Buongiorno, Notte (2003)

Film veroorzaakte nogal wat tumult tijdens laatste filmfestival in Venetie, Men verwachtte vele prijzen (inclusief Berlusconi) maar geen enkele prijs werd gewonnen (enkel een regie prijsje die de regisseur niet eens zelf ophaalde)

Situatie vergelijkbaar met Cloaca tijdens NFF 2003.

Krijgt nu wel de Fipresci prijs (de beste Europese film van het jaar 2003 volgens de journalisten) Bron

Vanaf 4 november te zien in de bioscoop.

Terrorisme..... je wint er niets mee.

Dit is een aangrijpende film over een onderwerp dat mijn meer dan gemiddelde belangstelling heeft. Er is in mijn ogen geen betere actrice dan Maya Sansa. Ze heeft mijn hart definitief gestolen.

Goed in scene gezet ontvoeringsdrama van Aldo Moro in 1978. Ben het helemaal eens met de vorige spreker: Maya Sansa acteert geweldig, net als Luigi Lo Cascio overigens.

Opvallend hoe de muziek gebruikt wordt

Minder sensatie dan in de RAF-film, maar daardoor ook wat minder spannend en toch ook wel een beetje het standaard-ontvoerings-drama.

Beetje weinig diepgaand ook wel eigenlijk, erg weinig aandacht voor de beweegredenen van onze Rode Brigades-ontvoerders en het feit dat de hoofdpersoon geen enkele keer direct contact heeft met Aldo Moro da's allemaal wat minder.

Verder ingetogen en wel interessant om te zien hoe de ontvoerders en Moro reageren op de berichten van buiten.

Pink Floyd + Marco Bellocchio = magic

Ben dol op de audiovisuele stijl van Bellocchio . Doet me een beetje denken aan Kieslowski . Deze film is eigenlijk een kruising tussen het werk Ken Loach en Kieslowski .

***** / *****

Film met de historische ontvoering in 1978 van de Italiaanse politicus Aldo Moro als thema maar die zich vooral toespitst op de gevoelens, bedenkingen en twijfels die bij de ontvoerders heersen. Gelukkig zijn de acts van meerdere hoofpersonages van uitstekende kwalitiet zodat de film nooit saai wordt ondanks de psychologische benadering van het gegeven.

Op zich best aardig gedaan, maar echt heel interessant vond ik het niet...

Waarom lieten ze Pink Floyd 3 keer horen!?

En steeds een stukje langer...

Als ze het nummer nu alleen op het einde lieten draaien, dan had het veel meer indruk gemaakt!

Maar toch een prima film.

3 1/2 ster

Niet oninteressant voor de Italiaanse geschiedenis liefhebber. Half soort van documentaire, half van alles erbij verzonnen. De op zich niet verkeerde muziek van Pink Floyd is wel heel erg afgelebberd ondertussen dus heeft wat mij betreft niet de bedoelde dramatische werking. Aardige poging met een alternatief einde wat iets hoopgevender is dan het echte einde.

Maar gebaseerd op iets veel te vaags : een meisje dat wel aardig is in wezen maar ja, dat is wel erg niemendallerig. Te geconstrueerd en pretentieus, te veel blijft in het vage, dus het geheel blijft hangen in goede bedoelingen .

Ik vond het allemaal "net niet". Heb onlangs een betere film over Aldo Moro gezien(ben alleen de naam vergeten).

Het boekje van Contact film bij de DVD (destijds ook los verspreid als promotie materiaal voor de film) is meer dan uitstekend, en de toegevoegde docu van ruim een uur ook zeer inzichtelijk in de periode en het werk van Bellocchio. Uitmuntende release dus!

Ook blij dat ik recent nog Colpire al Cuore (1983) zag, die ook zeker door deze (toen zeer recente) geschiedenis is beïnvloed. Geeft gezamenlijk aan hoe de situatie in Italië toch wel weer anders was van die in Duitsland met de RAF, terwijl er in beide landen sprake was van een fascistisch verleden waar de studenten van de 1968 generatie (anders dan in Frankrijk e.d.) mee moesten om gaan...

Film met de historische ontvoering in 1978 van de Italiaanse politicus Aldo Moro als thema en die zich vooral toespitst op de gevoelens, bedenkingen en twijfels die bij de ontvoerders heersen. Gelukkig zijn de acts van meerdere hoofpersonages van uitstekende kwalitiet zodat de film nooit saai wordt ondanks de psychologische benadering van het gegeven.

