melodie.

Mooi hoe die melodie ook verder in de film gebruikt werd, te beginnen met een blikkerig klinkend kinderdraaiorgeltje, dat de melodie lichtjes aanzet.

Actrice Corinne Marchand vond ik ook wel iets hebben, in tegenstelling tot de schlemielig ogende soldaat, waarmee ze tegen het eind van de film kennis maakt.

Het einde van de film vond ik wel wat erg abrupt afgehakt.

Verveeld heeft de film mij niet, maar wellicht moet je wel in stemming zijn voor iets als dit, al geldt dat natuurlijk niet alleen voor deze film(s)

Voor wie de film wil bekijken: hij is op YouTube te vinden, met Engelse ondertitels, in goede beeldkwaliteit (de Criterion versie)

Ik vond het een poëtische film, erg mooi en het camerawerk was fantasties.

De beelden van Parijs zijn in ieder geval erg mooi en dan krijgen we zo'n beetje real-time (inclusief tijdsaanduiding) de twee uur voordat Cleo de uitslag van een medisch onderzoek krijgt, haar gevoel daarover is bepaald niet goed en we beginnen om 5 uur (in kleur) bij de tarotkaarten en die vertellen het ook....kanker.
Beeld gaat vervolgens de rest van de film op prachtig zwart/wit over: Cleo drinkt een drankje, koopt een hoed, werkt aan nieuw repertoire, zoekt een vriendin op, wandelt door het park en gaat naar het ziekenhuis....meer gebeurt er niet en meer is ook niet nodig.
Even nog een opmerking n.a.v. de vermeende openstaande uitslag: kanker te genezen met een maand of 2 aan zware bestraling.

Gisteren nog maar eens bekeken, en zonder mij erbij te vervelen.
Alleen het stukje stomme film (ondanks Eddie Constantine) vind ik erg zwak, en weinig terzake doen.

Marchand begint mij een beetje te intrigeren.
Ik ga toch eens wat meer bekijken van haar acteerwerk.
Al is het enige dat ik in huis heb een spaghettiwestern, Arizona Colt, en dat lijkt me nou niet echt een film waarin haar talent naar voren komt.

Ik zag haar wel in TV series, maar te lang geleden om er nog duidelijke herinneringen aan te hebben.

Overigens ontdekte ik dat in de cast van Cléo... de naam Lucienne Marchand genoemd staat.
Dat is de actrice die de rol van taxichauffeuse speelde (leuk rolletje trouwens)
Een zus van Corinne?
Er is opmerkelijk weinig info over Corinne Marchand te vinden op IMDb en elders.

M.b.t. het open einde van de film ben ik wat pessimistischer dan wendyvortex, ondanks de luchtige reactie van de arts. De kaartlegster (aan het begin van de film) was in ieder geval duidelijk overtuigd van de dood van Cléo.

Opwaardering met een halve ster.

Hadden jullie afgelopen maandagnacht geen last van de ondertiteling? Bij mij liep die een paar seconden voor of achter (weet ik niet meer) op het beeld...?!

Trouwens, over dat stukje "stomme film"; dat waren Jean-Luc Godard en Anna Karina volgens mij. Wel grappig...

Klopt.
Maar Eddie Constantine was de man die met de waterslang aan 't spuiten was.
Ik noemde hem als enige, omdat hij een van mijn favorieten is

Aha, oké, dat wist ik niet.

Maar had jij geen last van de ondertiteling afg. maandag?

Ja, heb ik ook gemerkt.

Ook is er sinds een dag of twee iets anders mis met de ondertiteling op TV5Monde.
Hij zit te laag in beeld, en de onderste rand van de letters valt een stukje weg.
(heeft niets te maken met de beeldinstelling van mijn TV)

Klopt, had ik gisteravond ook met "Le Papillon".
Ik heb m'n TV op Widescreen gezet, anders was het niet te doen. Heb jij niet zo'n optie op je TV (beeldinstellingen veranderen)?

Ja, heb ik inderdaad ook gedaan, en ook bij 'Le Papillon', haha.

Een erg mooie film van Agnès Varda, waarin hoofdrolspeelster Cléo twee uur moet te zien doorkomen, voordat zij om zeven uur 's avonds de uitslag van haar doktersonderzoek zal krijgen. Een onderzoek, dat waarschijnlijk een negatieve uitslag zal hebben, omdat ze zelf denkt dat ze aan kanker dood zal gaan, zo hebben de kaarten haar dat immers voorspeld.

Cléo zelf is een jonge popzangeres, die hoopt ontdekt te worden, maar relatief gezien nog vrij onbekend is. De rol wordt voortreffelijk gespeeld door Corinne Marchand, die daarnaast ook nog eens erg plezierig is om naar te kijken. Marchand weet haar rol aan de ene kant van veel levenslust en charme te voorzien, maar aan de andere kant zie je soms ook haar twijfel doorschemeren, omdat ze weet dat ze misschien spoedig kan sterven. Die tegenstrijdigheid maakt het toch een vrij lastige rol om te spelen, maar Marchand doet het voortreffelijk. Haar rol doet ook erg denken aan de rol van Anna Karina in Godards, Vivre Sa Vie: Film en Douze Tableaux. Des te leuker is het dan om te zien dat in een stomme sectie zowel Godard als Karina voorbij komen.

