The Italian Job (1969)

Vermakelijke, grappige Heist film met een charismatische Cabine. Alleen het (spontane) einde is een beetje jammer.

Mooie auto's in beeld, een coole Michael Caine en 2-3 grappige momentjes met Benny Hill. Meer heeft deze The Italian Job niet te bieden.

Perfect.

Een genrefilm, alla, maar dan ook wel een voorbeeld van hoe zo’n film gemaakt dient te worden. Alles klopt, en dan nog de geniale scene voor Michael Caine - ‘you were only supposed to blow the bloody doors off’, kom er eens om. En zo zijn er nog wel wat. Het is dat ik een bloedhekel aan Mini’s heb, en wat een verschrikkelijk slechte autos zijn het tenslotte, tot in de dag van vandaag. Toch wel een teken, dat zelfs de Duitsers van BMW daar niets mee kunnen.

Maar goed, het ging over de film. Geniaal, dat past wel als woord, al is het toch wel wat ongeloofwaardig - de Italiaanse tank die als het er op aankomt een waterkanonnetje heeft, als voorbeeld. Maar wat maakt het uit, het einde is ijzersterk.

Heerlijke klassieker, vooral dankzij Michael Caine en de aangename muziek, mooie locaties, de nodige humor en natuurlijk de Mini Coopers!

Volgens IMDb FAQs was er inderdaad een sequel gepland, maar die is er jammer genoeg nooit gekomen omdat de film geflopt was in de VS. Toch vind ik het open einde aan deze film wel interessant en zeker onvergetelijk.

Luchtig en leuk, met Caine als een crook die eigenlijk gewoon een hippe cat uit de swingin' sixties is. Lekker kort en vlot, met veel nog niet of slechts half bekende gezichten in de cast (onder meer mijn persoonlijke favoriet Robert Powell) en Noël Coward in zijn laatste filmrol als kers op de taart. Ik kan er wel inkomen dat mensen hier moeite hebben met de meligheid van het eerste uur, maar wanneer de Mini's eenmaal aan het rollen gaan komt ook de film als geheel in een hogere versnelling en krijg ik een hilarische choreografie voorgeschoteld. Heerlijk, alles ècht gedaan, geen CGI, een misdaadkomedie met een ranke gestalte en geen onsje vet.

Deze kraakkomedie volgt het driedelige patroon van planning, uitvoering en problemen achteraf, doorspekt met Britse humor. Michael Caine maakte van z'n Cockneyaccent z'n handelsmerk. Het zinnetje "You're only supposed to blow the bloody doors off!" werd door Rob Brydon geïmiteerd in The Trip (2010). De overval op een geldtransport wordt verteld uit het standpunt van de "sympathieke" Britse misdadigers. In Italië zitten zij tussen twee vuren, want ze hebben zowel de politie als de maffia tegen zich. Er zit al wat Brexitmentaliteit in, want stelen van een Italiaanse bank wordt voorgesteld als goed voor de Britse economie. Een minpunt zijn de seksistische grapjes in de eerste helft, maar dat zijn er gelukkig niet te veel.

Liefhebbers van auto's uit die periode kunnen hun hart ophalen aan een Aston Martin, twee Jaguars en vooral drie Mini's in de kleuren van de Union Jack. De primaire kleuren van die kleine wagentjes geven er iets knulligs en kwajongensachtigs aan. Het hoogtepunt is de lange achtervolging over daken en bergpassen. Het camerawerk, met kranen en helikopters, is meer dan in orde.

Het open einde is letterlijk en figuurlijk een cliffhanger. Ook "hang on" kun je dubbel interpreteren. De voor de hand liggende ontknoping zou zijn dat ze overleven door de tank leeg te laten lopen, maar dat het goud in het ravijn valt. Onderweg hebben ze een hoop onkosten gemaakt, met die vernielde auto's en zo. De conclusie is dat een veilige kantoorjob een snellere manier is om geld te verdienen.

Hang on a minute, lads. I've got a great idea....er...er...

Oei! Deze was door jeugdsentiment en nostalgie toch ingekleurd tot iets beters dan werkelijk het geval. Toch kan de te vlotte remake met Norton en Wahlberg niet tippen aan dit vrolijke en kleurrijke origineel waar ontegenzeggelijk veel aan op te merken valt.

Negatief is toch wel het onvervalste stukje Engelse patriottisme dat van de film en vooral Mr. Bridger afstraalt. Een serieuze of zelfkritische middelvinger, wie zal het zeggen? Dan is er de behoorlijk lange aanloop naar de klus met bijvoorbeeld de escapades van Croker. Allemaal niet zo nodig zou je zeggen. En dan de soms wat jolig sfeer, waar ik niet zo zwaar aan til maar een ander mogelijk wel. Het zijn alleen dingen die vooral in het tijdsbeeld van '69 gezien moet worden.

Eenmaal terplaatse davert The Italian Job aan je voorbij. De kraak is even briljant bedacht als uitgevoerd. De achtervolging met de Mini's uiteraard iconisch. De voorbereidingen met de stoorzenders humoristisch, net als het veroorzaakte verkeersinfarct. Meer mensen die Von Smallhausen herkende in de controle kamer? Benny Hill is natuurlijk geweldig als viespeuk met oog voor wat meer vlees, en zo blijkt The Italian Job toch achteraf meer te hebben dan ik onderweg dacht te zien. Het einde, toch ooit wel wat onbegrepen toen ik de film 25 jaar geleden zag, past perfect in het niet al te serieuze beeld.

Het maakte The Italian Job tot een stijlvolle en vooral vrolijke film waar het vooral ook genieten is van veel mooie auto's, de leuke eindfase en een uitstekende Michael Caine. Toch lekkerder en leuker dan tijdens het kijken leek.

Alleen het laatste half uur vond ik het de moeite nog waard, maar voor de rest slaapverwekkend.

Heel toffe caper. De charme zit hem voor mij dan vooral in de Britishness en tongue in cheek aanpak. Naast die Britishness is er de aanwezigheid van Michael Caine en zijn er de prachtige achtervolgingsscène met de Mini’s. Het bevat ook aardig wat satirische elementen zoals een Noel Coward die vanuit de gevangenis redelijk openlijk zijn zaakjes afhandelt. De afbeelding van de Maffia - waar de Italianen misschien minder mee kunnen lachen - gaat er ook vlotjes over. Leuk zijn de rolletjes van John Le Mesurier (op dat moment ook actief in BBC hitserie Dad’s Army) en Benny Hill (in een typerende rol).

De muziek is van Quincy Jones en die had ik iets jazzier verwacht. Anderzijds voldoet het prima als soundtrack.

Het scenario heeft voldoende in huis om te blijven entertainen al zit de status van de film hem dan toch vooral in de grandioze finale. Een (meer dan) goed einde is dan ook een belangrijke factor om een film ‘goed’ te kunnen vinden.