Aanslagen op politieke leiders zijn altijd een grote inspiratiebron geweest voor filmmakers. Natuurlijk zit je altijd vastgeketend aan een historisch gekend einde. Maar niet bij Marco Bellochio. In de laatste 5 minuten neemt hij een loopje met de feiten maar vreemd genoeg hebben we daar helemaal geen moeite mee. Het magistrale Buongiorno, notte is dan ook een wondermooie ietwat eigenzinnige film. De film handelt over de ontvoering van Aldo Moro door de Rode Brigade in de woelige jaren 70 van Italië. Echter krijgen we geen historische reconstructie (drama docu) van de gebeurtenis voorgeschoteld. Bellochia maakt er een apart werkje van. Hij geeft geen inleiding over de situatie, toont niet de ontvoering maar bekijkt het als het ware vanuit een interieur gezichtspunt. Grotendeels van de film zitten we dan ook letterlijk binnen (veel scenes spelen zich af op de sofa voor de TV) in het appartement waar Moro vast zit. Af en toe zien we de buitenwereld en hun reactie (net als de ontvoerders) via de TV. Zo vermengt de cineast briljant fictie met non fictie. Een stijlkenmerk van Bellochio. Beelden van tv journaals worden ingelast als feitenmateriaal. Volledig subjectief standpunt van de ontvoerders, we kijken mee door de ogen van de vrouw in de bende. Hoe haar idealisme barsten zal vertonen en hoe de ideologie van de bendeleden zal wankelen. Bellochio weeft wel als een echte vakman elementen van een thriller in de film. Die magnifieke lift scene waar politie binnenvalt in de bibliotheek. Wat een montage. Heen en weer snijden tussen politie en Sansa tot de verrassende ontknoping. De film heeft ook de opbouw van een thriller. Het begin met het bezoek van een appartement, wanneer het koppel in het appartement intrekt, er is niet pluis, buur klopt aan, wantrouwen, angst, Buren kijken vanuit raam binnen maar worden gezien als indringster, etc Daarnaast barst de film van poëtische momenten zoals oudejaarsavond met traditioneel vuurwerk dat hier echter lijkt op een oorlog. Ook Religie is een thema. Wanneer een priester het appartement inwijdt, shot van Maya op rug met achtergrond flou de priester – dan valt ze flauw. Het poëtische en religieuze aspect wordt nog eens onderstreept door een zeer sterke score die de film draagt, stuwt. Pink Floyd werd nog nooit beter gebruikt dan hier. Daarnaast de religieuze fragmenten, bovenop de soundscape. BN wordt wel eens gezien als het kleine broertje van La meglio gionventu. Kwamen ongeveer gelijktijdig uit, acteurs Maya Sansa en Luigi lo Cascio spelen in beide en handelen over de Italiaanse geschiedenis. La meglio gioventu werd een hit maar die voor mij onvoldoende geschiedenis met persoonlijke tragedie kon vermengen en daardoor zeer academisch aanvoelde. BN is gemaakt vanuit een introspectief standpunt. Bellochio vertelt zijn eigen kijk op de gebeurtenissen waarin politiek en idealen soms een gevaarlijke combinatie zijn. Ze denken dat ze het gelijk aan hun kant hebben. De ontvoerders zijn dan ook blij met de eerste respons van de bevolking. Later zal de publieke opinie tegen hen keren. Door hun consequent gedrag (de moord) overschrijden ze de grens van het fatsoen. Dat is ook waar de titel onrechtstreeks naar verwijst. Het is ook de titel van een scenario dat een personage heeft geschreven. Bij toeval gist hij wat er echt is gebeurd nl een meisje dat haar idealen verliest en zich meer en meer gedwongen voelt om the right thing te doen maar helaas zal zij in de film niet zo handelen als in scenario. Tegenstelling in de titel, tegenstelling in het personage, tegenstelling in Italië. We krijgen Italië niet te zien zoals een reisfolder ons wil doen geloven. Geen pizza, geen pasta en geen brommertjes die door een pleintje scheuren en jongeren die ciao bella roepen naar de meisjes. Bellochio laat de ziel van Italië bloeden. Een waarschuwing dat geloven in een zaak uit de hand kan lopen. Daarmee krijgt BN een universeel karakter. Dat is wat een meesterwerk doet.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 53 : Buongiorno, notte

Buitengewoon boeiend relaas over de ontvoering van Aldo Moro door de Rode Brigades eind jaren 70. De film focust op de jonge idealistische Chiara, gespeeld door de charmante Maya Sansa. Zij is als twijfelende terrorist het meest interessant, de tegenpool van de leider, vertolkt door Lo Cascio, die pamfletteksten opdreunt en geen voeling meer lijkt te hebben met de wereld om hem heen. Het derde belangrijke personage is Aldo Moro, een voortreffelijke Herlitzka, die op een of andere manier zo'n bekend hoofd heeft maar die ik toch maar in enkele films zag, en dan ook nog in een bijrol.

Ondanks dat de echte actie buiten beeld plaatsvindt gebeurt er genoeg. Ik vond het in elk geval interessant om te volgen, de voorbereiding, de nogal mechanische uitvoering in het begin, gevolgd door steeds meer discussies onderling, de reacties van de buitenwereld (zo te zien authentieke beelden) en de groeiende wanhoop van Moro, en het eindigt prachtig met de in vrijheid wandelende Moro- een droombeeld van hoe het ook had kunnen aflopen. Aparte muziekkeuze met o.a. Pink Floyd, maar het past allemaal wonderwel.