En zo kabbelt de film rustig voort, met af en toe erg mooi geschoten beelden en goed geschreven dialogen. Het tempo is soms lekker sloom, maar het kijkt oh zo lekker boeiend weg. Het laatste halfuurtje, waarbij Cléo de soldaat ontmoet, vond ik persoonlijk het mooist. Ik betrapte mijzelf erop dat ik erg benieuwd was naar de uitslag. Erg mooi camerawerk ook, wanneer ze afwisselend lopend, met de tram en weer lopend richting het ziekenhuis lopen voor de uitslag. Leuk weetje is trouwens ook dat in Frankrijk de twee uur in de namiddag tussen vijf en zeven juist bekend staan als de uren waarop geliefden elkaar ontmoeten.

Een echte aanrader als je gek bent op de Franse new-wave cinema. Vivre Sa Vie: Film en Douze Tableaux blijft mijn favoriet, maar deze Cléo de 5 à 7 komt er toch wel behoorlijk dicht bij in de buurt.

4,5*

Ik denk dat je dan het briljante 'Repulsion' van Roman Polanski zeer zult waarderen.

Mooie film maar jammer genoeg niet verpletterend. En wat zou ik graag in die tijd jong zijn geweest zeg, erg spannend allemaal.

Ja dat klopt mayhemblik.
En zonet even gekeken, en had Repulsion van mij 3,5 ster, was er zelf over verbaasd, maar dat is rechtgezet, opgewaardeerd naar 4,5 ster.

Een film van 'toch niet echt wat' is dit. Cléo is een knappe dame die na het bezoeken van een tarotkaartenlegger, het idee krijgt dat ze gaat sterven aan kanker. Ik hoopte met dat gegeven op een mooie psychologische, beklemmende film met een vleugje Godard, zoiets ofzo. Dat laatste was er met wat fladderigheid, dat me nooit wildenthousiast kan maken, maar soms zijn momenten heeft. Anyway, buiten dat viel het een beetje tegen en nietszeggend saai. Plotseling hoogtepuntje was er nog wel halverwege met een mooi door Cleo gezongen muzikaal nummer!

Een wat onterecht ondergeschoven film wat mij betreft. Ik moet zeggen dat ik van deze toch duidelijk meer heb genoten dan van Pierrot Le Fou vorige week. Maar zo goed als Vivre Sa Vie vond ik hem dan weer net niet. Wel grappig dat het beste moment van beide films een muzieksequentie is.

En wat een mooie vrouw inderdaad Spetie. Pfoe.

Agnes Varda volgt hoofdrolspeelster Corinne Marchand in documentaire-stijl bijna real time tussen vijf en zeven uur 's middags. Aan het eind van de film wacht ze nog altijd op goed dan wel slecht nieuws over een doktersonderzoek. Ze is echter wel beter bewapend tegen de uitslag dan aan het begin van de film. Het Parijse showbizz en kunstenaarsmilieu van begin jaren zestig vormt een aangenaam achtergronddecor, maar het zijn de camera's van Jean Rabier en Alain Levent die de hoofdrol spelen. Ze volgen Cleo op de huid en leggen het verhaal meeslepend vast.

Erg fijn filmpje, met die typisch Parijse lichtheid in combinatie met de doodvoorspelling die als een grauwsluier over de zomerse dag valt, met allerlei verwijzingen naar de diagnose later die dag. Mooie performance van Marchand, die van Cleo een geloofwaardig personage maakt, kwetsbaar en ijdel maar toch ook krachtig. De scene dat ze wat loopt te dollen en jammen met haar componist en tekstschrijver was m'n favoriete deel, en als daarna Sans Toi klinkt, met steeds meer pathos en begeleid door een orkest, bijna in vervoering, een indrukwekkende scene- zo'n liedje kan ook alleen maar in het Frans volgens mij.

Fijne nouvelle vague. Beetje door Parijs rijden in zwart-wit met tussendoor wat gekkigheden, dat gaat nimmer vervelen. Ook een van de toffere overgangen van kleur naar zwart-wit die ik ken trouwens (andersom komt volgens mij vaker voor). De vrouwelijke protagonist is minder interessant dan bij Godard vaak het geval is, wat waarschijnlijk meteen de reden is dat de impact van het drama vrij beperkt blijft. Nog een eervolle vermelding van de "jump-cut zonder cut" bij het shot van de twee hoofden in de bus, die telkens even naar voren knikken.

Vlotte film.

Nog niks van Varda gezien, na haar overlijden een tijdje geleden de perfecte moment om een start te maken. Wist niet zo goed wat te verwachten, al was het al redelijk snel duidelijk dat het een typisch Nouvelle Vague filmpje zou worden.

Ik hou wel van die luchtigheid en frivoliteit waarmee dit soort films gemaakt zijn. Niet alle ideetjes werken even goed, sommige maken de film zelfs wat stroever dan nodig (zoals de chapters), maar over het algemene wordt er wel een fijn sfeertje opgezet. Een camera die achter een vrouw dwarrelt doorheen het Parijs van de jaren 60, veel meer is het niet.

