Wimbledon (2004)

Ok, het is een romcom, maar af en toe ontdek je er eentje tussen die best wel meevalt. Wimbledon begint trouwens creatief met een mooie weergave van de tennis zelf. Net op het moment dat ik vond dat die creatieve insteek wat verdwenen was, kwam die zachtjes terug. De hoofdrolspelers Bettany en Dunst stonden bij mij niet meteen op de A-lijst, maar hier vallen ze echt wel goed mee. Te bedenken dat normaal gezien Hugh Grant de hoofdrol zou spelen. Hem zie ik hier toch niet zo in passen. Een topfilm kan ik het niet noemen. Daarvoor kent het teveel clichés, wat anderzijds ook wel eigen is aan dit genre. Je weet blindelings waar het einde naar toe wil gaan. Maar de trein loopt wel en als je de film in z'n juiste context bekijkt is dit best wel een mooie film. Je kan een western ook niet verwijten dat er paarden in rond lopen.

Formulewerkje volgens het standaard recept van Working Title.

Vakwerk, zou je dus verwachten - uit die studio zijn tenslotte een hele serie erg succesvolle films gekomen. En al zeker in dit genre. Maar toch, na een halfuurtje of zo was de inspiratie kennelijk op, worden de grappen flauwer, het verhaal suffer, het scherpe randje raakt bot. Terwijl er in het begin toch een aantal echt goede scenes zitten - bijvoorbeeld wanneer Peter en Lizzie elkaar 'voor het eerst' tegenkomen, en een hele serie dubbelzinnigheden uitwisselen. Of het shot van de tennisbal, vanaf het racket totdat de serve de grond raakt. Het idee zal wel geweest zijn dat de tweede helft door het tennissen spannend zou worden, maar dat werkt maar matig.

Toch is het best een goede film. Deels door wat min of meer een ode aan Wimbledon en al haar eigenaardige gewoontes is, deels door de met zichtbaar plezier zichzelf spelende tenniscoryfeeën, en - vooruit - ook door de prettig spelende Bettany en Dunst. En wellicht zelfs door het romantische verhaaltje tussen die twee - het is tenslotte een romcom.

“Having a tough day?”

“Well, you know, disastrous.”

Voorspelbare romcom met twee charismatische hoofdrolspelers. Dat laatste is belangrijk, want Wimbledon is echt te voorspelbaar en zelfs de bezorgde vader en de jaloerse concurrent komen langs. Dan weet je in wat voor film je terecht bent gekomen.

De tennisscènes zijn redelijk geschoten, maar het is gewoon te duidelijk zichtbaar dat de acteurs het zichzelf moesten aanleren. En de halve finales niet op Centre Court maar op een achteraf baan? Kom op makers... Gelukkig zijn Bettany en Dunst sterk op dreef en hebben ze een aangename chemie. Maar het leukste gedeelte? Het tenniscommentaar van John McEnroe. Dat zegt al genoeg...

Tijdens Wimbledon 2003 werden opnamen gemaakt voor dit luchtige en romantische sportdrama.

Tennisser op leeftijd Peter Colt (Paul Bettany) doet voor de laatste keer mee aan Wimbledon. Niemand verwacht iets van hem en hij kijkt angstvallig naar alle jonge, nieuwe spelers. Toevallig komt hij in contact met de rijzende ster Lizzie Bradbury (Kirsten Dunst). De twee belanden tussen de lakens en als ze daarna beiden een wedstrijd winnen, willen ze dat ritueel vasthouden uit een soort van bijgeloof. Voortgestuwd door de liefde gaat Peter Colt steeds beter spelen. Kan dat goed blijven gaan ? En wordt hun relatie een heuse "lovegame" ?

"Wimbledon" is een aangename verrassing. Dat is vooral te danken aan de chemie tussen de hoofdrolspelers Kirsten Dunst en Paul Bettany, die van het scherm spat. De film laat ook een iets andere kant van de sportwereld zien, dan het eeuwige winnen. Maar echt diep gaat het niet, maar prettig kijken is het wel.

Vlot en simpel.

Heb niet zo veel met tennis. Voetbal is de sport die ik eigenlijk in het algemeen kijk, nu ook vaker het WK dan een nieuwe film. Toch deze maar meegepakt omdat hij me wel een lollig filmpje leek. Bovendien kan ik meestal wel genieten van Sportfilms.

Dunst is schattig en Bettany doet her best leuk als de Peter Colt die zijn laatste jaar op Wimbledon gaat spelen en inspiratie krijgt van Dunst. De chemie is er niet echt en de humor is erg plat en soms flauw, maar de film is toch wel erg vlot.

Beelden op de tennisbaan zijn leuk gedaan en mooi verfilmd. Visueel is deze film dan ook dik in orde, het ziet er zonnig en simpel uit. Best een leuke uitkijker.

Die beelden van Wimbledon zijn leuk en de (iets te lang durende) finale ziet er zo mooi uit, als is het raar dat de halve finale op één of andere side court wordt gespeeld. Er had overigens nog best meer sfeerbeelden in mogen zitten. Als romcom wel oké, vooral door de chemie tussen Bettany en Dunst. Als drama wat minder, daarvoor zit er te weinig originaliteit in en ook de rol van Sam Neill is niet heel boeiend. Overige rolletjes zijn wel oké, vooral Favreau in zulke rollen vind ik altijd prettig. Geinig dat Federer wordt genoemd nog tussen neus en lipen door, dat het knap is dat een bepaalde persoon in de film daarvan won, net als van Hewitt. Federer had toen net pas 1 keer Wimledon gewonnen, hoe zwaarder voelt zo'n opmerking nu 16 jaar later. De film vermaakt maar boeit niet altijd. 3,0*.

Niks origineel, en te weinig / te flauwe humor, maar toch een aardige, ontspannende feelgood film.

Bijgevolg 3* - tot het laatste kwartier: een tennisser die net voor de Wimbledon-finale in een tv-interview over z'n liefde, met naam en toenaam, zit te babbelen: diehard Hollywood melodrama.
Ze moesten zich schamen, die Britten...

Ik vermoed dat eenieder die hieraan begint wel weet dat hem of haar een formulewerkje te wachten staat. Wimbledon verloopt braaf volgens het boekje en je kunt het verloop dan ook met gemak vooraf uitstippelen. Persoonlijk vind ik dat niet zo erg. Die formule vind ik immers best wel fijn op zijn tijd en zolang het gepaard gaat met wat leuke grappen kan ik me er niet aan storen. Helaas valt net dat laatste wat tegen bij deze film.

Sterker nog, uiteindelijk blijkt de film het vooral van de tenniswedstrijden zelf te moeten hebben, want qua humor vond ik het allemaal erg mager. James McAvoy en Jon Favreau doen wat leuke pogingen, maar daar blijft het wel bij. Het gevolg is dat de film soms toch wat saaiig is en zelfs sleept. Zoals gezegd zorgden de tenniswedstrijden (die qua camerawerk en montage prima in elkaar steken) er wel voor dat ik telkens weer opveerde. Paul Bettany deed het oké en voor Kirsten Dunst heb ik een beetje een zwak. De chemie tussen beiden was er wel, hoewel het plotse samenkomen van de twee op het einde niet helemaal geloofwaardig is (maar wel zoals het hoort natuurlijk). Ups en downs dus, maar al met al zeker niet onaardig om eens mee te pikken.

2,5*