Look Who's Talking (1989)

Een film moet je enigszins naar de huidige maatstaven kunnen waarderen en dan komt Look Who's Talking er niet goed af. Bruce Willis die een babystem doet kan best innovatief en grappig geweest zijn in 1989. Nu is dat absoluut niet leuk en wekt het alleen maar gekromde tenen op. Neem daarbij een allerbelabberdst en voorspelbaar verhaal en deze film kan rekenen op een zware onvoldoende. Wat een broddelwerkje.

Helemaal mee eens met betrekking tot het waarderen van een film in de juiste tijdgeest. Als je alle films steeds opnieuw moet waarderen naar de huidige tijdgeest dan denk ik dat er niet veel films overblijven met waarderingen boven de 2.0.
Laten we wel zijn, de King Kong van de jaren 40 of de Gremlins van de jaren 80 zijn in deze tijd ook niet om aan te zien maar waren in die tijd zeer vermakelijke films die destijds ook goed werden gewaardeerd (even los gezien van persoonlijke smaak)

Deze film was voor die tijd een leuke film, geen topper maar ook geen slechte film. Ik weet zeker dat deze film menigeen heeft doen lachen.

“This has got to be the weirdest day of my life... well, so far.”

De grote ster van Look Who's Talking blijft natuurlijk Bruce Willis als baby/peuter/kleuter Mikey. Ik heb de film ontelbare keren gezien, maar zijn innerlijke dialogen blijven hilarisch. Travolta en Alley hebben ook een leuke chemie.

Het verhaal is standaard en op sommige momenten kakt het allemaal wel erg in. Vooral wanneer Travolta en Alley niet bij elkaar zijn of als Mikey buiten beeld is, beginnen de scheurtjes toch wel zichtbaar te worden. Maar vanaf het heerlijke nummer van The Beach Boys in het begin (en de erg komische beelden) zit je met een glimlach naar deze film te kijken. En dat telt ook wel.

Toevallig gevonden op net 5. Gekeken met mijn moeder. Ik ben niet zo van dit soort films... Super flauw maar af en toe wel leuke scenes. Niet meer niet minder.

Een film die ik als kind vaak met plezier zag, maar bij een herziening zie ik nu pas dat de film eigenlijk helemaal niet voor kinderen is. De Baby’s Day Out- achtige poster en de premisse van een baby met een grappig stemmetje lijken gericht op een jong publiek, maar de doelgroep van deze romantische komedie is toch duidelijk voor twintigers en dertigers. De film vertelt over een alleenstaande moeder en haar zoektocht naar een ideale vader. Met grappen over seks, zwangerschap en belastingaangiftes. Ik denk dat de meeste grappen vroeger dan ook volledig aan mij voorbij gingen, ik zag vooral een film waarin Bruce Willis een baby - en later peuter - van een stem voorziet en met komische opmerkingen strooit.

Dat laatste werkt trouwens nog steeds. Willis werd door Die Hard wellicht een actieheld, maar daarvoor was hij vooral een komisch acteur. En hij doet het leuk, beter dan de Willis op automatische piloot, die we de afgelopen jaren vooral krijgen te zien. Ook prima zijn hoofdrolspelers Alley en Travolta. Noodzakelijk bij een film als dit is uiteraard de chemie tussen het hoofdstel en dat zit hier wel snor, ze lijken veel plezier te hebben in hun rol. Met Olympia Dukakis, George Segal, Abe Vigoda en Don S. Davis kent de film ook nog een paar geinig bijrollen. Hilarisch is Look Who’s Talking nooit. Zwaar ontroerend of stilistisch fascinerend ook geen seconde. Maar een sympathieke dertigers romkom over baby’s, seks en boekhouden is het wel.

3 sterren.

Dat was na vele jaren weer een fijne herziening.