De zwart/wit cinematografie is erg netjes, maar goed ook want enkele kleurscenes in het begin oogden een stuk minder aangenaam. De conversaties zijn gezellig genoeg en Marchand is perfect voor haar rol. Vond het een beetje jammer dat de film niet 5 minuutjes eerder stopte (want het antwoord op haar ziektevraag had weinig meerwaarde). Daar tegenover staat dan weer het leuke intermezzo met Godard himself in een hoofdrol.

Ondanks het strakke zwart/wit voelt het toch erg fris en zomers aan. Best oké.

3.0*

Fijne film, toch wel. In vergelijking met de vroege Godards vond ik hem net een tikkie minder interessant. Dat zat hem vooral in het script. Het gesprek tussen Cleo en de man in het park vond ik bijvoorbeeld totaal niet boeiend, een lading feitjes zonder de zinderende spanning die je bijvoorbeeld wel voelt tussen Nana en de filosoof in Vivre Sa Vie.

Qua beelden vond ik het dan weer prachtig. Of misschien moet ik zeggen: heerlijk. Die cuts midden in een scène, een stukje meedeinsen op de muziek als in latere videoclips, schijnbaar lukrake beelden van de mensen in de stad. Ja, heerlijk. Ik heb de nouvelle vague nog lang niet uitgespeeld en dat doet mij deugd. Er ligt nog veel moois in het verschiet.

Het is hierboven niet genoemd, maar ik had het idee dat Varda met deze film wilde tonen hoe intens je een (korte) periode in afwachting van een medische diagnose ervaart. Een interessant en herkenbaar uitgangspunt, maar helaas niet helemaal bevredigend uitgewerkt.

Los daarvan kijkt de film inderdaad ook vrij prettig weg als tijdsbeeld, met de mooie beelden van Parijs en evenzo fijne muziek. En er is ruimte voor (licht) experimentele shots, zoals die ook in haar volgende film Le Bonheur zouden gaan voorkomen.



Haha nee! Die soldaat vond ik juist sympathiek. Deed me ietwat aan Dudley Moore denken.

Ik hou wel van die Europese art cinema uit de jaren '60. Een wereld van jonge snobs die genieten van cultuur en filosofie. Niet al die films zijn even geslaagd natuurlijk, maar veel films hebben toch iets gezellig luchtig met boeiende dialogen. Cléo de 5 à 7 is mijn eerste Agnès Varda en meteen een mooie introductie.

We volgen Cléo door Parijs en ze is er van overtuigd dat ze gaat sterven. Als we haar volgen is ze op zoek naar zichzelf, naar wat belangrijk is. Een mix van bijgeloof, angst, negeren, liefde en twijfel... En ze ontmoet verschillende mensen die allemaal anders reageren op haar situatie. Tot ze uiteindelijk de uitslag krijgt en alle twijfel weg lijkt te vallen omdat ze dan beter weet waar ze staat.

De film slaagt er in om te zweven van personage naar personage, door als een getuige het hoofdpersonage Cléo te volgen. Er zit vaart in de film en toch is het nooit gehaast. Een film vol leven dat niet alleen Cléo en haar passanten lijkt te volgen, maar er in slaagt om ook verschillende thema's er in te verweven van feminisme tot de oorlog in Algerije. Elk beeld is mooi geschoten in zwart/wit. De camera volgt haar ook niet gewoon, maar weet telkens de juiste plek te vinden om de scène in beeld te brengen. Vanuit verschillende perspectieven, soms ook onrechtstreeks door ramen of via spiegels.

Varda is er in geslaagd om te experimenteren in de film, zonder dat het een geforceerde kunstgreep geworden is. Ondanks alle aandacht naar de camera, de dialogen, de verschillende figuren, ... blijft Cléo nog steeds centraal staan als een prachtige vrouw met al haar levensvragen.

Rohmer zette Parijs in hetzelfde jaar in het teken van de Leeuw, Varda deed het met de Kreeft. En dat pakt naar mijn gevoel nóg beter uit.

Aanvankelijk lijken we stevig in het spoor van de komedie te zitten, met een ietwat belachelijke Cléo, maar als eenmaal de pruik afgaat en ze er alleen op uit trekt, wordt er kwalitatief duidelijk een tandje bij gezet.

Cléo en de film keren zich iets meer naar binnen, overigens zonder dat het geheel zijn filmische souplesse en lichtvoetigheid verliest. Passanten en cafégangers kijken in de camera, of kijken ze naar Cléo?

Fraaie ritjes in een stokoude Citroën en (vooral) met de bus, en tussendoor wordt nog dat speelse tikje uitgedeeld aan 'zwartkijker' Godard.

Citeert die soldaat nu een wijsneuzigheid van Verlaine, net op het moment dat 'diens' bushaltebordje in beeld komt?

Maakt niet uit. Deze film is sowieso al hartstikke leuk, en doet zeker niet onder voor veel van Godards werk uit dezelfde tijd.